Από το ντεμπούτο του Γιαπωνέζικοι Κήποι πριν μια σχεδόν δεκαετία τον παρακολουθώ τον Γιώργη Χριστοδούλου, καθώς μπορεί, είναι η αλήθεια, να μην έχει βγάλει ακόμα κάποια δισκάρα για την οποία θα παραμιλάει ο κόσμος, κάνει όμως σταθερά ενδιαφέρουσες και με προσωπικότητα δουλειές, στις οποίες νομίζω πως αξίζει περισσότερη προσοχή από όση τους έχει δοθεί. Μια τέτοια είναι και το νέο του album Μην Αλλάξεις Ποτέ, όπου καταφέρνει για μία ακόμα φορά να επανεφεύρει τον εαυτό του και να ηχήσει φρέσκος, δίχως δραματικές αποκλίσεις από το ύφος που τον χαρακτηρίζει. Τα τραγούδια του Μην Αλλάξεις Ποτέ δομούνται γύρω από το χαλαρό concept πως μοναδική πολυτέλεια για έναν Αθηναίο του 2007 είναι (όσο μπορεί να είναι) ο εαυτός του, όπως διαβάζω στην ιστοσελίδα του Χριστοδούλου. Ως Αθηναίος που ζω (πιστεύω) στην εποχή μου διαφωνώ προσωπικά με τη διαπίστωση, δεν μπορώ πάντως να μην παραδεχτώ ότι αρκετά από τα δώδεκα τραγούδια της συγκομιδής υπηρετήσανε πετυχημένα την εν λόγω κεντρική ιδέα. Για να το κάνουν χρησιμοποίησαν κυρίως τη φόρμα της ελληνόφωνης pop, δεν έλειψαν όμως και κάποια πιο ρετρό και jazz περάσματα, που συγκροτήσανε μια αρμονική ατμόσφαιρα ρομαντισμού, πολύ κατάλληλη για τη θεματολογία των στίχων και τη γλυκόπικρη, αισθαντική ερμηνεία του Χριστοδούλου.Δεν βρήκα όλα τα τραγούδια του Μην Αλλάξεις Τίποτα πετυχημένα. Υπήρξαν στιγμές που τις βρήκα κλισέ και περιττά μελοδραματικές (“Μην Αλλάξεις Ποτέ”, “Κρύβομαι Στο Πρόσωπό Σου”, “Μόνο Η Σκιά Σου”), ενώ αδιάφορη ήταν νομίζω και η ελληνοποίηση ενός τραγουδιού της Keren Ann Zeidel (με τον τίτλο “Είσαι Αλλού, Είμ’ Εδώ”, σε ντουέτο με την Ανδριάνα Μπάμπαλη). Ευτυχώς όμως υπήρξαν μπόλικα άλλα τραγούδια όμορφα έως πολύ όμορφα, τα οποία και μένουν τελικά στη μνήμη μετά το πέρας της ακρόασης. Νομίζω ότι τα καλύτερα από όλα ήταν το θεσπέσιο “Δε Λες Να ‘Ρθεις” (σε μουσική και στίχους Γιώργου Δημόπουλου) και το εξαιρετικό “Φιλιά Στο Κινητό” (σε μουσική Γιώργου Δημητριάδη και στίχους Ανδρέα Καραγιαννίδη). Ενδιαφέρον όμως είχαν επίσης και το “Θέλω”, αλλά και οι διεθνείς συνεργασίες της δουλειάς, τα ντουέτα με τη Hanna Häglund “Nouvelle Voiture” και με τον Χιλιανό Patricio Anabalón “El Licor De La Sed” (στα Ισπανικά σημαίνει το λικέρ της δίψας). Κοντολογίς, μια αξιόλογη δουλειά η οποία υπηρετεί επάξια την ελληνόφωνη pop μακριά από τις γνωστές λαϊκο-ποπ εκπτώσεις που δυστυχώς κυριαρχούν στον χώρο.
