Έπειτα από πολύ μεγάλη αναμονή κυκλοφόρισε το 4ο άλμπουμ των Ξύλινων Σπαθιών που είχε αποκτήσει την φήμη του "φαντομά" καθώς συνεχώς ανακοινωνόταν η κυκλοφορία του και στην συνέχεια έπαιρνε παράταση επ' αόριστον. Τελικά κυκλοφόρησε και φυσικά έπεσε στα χέρια του Avopolis.Πριν μπεί το γαλάζιο cd στο cd-player οι σκέψεις που κατέκλυσαν το μυαλό μου ήταν αμέτρητες. ¶ραγε το αλμπουμ αυτό θα είναι τελείως διαφορετικό από τα προηγούμενα; Καλύτερο ή χειρότερο; Περισσότερες κιθάρες μετά την προσθήκη του Κώστα Παντελη; Η μεγάλη αναμονή σημαίνει ότι αυτό που κρατάω μπροστά μου είναι το διαμάντι της ελληνικής σκηνής;Το πρώτο τραγούδι "Η Τελευταία φορά" μας εισάγει στον μαγευτικό κόσμο του γκρούπ με την πληθώρα ηλεκτρονικών εφέ. Δυνατό τραγούδι όχι όμως και εκρηκτικο. Στην συνέχεια έχουμε μια ευχάριστη έκπληξη. Πρόκειται για το "Πάρε Με Μαζί Σου". Ένα τραγούδι το οποίο έχει τον πιο "χαρούμενο" ήχο όλου του δίσκου, ίσως και γενικότερα πιο χαρούμενο από όλα τα τραγούδια που μας έχει παρουσιάσει το γκρούπ στην εώς τώρα πορεία του. Στα live είναι πλέον must, καθώς ο ρυθμός και η μουσική του σε προτρέπουν να χοροπηδάς...Στην συνέχεια "Ο Νότος". Μια μπαλλάντα (με κλασσική κιθάρα) πολύ μεγάλη και υποτονική, τόσο που στο τέλος κουράζει τον ακροατή. "Τι Περιμένουν" μας λέει ο Παύλος στην συνέχεια. Ίσως το πιο γνωστό κομμάτι του δίσκου καθώς η εκτελεσή του δεν λείπει απο καμία ζωντανή εμφάνηση των Σπαθιών. Πολύ καλές εναλλαγές ρυθμού και για μια ακόμα φορά πολλά εφέ που "γεμίζουν" το τραγούδι. "Ο Ναυαγός" είναι γνωστό και σαν "Η Χώρα Των Λοτοφάγων". Αλλη μια μπαλλάντα με υποτονικό ρυθμό, πολύ λίγα πλήκτρα και καθόλου κιθάρα. Οι στίχοι όμως μας αποζημιώνουν. Το "Κοιταζω στα Σπίτια" κινείται στο ίδιο επίπεδο με το προηγούμενο κομμάτι όμως η μουσική εδώ κάνει πιο φανερή την παρουσία της με μερικά πολύ όμορφα riffs από τα keyboards του Βασίλη Γκουνταρούλη που μας ταξιδεύον σε μαγικούς κόσμους....Το επόμενο κομμάτι αποτελεί την καλύτερη στιγμή του δίσκου. "Σαν Εσένα" λοιπόν και όντως πολλά γκρούπ θα ήθελαν να είναι σαν τα Σπαθιά, καθώς το συγκεκριμένο τραγούδι εκτός από τους εκπληκτικούς στίχους έχει άψογη μουσική σύνθεση. Τα keyboards δικαιολογούν την υπαρξή τους και όπως σε τόσα άλλα τραγούδια του γκρούπ μας παρασέρνουν όπως μόνα αυτα μπορούν. Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι τα Σπαθιά χώρις την παρουσία των πλήκτρων θα ήταν απλώς ένα ακόμα ελληνικό γκρούπ που θα πάλευε να καθιερωθεί. Η άποψη αυτή είναι όπως φαίνεται σωστή. Ακούγοντας το τραγούδι αυτό καταλαβαίνουμε πόσο στηρίζεται το γκρούπ στις εκπληκτικές μελωδίες που βγαίνουν από τα synthesizers. Στην συνέχεια έχουμε το "Πρεπει Να Έρθεις". Ακόμα μια μπαλλάντα με πολλές ομοιότητες με το κλασσικό πλέον "Φωτια Στο Λιμάνι". Ο "Χαρτινός Ουρανός" είναι το ένατο και προτελευταίο κομμάτι που υπάρχει στο αλμπουμ. Ένα ακόμα πολύ καλό τραγούδι που θα κλέψει πολλές καρδιές. Πολλές εναλλαγές του ρυθμού στο γνώριμο πλέον ηχητικό περιβάλλον και το τραγούδι αυτό καρφώνεται αμέσως στο μυαλό κάθε fan. Τα Ξύλινα Σπαθια μας αποχαιρετούν με τους "Δαίμονες". Ένα ακόμααργό τραγούδι που καταλαβαίνουμε και την ύπαρξη της κιθάρας!Τελικά τι μένει από αυτό τον δίσκο; Σίγουρα δεν είναι η κορυφαία στιγμή των Ξυλινων Σπαθιών. Έπειτα από τον τρίτο κορυφαίο δίσκο -που δύσκολα θα επαναληφθεί- το γκρούπ φαίνεται πως έχει κατασταλλάξει σε αυτόν τον ήχο ύστερα από πολλούς πειραματισμούς. Τα πολλά αργά τραγούδια καθιστούν τον τέταρτο αυτό δίσκο αργοσυρτο και πολλές φορές αγγίζει το όριο της αδιαφορίας. Όμως τα γρήγορα κομμάτια -που είναι σαφώς λιγότερα από τα αργά- κρατούν το ενδιαφέρον δυνατό. Τα όργανα αν και είναι πια τέλεια δεμένα μεταξύ τους δεν συγκινούν τόσο πολύ όπως στον προηγούμενο δίσκο καθώς εκτός απο την ολοκληρωτική απουσία της κιθάρας (υπάρχει αλλά όχι όσο θα έπρεπε), τα πλήκτρα δεν είναι τόσο πολύπλοκα όπως στις περασμένες δουλειές του γκρούπ. Ωστόσο δεν μπορούμε να πούμε ότι ο δίσκος αυτός δεν είναι καλός. Καθε άλλο μάλιστα. Είναι πάρα πολύ καλός, όμως δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τον προηγούμενο κορυφαίο του γκρούπ. Ίσως κρινοντας τον σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο τον αδικούμε, παρ'όλ'αυτά καταφέρνει να σταθεί με αξιώσεις κοντά στην κορυφή.
