Ο βραχνός προφήτης επιστρέφει με έναν «απερίγραπτο» τρόπο, πλήρως αντάξιο του ειδικού βάρους του προσωπικού και καλλιτεχνικού κεφαλαίου του – και πολλά παραπάνω.

Το ντεμπούτο του ανερχόμενου ελληνικού σχήματος είναι αποτέλεσμα μιας δημιουργικής διαδικασίας χωρίς κανόνες που δοκιμάζει τα όρια των μουσικών ειδών.

Στυλιανός Τζιρίτας και Μιχάλης Καραγιάννης απομακρύνονται από την αφηρημένη avant jazz και παραδίδουν ένα EP τριών συνθέσεων, που τους βγάζουν σε νέους δρόμους.

Με θεατράλ και υπερβολικό αλλά ταυτόχρονα ειλικρινή και αναπολογητικό τρόπο, ο ody icon μπλέκει πολλά και ετερόκλιτα, για να μοιραστεί ατόφια αποσπάσματα της ψυχής του μέσα από τη μουσική.

Το τέταρτο άλμπουμ του Δημήτρη Αρώνη γεννά ζεστασιά, ζωντανές εικόνες και οικεία συναισθήματα και καθώς διαρκεί μόλις 33 λεπτά ενδείκνυται για πολλαπλές ακροάσεις.

Ένα "Ambient / Noise" lockdown album, δύο εξαιρετικοί μουσικοί, τέσσερα κομμάτια με ονόματα πόλεων, μια μαγική εξ αποστάσεως συνεργασία.

Προσωπικές αφηγήσεις, μουσικές εμμονές κι επιρροές, άνθρωποι και στιγμές μέσα από το ηχητικό καλειδοσκόπιο του Prins Obi.

Ο πέμπτος δίσκος του Κυριάκου Μουστάκα χωράει μέσα του κινηματογραφικές συνθέσεις, ιαπωνικά, γαλλικά, spoken word, synths, ηλεκτρονικά εφέ, αστερόσκονη, μυστήριο και ατόφια ποπ. 

Ο δίσκος του Πέτρου Κλαμπάνη, υποψήφιος για τρία Grammy -στον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας του θεσμού-, μπλέκει την Ήπειρο με τον Coltrane και την παράδοση με το "Tora", καταλήγοντας σε ένα jazz κράμα που μοιάζει ταυτόχρονα οικείο και ακαταμάχητα εξωτικό.

Ρυθμολογικό intelligence από ένα τρίο που την ψάχνει επίμονα. File under: ο David Byrne συναντάει απρόσμενα τον Andrew Weatherall.

Ο Στράτος Κύρης των Monovine κυκλοφορεί τον πρώτο του solo δίσκο ως 33 Lovers και αποδεικνύει πως μια απλή σύλληψη μπορεί να οδηγήσει σε ένα πανέμορφο αποτέλεσμα.

Όπου το b-side σώζει την παρτίδα μιας αμήχανης επιστροφής.

Ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του μπασίστα και τραγουδιστή των Naxatras Γιάννη Βαγενά ενδείκνυται για ονειροπολήσεις.

Το Παιδί Τραύμα διεκδικεί το δικό του crossover, αποκαλύπτοντας για πρώτη φορά την ταυτότητά του και, μεταξύ άλλων, συνθέτει ένα σύγχρονο λαϊκό, με την Νεφέλη Φασούλη στα φωνητικά.

Ένα διαστημικό ταξίδι στα στρώματα του μικρού, καθημερινού χρόνου με το φως να δείχνει, όπως πάντα, τον  δρόμο. 

Με τον πιο smooth δίσκο του έως σήμερα ο Sigmataf συνεχίζει να σπικάρει αλήθειες σε ροή, εξερευνώντας λιγότερο γνωστές πλευρές του που όμως ήταν πάντα εκεί. 

Μόνη με το πιάνο της, η Τάνια Γιαννούλη καταθέτει έναν ρωμαλαίο δίσκο και πλάθει ένα jazz σύμπαν με μεγάλο μουσικό ορίζοντα.

Αλκυονίδες μέρες στο εγχώριο indie μουσικό τοπίο με έναν από εκείνους τους δίσκους που προκύπτουν μια φορά στα δέκα χρόνια. 

Πέντε αγόρια με αγκάθια στα πλευρά τους οργώνουν στο ντεμπούτο album τους το τοπίο του shoegaze και πρώτα οι ίδιοι απολαμβάνουν τη στιλιστική διαχρονικότητά του. Γράφει ο Μάρκος Φράγκος.

Ο Τζίμης Πολιούδης, για άλλη μια φορά, βρίσκει τις λέξεις και τις μελωδίες για να περιγράψει το άτομο και την κοινωνία, το προσωπικό και το συλλογικό, τον έρωτα και την καταστροφή και -μέσα από όλα αυτά- να μας σύρει στον χορό.