Με τον αεικίνητο Torben Wendt να οργώνει τη μικρή σκηνή της Death Disco, έδωσαν μια χαρακτηριστική «night to remember» συναυλία, γιορτάζοντας στην πορεία και τα γενέθλια του ντράμερ Markus "Marquess" Halter...

Όποιος κάπου, κάπως, στάθηκε στη ζωή με τα έργα του ως soundtrack της χαράς, της λύπης και των προβληματισμών του, ένιωσε την ανάγκη να ανέβει στο Βράχων και να δείξει ότι κι αυτός περπάτησε μαζί με τον συνθέτη που πέτυχε να κάνει μεγάλα λαϊκά σουξέ με τραγούδια τα οποία μιλούσαν για «περίεργα» έως και ακατάληπτα πράγματα...

Mοναδικό booth στο 90s κλίμα του φεστιβάλ, και ένας παλιόφιλος που ξανάρθε για να κλέψει τις εντυπώσεις.

Λίγο πριν το επίσημο ντεμπούτο του νέου τους σχήματος στο Sonar της Βαρκελώνης, ο Larry Gus με τον Mr. Statik έδωσαν μια πριβέ συναυλία σε ένα υπόγειο στο Μοναστηράκι, παρουσιάζοντας ηλεκτρονικές συνθέσεις που δεν φοβήθηκαν την περιπέτεια και τον πειραματισμό και αναμένεται έτσι να συγκινήσουν τα πιο ανήσυχα αυτιά...

Με τη Miss Liz Wendelbo να δείχνει από μακριά σαν τη Nico του The End... και με τα ονειρικά τους ηλεκτρονικά, έδειξαν γιατί θεωρούνται από τα σημαντικότερα σύγχρονα ονόματα στην αναβίωση των αναλογικών synths...

Βαριετέ πολύ υψηλών προδιαγραφών με δυναμική ορόσημου στη βραδινή διασκέδαση της σύγχρονης Αθήνας, με τον δημοφιλή τραγουδοποιό σε μεγάλα κέφια, με το λαμπερό άστρο του Θανάση Αλευρά και με μια Αφροδίτη Μάνου να γίνεται αληθώς συγκλονιστική Μαίρη Παναγιωταρά στο αφιέρωμα της πρεμιέρας στον Λουκιανό Κηλαηδόνη...

Το νέο φεστιβάλ υποσχέθηκε βερολινέζικης αίσθησης ηλεκτρονικό πάρτυ στην Αθήνα και αυτό ακριβώς παρέδωσε, με κάμποσο κόσμο να παραμένει ως και τα ξημερώματα για να υποδεχθεί την Amelie Lens, χορεύοντας ακόμα στις 11 το πρωί της επόμενης μέρας. Αλλά την παράσταση έκλεψαν νωρίτερα οι «δικοί μας» Glacial, ανεβάζοντας στη σκηνή τον ...Γιώργο Μαζωνάκη! 

Ένα μυστικιστικό (σχεδόν σαμανικό) ταξίδι υπό τις διδαχές του Al Cisneros, με τον ιδρώτα να καθαγιάζει το αγενές και θορυβώδες κοινό των φασέων που γέμισε το Piraeus 117 Academy...

Ικανοποιητικός αριθμός θεατών έδωσε το παρών στο Six d.o.g.s. για μια βραδιά που όχι μόνο ανέδειξε τη διαχρονικότητα των έργων του συνθέτη, μα αποτύπωσε και μια φανταστική ουτοπία που, συνάμα, έμοιαζε και με χαμένη ευκαιρία...

Παρέλυσε η Πλατεία Νερού και οι γύρω δρόμοι από τη μαζική προσέλευση, με τον κόσμο να μη σταματά να χορεύει και να τραγουδά επί 4 σχεδόν ώρες, σε μια συναυλία που έμοιαζε με κανονική ένεση αδρεναλίνης...