Με americana, cumbia, mariachi και gypsy ήχους στην παλέτα τους, οι Calexico έδωσαν μια ξεχωριστή συναυλία στο κατάμεστο Ηρώδειο, το οποίο, αν και ακατάλληλο για τα πιο χορευτικά τους κομμάτια, σκηνοθέτησε πολύ όμορφα τις μουσικές διαδρομές της βραδιάς.
Αν και δεν έχουν πολύ που κυκλοφόρησαν το 9ο άλμπουμ τους The Thread That Keeps Us (2018), οι Calexico ξεκαθάρισαν από την πρώτη στιγμή ότι δεν επρόκειτο να έρθουν για να το παρουσιάσουν· οι συχνές βέβαια επισκέψεις τους στην Ελλάδα θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν μια τέτοια μετριοπαθή στάση. Ευτυχώς, όμως, εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τη συγκυρία του Ηρώδειου, για ένα πρόγραμμα που όχι μόνο θα μας πήγαινε πίσω, στη χρυσή εποχή του The Black Light (1998), αλλά θα μας έφερνε και αντιμέτωπους με μια διαπολιτισμική πανδαισία, όπως αυτή που έμελλε να μας αποκαλυφθεί με την ευχάριστη συμμετοχή των ΤΑΚΙΜ.
Έτσι, χωρίς να παραγκωνίζουν τον νέο δίσκο, από τον οποίον ακούσαμε τα "Voices In The Field", "Under Τhe Wheels", "The Town & Miss Lorraine", "End Of The World With You" και "Flores Υ Tamales", έκαναν τα περισσότερα χατίρια του αθηναϊκού κοινού παίζοντας τα μη εξαιρετέα "Cumbia De Donde", "Minas De Cobre", "Inspiracion", "Alone Again Or" και "Crystal Frontier".
Η έκπληξη της βραδιάς, ωστόσο, ήρθε με το "Stray". Και η εκτέλεση που ακούσαμε στο Ηρώδειο με κάνει να βγάζω το καπέλο στους Calexico, για δύο λόγους. Αφενός γιατί αψήφησαν τη δεδομένη επιτυχία μιας πεπατημένης εκτέλεσης του πιο δημοφιλούς (στο ελληνικό κοινό) κομματιού τους. Κι αφετέρου γιατί, με τη συμμετοχή των ΤΑΚΙΜ, το μεταμόρφωσαν σε ένα πραγματικά καθηλωτικό κράμα tex-mex και δημοτικής μουσικής, με τη live αυτή εκτέλεση ν' αποτελεί μακράν το highlight της συναυλίας.
Αφού αποχώρησαν τα μέλη των ΤΑΚΙΜ, ακολούθησε η δεύτερη φιλική συμμετοχή της βραδιάς, με την παρουσία της Ανδριάνας Μπάμπαλη. Μαζί με τον Joey Burns τραγούδησαν "Τι Είναι Αυτό Που Το Λένε Αγάπη", κάνοντας τον κόσμο να ξεσπάσει σε χειροκροτήματα στο άκουσμα του ελληνικού στίχου, αλλά και το "The Ballad Οf Cable Hogue", σε ρόλους Serge Gainsbourg και Brigitte Bardot.
Η τρίτη, και δυστυχώς πιο άθερμη, εγχώρια συμμετοχή ήταν αυτή της Μόνικα, η οποία ήταν και η πιο σύντομη. Η Ελληνίδα τραγουδοποιός συνόδευσε τον Burns σε ένα μόνο κομμάτι, το "Moon River Rises", στο οποίο ωστόσο άργησε αρκετά να βρει τα πατήματα και τον συγχρονισμό της με τον frontman των Calexico, δημιουργώντας έτσι μια μάλλον ανοίκεια αίσθηση στη ροή της συναυλίας.
Παρόλα αυτά, οι Calexico κράτησαν το ακούραστο τέμπο τους μέχρι και το καθιερωμένο encore με το "Fortune Teller", στο οποίο συμμετείχαν οι ΤΑΚΙΜ και η Ανδριάνα Μπάμπαλη (μαζί αυτή τη φορά), το "Corona" και το έξαλλο "Guero Canelo", στο οποίο όλοι ευχόμασταν να μπορούσαμε να αγνοήσουμε για λίγο την αυστηρή χωροταξική οργάνωση του Ηρώδειου και να απολαύσουμε και λίγο χορό.
Ωστόσο, παρά τους περιορισμούς του χώρου, η επιλογή του Ηρώδειου δεν είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να μετανιώσουν οι Calexico. Κατάφεραν να φέρουν τον χώρο και τον κόσμο στα μέτρα τους, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα που θα θυμόμαστε. Τιμώντας έτσι όλες τις επιταγές της πολυετούς πορείας τους, με την αυθεντικότητα και τη μουσική/πολιτισμική ευρύτητα που τη χαρακτηρίζουν.
{youtube}EeGqe0DiSCc{/youtube}
