Dead Kennedys: ένα όνομα μια ιστορία, που ακόμα προκαλεί δέος· στη δική μου μάλιστα γενιά, προκαλούσε (συνήθως) και ταραχές. Δεν ήταν όμως πολλές οι μπάντες τότε που είχανε τον απόλυτο σεβασμό από όλες σχεδόν τις μουσικές «φυλές» της Αθήνας.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα συνέβαινε αν αυτή η συναυλία γινόταν το 1998. Ίσως να μην τελείωνε ποτέ, ίσως εκεί απέξω από το Piraeus Academy, κοντά στο Γκάζι, να διαμορφωνόταν και κλίμα πρόκλησης με όλα τα μπουζούκια απέναντι. Αναφέρομαι όμως σε σε μια άλλη εποχή, πολύ διαφορετική από τη σημερινή, όταν τα συγκροτήματα λατρεύονταν σαν θεοί και η ατμόσφαιρα στις punk συναυλίες μύριζε μπαρούτι. Την ίδια στιγμή, βέβαια, ήταν και πιο αθώες εποχές. Σε κάθε περίπτωση, όταν ακουγόταν το όνομα Dead Kennedys το ακολουθούσε ένας μεγαλειώδης σεβασμός, ακόμα και απ' όσους δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε τι σήμαιναν για την punk σκηνή.
Στο 2018, η συναυλία ξεκίνησε κατά τις 21:00 με τους δικούς μας Panx Romana, τους οποίους είχα να δω από όταν ήμουν 17 ετών. Βγήκαν μπροστά σε ένα Piraeus Academy σχεδόν γεμάτο από ετερόκλητο κοινό, παραμένοντας σταθεροί σε ό,τι έκαναν και όταν πρωτοφάνηκαν στα πράγματα, τη δεκαετία του 1980. Με την απλότητα και την αμεσότητα των τραγουδιών τους έδειξαν ότι παραμένουν μπάντα ταπεινή και σκεπτόμενη και έπαιξαν επιλογές απ' όλη τη δισκογραφία τους, ενθουσιάζοντας τόσο τους μεγαλύτερους, όσο και τους πιτσιρικάδες στις πρώτες σειρές. Ο καλός ήχος βοήθησε τη σκηνική τους παρουσία και γνώρισαν την αποθέωση σε στιγμιότυπα σαν τα "Διακοπές Στο Χακί", "Συναγερμός" και "Κράτος Κλειστόν". Ζέσταναν τον κόσμο για τα καλά.
Από εκεί και πέρα, νομίζω ότι κανείς δεν ήρθε ως το Piraeus Academy περιμένοντας τρελά πράγματα από τους Dead Kennedys χωρίς τον Jello Biafra. Οι περισσότεροι βρέθηκαν εκεί είτε γιατί αγαπάνε τη μουσική τους, είτε λόγω του βάρους του ονόματός τους, είτε για να τιμήσουν τα υπόλοιπα αυθεντικά μέλη, τα οποία συνεχίζουν να κρατάνε ενεργό το συγκρότημα.
Θα το πω πολύ απλά, για να μην υπάρχουν παρανοήσεις: οι Dead Kennedys έδωσαν μια καταπληκτική συναυλία, με τρομερό ήχο και απίστευτη απόδοση από τους East Bay Ray, Klaus Flouride, D.H. Peligro & Ron "Skip" Greer –με τον τελευταίο ειδικά να κάνει αληθινά φιλότιμες προσπάθειες. Διαρκώς, όμως, είχα την αίσθηση ότι παρακολουθούσα ένα καλοστημένο ροκ θέαμα από μια ομάδα επαγγελματιών, παρά μια punk βραδιά από εκείνες με τις οποίες οι Dead Kennedys ταρακουνούσαν κάποτε την Αμερική του Ρόναλντ Ρήγκαν. Δυστυχώς, η εποχή μας τείνει να απομυθοποιεί, νιώθω δε ότι πολλά πράγματα έχουν πια μπασταρδευτεί. Το punk δεν διαθέτει πια αίγλη και είναι χιλιοακουσμένο για οποιονδήποτε πάνω από 35. Ωστόσο, εφόσον θέλει ακόμα να υφίσταται, δεν θα έπρεπε να προκαλεί ντελίριο;
Μην είμαι όμως τόσο αυστηρός. Γιατί από την αρχή, με το "Forward To Death", οι Dead Kennedys τα δώσανε όλα, παίζοντας με ήχο πεντακάθαρο, μα και σωστά «βρώμικο». Και συνέχισαν με όλα τα τραγούδια που θα περίμενε κανείς ν' ακούσει από αυτούς: "Winnebago Warrior", "Police Truck", "Buzzbomb", "Let's Lynch Τhe Landlord", "Jock-O-Rama", "Kill The Poor", "MP3 Get Off The Web", "Too Drunk To Fuck", "Moon Over Marin", "Nazi Punks Fuck Off" και βέβαια το "California Über Alles". Το πρώτο encore είχε κατόπιν το "Bleed For Me", αλλά και το "Viva Las Vegas" του Elvis Presley, ενώ η αποθέωση ήρθε στο δεύτερο encore, όταν ήχησαν τα "Holiday Ιn Cambodia" και "Chemical Warfare". Οι μικρότερες ηλικίες φάνηκε να την ευχαριστιούνται περισσότερο τη βραδιά, νομίζω όμως και οι μεγαλύτεροι κράτησαν την εντύπωση μιας καλής συναυλίας.
Και κάτι για το τέλος. Καταλαβαίνω γιατί πολύς κόσμος πάει πλέον στις συναυλίες και ας μην ακούει ιδιαίτερα μια μπάντα. Είναι όμορφο κι αυτό, αλλά έτσι χάνεται η ατμόσφαιρα. Στους Dead Kennedys, ας πούμε, όπου κάποτε μύριζε καπνό και μπαρούτι, τώρα κατά βάση μύριζε iPad και μια υποψία ότι τα παλιά φρικιά έβγαζαν φωτογραφίες με iPhone. Άλλαξαν οι εποχές, ναι. Συνεχίζει όμως να ισχύει ότι κάθε μία έχει και τα καλά και τα στραβά της.
{youtube}SMVHyPFJBSg{/youtube}
