Η ανθρώπινη φύση είναι ικανή για το μεγαλύτερο Σκοτάδι και για το πιο εκτυφλωτικό Φως. Αυτήν την παράδοξη συνθήκη εξερευνά η πασίγνωστη Αμερικανίδα mezzo soprano Joyce DiDonato, στο δισκογραφικό της εγχείρημα In War Αnd Peace: Harmony Through Music (2016). Μία μπαρόκ συνεργασία με το σύνολο παλαιάς μουσικής Il Pomo D' Oro, που κυκλοφόρησε χωρισμένη σε δύο μέρη, με το πρώτο να περιστρέφεται γύρω από τον φρενήρη άξονα του Πολέμου και το δεύτερο να αιωρείται πάνω από την Ειρήνη. Όλα κάτω από την ομπρέλα της επιρροής των τρομοκρατικών χτυπημάτων στο Παρίσι το 2015. Κάπως έτσι μεταφέρθηκε και στην αίθουσα της Λυρικής Σκηνής, στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στα πλαίσια του φετινού Summer Nostos Festival.
Με τις προσκλήσεις να λειτουργούν σε ένα first come/first served πλαίσιο, η Λυρική κατακλύστηκε από πλήθος μεγάλων θαυμαστών της DiDonato, που περίμεναν να βιώσουν εκ του σύνεγγυς τη μονωδό σε ελληνικό έδαφος. Η βραδιά ξεκίνησε με τον καθένα μας να γίνεται αποδέκτης ενός «Γράμματος από την Joyce» και την ίδια να μας περιμένει ακίνητη, ως άλλη Madonna της Pietà, με μόνη άλλη παρουσία επί σκηνής το σώμα ενός χορευτή, ξαπλωμένο μακριά της. Σύντομα ωστόσο θα μαθαίναμε ότι ο χορευτής αποτελούσε το πιο περιττό και αποσυντονιστικό μέρος της παράστασης, με την κακή του τεχνική και την άκομψη δραματουργική του χρήση να καταντούν οριακά γελοίες. Σε συνδυασμό μάλιστα με τη χοντροκομμένη χρήση των προβολών, που σχεδόν θύμιζαν διαφήμιση για απορρυπαντικό πλυντηρίου πιάτων, αλλά και εξαιτίας των κοστουμιών της DiDonato –φτιαγμένα από γυαλιστερή οργάντζα και παραδόξως σχεδιασμένα από τη Vivienne Westwood– το οπτικό κομμάτι της συναυλίας χώλαινε σε εγκληματικό θα έλεγε κανείς βαθμό.
Όλα αυτά όμως διαγράφηκαν μονοκοντυλιά μόλις άνοιξε το στόμα της η Αμερικανίδα. Με μία ασύλληπτη ειλικρίνεια συναισθήματος, μία πηγαία καλαισθησία και μία φωνή που χοροπηδάει με την ίδια άνεση ανάμεσα σε ρόλους alto, mezzo και soprano, η DiDonato αποτελεί ερμηνευτικό μεγαθήριο –με τόσο ταλέντο, ώστε να σου προκαλεί έως και αμηχανία. Βετεράνος δε της σκηνής, φαίνεται να μπορεί να διαχειριστεί επιτυχημένα τόσο άριες που απαιτούν μανιασμένο βιμπράτο, όσο και άλλες, που ζητούν σιγηλό, παρατεταμένο τραγούδισμα. Με τα έργα των Χαίντελ, Πέρσελ και Τζομέλλι να παίζονται στην εντέλεια, οι Il Pomo D' Oro συνόδεψαν τη μεσόφωνο αριστοτεχνικά, συμπληρώνοντας έτσι τη μουσική έκσταση.
Η DiDonato δείχνει ορκισμένη τελειομανής, του είδους όμως που αφήνει χώρο στο έργο της και για τον πηγαίο συναισθηματισμό. Κλείνοντας τη συναυλία με μία πρόσκληση στην προσφυγική παιδική χορωδία της El Sistema Greece, ήρθε να γεφυρώσει την περσινή της δράση με τα workshops της ομάδας. Σε ανταπόδοση, τα παιδιά της χάρισαν ένα αραβικό νανούρισμα κι εκείνη τους τραγούδησε μία άρια για την ελπίδα, από τον Ρίχαρντ Στράους. Και ακριβώς με τον δρόμο της αλληλεγγύης διάλεξε να κλείσει αυτήν την τόσο συναισθηματικά φορτισμένη βραδιά η DiDonato, δίνοντας το μήνυμα πως η καινούρια μέρα ξεκινά με μία νέα ελπίδα. Κι όσο υπάρχει ελπίδα, υπάρχει η δυνατότητα για αλλαγή. Από τον Πόλεμο, στην Ειρήνη.
{youtube}PrJTmpt43hg{/youtube}
