Όσοι πήγαν στη 2η συναυλία του Sting (και του Shaggy), τη σαββατιάτικη δηλαδή, θα τη θυμούνται για καιρό. Όχι μόνο επειδή το live ήταν απολαυστικό, αλλά και επειδή ...έγιναν μούσκεμα.
Την περιμέναμε τη βροχή. Εδώ και μέρες, τα μετεωρολογικά sites έδιναν ένα ψιλόβροχο το μεσημέρι και καταιγίδα στις 9 το βράδυ –την ώρα δηλαδή που θα άρχιζε η συναυλία στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Το ψιλόβροχο στο κέντρο της Αθήνας δεν ήρθε βέβαια ποτέ και, έτσι, μέχρι τις 8 και κάτι, πιστέψαμε ότι η πενθήμερη προσευχή στον μεγάλο Μανιτού έπιασε τόπο. Είχε ζέστη, φως και μεγάλα κομμάτια γαλάζιου στον ουρανό πάνω από το αρχαίο ωδείο.
Αλλά όχι. Λίγο πριν την έναρξη άνοιξαν οι ουρανοί, όπως και οι ομπρέλες των προνοητικών θεατών του Ηρωδείου. Ανησυχία υπήρξε, όμως το ηθικό δεν επηρεάστηκε ιδιαίτερα: κάθε εκκωφαντική βροντή συνοδευόταν από χειροκρότημα και επιφωνήματα. Στη θετική διάθεση βοήθησε και το γεγονός ότι κάποιος έκανε, μπροστά στη σκηνή –εν μέσω μπόρας– πρόταση γάμου στην καλή του (μάλλον σχεδίαζε το μεγάλο βήμα με υπόκρουση το "Fields Οf Gold", μα συμβιβάστηκε), αλλά και το ότι η διοργανώτρια εταιρία δεν παρέλειψε να μας ενημερώνει με ανακοινώσεις. Με λίγη τύχη, η καταιγίδα θα σταματούσε και η βραδιά θα εξελισσόταν όπως και η αμέσως προηγούμενη, που άφησε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού πολύ ικανοποιημένο.
Μόλις καταλάγιασε ο καιρός, ένα τσούρμο πλημμύρισε τη σκηνή με σκούπες και πανιά, σπεύδοντας να τη στεγνώσει. Ενθουσιασμός στο κοινό, που κορυφώθηκε όταν ο Sting έκανε κι εκείνος ένα πέρασμα με σκούπα (αθάνατο βρετανικό χιούμορ). Παρά λοιπόν τη σημαντική καθυστέρηση και τα βρεγμένα μας ρούχα δεν χάσαμε την πίστη μας σχεδόν ούτε λεπτό. Και η συναυλία ξεκίνησε λίγο μετά τις 10 με το "If I Ever Lose My Faith In You», ένα από τα (αρκετά) hits των πρώτων σόλο άλμπουμ του Sting, το οποίο μοιράστηκε μαζί μας.
Όπως αναμενόταν, η επιλογή των κομματιών ήταν ένα απόλυτα ισορροπημένο κοκτέιλ, που δύσκολα θα άφηνε τους fans του πάλαι ποτέ frontman των Police παραπονεμένους. Περιείχε μεγάλες σόλο επιτυχίες σαν τα "Ιf You Love Somebody Set Them Free", "Englishman In New York", "We’ll Be Together", "Fields Of Gold" (εδώ άναψαν οι φακοί των κινητών, από τις πιο ατμοσφαιρικές στιγμές της βραδιάς), "Shape Of My Heart" (μια εκπληκτική, συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή) και το ανατολίτικο "Desert Rose" (που ξεσήκωσε τον κόσμο για ευνόητους λόγους). Περιείχε επίσης κομμάτια από το 44/876, τον καινούριο του δίσκο με τον Shaggy: "Crooked Tree", "Dreaming Ιn Τhe USA", "Gotta Get Back My Baby" (σούπερ απόδοση επί σκηνής από όλη τη μπάντα). Και περιείχε, βέβαια, και γνωστές επιτυχίες του Τζαμαϊκανού σταρ σαν το "Hey, Sexy Lady" και το "Oh Carolina". Φυσικά δεν έλειψαν και τα αθάνατα κομμάτια των Police, τα οποία πυροδότησαν χαμό (κυριολεκτικά), κάνοντας τις κερκίδες να πάλλονται στον ρυθμό των "So Lonely", "Roxanne", "Message Ιn Α Βottle", "Every Little Thing She Does Is Magic", "Every Breath You Take" και "Fragile", με το οποίο o Sting τελείωσε το δεύτερο encore του, κλείνοντας γλυκά-γλυκά τη βραδιά.
Όλες οι εκτελέσεις ήταν πειραγμένες δημιουργικά και οι περισσότερες περιείχαν και το ίχνος του reggae man Shaggy, χωρίς, όμως, να χάνουν την ταυτότητά τους. Προσωπικά μού έλειψε το "Driven Τo Tears", το "Don’t Stand So Close To Me" και τα αριστουργήματα του Reggata de Blanc "Bring On The Night" και "The Bed’s Too Big Without You", αλλά αποζημιώθηκα από την ερμηνεία του Sting στο "Walking On The Moon": ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μία στιγμή από την ημέρα που πρωτοάκουσα τον δίσκο, το 1979. Η φωνή του Gordon Sumner παραμένει εντυπωσιακά αναλλοίωτη εδώ και 40 χρόνια.
Ακόμα και ο ίδιος, καθώς πλησιάζει τα 67, παραμένει σχεδόν απαράλλακτα γοητευτικός, αν εξαιρέσεις μερικές χαρακιές που έχουν, αναπόφευκτα, αυλακώσει το πρόσωπό του. Λιτός, δωρικός, με την ηρεμία που του χαρίζει ο διαλογισμός (έμαθα ότι, την ώρα της καταιγίδας, διαλογιζόταν στο backstage), χωρίς ίχνος από τις συνηθισμένες γλυκουλιές και τα κλασικά καλοπιάσματα προς το κοινό –νομίζω έπιασα ένα «καλησπέρα» και ένα «ευχαριστώ» στα ελληνικά κι αυτό ήταν όλο– με το μπάσο του και με την ακουστική κιθάρα στα χέρια (στην πιο μαγική στιγμή του "Fragile"), έμοιαζε σχεδόν μόνος στη σκηνή.
Δεν ήταν καν μπροστά-μπροστά. Είχε αφήσει τον χώρο στον απείρως πιο επικοινωνιακό και αεικίνητο Shaggy ο οποίος, αναλαβάνοντας τον ρόλο του σόουμαν, πήγαινε πάνω-κάτω, φλέρταρε με τις κυρίες, μας παρότρυνε με χειρονομίες να σηκώσουμε τα χέρια, να ανάψουμε τα κινητά και να χτυπήσουμε παλαμάκια. Όμως, παρόλο που ο Τζαμαϊκανός μουσικός και τραγουδιστής ήταν πολύ πιο ορατός επί σκηνής, ήταν ολοφάνερο ποιος ήταν ο αληθινός πρωταγωνιστής.
Η αγάπη του Sting για τη reggae ήταν άλλωστε προφανής από τα πρώτα βήματα των Police και χάρισε στον ήχο τους το σήμα-κατατεθέν του, βοηθώντας τους να ξεχωρίσουν από όλα τα new wave σχήματα της εποχής. Η συνεργασία λοιπόν με τον Shaggy ήρθε να επισφραγίσει αυτήν την αγάπη· και, ίσως, να προσδώσει έναν πιο χαλαρό, πιο ανέμελο τόνο στο προφίλ του.
Αυτό φάνηκε και στο Ηρώδειο, όπου οι πιο κεφάτες στιγμές της βραδιάς ήταν ποτισμένες με reggae ήχο. Σε αυτά τα κομμάτια οι φωνές του διδύμου έσμιξαν αρμονικότερα από άλλα, στα οποία η διαφορά των φωνητικών δυνατοτήτων τους ήταν φανερή –για παράδειγμα, ο Shaggy δεν τα πολυκατάφερε στο "Shape Οf Μy Ηeart" και σε ορισμένα σημεία του ακούστηκε παράφωνος. Μιλώντας για φωνές, σε αρκετά σημεία έκλεψαν την παράσταση τα δεύτερα φωνητικά του Gene Noble, ο οποίος καταχειροκροτήθηκε. Το μερίδιό τους στις επευφημίες εισέπραξαν και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας: οι Dominic & Rufus Miller (κιθάρες), ο Josh Freese (ντραμς), ο Kevon Webster (keyboards) και η Melissa Musique (φωνητικά).
Ήταν έτσι ένα live που τα είχε όλα: μια φροντισμένη παραγωγή, καλούς μουσικούς, έναν αεικίνητο ...κονφερασιέ, την απαράμιλλη αύρα του Ηρωδείου, κεραυνούς και μπουμπουνητά, πολλή υγρασία, ένα εξόχως αποφασισμένο κοινό και έναν από τους μεγαλύτερους σταρ της παγκόσμιας σκηνής, ο οποίος στάθηκε στο ύψος του, όπως κάνει εδώ και τέσσερεις δεκαετίες.
Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο.
{youtube}DZvlBCIjJuI{/youtube}
