Σε μία από τις πιο γεμάτες συναυλιακές βραδιές του καλοκαιριού (Ejekt στην Πλατεία Νερού, Sting στο Ηρώδειο κ.ά.), ο καιρός έπαιξε άσχημο παιχνίδι: μία απειλητική, ηλεκτρική καταιγίδα έπληξε την Αθήνα λίγο πριν νυχτώσει, αφήνοντας πίσω της περισσότερες απορίες σχετικά με την κανονική διεξαγωγή των συναυλιών, παρά πραγματικά προβλήματα.
Στην περίπτωση πάντως της εμφάνισης των Animal Collective στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, πέρα από μία μισάωρη καθυστέρηση και την αποθάρρυνση μερίδας κοινού να κατέβει μέχρι τη θάλασσα για να τους απολαύσει, η κακοκαιρία μάλλον ευνόησε το ίδιο το live. Υπό την έννοια πως ο σχεδόν τροπικός καιρός, η υγρασία και οι μυρωδιές μετά τη βροχή, ταίριαξαν ιδανικά με το εξωτικό set ψυχεδελικής folk που μας παρουσίασε η δυάδα των Panda Bear (Noah Lennox) & Avey Tare (David Portner), παίζοντας ολόκληρο το προ 14ετίας πανέμορφο άλμπουμ Sung Tongs.
Γύρω στις 22:30, η δημοσιογράφος Άννα Μπουσδούκου ανακοίνωσε τους νικητές του Μαραθώνιου που προηγήθηκε, μπροστά σε αραιό κοινό, αποτελούμενο από οικογένειες οι οποίες ξέμειναν στο Ξέφωτο από προηγούμενα δρώμενα, τυχαίους περαστικούς που ρώταγαν «ποιοι βγαίνουν τώρα;», ιδρωμένους μαραθωνοδρόμους που φλέρταραν με την πνευμονία και μερικούς, λίγους fans του γκρουπ. Σε μία κοινή στιγμή «αδυναμίας», πάντως, όλοι μαζί χάζεψαν τα –πράγματι εντυπωσιακά– πυροτεχνήματα που φώτισαν τον ξάστερο πια ουρανό. Έπειτα, σε μία στιγμή ακραίου μεταμοντερνισμού, η φωνή του Θοδωρή Αθερίδη προλόγισε την «πειραματική pop μπάντα από τη Βαλτιμόρη», η οποία βγήκε στη σκηνή λίγο πριν τις 22:45 μπαίνοντας κατευθείαν στο ψητό, για να κερδίσει κάτι από τον χαμένο χρόνο.
Λιτά και απέριττα, με μοναδικά όπλα τις φωνές τους, δύο ηλεκτροακουστικές κιθάρες, μερικά πετάλια και κρουστά, όπως και τη μεταξύ τους τρομερή χημεία, οι δύο Αμερικανοί μας βύθισαν μεθοδικά σε έναν κόσμο αρχέγονο και μυστηριακό, για κάτι παραπάνω από 1 ώρα. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, ήταν ένα live με υψηλό δείκτη δυσκολίας, το οποίο απαιτούσε προσήλωση και ελεύθερο πνεύμα για να εισέλθει κανείς στο αληθινό του νόημα· πράγμα κάπως δύσκολο λόγω των συνθηκών αντιπερισπασμού που επικρατούσαν. Όσο όμως πέρναγε η ώρα, τόσο πιο πολύ διαχεόταν στην ατμόσφαιρα η παραισθησιογόνα επίδραση της μουσικής τους.
Έτσι, η αλλόκοτη folk του “Who Could Win Α Rabbit”, η απόκοσμα τρυφερή μελωδία του “The Softest Voice”, τα παλαμάκια από το κοινό στο παιδιάστικο “Sweet Road”, το εγκεφαλικό μούδιασμα στο χάσιμο του “Visiting Friends”, οι σήμα κατατεθέν αρμονίες του “College” και η τελετουργική ρυθμολογία του “We Tigers” συνέθεσαν ένα μεθυστικό live, το οποίο στις πιο υπερβατικές του στιγμές βιωνόταν σαν ένα όνειρο διαρκείας: από αυτά που ξυπνάς το πρωί και τα σκέφτεσαι όλη την υπόλοιπη ημέρα.
Μπορεί να μην είχαμε λοιπόν τη δυνατότητα να απολαύσουμε τους Animal Collective στην πλήρη τους εκδοχή, αλλά ακόμη κι έτσι πήραμε μία πολύ καλή γεύση όλων των λόγων για τους οποίους θεωρούνται ένα από τα πιο σημαντικά σχήματα της νέας χιλιετίας. Σε κάθε περίπτωση, αυτήν τη low-key, ταπεινή και μυσταγωγική εμφάνιση στο Ξέφωτο, θα τη θυμόμαστε οι λίγοι και εκλεκτοί παρευρισκόμενοι ως μία από εκείνες τις αναπάντεχα ξεχωριστές εμπειρίες του συναυλιακού μας θυμικού.
{youtube}qDZfCFAX_TM{/youtube}
