Είναι ωραία αίσθηση να μελετάς τα διάφορα καλοκαιρινά φεστιβάλ στην Ευρώπη, ώστε να αποφασίσεις πού θα πας. Φέτος ο «κλήρος» έπεσε στο Download της Μαδρίτης, καθώς πρωτίστως θα πήγαινα (ξανά) για Guns N’ Roses και μετά για το συναυλιακό μου απωθημένο: να δω Ozzy με Zakk Wylde. Όχι βέβαια ότι και τα υπόλοιπα ονόματα μου ήταν αδιάφορα, καθώς ήθελα να παρακολουθήσω Avenged Sevenfold, Marilyn Manson και A Perfect Circle, αλλά και τους Judas Priest, Volbeat λίγο πριν τους δούμε και στην Ελλάδα, στο «δικό μας» Rockwave.
Η πρώτη ημέρα περιλάμβανε Avenged Sevenfold, A Perfect Circle, Rise Against, Marilyn Manson, Kreator, Arch Enemy, Backyard Babies και Tesseract στις δύο μεγάλες σκηνές και καμιά 10αριά ακόμα συγκροτήματα στις άλλες δύο μικρότερες. Τόπος διεξαγωγής του Download ήταν το πάρκινγκ και ο εξωτερικός χώρος του La Caja Mágica, ενός αθλητικού πολυχώρου που περιλαμβάνει κυρίως γήπεδα τένις, περίπου 20 λεπτά με το μετρό από το κέντρο της Μαδρίτης. Ο χώρος αποδείχθηκε κατάλληλα διαμορφωμένος ώστε να υποδεχθεί πάνω από 30.000 κόσμου κάθε ημέρα, με άπειρες επιλογές για φαγητό, ποτό και όλα τα σχετικά για να περάσεις άνετα τις ώρες σου στο φεστιβάλ. Μάλιστα κάθε βράδυ, μετά το τέλος των συναυλιών, υπήρχε και DJ, ο οποίος έπαιζε μουσική μέχρι αργά.
Οι Tessaract ξεκίνησαν την εμφάνισή τους στις 17:45 (και όχι 14:00, όπως συμβαίνει κάπου αλλού με τις πρώτες μπάντες ενός φεστιβάλ), ακριβώς στην ώρα τους δηλαδή. Πρέπει να ήταν το μοναδικό progressive metal συγκρότημα που έπαιξε στο Download και αυτό, σε συνδυασμό με την έλλειψη σκιάς στον χώρο και το γεγονός ότι λίγος κόσμος είχε δώσει ως εκείνη την ώρα το παρών, οδήγησε στο να μην ενθουσιάσουν. Ίσως σε δικιά τους συναυλία, σε κλειστό χώρο και με τους οπαδούς τους από κάτω, να είναι αλλιώς. Πάντως στο πλαίσιο ενός υπαίθριου, καλοκαιρινού event πέρασαν και δεν ακούμπησαν.
Η κεντρική σκηνή με τη νούμερο 2 του φεστιβάλ ήταν σε απόσταση 2 λεπτών. Έτσι, με το που τελείωσαν οι Tesseract, βρεθήκαμε άμεσα στους punk/hard rock Backyard Babies. Αυτοί, μάλιστα! Ιδανικοί και για φεστιβάλ, αλλά και για τις πρώτες μπίρες. Σε μια παλιότερή μου κριτική είχα γράψει για τους Σουηδούς ότι «Δεν μπορείς να πεις και πολλά. Απλά χαλαρώνεις, δυναμώνεις την ένταση της μουσικής και απολαμβάνεις καθαρό rock 'n' roll. Από το πρώτο riff, ξέρεις τι να περιμένεις. Αλήτικο, παλιομοδίτικο hard rock, με ολίγη από punk, συνοδευόμενο από αμέτρητα λίτρα μπύρας, κραιπάλες και κωλοπαιδαρισμούς». Το ίδιο λοιπόν θα μπορούσα να πω και για την εμφάνισή τους στο Download 2018. Ήταν πραγματική απόλαυση, όταν δε προς το τέλος ο Nicke Borg (φωνητικά/κιθάρα) μας ρώτησε εάν θέλουμε να ακούσουμε ένα τραγούδι ακόμα, πάνω από 5.000 βροντοφώναξαν το δυνατό ΝΑΙ –κι εκείνοι μας έπαιξαν το “Minus Celsius”, ολοκληρώνοντας το set κάτω από πολλά χειροκροτήματα.
Επόμενο συγκρότημα στη μεγάλη σκηνή, οι Arch Enemy. Και από το πρώτο κιόλας riff του “The World Is Yours” δημιουργήθηκαν τα πρώτα mosh pits καθώς υπήρχαν παρόντες αρκετοί φανατικοί οπαδοί. Σωστά ο Χάρης Συμβουλίδης στην ανταπόκρισή του από την Αθήνα (εδώ) είχε χαρακτηρίσει την Alissa White-Gluz ως έναν σίφουνα που αλωνίζει τη σκηνή· και εάν το κάνει αυτό σε ένα club, φανταστείτε το ίδιο στο πολλαπλάσιο στο Download Festival. Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση στους Arch Enemy, δεν ήταν ούτε το εκπληκτικό δίδυμο του Jeff Loomis και του «αρχηγού» Michael Amott –οι οποίοι συνεισέφεραν καταιγιστικές κιθαριές και φοβερά μελωδικά riffs– όσο ο «αέρας» που είχε το γκρουπ. Ήταν δηλαδή σαν να μας δηλώνουν «είμαστε οι Arch Enemy, και ήρθαμε να σας ...(βάλτε ότι ρήμα θέλετε)». Μπορεί σπίτι μου να μην τους ακούω, αλλά με τέτοια εμφάνιση, τους βγάζω άνετα το καπέλο.
Σπίτι, από την άλλη, ακούω με τα χίλια Kreator. Κι όμως, η εμφάνισή τους στη Μαδρίτη με άφησε σχεδόν αδιάφορο. Ίσως φταίει ο σίφουνας των Arch Enemy προηγουμένως, ίσως ότι έπαιξαν στη μικρότερη σκηνή, αλλά αυτές δεν είναι δικαιολογίες για ένα συγκρότημα με τη δική τους εμπειρία. Βασικά η διαφορά ήταν ότι με ένα «hey!» της Alissa White-Gluz γίνονταν χαμός από το νεότερο ηλικιακά κοινό, ενώ όσα «hey» και εάν έκανε ο Mille Petrozza κανείς δεν νοιαζόταν, εκτός από μερικούς 40άρηδες. Δεν πειράζει, τους Kreator τους έχω απολαύσει αρκετές φορές στο παρελθόν· μία μέτρια απόδοση δεν θα μου αλλάξει γνώμη για εκείνους.
Η πρώτη και μοναδική μέχρι στιγμής εμφάνιση του Marilyn Manson στην Ελλάδα (2005), είχε εντυπωσιάσει περισσότερο με το επιβλητικό σόου. Από τότε είναι ή του ύψους ή του βάθους. Ενώ δηλαδή δισκογραφικά συνεχίζει να βγάζει αξιοπρεπέστατες κυκλοφορίες, υπάρχουν περίοδοι που στα live είναι απλά τραγικός· ως εκ τούτου, είχα μεγάλη περιέργεια να δω πώς θα απέδιδε στη Μαδρίτη. Βγήκε μπροστά σε (περίπου) 35.000 κόσμο, ανάμεσα στους οποίους αρκετοί φορούσαν μπλουζάκια με τα δικά του λογότυπα, οι περισσότεροι όμως είχαν t-shirts Avenged Sevenfold. Αυτήν τη φορά δεν υπήρχε κάποιο σόου, ήταν ένα πρόγραμμα καθαρά επικεντρωμένο στη μουσική. Μπορώ μάλιστα να πω ότι αποδείχθηκε αρκετά καλύτερος από ό,τι περίμενα καθώς ήταν σε καλή διάθεση, έπαιζε με το κοινό, και ο ένας ύμνος διαδεχόταν τον άλλον στη setlist (“Irresponsible Hate Anthem”, “Disposable Teens” κτλ.).
Επειδή όμως εμφάνιση του Marilyn Manson δίχως να συμβεί κάτι δεν νοείται, αποφάσισε να ανεβάσει επί σκηνής μερικά άτομα από το κοινό λίγο πριν παίξει το “Kill4Me”. Ανέβηκαν λοιπόν τρεις πιτσιρίκες φανατικές δικές του, με αντίστοιχα μπλουζάκια, και ένας νεαρός με t-shirt των Avenged Sevenfold. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, ο Manson του ζήτησε να βγάλει τη μπλούζα και να τυλιχθεί με τη σημαία που είχε. Ο πιτσιρικάς δεν πρέπει εντωμεταξύ να ήξερε γρι Αγγλικά, οπότε, μέχρι να κατανοήσει τι του έλεγε ο Manson, πέρασαν 1-2 λεπτά. Όταν τελικά το κατάλαβε η συναυλία συνεχίστηκε κανονικά, με τις πιτσιρίκες να χτυπιούνται σαν υστερικές· σίγουρα θα είναι μια εμπειρία που θα την διηγούνται σε όλη τους τη ζωή.
Στη ροή τώρα της συναυλίας, κανείς δεν ασχολήθηκε. Αρκετοί μάλιστα φώναζαν στον πιτσιρικά (στα ισπανικά), εξηγώντας του τι έλεγε ο Manson, μπας και το καταλάβει, ώστε να συνεχιστεί η συναυλία. Πολλά sites δημιούργησαν είδηση από αυτό το περιστατικό, αλλά πραγματικά δεν νομίζω ότι ήταν άξιο λόγου. Όταν ήρθε η ώρα για το “Sweet Dreams (Are Made Οf This)” έγινε ο αναμενόμενος χαμός, ενώ στο “Antichrist Superstar” πάλι ανέβηκαν δύο πιτσιρίκες επί σκηνής, με τον Manson να έχει σκαρφαλώσει τώρα σε ένα βάθρο και να φτύνει στην κυριολεξία τους στίχους. Το set τέλειωσε με το “The Beautiful People”, κάτω από πολλά χειροκροτήματα. Δίχως σόου και δίχως ιδιαίτερα εφέ στα φώτα (ήταν ακόμα μέρα, άλλωστε), ήταν μια συναυλία που με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο.
Επόμενο συγκρότημα στη σκηνή νούμερο 2, οι Rise Against. Ξέχασα να αναφέρω ότι υπήρχαν γιγαντοοθόνες στο μεγάλο stage, οι οποίες έδειχναν τι γινόταν παράλληλα στην άλλη σκηνή. Καθώς λοιπόν ήθελα να κρατήσω θέση στο κάγκελο για τους Avenged Sevenfold, είδα τους Rise Against από τις γιγαντοοθόνες. Όταν ρώτησα έναν Ισπανό συνάδελφο της ηλικίας μου σχετικά με το πώς του φάνηκαν, η κίνηση που έκανε με το πρόσωπό του ήταν τύπου «ας μιλήσουμε για κάτι άλλο». Και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Ούτε και ο κόσμος ανταποκρίθηκε ιδιαίτερα, άλλωστε. Οι περισσότεροι έδειχναν απλά να περιμένουν για τους headliners.
Ας υποθέσουμε ότι μια μέρα ονόματα τύπου Ozzy, Judas Priest και Iron Maiden θα σταματήσουν τις περιοδείες. Ποια θα είναι τα συγκροτήματα που θα τους διαδεχθούν ως headliners στα μεγάλα φεστιβάλ; Υπάρχουν; Σε όρους στοιχήματος θα λέγαμε ότι οι Avenged Sevenfold έχουν απόδοση 1.05, αφού παίζουν ήδη headliners στα περισσότερα από τα φετινά φεστιβάλ της Ευρώπης. Πρώτη φορά τους είδα το μακρινό 2006· από τότε οι Καλιφορνέζοι έχουν γιγαντωθεί τόσο με τα άλμπουμ τους, όσο και με τις εμφανίσεις τους. Πάντα βέβαια υπάρχει ένας αστερίσκος στις τελευταίες και δεν είναι άλλος από τον τραγουδιστή τους, M. Shadows. Όταν δηλαδή έχει κέφια, όλα καλά· όταν όμως δεν έχει, απλά δεν ακούγεται –συνέβη και πρόσφατα, στο Hellfest.
Στο Download 2018, το λογότυπο Avenged Sevenfold βγήκε στις οθόνες στην ανακοινωμένη ώρα, με τον κιθαρίστα-ήρωα της γενιάς του Synyster Gates να αρχίζει το tapping στο “The Stage” και τα υπόλοιπα μέλη να παίρνουν θέσεις. Για τη δική μου βέβαια γενιά, κιθαρίστας-ήρωας ήταν ο Slash· μπορώ ωστόσο να καταλάβω γιατί ένας νέος του σήμερα θα έχει πόστερ τον Gates. Γρήγορος όταν πρέπει, μπορεί να κάνει την κιθάρα να «κλαίει» όταν το απαιτεί το τραγούδι, δεν χάνει νότα ούτε για πλάκα και επί σκηνής διαθέτει αέρα μεγάλου παίχτη. Όχι ότι ο έτερος κιθαρίστας Zacky Vengeance πάει πίσω, ειδικά όταν παίζει δισολίες με τον Gates. Φέρτε στο μυαλό σας οποιοδήποτε σπουδαίο δίδυμο της ταστιέρας από τα 1980s, βάλτε στη θέση του τους Vengeance/Gates και θα έχετε την εικόνα.
Μετά το tapping του Gates, ήρθε η ώρα και για το στοίχημα της βραδιάς. Ευτυχώς, ο M. Shadows αποδείχθηκε σε καλύτερη κατάσταση από το Hellfest και αυτό εμένα μου έφτανε. Μπορεί να μην πιάνει πια τις αποδόσεις του παρελθόντος και να χρησιμοποιεί λιγότερο τα σκληρά φωνητικά και περισσότερο τα καθαρά, αλλά, ακόμα και έτσι, παραμένει επιβλητικός όταν τον βλέπεις ζωντανά. Καθώς επίσης το άλμπουμ The Stage κυκλοφόρησε το 2016, οι Avenged Sevenfold έπαιξαν ένα best of στη Μαδρίτη, κάτι που ενθουσίασε ακόμα περισσότερο το κοινό. Στο “Hail To The King”, για παράδειγμα, πάνω από τους μισούς παρευρισκόμενους τραγούδησαν τους στίχους, στο “Nightmare” έγινε και πάλι χαμός, στο “Shepherd Οf Fire” είδαμε εντυπωσιακές φωτιές, ενώ υπήρξε και συναισθηματική φόρτιση όταν στα βίντεο πριν το "So Far Away" απεικονίστηκαν διάφορες στιγμές του ντράμερ τους The Rev –με το τραγούδι να αφιερώνεται κατόπιν στον αδικοχαμένο φίλο.
Παράλληλα, ο M. Shadows εκθείαζε συνεχώς το κοινό, σε κάποια μάλιστα στιγμή μας είπε ότι αρκετοί αμφισβητούσαν εάν οι Avenged Sevenfold μπορούν να σταθούν ως headliners σε μεγάλα φεστιβάλ, αλλά η Μαδρίτη αποτελούσε την απόδειξη για το αντίθετο. Μας είπε, επίσης, ότι ο επί σκηνής τους χρόνος τελειώνει, οπότε έπρεπε να καταχραστούν λίγο από τον χρόνο του επόμενου συγκροτήματος, για να μας παίξουν ένα τραγούδι εκτός προγράμματος, επειδή πραγματικά πωρώθηκαν. Σαν δωράκι, λοιπόν, ακούσαμε το “A Little Piece Of Heaven”, ενώ για το τέλος (μετά από 100 λεπτά συναυλίας) είχαμε “Unholy Confessions”, με πυροτεχνήματα και όλα τα σχετικά.
Στο ερώτημα επομένως εάν οι Avenged Sevenfold θα είναι οι επόμενοι headliners, η απάντηση είναι μεν ναι, αλλά με πολλούς αστερίσκους, τουλάχιστον για τα άτομα της γενιάς μου. Θα παρακολουθείς ένα άψογο σόου με φοβερό ήχο και visual effects, θα είναι σαν να βλέπεις DVD, αλλά θα σου λείπει η διάρκεια των Guns N’ Roses ή Pearl Jam (οι οποίοι παίζουν για πλάκα τρίωρο), θα σου λείπει ο αυθορμητισμός του Ozzy και γενικότερα αυτό το live feeling που έχουν όσες μπάντες ακόμα κυριαρχούν, παρά την ηλικία τους. Για τις νεότερες γενιές, πάλι, ίσως είναι το απόλυτο live συγκρότημα.
H συνέχεια στη σκηνή νούμερο 2 είχε τους A Perfect Circle, οι οποίοι πρόσφατα κυκλοφόρησαν νέο άλμπουμ μετά από πραγματικά πολλά χρόνια. Ξεκίνησαν με το “Counting Bodies Like Sheep Τo Τhe Rhythm Οf Τhe War Drums”, πριν όμως μπουν στο δεύτερο τραγούδι της βραδιάς, ένα πρόβλημα με το PA οδήγησε σε 30άλεπτη διακοπή. Είχα όλη την καλή διάθεση να τους δω, αλλά λίγο η κούραση της ημέρας, λίγο το ψιλόβροχο που άρχισε να πέφτει, οδηγήθηκα προς την έξοδο του φεστιβάλ μαζί με τον περισσότερο κόσμο. Ευτυχώς προλάβαμε και το τελευταίο μετρό (01.30), το οποίο μας γύρισε στην πόλη για την απαραίτητη ξεκούραση. Ακολουθούσαν άλλωστε δύο ακόμα φεστιβαλικές ημέρες.
Setlist Avenged Sevenfold
The Stage
Afterlife
Hail to the King
Welcome to the Family
God Damn
Buried Alive
So Far Away
Nightmare
Eternal Rest
M.I.A.
Bat Country
Shepherd of Fire
A Little Piece of Heaven
Unholy Confessions
{youtube}W6ED-8AvFLI{/youtube}
