Την 1η ημέρα του Download Festival (δείτε εδώ) μπορεί κανείς να τη χαρακτηρίσει και «χορταστική», καθώς είχε αρκετά ενδιαφέροντα συγκροτήματα. Τη 2η πάλι ημέρα μπορείς και να την πεις «φτωχή», καθώς υπήρχαν βασικά οι Bullet For My Valentine, Clutch και Parkway Drive και φυσικά οι Guns N’ Roses, οι οποίοι (σύμφωνα με το πρόγραμμα) είχαν στη διάθεσή τους 3 ώρες και 30 λεπτά. Όταν έφτασα στη La Caja Mágica συνάντησα ξανά τον Ισπανό συνάδελφο με τον οποίον είχα μιλήσει την 1η μέρα και τον ρώτησα πώς πέρασε. Το καλύτερο συγκρότημα για αυτόν ήταν οι Arch Enemy –και μάλιστα με διαφορά– ενώ όταν η κουβέντα πήγε στους Avenged Sevenfold μου είπε ότι του άρεσε το σόου, αλλά δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους. Σεβαστό.
Εάν την 1η ημέρα είχε 35.000 κόσμο, τη 2η πρέπει να είχε τουλάχιστον 45.000, με το 90% να έχει έρθει για να δει τους Guns N’ Roses: όπου και να έφτανε το μάτι σου, έβλεπες θεατές κάθε ηλικίας με μπλουζάκια των Αμερικανών. Αλλά μέχρι να έρθει η ώρα τους είχαμε Bullet For My Valentine στη μεγάλη σκηνή.
Το 2006, στην τότε ευρωπαϊκή περιοδεία των Guns N’ Roses, είχαν παίξει support σε αρκετές συναυλίες τους (όπως και οι Avenged Sevenfold). Μάλιστα ήταν, μαζί με τους Trivium, από τα πιο hot ονόματα της εποχής, με αρκετούς να τους χαρακτηρίζουν ως τους Megadeth/Metallica της επόμενης γενιάς. Ούτε βέβαια οι Trivium ούτε οι Bullet For My Valentine δικαίωσαν τις προσδοκίες –ειδικά οι δεύτεροι, των οποίων κάθε άλμπουμ είναι χειρότερο από το προηγούμενο. Δεν νομίζω λοιπόν ότι υπήρχε ιδιαίτερος λόγος να παίξουν 3 τραγούδια από το Gravity, καθώς από τη μία μόλις κυκλοφόρησε, από την άλλη δεν είναι και κάτι το σπέσιαλ. Σε κάθε περίπτωση το κοινό δεν έδειξε να ανταποκρίνεται: μόνο στο “Waking The Demon” και στο “Scream Aim Fire” κινήθηκαν λίγο τα πράγματα. Έμειναν στη σκηνή 45 λεπτά, χωρίς να καταφέρουν να κερδίσουν νέους οπαδούς.
Επόμενοι στη σειρά, στη σκηνή νο. 2, οι αγαπημένοι στην Ελλάδα Clutch. Ο Ισπανός συνάδελφος μου είπε πάντως ότι δεν τους ήξερε καθόλου· ακόμα και όταν του ανέφερα το “Electric Worry” και το “The Regulator” και πάλι δεν τα είχε ακούσει. Τον Σεπτέμβριο κυκλοφορούν καινούριο άλμπουμ (το Book Of Bad Decisions), οπότε ακούσαμε 4 τραγούδια από αυτό σε σύνολο 11 επιλογών –κάτι που εδώ θα το εκτιμούσαμε δεόντως, μα στη Μαδρίτη δεν βρήκε ιδιαίτερη ανταπόκριση. Κάπως ζωντάνεψε η φάση στο “Electric Worry”, αλλά σε σχέση με το τι γίνεται όταν παίζεται live στη χώρα μας, ήταν υποτονικά. Δεν πειράζει, αργά ή γρήγορα θα ξανάρθουν από τα μέρη μας για ένα δικό τους σόου. Και εκεί όλα θα είναι διαφορετικά.
Δεύτερη σερί χρονιά για τους Guns N’ Roses στην Ευρώπη (δείτε εδώ), καθώς η Not in this Lifetime περιοδεία αποδείχθηκε από τις πιο επιτυχημένες της ιστορίας τους. Πέρυσι βέβαια έπαιζαν μόνο σε δικά τους σόου, ενώ φέτος έβαλαν (σωστά) και μερικά φεστιβάλ στο πρόγραμμα, καθώς αρκετοί οπαδοί μπορεί να μην ψήνονταν να τους δουν ξανά χωρίς κάτι άλλο παράλληλα. Η περιοδεία ξεκίνησε από το Βερολίνο, κι εκεί ο Axl Rose αντιμετώπισε αρκετά θέματα με τη φωνή του. Ξέρουμε όμως πια ότι, όσο περισσότερες εμφανίσεις κάνει, τόσο καλύτερος γίνεται.
Δίχως μεγάλη καθυστέρηση, στη La Caja Mágica αντήχησε το χαρακτηριστικό bass intro του “It's So Easy” και Axl Rose, Slash & Duff McΚagan βρέθηκαν μπροστά μας, ο τελευταίος με μπλουζάκι Backyard Babies. Όπως σχεδόν πάντα, 2ο κομμάτι ήταν το “Mr. Brownstone”, ενώ η συνέχεια είχε το “Chinese Democracy”, όπου δυστυχώς ο Slash σκοτώνει το σόλο –γενικότερα καλό θα ήταν να άφηνε τα σόλο από το συγκεκριμένο άλμπουμ να τα παίζει όλα ο Richard Fortus. «Υou know where you are?» ρωτάει κατόπιν ο Axl, για να ηχήσει φυσικά το “Welcome To The Jungle” και από κάτω να γίνει χαμός. Λίγο μετά, η πρώτη «έκπληξη» της βραδιάς (σε εισαγωγικά, γιατί πλέον οι περισσότεροι ξέρουμε από πριν τη setlist)· ένα τραγούδι που το σκέφτονταν και για τις περσινές εμφανίσεις, μα τελικά δεν το έπαιξαν: δεν είναι άλλο από το “Slither” των Velvet Revolver, όπου ο Axl δοκιμάζει 3-4 διαφορετικές φωνές και προσπαθεί να το φέρει στα μέτρα του. Σίγουρα δεν το λέει καλύτερα από τον μακαρίτη Scott Weiland, όλοι πάντως περίμεναν τη στιγμή του σόλο, καθώς είναι από τα καλύτερα που έγραψε ο Slash μετά τους Guns N’ Roses.
Οι Guns N’ Roses λειτουργούν πολλές φορές έξω από τα συνηθισμένα. Το λογικό π.χ. θα ήταν να επανεκδίδαν το Appetite For Destruction το 2017, όταν και συμπλήρωνε 30 χρόνια κυκλοφορίας –το έκαναν όμως έναν χρόνο μετά. Ανάμεσα στο bonus υλικό υπάρχει και το “Shadow Of Your Love”, ένα τραγούδι των Hollywood Rose, της μπάντας δηλαδή που είχαν ο Axl με τον Izzy Stradlin πριν τους Guns N’ Roses. Είχαν να το παίξουν από το 1987, αλλά 31 χρόνια μετά το έφεραν στην επιφάνεια ως single και το παρουσιάζουν πλέον και live. Ήταν η δεύτερη «έκπληξη» της βραδιάς και, παρόλο που θεωρείται δύσκολο κομμάτι για τον Axl, το είπε μια χαρά. Η ώρα του Duff McKagan είχε έρθει για να μας τραγουδήσει το “New Rose”, δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία στον Axl για σύντομο διάλειμμα.
Το είχα παρατηρήσει και την 1η μέρα, εντωμεταξύ, ότι κάτι βρωμούσε άσχημα στη La Caja Mágica. Ο Ισπανός συνάδελφος μου είπε ότι είναι τα λύματα στον παρακείμενο ποταμό, και την άσχημη μυρωδιά έπιασαν και οι Guns N' Roses, με τον Axl να λέει σε ένα λογύδριό του ότι μύριζε σαν τον Donald Trump. Στα της setlist, το “Yesterdays” είναι πάντα ευπρόσδεκτη προσθήκη, ενώ μετά το “Coma” –που έχει γίνει αναπόσπαστο τμήμα της νυν περιοδείας– είχε έρθει σειρά για το σόλο του Slash και μετά “Sweet Child Of Mine”. Στο τέλος του, οι Guns N’ Roses είχαν παίξει περισσότερα τραγούδια σε αριθμό καθώς και περισσότερη ώρα από τους headliners της 1ης ημέρας Avenged Sevenfold και ακόμα δεν είχαμε ακούσει 4-5 υπερκλασικά. Κάπου εκεί τέλειωσε και το «πρώτο» μέρος της συναυλίας· ακολούθησε το «δεύτερο», με αρκετές διασκευές.
Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι το γκρουπ παίζει πλέον 2 ώρες για το κοινό και 1 ώρα για πάρτη του. Ναι, είναι ωραίο να βλέπεις τους Slash/Duff καθισμένους στο “Wichita Lineman” (διασκευή σε Jimmy Webb), αλλά θα μπορούσαν στη θέση του να έπαιζαν οποιοδήποτε δικό τους. H ένταση της συναυλίας πέφτει επίσης υπερβολικά με το medley “Wish You Were Here/November Rain/Black Hole Sun”, συν 10 λεπτά “Knockin' On Heaven's Door”. Ευτυχώς κρατάνε το “Nightrain” ως τελευταίο τραγούδι του κανονικού set, ώστε να ζωντανέψουμε πάλι –πρέπει πάντως να παραδεχτώ ότι στο παιχνίδι που κάνει ο Axl με το κοινό στο “Knockin' On Heaven's Door”, συμμετέχουν όλοι. Για το encore, τώρα, είχαμε τους ύμνους “Patience” και “Don't Cry”, ενώ μετά το “The Seeker” ξέραμε ότι είχε έρθει η ώρα για κλείσιμο με "Paradise City", με κομφετί, πυροτεχνήματα και τρελό κέφι από τους Guns N’ Roses, παρόλο που βρίσκονταν ήδη πάνω από 3 ώρες στη σκηνή.
Ο Ισπανός συνάδελφος τους είχε δει και το 2017 στη Μαδρίτη και μου είπε ότι φέτος κάπου κουράστηκε, ότι θα μπορούσε η συναυλία να διαρκούσε γύρω στις δυόμιση ώρες, έχοντας λιγότερες διασκευές. Για τις διασκευές συμφωνώ 100%. Μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον 10 δικά τους κομμάτια που θα μπορούσαν να παίζονται στη νυν περιοδεία. Πάντως το φεστιβαλικό τους set ήταν απολαυστικό. Τους είχαμε μπροστά μας για πάνω από 3 ώρες, βρήκαμε τον Axl σε αρκετά καλή διάθεση και τη φωνή του σε καλά επίπεδα, στα περισσότερα τουλάχιστον στιγμιότυπα. Τον έχω πράγματι ακούσει και σε καλύτερες περιόδους (2006, 2010), τον έχω όμως ακούσει και σε λιγότερο καλές (2012) και στο Download 2018 ήταν μια χαρά. Ο Slash, πάλι, ήταν ο γνωστός Slash, να παίζει άψογα (για τα τραγούδια του Chinese Democracy τα είπαμε) και να αφήνει και τον απαραίτητο χώρο στον Richard Fortus, δίνοντας του μάλιστα σόλο στα “Rocket Queen”, “Knockin' On Heaven's Door”, και “Nightrain” –άλλωστε είναι, τεχνικά, ο καλύτερος κιθαρίστας που είχε ποτέ δίπλα του. Ο Duff, τέλος, είναι πάντα ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε όλο το συγκρότημα. Θα τον βλέπεις λοιπόν τη μία δίπλα στον ντράμερ Frank Ferrer, την άλλη να συνεισφέρει μαζί με τη Melissa Reese και τον Dizzy Reed στα δεύτερα φωνητικά και γενικά να είναι πάντα εκεί, επιβλητικός με το μπάσο του.
Το σίγουρο είναι ότι από μέλη των Guns N’ Roses θα ακούσουμε σύντομα μουσική. Ο Slash τον Σεπτέμβριο κυκλοφορεί νέο άλμπουμ, ο Duff πάντα εμπλέκεται σε διάφορα projects, ενώ παραμένει ενεργή η φήμη για άλμπουμ των AC/DC με τον Axl στα φωνητικά. Όσο για το εάν θα ακούσουμε νέο δίσκο από τους Guns N’ Roses; Όπως θα απαντούσε και ο Axl, «soon» is the word.
Μετά το τέλος του live, ένα τεράστιο κύμα κόσμου κινήθηκε προς την έξοδο του φεστιβάλ. Την ίδια ώρα, ωστόσο, στη σκηνή νούμερο 2 άρχιζαν οι Parkway Drive. Είδα αρκετούς να κοντοστέκονται και να ρίχνουν ένα βλέφαρο και το ίδιο είχα σκοπό να κάνω κι εγώ. Όμως η ενέργεια και ο τσαμπουκάς τους με έκανε να αφήσω το τελευταίο δρομολόγιο του μετρό και να κάτσω να τους παρακολουθήσω. Όσοι τους είχατε δει στην Αθήνα πρόσφατα (δείτε εδώ τι είχε γράψει ο Τάσος Μαγιόπουλος) φανταστείτε τους τώρα σε διπλάσια ένταση, με περισσότερο κοινό και περισσότερη ενέργεια. Μπορεί δισκογραφικά να μην μου αρέσουν, αλλά τους βγάζω το καπέλο: με κέρδισαν και με το παραπάνω, δίχως μάλιστα να έχω επαφή με το υλικό τους. Ο Ισπανός συνάδελφος είχε αντοχή να κάτσει να δει και μερικά συγκροτήματα στις σκηνές 3 και 4, αλλά για εμένα η 2η μέρα του Download 2018 είχε τελειώσει εκεί.
Setlist Guns N' Roses
It's So Easy
Mr. Brownstone
Chinese Democracy
Welcome to the Jungle
Double Talkin' Jive
Better
Estranged
Live and Let Die
Slither
Rocket Queen
Shadow of Your Love
You Could Be Mine
New Rose
This I Love
Civil War
Yesterdays
Coma
Slash Guitar Solo/ Speak Softly Love (Love Theme From The Godfather)
Sweet Child O' Mine
Wichita Lineman
Used to Love Her
Wish You Were Here (Slash/Fortus duet)
November Rain
Black Hole Sun
Knockin' on Heaven's Door
Nightrain
----------------------
Patience
Don't Cry
The Seeker
Paradise City
{youtube}yBAbW2kjmOE{/youtube}
