Δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά που οι Αυστραλοί μαέστροι του metalcore ήρθαν από τα μέρη μας. Οι προηγούμενες εμφανίσεις των Parkway Drive εντός των ελληνικών συνόρων είχαν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στις μνήμες των εγχώριων θαυμαστών, αλλά και αρκετές ...μελανιές κατά μήκος των σωμάτων τους. Η αδρεναλίνη που εκλύουν τα live τους, αλλά και η συνεχιζόμενα ανοδική τους πορεία δισκογραφικά, αποτελούσαν λοιπόν τους καλύτερους οιωνούς για μια επανάληψη των όσων απολαυστικών συνέβησαν κατά τις προηγούμενες βόλτες από τα λημέρια μας. Όπερ και εγένετο, με τον Winston McCall και την παρέα του να συγκεντρώνουν μεγάλο αριθμό θεατών εντός του Piraeus 117 Academy, παραδίδοντας μια συναυλία επάξια της φήμης τους.
Οι πρώτες νότες του “Wild Eyes” έφεραν ενθουσιασμό στις τάξεις του κοινού, με τα γηπεδικά «ωωω ωωω» να πλημμυρίζουν τον χώρο, μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Όταν δε το κομμάτι εισήλθε στο κυρίως μέρος του, εκατοντάδες κομφετί γέμισαν την ατμόσφαιρα, δίνοντας πανηγυρικό τόνο και προετοιμάζοντας το έδαφος για μια αξιομνημόνευτη συναυλιακή εμπειρία. Το αργόσυρτο, μελωδικό ριφ του “Carrion” έθεσε κατόπιν σε κίνηση τα κορμιά, τα οποία περίμεναν τις οργιαστικά μπουκωμένες κιθάρες που το ακολουθούν. Στη συνέχεια, η σκυτάλη δόθηκε με συνοπτικές διαδικασίες στο “Dedicated”, που έφερε και ανελέητο headbanging στα breakdowns. Ο κόσμος στο μεταξύ φώναζε ρυθμικά το όνομα των Parkway Drive εν μέσω των τραγουδιών, σχεδόν αναγκάζοντας τον ντράμερ Ben "Gaz" Gordon να συνοδεύσει τις ιαχές με τα τύμπανά του, παρέχοντας τον ρυθμό.
Κάπου εκεί μπήκε στη «μάχη» και το υπερ-πιασάρικο "Vice Grip", το οποίο δημιούργησε πανικό στους φίλους του γκρουπ, αλλά και απανωτά crowd surfs από εκστασιασμένους υποστηρικτές, που το τραγούδησαν μάλιστα στίχο προς στίχο. Στο "Karma", ο McCall απαίτησε ένα μεγάλο mosh pit, το οποίο και έλαβε, με χαρακτηριστική ευκολία –ένα mosh pit όπου πραγματικά έπεσαν κορμιά, προσθέτοντας έτσι στην άγρια ομορφιά του κομματιού. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να αντισταθούν οι Έλληνες fans; Με θεατρικότητα, με το χάρισμα του frontman και την ικανότητα να χειρίζεται τους θεατές σαν μαριονέτες με κάθε του κίνηση, λέξη και επιθυμία, ο McCall είχε εγγυημένη την επιτυχία. Το “Sleepwalker” στη συνέχεια, απλά συνέχισε τον πανζουρλισμό εντός του Piraeus 117 Academy, με τα ρολαριστά του ριφ.
Ακολούθησε το "Dark Days", με τα «hey, hey» να αντηχούν στην ατμόσφαιρα από τους ενθουσιασμένους φίλους της μπάντας και τις απειλητικές του κιθάρες να δημιουργούν μία ακόμα απολαυστική στιγμή. Το “Destroyer” έφερε κατόπιν τις ρυθμικές ιαχές «είναι τρελός, είναι τρελός ο Αυστραλός» –συνεχίζοντας έτσι την παράδοση που το θέλει να ακούγεται πάντα στις εν Ελλάδι συναυλίες των Parkway Drive– ενώ το “Boneyards” έκανε τον αεικίνητο McCall να θυμηθεί την εποχή που ηχογραφούσαν το Horizons (2007), αλλά και την πρώτη φορά που επισκέφθηκαν τη χώρα μας για συναυλία. Το “Writings Οn Τhe Wall”, από την άλλη, έβαλε και μια μελαγχολική παρένθεση στην κατά τα λοιπά γεμάτη νεανική οργή βραδιά, βουτηγμένη στη μελωδία και στο συναίσθημα, συγκεντρώνοντας ιδιαίτερα θερμό χειροκρότημα μετά το τέλος του.
Με το “Idols And Anchors” οι Αυστραλοί επέστρεψαν στο Horizons για μία ακόμα ψυχωμένη ερμηνεία, με αλλεπάλληλες εκρήξεις ενέργειας εκ μέρους των θεατών. Το “Swing” δημιούργησε νέο pit μπροστά στον McCall, με τεράστιες διαστάσεις. Στη μέση δε της σύνθεσης, η υπόλοιπη μπάντα εγκατέλειψε τη σκηνή αφήνοντας τον προβολέα στον ντράμερ, ο οποίος παρέδωσε ένα εντυπωσιακό σόλο στα τύμπανα, συγκεντρώνοντας την προσοχή όλων με τις ικανότητές του. Όταν το γκρουπ επέστρεψε, το κομμάτι συνεχίστηκε, με ολόκληρη την αίθουσα να φωνάζει δυνατά και επαναλαμβανόμενα «Swing!».
Μικρό διάλειμμα για encore και επάνοδος στο σανίδι με το 2ο single από το Ire (2015): το “Crushed” έφερε νέο ενθουσιασμό, με τα πλήκτρα και τα οργιώδη ριφ να δένουν ιδανικά με τα brutal φωνητικά. Το κλείσιμο αυτής της εξαιρετικής metalcore συναυλίας πραγματοποιήθηκε με το “Bottom Feeder”, στο οποίο όλοι σήκωσαν τα χέρια τους ψηλά και χοροπήδαγαν, απολαμβάνοντάς το μέχρι τελευταίου δευτερολέπτου. Πριν φύγουν, οι Parkway Drive μας ευχαρίστησαν για πολλοστή φορά για την υποδοχή που τους επιφυλάξαμε, την αλληλεπίδραση που είχαμε μαζί τους και τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις μας. Άλλωστε κι εκείνοι επιβεβαίωσαν στο ενδιάμεσο πως αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα ονόματα του χώρου παγκοσμίως, που δεν έχει χάσει βήμα στην κούρσα για το στέμμα του σύγχρονου σκληρού ήχου.
Την ξεχωριστή βραδιά για τους φίλους της ηλεκτρικής παραμόρφωσης και των καταιγιστικών ρυθμών άνοιξαν δύο επίσης αξιόλογες μπάντες, που μόνο ως «συμπληρωματικές» δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Με πάνω από 20 χρόνια στην πλάτη τους, οι Darkest Hour κατάφεραν σύμφωνα με μαρτυρίες φίλων να παραδώσουν ένα εξαιρετικά τίμιο set (το οποίο δυστυχώς δεν προλάβαμε).
Οι Καλιφορνέζοι Stick Τo Your Guns, πάλι –οι οποίοι με τον πείτε τον μελωδικό hardcore, πείτε τον σύγχρονο punk, ήχο τους θα μπορούσαν να γεμίσουν έναν μικρότερο χώρο και μόνοι τους– αποδείχθηκαν ακριβώς αυτό που περίμεναν οι εν Ελλάδι φίλοι τους. Τραχιές κιθάρες, τύμπανα που πυροβολούσαν κατά ριπάς, πολιτικός λόγος και στίχος που δεν χάριζε κάστανα σε κανέναν και φυσικά ένα μπουκέτο από μοναδικές συνθέσεις. Crowd surfing, sing along, χοροπηδητά και εκδηλώσεις λατρείας βρέθηκαν όλα στην ημερήσια διάταξη, με τραγούδια σαν τα “Nothing You Can Do Τo Me”, “What Choice Did You Give Us?”, “Nobody” και “Amber” να δημιουργούν ιδανικό κλίμα πριν τη μεγαλειώδη (όπως αναμενόταν και αποδείχθηκε) εμφάνιση των Parkway Drive.
{youtube}ok_X23q7dDI{/youtube}
