Φασιονίστας μα και χυμαδιό, εργάτης και χομπίστας, ο Βρετανός ιππότης της electronica έκανε όσους ήρθαν ως τον Φάρο του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος να κρεμαστούν από τα χείλη του, πριν παραδώσει ένα από τα πιο ευχάριστα και cosy DJ sets που θα έχουμε να θυμόμαστε...

Με πατημένα τα γκάζια και μέσα στην αντάρα των riffs, έδειξαν ότι μπορούν να παίζουν μεστό, αντρικό rock, διατηρώντας την αγορίστικη αγνότητα· χωρίς ανούσια πόζα και χωρίς indie μιζέρια...

Περισσότερο ιεροπραξία παρά συναυλία, απέδειξε ότι η κολεκτίβα του Στέλιου Ρωμαλιάδη άπτεται της μουσικής με δάχτυλα τεχνίτη και αυτί ποιητή, φτάνοντας σε υπερβατικά επίπεδα όταν ο Attila Csihar άρχισε να απλώνει τις μαγικές του επωδούς...

Μπροστά στο υποψιασμένο κοινό που κόπιασε ως το Six d.o.g.s., προλείανε το έδαφος για έναν επερχόμενο δίσκο, δείχνοντας συνάμα γιατί είναι ακριβώς στη δική του περίπτωση όπου βρίσκεται το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι που αιτούμαστε κάποιοι για τους καιρούς αυτούς...

Έστω κι αν επικράτησε φέτος ένας καλοκουρδισμένος επαγγελματισμός (σε σύγκριση με την περσινή συναυλία), το πολυπρισματικό τους pοst-punk σύσφιξε ακόμα πιο γερά τις σχέσεις με το εγχώριο εναλλακτικό κοινό...

Τα ηλεκτρικά βολτ του Mick Box και η φοβερή φόρμα των φωνητικών του Bernie Shaw έδωσαν το σύνθημα για μια υπέροχη hard rock βραδιά, την οποία τίμησαν πολλές διαφορετικές ηλικίες, οδηγώντας το Fuzz σε sold-out...

Η πρωτότυπη μουσική του Μπάμπη Παπαδόπουλου, κάθε άλλο παρά χαλί είναι γι' αυτήν την παράσταση: είναι μια οντότητα που διαδρά με τους χορευτές, ανοίγοντας διάλογο με τη σωματικότητα της ομάδας...

Παρά την υπόσχεση μιας δυνατής indie βραδιάς με τη σφραγίδα της βρετανικής παράδοσης, η πρώτη εμφάνισή τους στην Ελλάδα χάθηκε σε ένα κλίμα αποσυντονισμού και αμηχανίας...

Mια καταπληκτική συναυλία αυτοσχεδιασμού στις Χίμαιρες, στην οποία οι διευρυμένες τεχνικές του Michel Doneda στο σοπράνο σαξόφωνο και οι λαρυγγισμοί της Natacha Muslera, πρόσφεραν μια εμπειρία που έμοιαζε με αρχέγονη, σαμανική τελετουργία...

Το τέλος μιας σχέσης, είναι υπόθεση με διαχρονική ίντριγκα. Και το χειροκρότημα στην Έλενα Κελεσίδη για μια θεατρική και τραγουδιστική υπερ-προσπάθεια φάνταζε δίκαιο, παρά το γεγονός ότι δεν φεύγεις χωρίς τις ενστάσεις σου...