Όπως αναφέραμε στην ανταπόκριση για την 1η μέρα του Up The Hammers XIV (εδώ), τον θεσμό επέλεξαν φέτος να τιμήσουν πλήθη κόσμου, άγνωστα προς τον cult χαρακτήρα του –ελέω της απρόσμενης προσθήκης των Αμερικανών Armored Saint. Ως εκ τούτου, παρά το γεγονός πως η 2η μέρα συμπεριλάμβανε περισσότερα (εν συγκρίσει) ιστορικά ονόματα, ο κυρίως χώρος του Gagarin δεν έμοιαζε το ίδιο ασφυκτικά γεμάτος: το Σάββατο τιμήθηκε πλειοψηφικά από τους γνωστούς θαμώνες, όσους στηρίζουν κάθε χρόνο το φεστιβάλ.
Από την άλλη, το γεγονός πως το Σάββατο αποτελεί μέρα μη εργάσιμη για τους περισσότερους ευνόησε την προγραμματισμένη έναρξη, καθώς η πλειονότητα του ακροατηρίου παραβρέθηκε στο event από τις πρώτες ήδη νότες. Κοινώς, οι Νεοϋρκέζοι Sanhedrin στάθηκαν πιο τυχεροί από τους openers της 1ης μέρας (τους Air Raid), παρουσιάζοντας μια σφιχτοδεμένη τριπλέτα μουσικών να επιδίδονται σε ένα γουστόζικο heavy κράμα. Οπωσδήποτε, τις εντυπώσεις έκλεψε η τραγουδίστρια/μπασίστρια Erica Stoltz, χάρη στη σπιρτόζα παρουσία της, αλλά και τις κάλλιστα παθιασμένες αποδόσεις στον διπλό ρόλο που ανέλαβε. Είναι άλλωστε ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι τα τριμελή line-ups συχνά παρουσιάζουν ένα ακράδαντα σφιχτοδεμένο σύνολο επί σκηνής. Οι Sanhedrin όχι μόνο το επιβεβαίωσαν, αλλά υπερκέρασαν και κάθε πτυχή του γνωστού κανόνα.
Τη σκυτάλη παρέλαβαν οι Καναδοί Gatekeeper, παρουσιάζοντας ένα set που παλάτζαρε την επική εσάνς με το heavy στοιχείο. Εμφανώς έτοιμοι να κατακτήσουν την αμέριστη προσοχή του κοινού, εντυπώθηκαν τόσο λαλίστατοι, όσο και ορεξάτοι σε επιδόσεις καθόλη τη 45λεπτη παραμονή τους επί σκηνής. Παρόλα αυτά, η γεύση που εν τέλει άφησαν κατέληγε μερικώς συσκευασμένη, έστω και αν η πατροπαράδοτη υφή του υλικού τηρούσε κάθε πιθανή προδιαγραφή προς τη συνταγή της επιτυχίας. Πολύ απλά, όταν συμμετέχεις σε ένα billing με συναφείς ποιοτικές μπάντες, οι όποιες συγκρίσεις φαντάζουν αναπόφευκτες: το αποτύπωμα της ανάμνησής τους έμοιαζε πια ισχνό και ξεθωριασμένο, όταν η σκόνη είχε κατακάτσει στις εντυπώσεις.
Οι epic/heavy metallers Old Season αποτελούν περίπτωση ιδιαίτερη λόγω του μεταλλικού δεσμού μεταξύ Ιρλανδίας και Ελλάδας, έστω και αν παραμένουν underground ακόμη και για τους πιο μυημένους. Ξεκινώντας τη setlist όχι υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις, χρειάστηκαν μερικά λεπτά ώσπου να βρουν τα πατήματά τους και να «ζεσταθεί» η μηχανή του τραγουδιστή John Bonham. Από εκεί και πέρα, όμως, αποτέλεσαν εξαίρετους τροβαδούρους ξεχασμένων ιστοριών, οι οποίοι πραγματεύονταν με αρχαϊκή σοφία ταξίδια που ξεμακραίνουν πέρα από τα πέρατα του νου. Αν δεν δισκογραφούσαν τόσο αραιά (έχουν μόλις ένα EP και δύο δίσκους σε 16 χρόνια πορείας), οπωσδήποτε θα ήσαν περισσότερο γνωστοί στα εγχώρια ακροατήρια, ελέω της ξεχωριστής απήχησης που φέρει το ιρλανδικό metal στα εδάφη μας.
Οι Βρετανοί epic/doom metallers Solstice του «πολύ» Richard Walker οπωσδήποτε αξίζουν κάθε ρανίδα σεβασμού, από τη στιγμή που ανήκουν στις σημαντικότερες μπάντες που γέννησε ποτέ το είδος. Η υποδόρια αίσθηση των ευφάνταστων, λεπτοραμμένων μελωδιών τους έρχεται σε πλήρη συνάφεια με τα επικά φωνητικά και τις στιβαρές κιθάρες, που στηρίζουν το όλο οικοδόμημα. Παρόλα αυτά, οι συναυλίες τους εν έτει 2019 φαίνεται να μην αποτελούν το πιο δυνατό τους στοιχείο: η μεταξύ τους χημεία δεν φαντάζει αρκούντως αδιάσπαστη, μήτε και τα φωνητικά του Paul Kearns ταιριαστά στην υφή του 1990s υλικού.
Στην τρίτη έτσι επίσκεψή τους στην Ελλάδα από την εποχή της επαναδραστηριοποίησης, άφησαν ξανά σημαντική μερίδα του κοινού τους απογοητευμένο, ελέω και ελλιπούς προετοιμασίας, αλλά και των τεχνικών προβλημάτων που αντιμετώπισαν. Προσωπικά απήλαυσα πάντως την εμφάνιση, καθότι δεν είμαι αντικειμενικός με την περίπτωση –ειδικά από τη στιγμή που στις τάξεις τους βρίσκεται ο τραγουδιστής των Arcane Sun, της πιο αδικοχαμένης δηλαδή μπάντας του doom metal ιδιώματος.
Οι Brocas Helm συγκίνησαν αναμενόμενα τον βασικό πυρήνα των cult metal ακροατών, χάρη στη σκονισμένη βαβούρα που απέρρεε από το ταβερνιάρικο heavy metal τους. Ισοσταθμώντας μετρημένες δόσεις αξιόλογων riffs και βαρύγδουπης, χοντροκομμένης επιμετάλλωσης, δικαίωσαν τον ορισμό που θέλει αντίστοιχες μπάντες να κυριαρχούν χάρη στα ιδιόμορφα χαρακτηριστικά, τα οποία τις κάνουν αρεστές σε πολύ συγκεκριμένα ακροατήρια. Οι δε Jim Schumacher, Jack Hays & Bobbie Wright δικαίως μπορούν να χαρακτηριστούν μύστες του παλαιολιθικού heavy metal, καθώς φέρνουν σε κάτι μεταξύ γκρινιάρηδων υδραυλικών και κουτοπόνηρων μπακάληδων. Η ξεχαρβαλωμένη κιθάρα, τα ιδιαίτερα φωνητικά, όπως και οι πωρωτικοί τους ρυθμοί έδωσαν σθεναρά το παρών, χαρίζοντας ρίγη συγκίνησης σε αυτιά αμετανόητα κολλημένα στο παρελθόν.
Οι US metallers Hittman υπήρξαν αναμφίβολα ένα από τα πλέον περιβόητα ονόματα του φετινού Up The Hammers, λόγω της μυθοποίησης του ομώνυμου ντεμπούτο (1988), αλλά και της σπανιότητας των ζωντανών τους εμφανίσεων. Αρματωμένοι ως τα δόντια με κιθάρες που συνθλίβουν ωσάν ογκώδεις οδοστρωτήρες, ανέσυραν ένα ηχητικό τείχος ικανό να διατηρήσει το στάτους τους αναλλοίωτο από τη φθορά του χρόνου.
Από την άλλη, τα φωνητικά του «πολύ» Dirk Kennedy φάνταζαν αρκούντως αειθαλή, λες και η αποχή από την ενεργό δράση διατήρησε στο έπακρο τον δυναμισμό της απόδοσής του. Μάλιστα, ο ίδιος, όπως και τα υπόλοιπα μέλη, δήλωναν εκστασιασμένοι που βρίσκονταν στην Ελλάδα, με τη σκηνική παρουσία να υπερβαίνει πράγματι τον συνήθη ενθουσιασμό, καθώς συχνά-πυκνά έχανε την ισορροπία του. Όσον δε αφορά το νέο υλικό που παρουσίασαν, έφερε κάθε δυνατότητα μετωπικής σύγκρισης με τα πιο κλασικά τους άσματα, προμηνύοντας έτσι ισχυρή δισκογραφική επιστροφή· σε ένα μέλλον που φαντάζει πια ορατό στον ορίζοντα.
Τη σκυτάλη παρέλαβαν οι (επίσης) US metallers Liege Lord, στον προκαθορισμένο ρόλο τους να κλείσουν το φετινό Up The Hammers, ως «κυρίως πιάτο». Το ότι μας έχουν επισκεφθεί ξανά στο όχι μακρινό παρελθόν ενδεχομένως να απέσυρε το ποθητό στοιχείο της έκπληξης, σε σημείο τέτοιο, ώστε είδαμε αρκετούς να αποχωρούν από το Gagarin με τη λήξη του set των Hittman. Έτσι, ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας το δυσχερές έργο της αναζωπύρωσης του ενδιαφέροντος ενός κοινού φθαρμένου από τη διήμερη ορθοστασία, παρουσιάζοντας υλικό προερχόμενο από τους τρεις δισκογραφικούς τους σταθμούς.
Ωστόσο, ο Joe Comeau δεν είναι ξένος στην υπερκέραση της όποιας αντιξοότητας, καθότι φέρει πλούσιο βιογραφικό στη καριέρα του ως frontman. Έχοντας οργώσει στο παρελθόν τις σκηνές με τους Overkill, Annihilator και Tad Morose, διατήρησε τις επικοινωνιακές του αρετές σε φόρμα, αγγίζοντας την αναζωογονητική εκείνη στόφα που χαρακτηρίζει τις πραγματικά μεγάλες μπάντες. Με φωνή που παραπέμπει σε τροχισμένο ατσάλι και με δρασκελιές φαρδιές όσο η τεράστια παρακαταθήκη του, αλώνιζε στο σανίδι του Gagagin, παροτρύνοντας κάθε τελευταίο παρευρισκόμενο.
Από την άλλη, η διπλή κιθαριστική επίθεση από τους Tony Truglio & Danny Wacker φάνταζε πυρακτωμένα συμπαγής: σαν μια θεόρατη μηχανή που κονιορτοποιεί κάθε λογής μέταλλα, παραμορφώνοντας σταδιακά την ήδη στιλβωμένη μορφή τους. Έστω και αν οι Liege Lord δεν έχουν κυκλοφορήσει κάτι νεότερο από το Master Control του 1988, φαντάζουν ακόμη επίφοβα επικίνδυνοι με κάθε καίριο χτύπημα που επιχειρούν με τις ενόργανες δομές τους.
Παρόλα αυτά, ιδιαίτερη μνεία απαιτείται για τις ικανότητες του «πολύ» Van Williams πίσω από τα τύμπανα. Έχοντας ξεγράψει κάθε πιθανότητα επανασύνδεσης των Nevermore έπειτα από τον χαμό του Warrel Dane, εντάχθηκε στις τάξεις των Liege Lord ως ανθρώπινο ολμοβόλο, ικανό να διαπεράσει κάθε αντίσταση που ενδέχεται να βρεθεί στο διάβα του. Η χαρακτηριστική ευκολία με την οποία σφυροκοπούσε τα ντραμς, αλλά και η πηγαία πυγμή με την οποία καθοδηγούσε τον παλμό των κομματιών στάθηκαν ζωτικές στη διαφύλαξη της φλόγας του πρωταρχικού vibe της μπάντας. Λες και εμφυσούσε δηλαδή νέα πνοή στα πλαίσια μιας ενδογενούς ανάνηψης, σύμφωνα με την οποία κάθε μέλος των Liege Lord αποτίναζε τη σκόνη ολόκληρων δεκαετιών, για να μας μεταφέρει στις χρυσές εποχές του αμερικάνικου μετάλλου.
Εν ολίγοις, οι Lords ενθρονίστηκαν ως οι απόλυτοι κυρίαρχοι της 2ης μέρας του Up The Hammers XIV, υπερβαίνοντας κάθε δυνατή δυσκολία με το να προκαλούν το ίδιο σοκ της πρώτης σκηνικής συνάντησης. Φαντάζει ανυπέρβλητα ακατόρθωτο να ξεπερνάς τον ίδιο σου τον εαυτό, εκπλήσσοντας ακόμα και κόσμο γνώριμο προς τις δυνητικές συναυλιακές σου επιδόσεις.
Αυτό είναι βέβαια και το υλικό με το οποίο σμιλεύονται οι πραγματικά μεγάλες μπάντες, αντίστοιχες παραδειγμάτων που δεν κουράζεσαι να παρακολουθείς ακόμη και αν έδιναν συναυλίες κάθε μέρα. Δεν μοιάζει λοιπόν παράδοξο πως ήδη αρκετοί οπαδοί ετοιμάζονται να τους παρακολουθήσουν και για δεύτερη φορά στο Horns Up Festival (22-24 Μαρτίου, Τρίκαλα), δράττοντας την εμπειρία να βιώσουν το αμερικάνικο power/speed metal από τους πολυέμπειρους πρωτεργάτες του είδους.
{youtube}RSS1Bx-vKP0{/youtube}
