Chthon
Την αυλαία αυτής της death metal βραδιάς ανοίγουν οι Αθηναίοι Chthon. Έχουν μέλη από Plague, και μιας από τις αγαπημένες μου και πιο αδικοχαμένες Ελληνικές μπάντες, τους Ixpapalotl. Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και αφιερώστε 10 λεπτά να ακούσετε το EP That of the Swamp. Ως Chthon στον πρώτο και μοναδικό δίσκο που κυκλοφόρησαν με τίτλο Eremite, είναι κατά πολύ πιο συμβατικά σοβαρή μπάντα από εκείνο το project. Σίγουρα ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους για το 2023, και έθεσε πολύ γερές βάσεις για να αποζητούμε την επόμενη δουλειά. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κοσμικό τρόμο, βαριά riffs και ακόμα πιο βαριά ατμόσφαιρα. Όχι απλά με "chew bubblegum and kick some ass death metal". Δεν θα έλεγα πως αυτή η ατμόσφαιρα μεταδόθηκε ακριβώς στο live. Αντ' αυτού αυτό που λάβαμε ήταν μια σαραντάλεπτη μανιασμένη death metal επίθεση, παιγμένη άψογα και τεχνικά. Έπαιξαν ένα death metal masterclass και απέδωσαν το Eremite στην πιο ωμή και βίαιη εκδοχή του. Bonus points η απόλυτα μεταδοτική ενέργεια του frontman, ο οποίος έδειχνε να το ζει όσο και ο κόσμος από κάτω. Αν και μόλις η δεύτερη τους εμφάνιση, με πρώτη αυτή στο Athens Extreme 2024, η μπάντα δείχνει να κάνει fire on all cylinders. Ιδανικό opener για μια τέτοια βραδιά και σίγουρα στο μέλλον θα μας απασχολήσουν ξανά.
Kvadrat
Η κεντρική σάλα του An ήδη είναι γεμάτη από κόσμο και σχεδόν 200 άνθρωποι ήταν εκεί για να δουν μια από τις πιο γρήγορα ανερχόμενες μπάντες του ακραίου ήχου παγκοσμίως. Συνοπτικές διαδικασίες και δεν χρειάζονται πολλά παραπάνω σχόλια. Απλά ανέβηκαν στη σκηνή και απέδειξαν ξανά αυτό που ήδη όλοι ξέραμε : Οι Kvadrat είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η νέα γενιά της ελληνικής Death Metal σκηνή αυτή τη στιγμή. Αυτή η μπάντα / project είναι υπεύθυνη για τον αγαπημένο μας εγχώριο δίσκο του 2024, και έναν από τους αγαπημένους μας συνολικά. Μπορεί να είναι ένα προσωποκεντρικό project, όμως για να πάρει σαρκα και οστά στη σκηνή πλαισιώνεται από πολύ ικανούς και έμπειρους μουσικούς. Η πρώτη εμφάνιση τους με τους Dead Congregation είχε αφήσει το Αθηναϊκό κοινό να παραμιλά. Αν και δεν είχα καταφέρει τότε να βρίσκομαι εκεί, την Παρασκευή βίωσα πλήρως όλους τους διθυράμβους που υμνούσαν οι τυχεροί του Δεκεμβρίου. Και με το παραπάνω μάλιστα, καθώς το σετ που λάβαμε ήταν πολύ πιο ολοκληρωμένο, παίζοντας σχεδόν ολάκερο το The Horrible Dissonance Of Oblivion και μέρος της Ψυχικής Αποσύνθεσης. Η γενική ομολογία ήταν πως σε αυτό το live οι Kvadrat ήταν ακόμα πιο δεμένοι από ότι στο πρώτο, και λογικό. Είναι μόλις η δεύτερη τους εμφάνιση και είχαν όλο το χρόνο να κάνουν tweek κάθε λεπτομέρια. Ήδη δείχνουν μια απόλυτα στιβαρή παρουσία, χωρίς να χάνουν νότα, και με την μέγιστη ικανότητα να αντιχήσουν τον όλεθρο του source material. Το brand δισαρμονικού death metal των Kvadrat είναι πολύ διαφορετικό από αυτό των Defacement. Εδώ το dissonance λειτουργεί περισσότερο σαν μέσο μετάδοσης ενός ολιστικού ψυχοπλακώματος. Δεν είναι ο όγκος της πληροφορίας που σου δημιουργεί αυτήν την overwhelming αίσθηση, αλλά και κυρίως το υπόβαθρο. Μεγάλος παράγοντας είναι σίγουρα το πάθος με το οποίο ο mainman βρυχάται τους στίχους του. Στα τελευταία κομμάτια το μικρόφωνο πηγαίνει στον κιθαρίστα, ο οποίος ήταν και ο βασικός τραγουδιστής στο EP Ψυχική Αποσύνθεση και ανέλαβε όλα τα δεύτερα φωνητικά στις συναυλίες. Τι άλλο να ζητήσω ως φαν; Άκουσα τα αγαπημένα μου κομμάτια, Γυάλινα Μάτια, -4°C (οσους περίπου είχε και στην αριστερή μεριά του An), Ολική Αποσύνθεση και σαν κερασάκι πήραμε και το Λήθαργος. Το The Horrible Dissonance Of Oblivion αγκαλιάστηκε από το κοινό, τόσο της Ελλάδας, τόσο και τους εξωτερικού, που το μόνο λογικό επόμενο βήμα είναι αυτή η μπάντα να το πάρει λίγο πιο ζεστά το θέμα και να ξεκινήσει τις συναυλίες ΠΑΝΤΟΥ. Η αρχή έγινε και ήταν θριαμβευτική.
Defacement
Το να δούμε αυτή τη μπάντα στη χώρα μας, με το που κυκλοφόρησαν μάλιστα το breakthrough άλμπουμ τους Duality, έμοιαζε όνειρο απατηλό. Και όμως αυτοί οι θεότρελοι τύποι της Ten Out Of Ten Productions έχουν βαλθεί να φέρουν όλες αυτές τις μπάντες κατηγορίας "'Ελα μωρέ αυτοί; Δεν παίζει να παίξουν ποτέ στην Ελλάδα". Και όμως ήρθαν λοιπόν. Ανεβαίνουν στη σκηνή και από πίσω ηχεί το ίντρο Optic του μνημειώδους καινούριου τους δίσκου. Με την πρώτη κραυγή από το Burden ανοίγει μια χαοτική δίνη και ολόκληρο το club τυλίγεται σε μια μαξιμαλιστική ηχητική μάζα. Το brand του dissonance των Defacement είναι πολύ διαφορετικό από αυτό των Kvadrat. Ενώ ο προαναφερθης καταφέρνει με το ηχητικό του χάος να μεταδώσει τη σαπίλα του αστικού καπιταλισμού, οι Defacement μας πνίγουν σε μια θάλασσα παράνοιας. Δεν μπορώ επίσης να φανταστώ το στομάχι μου να αντέχει οτιδήποτε άλλο μετά από αυτό το καταστροφικό performance. Αρκετός κόσμος έδειξε να ενοχλείται από τον ήχο, καθώς πράγματι κατά τη διάρκεια του σετ των Defacement το αποτέλεσμα ήταν σε σημεία τόσο μπουκωμένο, σαν μια άμορφη μάζα τριακοσίων BPM. Σύμφωνα με αυτό που μου είπαν μετά οι ίδιοι, "Ζητήσαμε από τον ηχολήπτη να το κάνει να ακούγεται όσο πιο χαοτικό και βαρύ γίνεται". Οπότε δεν χρειάζονται τα περιττά σχόλια περί κακής ηχοληψίας η φταιξίματος του μαγαζιού. Ήταν 100% δικό τους θέλημα, και οφείλω να ομολογήσω πως ΔΕΝ με βρίσκουν απέναντι τους. Δεν ξέρω πως αλλιώς θα μπορούσαν να μεταδώσουν την παράνοια και το χάος του τελευταίου τους δίσκου, αν όχι καθ' αυτόν τον τρόπο. Είναι μια από τις πιο ακραίες μπάντες στο χώρο του Death Metal και προσφέρουν μια ακραία εμπειρία. Δεν μπορώ παρά να φύγω ικανοποιημένος. Μιλάμε άλλωστε για την ίδια μπάντα που στο πρώτο τους άλμπουμ έχουν φωνητικά... αλλά όχι στίχους. Έπιασα τον εαυτό μου σε ορισμένες στιγμές να σκέφτομαι "τι ακούω τώρα, τι σκατά μπορεί να παίζουν;" όμως θυμήθηκα πως ακούσαμε και δύο νέα κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο. To ένα ονομάζεται Silhouette και είναι αρκετά μελωδικό, το δεύτερο ακόμα δεν έχει βαφτιστεί και είναι σε αρκετά raw εκδοχή, όμως το υλικό ακούστηκε εξίσου μανιασμένο με το Duality. Από ότι έμαθα επίσης από τους ίδιους, στο Κρητικό καφενείο όπου γλεντούσαν μετά το live, ήταν πως αυτή ήταν η μεγαλύτερη τους headline συναυλία ως τώρα. Και από άποψη attendance και παραγωγής. Στη μεγαλύτερη διάρκεια του show παρέμειναν στοϊκοί, χωρίς πολλές κινήσεις και μηδαμινή επικοινωνία με τον κόσμο, κάτι το οποίο μου φάνηκε εντελώς παράταιρο με το γεγονός πως αυτοί οι ακίνητοι άνθρωποι έπαιζαν δεκάδες νότες το δευτερόλεπτο φλερτάροντας με μόνιμη σωματική βλάβη. Βέβαια από τη μία, είναι λογικό καθώς ολόκληρο το frontline τους κρατούσε τα όργανα σχεδόν στο ύψος του στήθους. Αν έκαναν headbang θα φλέρταραν με τον κίνδυνο να καρυδωθούν. Ο drummer, κάποια στιγμή αισθανόμουν πως βρίσκεται ένα τσικ πριν τον νευρικό κλονισμό με το πόσο μανιωδώς χτυπούσε το snare αλλά πόσο ακίνητο διατηρούσε το κεφάλι του. Ο μόνος ο οποίος έδειχνε συναισθήματα ήταν ο Tadzio, ο κιθαρίστας, ο οποίος έμοιαζε να το ζει και να διασκεδάζει πλήρως. Δεν ήταν το μόνο πράγμα στο οποίο έσπασε το καλούπι. Ανάμεσα στους αφάνες συναδέλφους του ήταν και ο μοναδικός που έμοιαζε με νεοσύλλεκτο στο Λιτόχωρο. Tέλος να πω πως αυτή είναι μόνο η αρχή για μια τέτοια μπάντα, η οποία μετά τον πάταγο που έκανε με το Duality έχει στρωμένο το δρόμο για τεράστια πράγματα. Επίσης πιθανότατα τα Κρητικά που άκουσαν να τους φάνηκαν ακόμα πιο μπουχτιστικά και overwhelming από ότι σε εμάς το show τους, μένει να δούμε πως αυτό θα επηρεάσει τη διαδικασία σύνθεσης του επόμενου δίσκου.
Πολλά μπράβο στην Ten Out Of Ten Productions για την αψεγάδιαστη παραγωγή, και χίλια ευχαριστώ στον Tzertzelos για τις φωτογραφίες!
