Παρασκευή 13/12
Gehennah - Decibel Rebel
Heavy Metal βρώμικο, ασυμβίβαστο και ποτισμένο με αλκοόλ. Με αυτόν τον δίσκο, οι Σουηδοί Gehennah συνεχίζουν στο δρόμο που έστρωσαν με τους δύο προηγούμενους ως οι απροσάρμοστοι ξάδερφοι των Venom και Motörhead παραδίδοντας έναν καταιγιστικό συνδυασμό ωμότητας, αλητείας και μεθυσμένων riffs. Από το εναρκτήριο Beat That Poser Down μέχρι τα εμβληματικό ομότιτλο και το We Love Alcohol το Decibel Rebel διακατέχεται από μια ανεξέλεγκτη ενέργεια που σε καλεί να πιείς, να φωνάξεις και να σπάσεις τα πάντα σε ακτίνα βολής.Το Street Metal Gangfighters και το Get Out of My Way ξεχωρίζουν ως χαρακτηριστικά παραδείγματα του πνεύματος των Gehennah. Αν και το άλμπουμ δε διεκδικεί βραβείο πρωτοτυπίας ή τεχνικής πολυπλοκότητας, αυτό δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο. Το Decibel Rebel δεν είναι ένας δίσκος για όσους ψάχνουν βάθος ή τεχνική αρτιότητα. Είναι ένας ύμνος στην αλητεία και την απλότητα του underground metal. Ένας ύμνος στα ξύδια, στη ζωή του outcast μεταλλά, και στην εναντίωση απέναντι στους γιάπηδες, τις μόδες, τους πλασιέ της φάσης και σε κάθε τι σοβαροφανές.
Terrörhammer - Gateways To Hades
Από τα 2010s ζούμε στα πέτρινα χρόνια του Thrash. Οι νέες μπάντες που βγαίνουν είναι μετρημένες και η ποιότητα είναι κατά κύριο λόγο σε barely acceptable επίπεδα. Παράλληλα όμως, παρά τις αντιξοότητες, το κράμα black/speed έχει καταφέρει να πάρει κοντά του και μεγάλο κοινό, και πολλές ποιοτικές μπάντες, και να παράξει πολλές αξιόλογες κυκλοφορίες. Midnight, Hellripper και δεν συμμαζεύεται. Ακριβώς λοιπόν σε αυτό το κύμα βρίσκονται και οι υποφαινόμενοι, μετρώντας δύο πολύ αξιόλογες full length κυκλοφορίες. Οι Σέρβοι Terrörhammer αποκαλούν τους εαυτούς τους Necro Speed Hooligans και δεν νομίζω να μπορώ να δώσω καλύτερη περιγραφή για αυτό που ακούω. Παίζουν ένα μανιασμένα γρήγορο thrash/speed με μια δόση νοσταλγίας για τους οπαδούς των Venom, των πρώιμων Bathory και Hellhammer. Πόση ταχύτητα αντέχεις; Παίζουν τόσο γρήγορα που αν ακούσεις όλο το δίσκο μονοκοπανιά η CPK σου θα φτάσει πάνω από 10.000 U/L και θα χρειαστείς αναρρωτική από τη δουλειά. Οι στίχοι και η αισθητική τους βρωμάνε ξεραμένο αίμα και αλητεία των δρόμων. Τα φωνητικά του Pentagramator the Helltyrant (το όνομα που θα ήθελες να έχεις στην Dota αν έφταναν τα γράμματα) είναι τραχιά και γεμάτα πάθος και δένουν άψογα με τη χειμαρρώδη ενέργεια από τις riffάρες που έχει γράψει. Κομμάτια που ξεχωρίζω είναι τα At Dawn We Attack, Gateways to Hades και Tronized Goat Master (σίγουρα η πιο βίαιη αλλά και πιο ιδιαίτερη σύνθεση του δίσκου).
Plague - Portraits of Mind
Θυμάμαι πίσω στο 2020, πάνω στην φρενίτιδα της πρώτης Covid εποχής, την ανακοίνωση μιας συναυλίας. Οι Blood Incantation έχοντας μόλις βγάλει το Hidden History of the Human Race και οι δικοί μας Αθηναίοι Plague με το φρέσκο τότε Portraits of Mind. Δεν ξέρω αν το κομμάτι τους με τίτλο Pandemic ήταν κάποια διεστραμμένη πλάκα επειδή είχαν πληροφορίες εκ των έσω. Το live φυσικά δεν έγινε ποτέ για ευνόητους λόγους, και δεν δεήσαμε να δούμε ούτε τους Plague στο σανίδι από τότε. Αυτό έρχεται να αλλάξει στο Athens Extreme. Οι Plague παίζουν death metal παλαιάς σχολής, επηρεασμένοι εμφανώς από κεντρική Ευρώπη. Μπάντες όπως οι Asphyx, οι Morgoth και οι Benediction , αν και το Mind Control θα μπορούσε πολύ εύκολα να βρίσκεται μέσα στο Spiritual Healing των Death. Μέσα σε 36 λεπτά έχουμε μια περιεκτική επίθεση και 7 κομμάτια all killer, no filler. Έχω καταλήξει πως τα 35-42 λεπτά είναι η ιδανική διάρκεια σε τέτοιους straightforward δίσκους του ακραίου ήχου. Οι κιθάρες είναι η βασική κινητήριος δύναμη, τα riffs είναι βαριά, ογκώδη και οδηγούν τις συνθέσεις. Σε πολλά σημεία βρίσκουμε ξεσπάσματα μελωδικότητας, που δεν αφαιρούν αλλά ενισχύουν το βάναυσο όταν έρχεται. Πολύ δυνατός δίσκος, μας αφήνει να ελπίζουμε και σε κάτι επόμενο και σίγουρα σε μία δυνατή εμφάνιση.
Chainsaw - Satan
Η μπάντα λέγεται αλυσοπρίονο και ο δίσκος λέγεται Satan. Δηλαδή τι θα μπορούσα να πω εγώ που δεν στο έχουν πει ήδη διαβάζοντας τον τίτλο και βλέποντας το εξώφυλλο; Ας κάνω μια προσπάθεια λοιπόν. Οι Chainsaw εδώ παίζουν ένα αλήτικο, βλάσφημο και φρενήρες speed/black βγαλμένο από τα βάθη των 9 κολάσεων και από υγρό όνειρο του Δάντη (όχι αυτού που λέει το έπος μπγιούντιφουλ, του Ιταλού). Πάντα μου τραβούσαν την προσοχή τα artworks που επιλέγει αυτή η μπάντα, και κάθε φορά φαίνεται να κάνουν one-up τους εαυτούς τους στη βλασφημία. Η μπάντα παίρνει τον εαυτό της όσο σοβαρά χρειάζεται για να γράψει riffάρες και catchy ρυθμούς και με αρκετό χαβαλέ για να μας χαρίσει στίχους όπως το "The dead watch you masturbate". Δεν θα σταματήσει ποτέ να μου φαίνεται αστείο,συγγνώμη. Ξεχωρίζω τα Mentor of the Tormentor γιατί έχει τον πιο catchy τίτλο και ρεφραινάρα στο σύμπαν, την απόλυτη επίθεση στο Go For The Throat και το Full of Evil γιατί είναι ακραία groovy. Τρομερές κιθάρες, thumpy μπασσογραμμές και φωνητικά απευθείας βγαλμένα από τους δρόμους συντελούν έναν από τους πιο φρέσκους speed/black δίσκους της χρονιάς. Δεν είναι τυχαία η θέση του στην λίστα μας με τους αγαπημένους ελληνικούς μέταλ δίσκους για το 2024. Φέρτε το πριοοοοονι!
ETERNAL - 2 singles
Οι Αθηναίοι Eternal μπορεί να έχουν δώσει στο φως της δημοσιότητας μόλις 2 κομμάτια, είναι αρκετά όμως για να μιλάμε για μια από τις πιο ελπιδοφόρες μπάντες της thrash σκηνής της χώρας μας. Αλήτικο thrash της νέας σχολής, με εμφανείς επιρροές από μπάντες όπως Municipal Waste και Havok, έχοντας όμως και πινελιές hardcore στον ήχο τους (όπως κάθε thrash που σέβεται τον εαυτό του). Και το Bloodspill και το No Escape που κυκλοφόρησαν δεν μοιάζουν καθόλου με demo. Οι παραγωγές είναι crisp και είναι έτοιμα να τα πάρεις και να τα βάλεις σε τελική κυκλοφορία δίσκου, και να παιχτούν μπροστά σε κοινό. Αναμένουμε λοιπόν με ανυπομονησία και τα αυτιά ανοιχτά για αυτόν το δίσκο. Η νέα γενιά είναι εδώ, έτοιμη να αρπάξει τη σκυτάλη με τη βία.
ΣΑΒΒΑΤΟ 14/12
Varathron - The Crimson Temple
Θα μπορούσα να αναφερθώ σε κάποιον από τους δίσκους των 90s, μιας και δικαίως θεωρούνται κλασσικοί στο ελληνικό και παγκόσμιο black metal. Οι Varathron όμως είναι κάτι παραπάνω από το δοξασμένο τους παρελθόν. Αγέραστοι τόσα χρόνια μετά, οι δύο τελευταίες κυκλοφορίες θα μπορούσαν άνετα να μπουν στη συζήτηση ως peak της καριέρας τους. Φυσικά δίσκοι όπως το His Majesty At The Swamp και Walpungisnacht ανήκουν στο πάνθεον του είδους, όμως οι Varathron φαίνεται να διανύουν δεύτερη νιότη. Εδώ λοιπόν θα σταθώ λίγο στο τελευταίο τους άλμπουμ, με τίτλο The Crimson Temple. Λατρεύω τις προσθήκες παραδοσιακής μουσικής στο Black Metal των Varathron. Είναι η ηχητική απόδοση ενός βανδαλισμού σε λαογραφικό μουσείο από τις αρμάδες της κολάσεως. Όλα τα όργανα δένουν αρμονικά με την ενορχήστρωση, η ατμόσφαιρα είναι πυκνή και επιβλητική, με τα τραγούδια να περιβάλλονται από έναν μυστηριακό και τελετουργικό χαρακτήρα. Οι στίχοι αντλούν έμπνευση από μυθολογικές και αποκρυφιστικές θεματικές, μια προσέγγιση που είναι ταυτόχρονα λυρική και καθηλωτική. Αν στο Athens Extreme το κοινό δεν κάνει σύσσωμο vocalize την μελωδία στο outro του Crypts In The Mist τότε έχουμε αποτύχει σαν ανθρωπότητα. Επίσης, κανένας δεν θα καταφέρει να με πείσει πως το Constellation of the Archons δεν είναι κάποιο έπος βγαλμένο μέσα από το Hammerheart των Bathory. Συνολικά το The Crimson Temple είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους των Πατριαρχών του ελληνικού black metal, must have για κάθε οπαδό.
Death Strike - Fuckin' Death
Το Fuckin' Death των Death Strike είναι ένας δίσκος-ορόσημο για τη death metal σκηνή, που ξεπερνάει την εποχή του και θέτει τα θεμέλια για το μέλλον του ακραίου ήχου. Κυκλοφόρησε αρχικά το 1985 ως demo και αργότερα επανακυκλοφόρησε το 1991 ως άλμπουμ, αποδεικνύοντας την ιστορική του σημασία και την επιρροή του στις μετέπειτα γενιές. Ο ήχος του Fuckin' Death είναι ωμός, πρωτόγονος και γεμάτος νεύρο. Συνδυάζει το σκοτάδι του πρώιμου death metal με την άγρια ενέργεια του thrash και hardcore, δημιουργώντας ένα υβρίδιο που τότε ήταν ακόμα στα σπάργανα. Οι ρυθμοί είναι γρήγοροι, οι κιθάρες αιχμηρές και τα φωνητικά του Paul Speckmann άγρια, προετοιμάζοντας το έδαφος για τις πιο ακραίες φωνητικές προσεγγίσεις που θα ακολουθούσαν. Το Mangled Dehumanization, είναι ένας ύμνος στην ωμότητα, ενώ το Pay to Die αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια της πρώτης εποχής του death metal. Το groove και η αμεσότητα που διακατέχουν τα τραγούδια θυμίζουν έντονα τη hardcore punk αισθητική, παντρεύοντας ιδανικά δύο διαφορετικούς κόσμους. Ο δίσκος αυτός δεν είναι μόνο μια μουσική δήλωση, αλλά και ένα έγγραφο της εποχής του. Οι στίχοι είναι αρκετά ακατέργαστοι, ωστόσο δεν λείπουν και οι κοινωνικές προεκτάσεις που απηχούν την απογοήτευση της Ριγκανικής Αμερικής, όπως και η επιθυμία για απελευθέρωση από τα κοινωνικά δεσμά. Οι Death Strike, με το Fuckin' Death, επηρέασαν αναρίθμητες μπάντες, ανοίγοντας το δρόμο για την εξέλιξη του death metal. Είναι προπομπός των πιο ώριμων δουλειών του Paul Speckmann με τους Master (έρχεται και η σειρά τους). Ένα απαραίτητο άκουσμα για όποιον θέλει να κατανοήσει τις ρίζες του ακραίου metal και τη δυναμική της πρώιμης σκηνής.
Speedrush - Division Mortality
Η ταχύτητα είναι το παν και οι Αθηναίοι Speedrush δεν θα μπορούσαν να έχουν πιο ταιριαστό όνομα. Παίζουν ένα κράμα speed/thrash και το νέο τους πόνημα Division Mortality τους βρίσκει σε peak form. Δίσκος που ξεκινάει με βαθιά δαιμονική αφήγηση και instrumental με μπαράζ από riffs δεν θα μπορούσε παρά να κερδίσει την καρδιά μου αμέσως. Τα raspy "καθαρά" φωνητικά δεν είναι πολύ του γούστου μου, όμως επειδή είμαι αυτός ο περίεργος τύπος, προφανώς και με είχαν εντελώς μαζί τους στα διάσπαρτα ügh, screams και γαβγίσματα. Σε όσα τραγούδια χρησιμοποιήθηκαν, τα ανέβασαν σε άλλο επίπεδο. Βέβαια όταν σε κάθε τραγούδι έχουν πετάξει από δύο νταμιτζάνες riffs, δεν χωράνε πολλά περιθώρια για παράπονα. Από το πρώτο κομμάτι, οι Speedrush σε ρίχνουν κατευθείαν σε μια ηχητική καταιγίδα. Το Iron Wisdom είναι ένας speed metal ύμνος αφιερωμένος στο ίδιο το metal και οι Speedrush πιστοί ακόλουθοι του είδους που εκπροσωπούν. Στο Feeding The Carnivores έχουμε Megadethική riffάρα και γαβγίσματα, τι άλλο θες δηλαδή για να σε πείσει; Τα riffs στο Division Mortality είναι το μεγάλο highlight του δίσκου! Κοφτερά, γεμάτα ενέργεια και με τέτοια εκρηκτικότητα που μοιάζουν με θραύσματα μετά από έκρηξη C4. Κάθε νότα είναι και μνεία στο thrash της παλιάς σχολής συνδυάζοντας άψογα τεχνική με ωμή ταχύτητα. Οι Speedrush είναι το Delorean και με έκαναν να θέλω να ξαναζήσω τα '80s ενώ δεν τα έχω ζήσει ποτέ.
Serement - Abhorrent Invocations
Οι Serement αποτελούνται επί το πλείστον από μέλη των Blessed By Perversion, μια μπάντα που μας έχει συνηθίσει σε τεχνικό death metal. Στο πρώτο τους album όμως με τίτλο Abhorrent Invocations βλέπουμε ένα κράμα από death & black. Σε ολόκληρο τον δίσκο υπάρχουν διάσπαρτες μελωδίες, τεράστια ποικιλία από riffs και το βασικότερο ατού : πολλές γκρουβες. Επίσης: Έτσι πρέπει να ακούγεται το μπάσο στο Death Metal γαμώ την καταδίκη μου, πάρτε μαθήματα. Δεν ξέρω αν ήταν επιτηδευμένο, μα σχεδόν σε κάθε κομμάτι του δίσκου έβρισκα κάποιο hook η κάποιο σημείο το οποίο είναι απόλυτα catchy και memorable. Το riff στο Malevolent Mist Over The Mount of the Deseased καλπάζει σαν τον Seabisquit στην αρένα. Το Forging The Darkness κλείνει μια μια αργή και βαριά μελωδία, με ένα θανατερό riff σαν από συνοδεία του επιτάφιου. Το Subliminal Enslavement ανοίγει με ένα Watain-esque riff και διπέταλα που χτυπούν σαν την καρδιά του Usain Bolt λίγο πριν τον τερματισμό. Το κομμάτι στο σύνολο είναι αρκετά αργό με έμφαση στο χτίσιμο, όμως στο τελευταίο λεπτό all hell breaks loose σε μια death metal λαίλαπα. Ο δίσκος κλείνει με την Κατάβαση Ψυχών. Ένα αργό και μελαγχολικό instrumental black/death έπος το οποίο, όπως προϊδεάζει και ο τίτλος, μοιάζει με την κάθαρση μετά τον όλεθρο της ζωής. Εκπληκτικός δίσκος, κέρδισε επάξια τη θέση του στη λίστα με τους αγαπημένους ελληνικούς metal δίσκους για το 2024. Όσοι τους είδαν σε κάποιο πρόσφατο live ξέρουν πως αυτή η μπάντα ζωντανά σπέρνει ακόμα παραπάνω. Πριν κάτι μέρες που άνοιξαν για Anaal Nathrakh ήταν καθηλωτικοί και απίστευτα δεμένοι. Δεν περιμένω τίποτα λιγότερο.
Chthon - Eremite
Οι Chthon είναι γεννημένοι από τις στάχτες των Ixpapalotl, ένα από τα πιο αδικοχαμένα death/grind σχήματα της χώρας. Η φάση τους βέβαια τότε ήταν horror samples και κλοτσοπατηνάδα. Το Eremite από την άλλη, δεν είναι δίσκος με hood credit. Είναι περισσότερο δίσκος που απολαμβάνεις στο σαλόνι σου με συνοδεία κρασιού. Κυρίως από το πρίσμα του ότι έχει δοθεί μεγάλη έμφαση στην ατμοσφαιρικότητα και την τεχνική, όχι όμως ότι λείπουν οι βαρύτερες στιγμές και οι μπρουταλιές. Η παραγωγή είναι άψογη και όλα ακούγονται κρυστάλλινα. Ολόκληρος ο δίσκος έχει μια Lovecraftιανή αισθητική, η οποία σε μεγάλο βαθμό εκφράζεται και στην στιχουργική προσέγγιση φέρνοντας εικόνες από τη γέννηση αρχέγονων κακών. Το Duskward Spiral μοιάζει να πηγαίνει εναλλάξ από black metal σε death metal riffs. Το A Legacy of Filth είναι athem-ικό και άκρως συναυλιακό. Το Crimson Witch Ritual είναι ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου και μια μαγική ενορχήστρωση κοσμικού τρόμου. Ένα κομμάτι που τα έχει όλα. Mελωδικότητα, memorable riffs και ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με γκρούβες και brutality, είναι το τέλειο κλείσιμο για το Eremite. Μια από τις πιο αξιόλογες ελληνικές Death Metal κυκλοφορίες και μια από τις αγαπημένες μου black/death κυκλοφορίες της χρονιάς που μας πέρασε.
ΚΥΡΙΑΚΗ 15/12
Master - On the Seventh Day God Created... Master
Το On The Seventh Day God Created... Master είναι ένας δίσκος πέρα για πέρα Death Metal, που δείχνει την εξέλιξη των Master, προσφέροντας έναν άρτιο συνδυασμό της ωμότητας του ντεμπούτου τους με πιο ώριμες συνθέσεις. Η μπάντα καταφέρνει να παραμείνει πιστή στις ρίζες της, συνδυάζοντας την τραχύτητα και το thrashiness με το αδυσώπητο brutality του death metal. Η θεματολογία των στίχων καταπιάνεται με θέματα όπως η θρησκεία, η κοινωνική διαφθορά και η ανθρώπινη παρακμή, με το γνώριμο αντισυστημικό ύφος του Speckmann. Όπως και με την άλλη μπάντα του, που τυγχάνει να κοσμεί επίσης το lineup του Athens Extreme, και εδώ έχουμε αρκετά έκδηλο το hardcore punk στοιχείο. Τρία πράγματα δεν κρύβονται, ο έρωτας, ο βήχας και οι hardcore punk επιρροές. Σίγουρα δεν είναι στον ίδιο βαθμό των Death Strike, όμως από την ρυθμική βάση των κομματιών, τους κοινωνικοπολιτικής φύσεως στοίχους στα Used, Judgement of Will, Constant Quarrel, America The Pitiful κλπ μπορούμε ξεκάθαρα να δούμε πως εδώ δεν έχουμε την ίδια συνταγή με το Death Metal της εποχής. Ομοίως, τραγούδια όπως το Heathen και το What Kind of God αναδεικνύουν την κριτική στάση της μπάντας απέναντι στις οργανωμένες θρησκείες. Για τους λάτρεις του Old-school Death Metal, είναι ένα από τα απαραίτητα άλμπουμ, γεμάτο riffs και με την αυθεντική ενέργεια που χαρακτήριζε τη σκηνή στις αρχές της δεκαετίας του '90.
Centinex - Reflections
Το 1997 ήταν μια από τις τελευταίες χρονιές όπου το Melodic Death/Black Metal γνώριζε δόξες. Όχι πως μετέπειτα δεν βγήκαν κορυφαίοι δίσκοι, αλλά σίγουρα η ποσότητα ήταν ολοένα και μικρότερη όσο φτάναμε στα 2000s. Μέσα λοιπόν σε θάλασσα κυκλοφοριών από μπάντες όπως In Flames, Dark Tranquility, Hypocrisy, Lord Belial, Necrophobic, Children of Boddom κλπ, το όνομα των Centinex είναι εύκολο να περαστεί. Οι Σουηδοί όμως κοιτούν στα μάτια όλους τους προαναφερθέντες, και το Reflections ανήκει στην ελίτ δίσκων του είδους και ο χρόνος δείχνει να του έχει φερθεί πάρα πολύ καλά. Παρά το πεντακάθαρο της παραγωγής, οι Centinex καταφέρνουν να μεταφέρουν απόλυτα το αίσθημα του κακού με τη ζοφερή και παγωμένη τους ατμόσφαιρα. Οι κιθάρες είναι μακράν το πιο μνημειώδες κομμάτι του δίσκου, με τις συνθέσεις να δομουνται γύρω από τα τεχικότατα μελωδικά riffs. Η υπόλοιπη ενορχήστρωση ντύνει σαν μαύρο πέπλο τον κιθαριστικό κυκεώνα. Στιχουργικά υπάρχει μια αρκετά ποιητική και υπαρξιακή προσέγγιση, χωρίς να λείπουν φυσικά και οι περιστασιακοί in your face αντιχριστιανικοί στίχοι. Άλλωστε οι black metal επιρροές δεν είναι κρυφές. Διπλές κιθάρες ολούθε, με την μια να αναλαμβάνει τον δύσκολο ρόλο της μελωδίας. Δύσκολος ρόλος, γιατί από την μία πρέπει να φορτίζει συναισθήματα το κλίμα, αλλά όχι σε σημείο που να απομακρύνει τον ακροατή από την βαναυσότητα του συνόλου. Από την άλλη, η βασική ρυθμική κιθάρα έχει τον ρόλο του πριονιού, κόβει και τσακίζει τα πάντα στο πέρασμα της, με riffs όχι απλά από το πάνω ράφι, αλλά από ράφι που με το ζόρι φτάνει ο Gheorghe Mureșan. Συνολικά το Reflections είναι ένας εκπληκτικός δίσκος. Αν και δεν έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε κατά την κυκλοφορία του, αποτελεί σήμερα ένα εξαιρετικό δείγμα της εξέλιξης του ακραίου metal στη δεκαετία του ’90.
Violent Definition - Progressive Obsoletion
Τρίτη αναφορά σε αυτόν τον δίσκο μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Αυτό δεν λέει απλά κάτι, τα λέει όλα. Δεν έχω να πω πολλά που δεν έχω ήδη πει, οπότε θα πω τα ίδια. Το Thrash Metal είναι στην εντατική και οι Violent Definition έρχονται σαν απινιδωτής για να το ξυπνήσουν. Δεν είναι απλά κάτι θυμωμένα παλικάρια. Don't get me wrong, τα παλικάρια κουβαλάνε ακόμα πολλά νταμάρια θυμό πάνω τους και το Progressive Obsoletion ενδυκνειται για πάσης φύσεως ταβερνόξυλο. Εδώ φαίνεται πως έχει δοθεί πολύ βάση στα σημεία, και η τελευταία τους δουλειά είναι ένα πολύ προσεγμενο αποτέλεσμα. Ο δίσκος δεν μοιάζει σαν ένα τσούρμο από τραγούδια πεταμένα σε τυχαία σειρά. Υπάρχει συνοχή και αρμονία. Σε κανένα σημείο δεν γίνεται κοιλιά και όλα τα κομμάτια φαίνεται να δένουν με κοινό σκοπό. Η hardcore αισθητική που υπήρχε στο Life Sentence του 2018 εδώ φαίνεται να είναι κάπως κατευνασμένη, χωρίς όμως να είναι εντελώς στον πάγο. Ίσως σε αυτό ευθύνεται σε ένα βαθμό και το καθαρότερο της παραγωγής. Υπάρχουν σκόρπια και μελωδικότερα σημεία, namely στο δεύτερο μισό του καταπληκτικού Trampled (By The Foot) και Children of God. Φαίνεται να είναι πλέον μια αμιγώς thrash metal μπάντα με μερικά ξεσπάσματα στην απέναντι όχθη. Οι συνθέσεις έχουν γίνει μεγαλύτερες, με αποκορύφωμα τα Deceiving The Psychopompos, Progressive Obsoletion και Children of God που κάνουν clock στα περίπου επτά λεπτά έκαστο, με το τελευταίο να έχει μπει καρφί στα αγαπημένα thrash κομμάτια των 2020s. Το Reprobate Misfits έχει σε 3 λεπτά στριμωγμένα περισσότερα riffs από δίσκους άλλων μπαντών. Ο δίσκος γκρουβάρει απίστευτα και επιτέλους έχουμε νέα γενιά thrash με riffs που αν τα βάλεις στο Shazam δεν θα σου βγάλουν άλλη μπάντα. Οι οπαδοί των Exhorder έχουν να βρουν πολλά στοιχεία να αγαπήσουν σε τούτο το άλμπουμ. Άξια η θέση του λοιπόν στη λίστα *wink wink*
Δεν είναι εύκολο το 2024 να παίζεις thrash και να το κάνεις να ακούγεται φρέσκο. Οι Violent Definition το κάνουν, και είναι ζωντανή απόδειξη πως το είδος δεν έχει πεθάνει.
Cult of Orpist - Attack of the Zombie Cans
Το όνομα της μπάντας είναι ΤΣΙΠ(ου)ΡΟ ανάποδα και μιλάει για ζόμπι. Αν εσύ νιώθεις πως χρειάζεσαι κάτι ακόμα για να περάσεις καλά δεν θέλω να έχω καμία ανάμειξη με το σινάφι σου. Οι Λαμιώτες (και όχι Λαλιώτης που επέμενε το τ9, αν είναι δυνατόν) Cult Of Orpist δημιουργήθηκαν το κοντινό 2021 και παίζουν ένα πάντρεμα Death και Thrash Metal. Έχουν στην φαρέτρα τους ένα ομότιτλο EP και φέτος έδωσαν στο φως το Attack of The Zombie Cans. Πολύ Sodom, λίγο Power Trip και μια γερή δόση από Entombed είναι η συνταγή για τα powerpuff girls της επιτυχίας. Το Chainsaw Justice έχει ένα από τα πιο headbang-able σημεία της χρονιάς και τα Humiliation και Post Murder Suicide είναι grooveάτοι Death Metal ύμνοι. Το B.T.S θα έκανε την ομώνυμη μπάντα να τρέχει κλαίγοντας και ουρλιάζοντας uwu. Το Homage μετά από ένα φρενήρες intro καταλήγει στο πιο αργό και βρώμικο κομμάτι γεμάτο όμως μελωδίες και leads, αναδεικνύοντας και αυτήν την πλευρά της μπάντας. Επίσης, breakdown της χρονιάς χωρίς πολλά πολλά. Είπε κανείς κάτι για ΛΙΣΤΑ; Φυσικά και η δισκάρα είναι εκεί. Για όσους γουστάρουν ταβερνόξυλο και το metal τους με δύο πάγους και μεζεκλίκια, Cult of Orpist είναι για σένα. ΠΑΜ!
Eleventh Ray - Demo
Άλλο ένα νεοσύστατο σχήμα που αποτελείται από μέλη των Serpent Noir και Nox Formulae, δύο αμιγώς black metal μπάντες. Τίποτα όμως απο αυτά δεν με προϊδέαζε για αυτό που έμελε να ακούσω. Μαύρο και βρώμικο σαν να βγήκε από τη μήτρα των Celtic Frost και Hellhammer με κοφτά riffs και μπάσο να γεμίζει κάθε εγκεφαλικό μου κύτταρο. Στίχοι γεμάτοι μυστικισμό και δοξασία του Κερασφόρου. Οι Eleventh Ray αιχμαλωτίζουν άψογα αυτόν τον βαρύ και ατμοσφαιρικό ήχο με αυτήν την πρώιμη προσέγγιση που επηρέασε βαθιά και έστησε τα θεμέλια για να χτιστεί το black και death metal όπως το γνωρίζουμε. Αναμένουμε την κυκλοφορία του δίσκου για περισσότερα, όμως τα στοιχεία ως τώρα δείχνουν παρά πολύ ενθαρρυντικά.
Για δεύτερη συναπτή χρονιά, ένα ραντεβού στο Ναό που ελπίζουμε να γίνει θεσμός. Πέρυσι το Athens Extreme Festival επικεντρώθηκε κυρίως στην ανάδειξη της εγχώριας ακραίας σκηνής, πράγμα που συνεχίζει να συμβαίνει και φέτος. Μοναδική διαφορά πως πλέον έχουμε και μερικά πολύ εξέχοντα ξένα ονόματα να πλαισιώνουν το billing. Το φεστιβάλ αποτελεί μια γιορτή για την ακραια μουσική και την κοινότητα του extreme metal στο σύνολό της. Το underground ζει!
Εισιτήρια διατίθενται μέσω του ComeTogether.Live, ενώ θα βρείτε και hard copy εισιτήρια στα καταστήματα EAT METAL RECORDS SHOP !!!!, Metal Era, Uncle Chroni's tattoo and body piercing!
ΜΟΝΟΗΜΕΡΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ: 20 ευρώ (προπώληση μέχρι 31 Οκτωβρίου), 22 ευρώ (υπόλοιπη προπώληση), 24 ευρώ (ταμείο).
ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ: 55 ευρώ (μόνο προπώληση), 65 ευρώ (περιορισμένη διάθεση 50 εισιτήρια με δώρο festival T-shirt - μόνο προπώληση).
To Athens Extreme Festival 2024 θα λάβει μέρος από τις 13-15 Δεκεμβρίου στο Temple.
