Το Up The Hammers έχει εκθειαστεί ως θεσμός που χρειάστηκε χρήματα, κόπο και ιδρώτα για να εδραιωθεί στις συνειδήσεις των απανταχού heavy metal οπαδών. Πρόκειται για μια προσπάθεια ανόμοια κάθε άλλου εγχώριου εγχειρήματος στα συναυλιακά δεδομένα, για τον λόγο πως προσελκύει κάθε χρόνο σταθερό ποσοστό ακροατών από χώρες του εξωτερικού. Ακόμα κι έτσι, όμως, το ποσοστό των ξενόγλωσσων παρευρισκομένων ξεπέρασε αυτή τη φορά κάθε προηγούμενη καταγραφή, καταδεικύοντας ότι πλέον έχουμε να επιδείξουμε το δικό μας Keep It True. Ένα concept που θα φάνταζε παράλογο άλλες εποχές, μιας και η χώρα μας παραμένει μερικώς αποκομμένη από τον ευρύτερο metal χάρτη.
Οι Σουηδοί Air Raid αποτέλεσαν το καλύτερα κρυμμένο διαμάντι του Up The Hammers XIV, όντας περίπτωση που σφύζει νεανικής ορμής σε κάθε της σκηνική έκφραση. Το είδος του heavy metal που παίζουν ενδέχεται να μένει προβλέψιμο και τυποποιημένο –και το έχουμε ακούσει να αποδίδεται πιο εύστοχα πολλάκις, από αρκετές μπάντες που μεσουρανούσαν στη χρυσή περίοδο των 1980s. Παρόλα αυτά, η ακόρεστη δίψα που εκπνέουν φανερώνει θέληση, πυγμή και περίσσιο τσαγανό, αντίστοιχο εκείνων των συγκροτημάτων· επιβεβαιώνουν δε την αδαμάντινη κράση τους και ζωντανά, στο σανίδι. Μετά περισσής βεβαιότητας, λοιπόν, η θέση του opener αδικεί το σπινθιρίζον ταλέντο τους: δικαιούνταν να παρουσιαστούν ενώπιον πολυπληθέστερου ακροατηρίου.
Οι Lizzies είναι μια γυναικοκρατούμενη metal μπάντα από την Ισπανία, πληρέστατα διαθέτοντας τη δυναμική που εγκαθίδρυσε αντίστοιχα ονόματα των 1980s. Το γεγονός μάλιστα ότι η πατρίδα τους φέρει εδάφη άγονα σε παλαιακές metal εκφάνσεις, προσέδωσε αύρα λίαν εξωτική στην ήδη μαγνητική τους σκηνική παρουσία. Σημαντικότερη μπροστάρισσα στα παραπάνω στάθηκε βέβαια η πληθωρική Elena Pérez Martínez, με τις εκφραστικές κινήσεις της, οι οποίες φανέρωναν την ανερχόμενη κλάση της ως αρκούντως πειστική frontwoman. Έστω λοιπόν και αν το υλικό τους απέχει ένα σκαλοπάτι από το να εισέλθουν στα καταξιωμένα μεταλλικά σαλόνια των καιρών μας, ουδείς δύναται να αρνηθεί πως τα νύχια τους παραμένουν επίφοβα ακονισμένα. Ειδικά για ένα γκρουπ που μετρά 2 μόλις ολοκληρωμένους δίσκους στην πορεία του.
Οι εμφανίσεις των Αθηναίων Airged Lamh παραμένουν σπάνια στιγμιότυπα, σε μια περίοδο αδρανή για τα εκάστοτε συναυλιακά τους δεδομένα. Φέροντας ως αιχμηρά όπλα στη φαρέτρα τους την άκρατη επικότητα, σε συνδυασμό με φρενήρεις, καλπάζοντες ρυθμούς, ταξίδεψαν πίσω σε εποχές αυτοθυσίας άγνωστης για τα στεγανά ενός στεγνά εκμοντερνισμένου κόσμου. Έτσι, παρουσιάζοντας στρατηγικά στιγμιότυπα –με τις ανάλογες συμμετοχές από παλαιότερα μέλη να εμπλουτίζουν το μείγμα– ανακάλεσαν ευχάριστες αναμνήσεις σε όσους εξερευνούσαν την πορεία τους από τα ελπιδοφόρα εμβρυικά της στάδια. Το μόνο βέβαιο, λοιπόν, ότι η εν λόγω εμφάνιση ανασκάλισε το ενδιαφέρον τόσο ως προς το παρελθόν, όσο και για τα τρέχοντα τεκταινόμενά τους, μιας και ήδη μετράμε 11 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία δισκογραφική τους προσπάθεια.
Οι Αμερικανοί Majestic Ryte συνιστούν τον ορισμό της ενταφιασμένης cult metal μπάντας, από τη στιγμή που μοναδική επίσημη κυκλοφορία τους έως σήμερα αποτελεί το EP που έβγαλαν σε μορφή κασέτας πίσω στο μακρινό 1988. Διανύοντας όμως μια εποχή αναζωπύρωσης της αρχαϊκής τους φλόγας, αποφάσισαν να δραστηριοποιηθούν με καίρια στοχευμένες κινήσεις, με την εμφάνισή τους στο Up The Hammers XIV να παραμένει ως η μοναδική ευρωπαϊκή τους συναυλία. Παρόλα αυτά, η ατελής εκτελεστική προετοιμασία, όπως και οι άστοχες ατάκες του τραγουδιστή Greg Tsaknakis, επέφεραν μια εσάνς ανώφελης ουδετερότητας· σε σημείο τέτοιο, ώστε να απορείς αν πρόκειται για μια άγουρη σκηνικά περίπτωση. Οπωσδήποτε, μια δεύτερη κιθάρα θα υποβοηθούσε τη σφριγιλότητα των αποδόσεων, ενώ η αποφυγή του παγερού χιούμορ θα προσέδιδε την απαραίτητη αίγλη στην όλη παρουσία.
Οι Γερμανοί Iron Angel αναδείχθηκαν ως η δεύτερη αρτιότερη μπάντα της 1ης μέρας του Up The Hammers XIV, προκαλώντας εκκωφαντική έκπληξη ακόμη και στους πιο αισιόδοξους ακροατές τους. Σύμφωνοι, μπορεί ως μοναδικός εναπομείναντας να παραμένει ο «πολύς» Dirk Schröder (τα αμέσως παλαιότερα μέλη δεν μετρούν πάνω από 4 χρόνια συμμετοχής), αλλά η πηγαία ορμή των εκτελέσεων άγγιζε επικίνδυνα το τραχύ, ωμό feeling της 1980s παρακαταθήκης τους. Πρόκειται για εκείνο το άκομψο speed/thrash κράμα που μεταγράζεται σε μπύρα Αmstel, φθαρμένα ραφτά και εργολαβικό τσαμπουκά, τον οποίον μόνο χοντροκομμένοι Γερμαναράδες δύνανται να εμπνεύσουν. Το δε νεότερο υλικό έδεσε άριστα με τα κλασικά τους άσματα, σε σημείο που η περιβόητη επιστροφή φανέρωνε μια αναβράζουσα πηγή δεύτερης νεότητας για τα δεδομένα τους.
Ομολογουμένως, οι Τεξανοί Eternal Champion είναι μία από τις ταχύτερα ανερχόμενες μπάντες στο σημερινό επικό στερέωμα. Φέροντας έναν και μοναδικό ολοκληρωμένο δίσκο, μαζί με μια σειρά από demo, split και EP κυκλοφορίες, κατάφεραν να εκθρονίσουν κραταιώς αρχαιότερα συγκροτήματα, παίζοντας έτσι μία μόλις θέση κάτω από τους headliners της 1ης βραδιάς του φετινού Up The Hammers. Έστω λοιπόν κι αν το λινό φανελάκι του Jason Tarpey παρέπεμπε σε μεταλλικό κάγκουρα της θερινής παραλιακής, η εμφάνισή τους εντυπώθηκε σαν μια σφιγμένη γροθιά, την οποία υψώνεις αγέρωχα στον αέρα, καταμεσής μιας αιματηρής μάχης.
Το σημαντικότερο άλλωστε σκηνικό τους προσόν είναι η γεωμετρική διόγκωση του επικού συναισθήματος της ίδιας της μουσικής, μέσα από ένδοξες ιστορίες ανιδιοτελούς ηρωισμού. Δεν έχει τόση σημασία αν οι ίδιες θεματολογίες έχουν ειπωθεί ξανά από πάμπολλους εκπροσώπους της πολεμικής στόφας· όχι εφόσον η δυναμική της υποβολής δύναται να σαγηνεύσει με ανεξήγητη μαγεία μέχρι και ακροατές που φαντάζουν ξένοι προς την περίπτωσή τους.
Οι αειθαλείς Καλιφορνέζοι Armored Saint δικαιωματικά αποτέλεσαν το πιο εξεζητημένο όνομα της περιγραφείσας βραδιάς. Σε σημείο μάλιστα να έλκουν σημειωτέα πλήθη, που ποτέ πρωτύτερα δεν είχαν παραβρεθεί σε Up The Hammers. Πολλές ήσαν δηλαδή οι άγνωστες φυσιογνωμίες που παρατηρήθηκαν κατά μήκος και πλάτος της αρένας, όντας φορείς του άτυπου «word of mouth», το οποίο εξαπλώθηκε κλιμακωτά μετά την ιστορική πρώτη επίσκεψη των Αμερικανών πίσω στο 2000. Η τότε συναυλία απέκτησε δυσανάλογα μυθικές διαστάσεις με το πέρασμα του χρόνου: όσοι πήγαν, έπιναν έκτοτε νερό στο όνομα των Armored Saint, μιλώντας για μία από τις αρτιότερες εμπειρίες που είχαν ποτέ βιώσει.
Η αλήθεια είναι ότι, παρά τα 19 έτη που πέρασαν στο ενδιάμεσο, οι Armored Saint φάνταζαν στο Gagarin πιο άφθαρτοι και από καλογυαλισμένα ανοξείδωτη πανοπλία. Η δε μεταξύ τους χημεία έστεκε απαράμιλλη, όντας σημάδι του πόσο ωφελεί να διατηρείς τα 4/5 του πρωταρχικού line-up έπειτα απο 37 ολόκληρα χρόνια. Το ντουέτο των Phil Sandoval & Jeff Duncan όργωνε στις κιθάρες, ο Gonzo Sandoval σφυροκοπούσε αδιάκοπα τα τύμπανα, ενώ ο Joey Vera έδειχνε την τεράστια κλάση του, αποδίδοντας τις μπασογραμμές με ανατριχιαστική ακρίβεια. Ο John Bush αστειεύτηκε, μάλιστα, παρομοιάζοντας τους Armored Saint ως τη γυναίκα του Vera –τη στιγμή που οι Fates Warning αποτελούν την ερωμένη του. Ο λόγος είναι απλός: ο Vera είχε παράλληλες συναυλιακές υποχρεώσεις με τους δεύτερους, τις οποίες προσπέρασε ωστόσο για να επισκεφθεί την Αθήνα με την πρώτη και παντοτινή του αγάπη.
Για τον ίδιο τον John Bush, τώρα, ελάχιστα μπορούμε να δηλώσουμε που να αντανακλούν το τεράστιο μεγαλείο του ως frontman. Με φωνή-καμπάνα και με σκηνική παρουσία οργιάζουσα, δεν σταμάτησε λεπτό να χτυπιέται, σαν σωστό κατσίκι. Λες και ζει, αναπνέει και κυριολεκτικά ξανανιώνει, ώστε να παραδώσει τον καλύτερο εαυτό του επί σκηνής. Έχοντας παρακολουθήσει το μεγαλείο του τόσο στη θεόρατη σκηνή του Hellfest 2015, όσο και στο σανίδι του Gagarin, μπορεί να κατακτήσει την προσοχή του κοινού υπό οποιαδήποτε ζωντανή περίσταση. Είτε παίζει σε μεγάλο φεστιβάλ με ντάλα ήλιο, είτε σε κατάμεστο κλειστό club, πρώτο του μέλημα είναι η άμεση αλληλεπίδραση με τον κόσμο, δίχως να μειώνει την ένταση της στιγμής στο ελάχιστο.
Εν ολίγοις, λοιπόν, ο μύθος των Armored Saint επαληθεύτηκε πανηγυρικά, με άσματα της τάξης των "March Of The Saint", "Symbol Of Salvation", "Reign Of Fire", "Aftermath" και "Can U Deliver" να σπέρνουν ρίγη συγκίνησης. Δίχως αμφιβολία, έδωσαν μία από τις καλύτερες εμφανίσεις που έχουμε παρακολουθήσει σε οποιοδήποτε Up The Hammers, δικαιώνοντας έτσι την αναμονή της επιστροφής τους, που άγγιξε σχεδόν το πέρασμα δύο δεκαετιών. Είναι απίστευτο πώς ένα γκρουπ που μετρά 37 χρόνια πορείας μπορεί να φαντάζει τόσο άσπιλα άφθαρτο επί σκηνής, ικανό να σε μεταφέρει σε κάποιο καταχθόνιο metal club του Λος Άντζελες, πίσω στη χρυσή δεκαετία των 1980s. Την εποχή δηλαδή που η οργισμένη νιότη συναντούσε το πυρακτωμένο ατσάλι, καταμεσής μιας θάλασσας από πραγματικά πεινασμένες μπάντες.
Κοινώς, μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι εκεί που άλλα συγκροτήματα έφτασαν σε τέλμα λόγω των σημειωτέων αποχών τους από τη δισκογραφία, οι Armored Saint επωφελήθηκαν των διαλειμμάτων ώστε να επιστρέψουν ισχυρότεροι, ζωηρότεροι και ακόμη πιο δεμένοι. Οπωσδήποτε, παραμένει σημαντικό να είσαι ενεργός στα δρώμενα, χάριν μιας ανερχόμενης εμπορικής επιτυχίας. Μερικές φορές, όμως, είναι πιο ουσιώδες να δίνεις δυναμικά το «παρών», αποκλειστικά και μόνο επειδή υφίσταται η ανάγκη μιας πηγαίας, εξωστρεφούς έκφρασης.
{youtube}NAhepFr29g4{/youtube}
