Οι Wardruna έγιναν γνωστοί στο ευρύτερο κοινό μέσω της σειράς Vikings, στην οποία έχει λάβει μέρος ως ηθοποιός κι ο ιθύνοντας νους του συγκροτήματος, Einar Selvik. Στην πρώτη τους δε αυτή έλευση στην Αθήνα έπαιξαν για σχεδόν μιάμιση ώρα –χωρίς support– στην οποία κοινώνησαν ένα βορειοευρωπαϊκό αφήγημα φορτωμένο μυρωδιές από πυκνά κωνοφόρα δάση, ήχους από πέλεκεις και τη γεύση του σίδερου.
Οι αντιστικτικές μελωδίες και ο τρόπος με τον οποίον δένουν τις μελωδικές γραμμές είναι αριστοτεχνικός, με τις φωνές τους να κλωθογυρίζουν η μία γύρω από την άλλη, σχηματίζοντας μία παχιά, αεικίνητη πλεξούδα. Τη μερίδα του λέοντος στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας παίρνουν οι ρυθμικές δομές, που έρχονται κατά μεγάλο μέρος από αρχέγονα τύμπανα. Ο Selvik και η Lindy Fay Hella λειτουργούν συμπληρωματικά, με το αέρινο τραγούδισμα της δεύτερης να κυνηγιέται και τελικά να ανυψώνει το στεντόρειο, καλά γειωμένο μουγκρητό του πρώτου.
Το Piraeus Academy γέμισε για χάρη των Νορβηγών, με τους συνηθισμένους και αγαπημένους πλέον θαμώνες κάθε συναυλίας της Smoke the Fuzz, αλλά και πολλούς ακόμα ανθρώπους, που μάλλον δεν διέθεταν τόσο στενή επαφή με τον «μεταλλικό» χώρο και έχουν αγαπήσει τη μουσική των Wardruna έξω από εκείνον. Αν και ετερόκλητο, το ακροατήριο αυτό επέδειξε ασυνήθιστο σεβασμό για τα εγχώρια δεδομένα, αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά ότι το metal κοινό έχει ουσιαστική εκτίμηση απέναντι στους μουσικούς και την επί σκηνής προσπάθειά τους, παρά τα όσα του έχουν κατά καιρό σύρει άτομα του πιο εύπεπτου ρεπερτορίου.
Σκηνογραφικά οι Wardruna είχαν στηθεί έξυπνα, με σωστές ισορροπίες, οι οποίες δεν χαλάγανε ποτέ το τελετουργικό που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια του κόσμου. Οι σκιές μάλιστα των μελών αναπτύσσουν ένα στακάτο παιχνίδι σε διαρκή αντίθεση με τα εκτυφλωτικά φώτα, δίνοντας μία επιπλέον στρώση μυστικισμού. Έτσι περάσαμε από το "Tyr" στο "Odal", στο "NaudiR" καθώς και στο αγαπημένο "Helvegen", για να καταλήξουμε στον Selvik –μονήρη και μαγνητικό– να απαγγέλει το "Snake Pit Poetry" και να μας παρασέρνει όλους σε μία υπερβατική, πλην εσωτερική, ευλάβεια.
Το συγκρότημα από το Bergen απέδειξε λοιπόν στο Piraeus Academy ότι δεν είναι ένας αρχαιολαγνικός απόηχος επικών εποχών. Κάνουν μία ουσιαστική και γόνιμη προσέγγιση της σκανδιναβικής μουσικής ιστορίας, αλλά και μία προσπάθεια να βρεθεί γλώσσα επικοινωνίας αυτής με το παρόν. Και καταφέρνουν όντως να αναπτύξουν διάλογο με κάτι βαθιά εσωτερικό, το οποίο μιλάει στο συλλογικό ασυνείδητο, οδηγώντας το είδος μας στην ανάπτυξη τελετουργικών, θρήνων και ιαχών πολέμου· σε ένστικτα καλά θαμμένα, μα ακόμα ζωντανά.
Κάτι τέτοιο φάνηκε να υπογραμμίζει και ο ίδιος ο Selvik, μιλώντας μας τόσο για τη μουσική των Wardruna, όσο και για το μανιφέστο τους, αποποιούμενος οποιαδήποτε προσπάθεια στείρας αντιγραφής του παρελθόντος. Είναι πραγματικά ελπιδοφόρο να βλέπεις την απόπειρά τους αυτή να αναγνωρίζεται και να αγκαλιάζεται από το ελληνικό κοινό. Προσδοκούμε λοιπόν να τους ακούσουμε ξανά, σύντομα, σε μία συνθήκη που θα ταιριάζει ακόμα περισσότερο στη μεγαλεπήβολη μουσική τους.
{youtube}zcC8Jd7MBAE{/youtube}
