Για κάποιους από μας, ο Alexander Hacke θα είναι πάντα ο αγαπημένος μπασίστας από τους Einstürzende Neubauten, με τον στιβαρό ήχο, αλλά και τη δουλειά σε soundtracks των ταινιών του Φατίχ Ακίμ σαν το εκπληκτικό Gegen Die Wand (2004) ή το The Cut (2014). Το Σάββατο το βράδυ, όμως, πήγαμε στη Death Disco για να τον δούμε με τη σύντροφό του στη ζωή και στην καλλιτεχνική δημιουργία Danielle De Picciotto –πλέον ονομάζουν το κοινό τους σχήμα Hackedepicciotto.
Κατάφερα να φτάσω στον χώρο τόσο στην ώρα μου, όσο όμως και σώος και αβλαβής, μετά από προσωπική περιπέτεια στη διαδρομή –και μέσα σε μια απελπισία κι εγώ για το τι συμβαίνει γύρω μας. Ο κόσμος ήταν ήδη αρκετός όταν βγήκαν οι The Man And His Failures, το νέο εγχείρημα δηλαδή του Μάνου Καρακατσάνη των Mani Deum, οι οποίοι ξεκίνησαν δυναμικά το set τους με το εκπληκτικά τιτλοφορούμενο "If Mississippi John Hurt Knew What I've Done". Έμειναν στη σκηνή περίπου 30 λεπτά αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις, με καλό ήχο και ποικιλία τραγουδιών: μεταξύ άλλων, έπαιξαν υλικό από το πρώτο τους ΕΡ Persona Non Grata (2018), μια διασκευή στο "Twist In My Sobriety" της Tanita Tikaram, καθώς και ένα αδημοσίευτο κομμάτι, από ένα επερχόμενο ΕΡ. Δίπλα στον Καρακατσάνη, ο Αλέκος Σώρρος (πλήκτρα), ο Μέμος Πιλαφτσής (κιθάρα) και ο Δημήτρης Γεωργόπουλος (μπάσο) βγάλανε την ατμόσφαιρα που έπρεπε και καταχειροκροτήθηκαν.
Προσωπικά είχα παρακολουθήσει ξανά τον Alexander Hacke και τη Danielle De Picciotto στο Βurn Baby Burn (Fuzz, 2011), μαζί με τους Kid Congo και Julee Cruise. Σε μία όμορφη εμφάνιση, στην οποία χανόταν όμως τόσο ο ήχος, όσο και η μυσταγωγική τους ατμόσφαιρα λόγω του μεγάλου χώρου, με αποτέλεσμα να μη διακρίνονται καθαρά όργανα σαν π.χ. το autoharp. Έτσι, η Death Disco έμοιαζε ιδανικός χώρος για να μπορέσει το ανδρόγυνο να ξεδιπλώσει την ιδιαίτερη και πειραματική άποψή του, η οποία ακούγεται απόκοσμη μα και τόσο επίκαιρη, καθώς αντιτίθεται με τον δικό της τρόπο στις πολιτικές μηχανορραφίες, στον αιμοδιψή ιμπεριαλισμό, σε μια ανθρωπότητα που συνθλίβεται κάτω από την πέτρα του πολέμου, της κατανάλωσης, της απληστίας και του μίσους, που θεριεύει ξανά.
Ξεκίνησαν με το "All Are Welcome", μια επίθεση μινιμαλιστικής και συνάμα ονειρικής υφής από την προτελευταία τους δουλειά Menetekel (2017), την οποία και τίμησαν δεόντως. Αντιθέτως, στο τελευταίο τους άλμπουμ JΟΥ: Meditation Soundtrack (2018) στάθηκαν μόνο στο encore της βραδιάς, παίζοντας το "Let There Be Joy" σε πιο ηλεκτρονική εκδοχή, την οποία βρήκα μαγευτική. Όλη τους η παρουσία επί σκηνής έμοιαζε με μια ατάκα· σαν να ονειρεύεσαι δυνατά, σε κατάσταση ύπνωσης, με ατμόσφαιρες να σε περιβάλλουν.
Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, οι σκελετοί των τραγουδιών που επέλεξαν μας παραδίδονταν σχεδόν γυμνοί, ωθώντας σε ένα είδος μαζικού υπνωτισμού: ένιωθες δηλαδή λες και ρούφαγες τη μουσική με το καλαμάκι, με το υπόλειμμά της να μένει κάτω-κάτω. Ήταν σαν ένα μικρό σύμπαν, το οποίο έπαυε να υπάρχει τελειώνοντας, αφήνοντάς σε να ξαναμπείς στην κανονικότητα.
Μεταξύ κάποιων μη αναγνωρίσιμων κομματιών, στη Death Disco ακούσαμε –πέρα από τα προαναφερόμενα– το "Dreamcatcher", το "Long Way Home", το "Jericho", το "Towards The Sun" και το "Survivors".
{youtube}r5OFOKQgO9I{/youtube}
