Γέμισε ο Φάρος στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, για μια συναυλία που άνθισε πάνω στις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στην εγκεφαλικότητα και στον συναισθηματισμό, χάρη σε προσιτές συνθέσεις και μετρημένα παιξίματα...

Την επιστροφή τους στην Αθήνα (μετά από καιρό) καλωσόρισε ένα γεμάτο Θέατρο Ροές, κι εκείνοι ανταπέδωσαν με μια ωραία βραδιά, στην οποία δέσποσαν βέβαια οι λύρες, αλλά και όργανα σαν το αφγανικό ραμπάμπ και το τάρχου...

Ποδαρικό με το δεξί για το νεοσύστατο φεστιβάλ, με αρκετό κόσμο να δίνει το παρών στο Gagarin και με τους Allochiria ως headliners, να γιορτάζουν τα 5 χρόνια του Omonoia με ζοφερές προβολές, άψογα συντονισμένες με τη μουσική τους και τα γρυλίσματα της Ειρήνης Παππά...

Ξεδίπλωσαν τη φαντασία τους στο Underflow, αρθρώνοντας ένα ουσιαστικό συνονθύλευμα ήχων, στο οποίο χώρεσαν η post-punk εποχή των Del-Byzanteens, το krautrock των Can, οι Swans, η αυτοσχεδιαστική τζαζ, τα παιχνίδια των Yello, ακόμα και η Εναντιοδρομία του Γιάννη Χρήστου σε μια πιο ηλεκτρική θαρρείς εκδοχή...

Παίζοντας punk και δυνατό rock 'n' roll, διέτρεξαν όλη σχεδόν την ιστορία τους, συνεπαίρνοντας το γεμάτο ΙΛΙΟΝ plus με μια σπαστικά τέλεια συναυλία...

Σε ένα κατάμεστο Piraeus 117 Academy, ισοστάθμισαν το πνευματώδες χιούμορ του Nick Holmes με το δέος που προκαλεί μια σεβάσμια ιστορική μπάντα, απορρέοντας ταυτόχρονα αγνό κέφι...

Άλλοτε ντυμένος σαν ιεροκήρυκας της απελπισίας, άλλοτε ξεγυμνωμένος σαν αγριεμένο ζώο κι άλλοτε στέκοντας σαν θηριώδης, πρωτόγονη θεότητα, ο Colin H. van Eeckhout κήρυξε τον ζόφο στο γεμάτο Piraeus 117 Academy, σε μία ακόμα απίστευτη συναυλία...

Λιτή και ουσιαστική παράσταση, η οποία ζωντανεύει μια Σαντορίνη άσχετη με τον χλιδάτο τουριστικό προορισμό του σήμερα. Απεικονίζοντάς τη ως ένα νησί όπου η γερμανική Κατοχή αποτελεί βίωμα νωπό, η φτώχεια πέφτει βαριά και το ηφαίστειο είναι επικίνδυνο...

Παρά τις εδώ κι εκεί αστοχίες και την τσαπατσούλικη αναφορά στο επίκαιρο θέμα του queer, είναι ένα τολμηρό ανέβασμα και μια παράσταση που κοιτάει μπροστά, έχοντας μια εντυπωσιακή Μυρτώ Παπαθανασίου στον πρωταγωνιστικό ρόλο...

Παρά την αισθητά κατώτερη των προσδοκιών απόδοση εκείνων των θρυλικών τραγουδιών, οι αμετανόητοι νοσταλγοί του δημιουργικού σκοταδιού των 1980s που γέμισαν το Tae Kwon Do, αντέδρασαν με τυφλή λατρεία...