Καταμεσής μιας σεζόν όπου οι black metal συναυλίες σπανίζουν σαν τις ψιχάλες σε θερμή καλοκαιρινή περίοδο, οι πρωτεργάτες του δισκοπωλείου Bowel of Noise εξακολουθούν να μονοπωλούν σχεδόν το σκηνικό ενδιαφέρον αντίστοιχων σκιερών εκδηλώσεων. Άλλωστε, το κοινό που τιμά τις όποιες αμαυρωμένες τελετουργίες τείνει να συνιστάται από γνώριμες φυσιογνωμίες (επί το πλείστον), οι οποίες παρατηρούνται σταθερά στην αρένα κάθε σχετικής διοργάνωσης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, παρόλα αυτά, σημειώθηκαν αρκετές απουσίες· ίσως γιατί η τελευταία επίσκεψη των Mortuary Drape (προ τριετίας) φαντάζει ακόμη νωπή στις εντυπώσεις σημαντικής μερίδας του εγχώριου κοινού.
Οι blackened thrashers Slaughtered Priest έμελλε να ανοίξουν ιδανικά τη συναυλία, αποδίδοντας το υπερηχητικό τους κράμα ακραίου metal με τη λυσσαλέα σφοδρότητα που δικαιωματικά του αναλογεί. Αρματωμένοι σαν αστακοί, με τα δόντια τους επίφοβα ακονισμένα, ανέβηκαν επί σκηνής με μοναδικό σκοπό την ευθύβολη επίθεση στις αισθήσεις ενός ακροατηρίου ήδη υποψιασμένου για το ποιoν της περίπτωσής τους. Άλλωστε δεν αποτελεί μυστικό ότι οι Αθηναίοι έχουν πια κατακτήσει σημαντικά εδάφη αποδοχής, τόσο στον ελλαδικό χώρο, όσο και σε underground σκηνές του εξωτερικού. Η σαρωτική εμφάνιση στο Temple στάθηκε μονάχα μία ακόμη τρανή απόδειξη, ότι αυτή η μπάντα δεν έχει συναντήσει ταβάνι, παρά κατακτά νέες, απάτητες κορυφές σε κάθε της βήμα.
Ομολογουμένως, οι Ιταλοί Mortuary Drape είναι Αρχαϊκοί γνώριμοι στη χώρα μας, χάριν της 1990s συνεργασίας με την (αμφιλεγόμενη, από πολλές απόψεις) Unisound Records. Και η παλιά αγάπη του ελληνικού κοινού φαίνεται να μην έχει ξεθωριάσει, καθώς μας έχουν επισκεφθεί 3 συνολικά φορές μέσα στην τρέχουσα δεκαετία. Η εμφάνιση μάλιστα του 2016 τους βρήκε να ηγούνται του φεστιβάλ Lords Οf Τhe Void II –στο πλευρό δυνάμεων της τάξης των Varathron και Kawir– οπότε κρίνεται ασφαλές να υποθέσουμε ότι τα θεμέλια στις σχέσεις τους φαντάζουν αρκούντως ακλόνητα, παρά το πέρασμα του χρόνου.
Το ίδιο φαίνεται να ισχύει για τη στιβαρότητα των δομών καθαυτών, που στηρίζουν το οικοδόμημα των Ιταλών. Σύμφωνοι, μπορεί ο μοναδικός εναπομείναντας από το αρχετυπικό line-up να παραμένει ο Walter "Wildness Perversion" Maini, αλλά τα μέλη που τον πλαισιώνουν εκπνέουν την ίδια στοιχειωμένη καταχνιά μιας 1990s υπόγειας κατακόμβης. Αναφερόμαστε βέβαια στο πνεύμα που ευθυγραμμίζει τη μεταλλική τραχύτητα με την αρχαϊκή τελετουργία, ενσαρκώνοντας έτσι μία απόκοσμη πτυχή στα στεγανά ενός υλικού, στεγνού και εκμοντερνισμένου κόσμου. Συνεπώς, ο θανατερός χαρακτήρας των Mortuary Drape όχι μόνο μένει ανέπαφος, αλλά αποκτά συνάμα μια σχεδόν «εκκλησιαστική» υφή, καθώς τα φθαρμένα ράσα που φορούν επί σκηνής ενισχύουν κάθε στοιχείο της ιδιαίτερης οπτικής τους.
Από εκεί και πέρα, ο εορτασμός για τα 25 χρόνια του άλμπουμ All The Witches Dance (1994) ενδέχεται να αποτέλεσε το σημείο-κλειδί που χρίζει μεγαλύτερης προσοχής. Αυτό πάντως δεν εμπόδισε τη μπάντα να παρουσιάσει ένα γεμάτο (από κάθε άποψη) 90άλεπτο set, στο οποίο κάθε ύμνος στο μυστηριακό αποτελούσε και από μια καίρια, μετωπική επιδρομή. Ο φανταστικός ήχος που τους πλαισίωσε συνέβαλε τα μέγιστα στην επιτυχία, αφού κάθε όργανο ανέβλυζε χαρακτηριστική διαύγεια, δίχως να απολέσει ούτε ρανίδα σε όγκο και πυγμή. Πεντακάθαρος σαν κρύσταλλο, μα και σκληρός σαν μπετό, προώθησε τις ορεξάτες διαθέσεις των Ιταλών σε ένα σύνολο όπου οι απανωτοί χτύποι στις εντυπώσεις άφηναν πίσω τους μυριάδες καταποντισμένα θραύσματα.
Ο σεμιναριακός αυτός ήχος πλαισιώθηκε φυσικά από την ανάλογη σκηνική παρουσία. Διότι η μπάντα έδειχνε διάτρητα αναζωπυρωμένη, κατακτώντας το Temple με χαρακτηριστικές δρασκελιές. Το εξάχορδο μπάσο όργωνε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ως πρωτεύον όργανο στη μίξη, με τον χειριστή του S.C. να τείνει συχνά την προσοχή του προς το κοινό, καθοδηγώντας νοερά το εύρος των αντιδράσεων. Οι δε DC & SR, ως πρωτεργάτες της κιθαριστικής επένδυσης, φάνταζαν ηχητικοί οδοστρωτήρες, αφού τα riffs σύνθλιψαν κάθε πιθανή αντίσταση που συναντούσαν στο διάβα τους. Ο Wildness Perversion, φυσικά, στάθηκε ο ιδανικότερος μπροστάρης, όντας σωστός κήρυκας μιας απαγορευμένης Μαύρης Βίβλου, χάρη στην ψαρωτική του παρουσία και τα αειθαλώς βαραθρώδη φωνητικά του.
Εν κατακλείδι, οι Mortuary Drape παρέδωσαν μια καθηλωτική εμφάνιση, ως άλλοι σκοτεινοί Μεσσίες μιας κατανυκτικά στοιχειωμένης Ανάληψης. Φαντάζει αξιοθαύμαστο, διότι η απόδοσή τους συγκριτικά με τις αθηναϊκές εμφανίσεις του 2011 και 2016 τους δείχνει όλο και καλύτερους, παρά τα παραπανίσια έτη που αναπόφευκτα προστίθενται στις πλάτες τους. Εκεί που άλλα νεότερα σχήματα παρουσιάζουν setlists-σφηνάκια, τη στιγμή που υποδύονται τους ρόλους τους ως πιστοί εκτελεστές, οι Mortuary Drape ενσαρκώνουν μια μανία πρωτόγονη, διασκεδάζοντας παράλληλα κάθε λεπτό τους επί σκηνής.
Λίγοι φαντάζουν οι καλλιτέχνες που μένουν πιστοί στις ρίζες τους, αλλά και στον νεανικό ενθουσιασμό που τους καθοδήγησε στα παρθενικά τους βήματα. Ακόμη λιγότεροι είναι όμως όσοι αποδέχονται τον πειρασμό μιας νέας πρόκλησης, επαναπροδιορίζοντας έτσι τον ορισμό της περιπέτειας με κάθε προσωπικό τους βίωμα.
{youtube}7YrAzyMLwds{/youtube}
