Με αρετή και υπερηφάνεια, οι Bazooka απέδειξαν το Σάββατο στο Gagarin ότι είναι μια μπάντα φτιαγμένη από τα καλύτερα post-punk υλικά. Η εμφάνισή τους αυτή έπεισε και τους πιο απαιτητικούς ότι οι καλά ζυμωμένες new wave επιρροές που αναβλύζουν από τις ηχογραφήσεις, εκφράζονται άριστα και στο live. Επιτέλους ένα αληθινά κερδισμένο στοίχημα, από ένα συγκρότημα που θες να στολίσεις με κομπλιμέντα γιατί το αξίζει απόλυτα και όχι για την «τίμια προσπάθεια».
Το φετινό τους άλμπουμ Zero Hits είναι ένα ανθισμένο μπουκέτο από εθιστικά τραγούδια. Και, ήδη από το πρώτο λεπτό της εμφάνισής τους στο Gagarin, οι Bazooka έπαιζαν σαν να κουβαλούσαν το φορτίο των νέων τους τραγουδιών στους ώμους, θέλοντας να τα πετάξουν μανιασμένα προς το κοινό. Σαν να καίγονταν δηλαδή να επικοινωνήσουν το καινούριο τους υλικό: να το βγάλουν από το σύστημά τους, ακριβώς γιατί ήταν φρέσκο από τη φωτιά του φούρνου και έκαιγε ακόμη.
Πριν, ωστόσο, το κοινό υποδέχτηκαν οι Bonnie Nettles, με τον ντελικάτο τους ήχο. Το "Rave Οn Love Μe" ξεχώρισε χάρη στις πληθωρικές του κιθάρες, που ζηλεύουν τη δόξα της σκοτεινής νεο-ψυχεδέλειας των Brian Jonestown Massacre, αλλά και το φραγκάτο γκλάμουρ των Killers. Τα φωνητικά, ωστόσο, βρίσκονται τη μία σε μπλαζέ, την άλλη σε ληθαργική διάθεση. Τη μια προδιαθέτουν έτσι για περιπέτεια α-λα-Ministry, την άλλη σου φέρνουν στο μυαλό το βολεμένο στυλ του ...Billy Idol και σε πετάνε έξω. Νομίζω πάντως ότι μέχρι να βγάλουν τον πρώτο τους δίσκο (ως τώρα υπάρχουν μόνο singles), οι Bonnie Nettles θα έχουν αρχίσει να κυλάνε στις σωστές ράγες.
Είναι χάρμα οφθαλμών να παρατηρείς τους Bazooka να βρίσκονται σε φλογερό διάλογο με το κοινό τους μέσω περήφανων riff και πηγαίου χαβαλέ – άλλωστε έχουν κατακτήσει δικό τους κόσμο, το βλέπεις στα φωτισμένα πρόσωπα του ακροατηρίου. Τραγούδια όπως το "Οι Βλάκες Κάνουνε Παρέλαση", το "Μέσα Στην Πόλη", το "Βραδυνή Βάρδια" και το "Μόνος" ακούστηκαν στο Gagarin κοφτά, αδρά και ευθύβολα.
Οι Bazooka έπαιξαν και τραγούδησαν στακάτα τα νευρικά και αδάμαστα κομμάτια τους, με ανεπιτήδευτο τρόπο και με πατημένα γκάζια, χωρίς να προδίδουν την ανάγκη για μελωδίες. Είναι απολαυστικό να τους βλέπεις να χάνονται στις άναρθρες κραυγές του "Ζούγκλα" και στο μεταδοτικό sing-along του "Εξαϋλώσου". Στο δε "Η Δική Σου Η Σειρά", καθώς και στο διαβολεμένα έξυπνο "Κενό", φάνηκαν τα πλεονεκτήματά τους (καλή αισθητική και γούστο), τσίτωσε η ενέργειά τους (αυτή τους περισσεύει) και έδειξαν ότι μπορούν να παίζουν μεστό, αντρικό rock, διατηρώντας την αγορίστικη αγνότητα· χωρίς ανούσια πόζα και χωρίς indie μιζέρια.
Ο κιθαριστικός πάταγος και η αντάρα των riffs ήταν εκεί και υπηρέτησαν τραγούδια σημερινά, με all-time διάθεση. Ο Ξάνθος Παπανικολάου δεν έκανε ούτε μία παραπανίσια επί σκηνής κίνηση: αντιθέτως, έδειξε ταγμένος στην ταχύτητα των τραγουδιών. Ο Γιάννης Βούλγαρης στα ντραμς με τα μαύρα του γυαλιά έδειξε ότι τον νοιάζει το star quality (και καλά κάνει), ενώ ο Βασίλης Ζελέπης με τον Άρη Ράμμο ήταν αλάνθαστοι και αποτελεσματικοί.
Ακόμη και τα τρία πνευστά που ανέβηκαν στη σκηνή –η τρομπέτα του Αλέξανδρου Σακελλαρίου, το σαξόφωνο του Sebastian Marteau και το τρομπόνι του Κώστα Κωστόπουλου– έριξαν λάδι στα γρανάζια της παρανοϊκής rock μηχανής που θρέφει τους Bazooka. Και βοήθησαν στη γκρουβάτη ανάπτυξη των κομματιών χωρίς «βαλκανική» επιτήδευση, χωρίς boogie ευκολίες, αλλά με ψυχεδελική πώρωση, με πηχτό ηδονισμό και με ευπρόσδεκτο θράσος. Τέτοια στοιχεία συναντάς σε συγκροτήματα τα οποία ακόμα δεν έχουν αλλοτριωθεί και δεν έφτασαν στο άβολο σημείο που οι κριτικές βαφτίζουν ως «ωριμότητα».
{youtube}QeuTwlTozyk{/youtube}
