Δέκα χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στην Ελλάδα, οι Δαιμονία Νύμφη αποφάσισαν να μας επισκεφτούν και πάλι, ξεπερνώντας τις όποιες προσδοκίες μπορεί να είχαμε κατά νου με τη νέα τους παράσταση Psychostasia II: The Ritual. Τώρα, το πόσο αντάξιοί τους φανήκαμε εμείς ως κοινό, είναι άλλη ιστορία…
Η βραδιά στο Principal δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Πέρα από το ότι καθυστέρησαν πολύ να ανοίξουν οι πόρτες (απ' ό,τι κατάλαβα, γινόταν sound check μέχρι και την τελευταία στιγμή), άργησαν αρκετά και οι ίδιοι οι Δαιμονία Νύμφη να ανέβουν επί σκηνής. Το δικαιολογώ βέβαια εν μέρει, λόγω της φύσης των μουσικών τους οργάνων. Θα έπρεπε ωστόσο να το έχουν υπόψη τους.
Κάπως έτσι, τους υποδεχτήκαμε λίγο μετά τις 10 και μισή. Αρχαία όργανα, σε συνδυασμό με κάποιες ακουστικές κιθάρες στα σημεία για να συμπληρώνουν τα κενά και η …τελετή ξεκίνησε. Η αίθουσα σχετικά «κρύα», κάτι πάντως που δεν πτόησε στο παραμικρό το γκρουπ του Σπύρου Γιασαφάκη και της Εύης Στεργίου.
Εδώ να σταθώ σε ένα σημείο της συνέντευξης που έδωσε η Στεργίου στον Χάρη Συμβουλίδη, αναφέροντας ότι οι 2 ελληνικές τους συναυλίες θα είναι πιο ολοκληρωμένες σαν εμπειρία, σε σχέση με ό,τι παρακολούθησε πρόσφατα το βρετανικό κοινό στο Ο2 Academy, στο Islington του Λονδίνου. Πράγματι, σχεδόν από την αρχή της εμφάνισης, βγήκαν στο Principal πυρσοί, πράγμα που ούτε κατά διάνοια δεν θα συνέβαινε σε κλειστό χώρο του εξωτερικού. Τουλάχιστον εμείς δεν χρειάζεται να περιμένουμε να καλοκαιριάσει, ώστε να δούμε κάτι όπως θα έπρεπε να είναι…
Το σύνολο πολύ καλοστημένο και σωστά κουρδισμένο, ηχητικά και οπτικά. Από τον συγχρονισμό των χορευτριών με τους μουσικούς, ως την ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν οι τελευταίοι με το παίξιμό τους –και με την ίδια βέβαια τη φύση της μουσικής τους– έλεγες την εμπειρία έως και μαγική. Μόνη μου ένσταση οι σχετικά μακροσκελείς παύσεις, καθώς μας έβγαζαν από την όποια διάθεση είχαμε χτίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Πάντως, οι Δαιμονία Νύμφη έσπασαν για τα καλά τη συναυλιακή «παράδοση» των 90 λεπτών το πολύ, η οποία καλά κρατά τελευταία εδώ στη Θεσσαλονίκη: έπαιξαν πάνω από 2 ώρες, κατέβηκαν δηλαδή από τη σκηνή αρκετά μετά τις 00:30.
Το πρόβλημα την Παρασκευή βρισκόταν στο κοινό. Κόσμος αρκετός μεν, στα επίπεδα του χαλαρά γεμάτου Principal, μα αδιάφορος –πέρα από κάποιους οι οποίοι ακούγονταν (και φαίνονταν) υπερβολικά. Δύο από τα ευτράπελα της βραδιάς, ήταν ο τύπος που λιποθύμησε σχεδόν πάνω μου(!) και κάποια στα μετόπισθεν, που έβριζε τόσο δυνατά (και συνέχεια), ώστε η Στεργίου αναγκάστηκε να κάνει «παρατήρηση» από τη σκηνή. Ο τρόπος της βέβαια, υπέροχος: «Σας ευχαριστούμε που είστε ένα τόσο ήσυχο και βολικό κοινό». Το σεβασμό μου και μόνο σε καλλιτέχνη που δεν το χάνει, ακόμα και σε τέτοιες συνθήκες.
Οι Δαιμονία Νύμφη ήρθαν λοιπόν στη Θεσσαλονίκη, έπαιξαν, το χαρήκαμε. Τώρα, για το αν θα ξανάρθουν, δεν ελπίζω και σε πολλά...
{youtube}srut82Aq5aQ{/youtube}
