Κυριολεκτικά μέχρι τον δρόμο έφτανε ο κόσμος την Παρασκευή στο Stage Volume 1, για μια βραδιά που θα μείνει δικαιωματικά στην εγχώρια συναυλιακή ιστορία...

Δεν είναι η μεγαλύτερη απόδειξη πως κάτι κάνουν σωστά ως συγκρότημα, αν ακόμα κι ένας μη οπαδός του ήχου τους πέρασε πραγματικά καλά στο Tin Pan Alley;

Ενώ διαθέτει όλα τα «τυπικά» προσόντα μιας λαμπερής ντίβας, δεν κατάφερε προχθές στο Half Note να μεταδώσει τα νοήματα και την ενέργεια των τραγουδιών της στους παρευρισκόμενους...

Το ρολόι δεν το κοίταξα σε καμία φάση της βραδιάς. Βρισκόσουν απλά εκεί, στο τώρα, άκουγες ροκ εν ρολ κι ένιωθες σαν στο σπίτι σου στο γεμάτο Gagarin...

Το επίσημο πρόγραμμα έκλεισε με "Το Ακορντεόν" του Λοΐζου και προσωπικά ένιωσα πολύ αισιόδοξος τραγουδώντας με όλα τα νέα αγόρια και κορίτσια γύρω μου το «δεν θα περάσει ο φασισμός»...

Μέχρι τα μπαρ του (γεμάτου) Gagarin έφτασε την Πέμπτη το pongo, σε μια βραδιά η οποία άνηκε στο ακραιφνές πανκ και στην κοινωνική καταγγελία...

Ο Dr. Who, οι Όμορφοι Ήχοι που σκάρωνε η Delia Derbyshire στα υπόγεια του BBC σε πείσμα των συγχρόνων της και ο Peter Kember των Spacemen 3 ζωντάνεψαν μπροστά μας, σε μια φανταστική παράσταση...

Θριαμβευτικό sold-out για την πανκ γενιά των 1980s, με κάμποσο νεαρόκοσμο να κατακλύζει το Gagarin, για μια συναυλία που άγγιξε τις 6 ώρες διάρκειας...

Η (πολυτάραχη) ζωή του Claude Debussy και η (εκπληκτική) μουσική του, είχαν την τιμητική τους το βράδυ της Παρασκευής στον Ιανό...

17 συγκροτήματα, μοιρασμένα στα 17 δωμάτια ενός παλιού ξενοδοχείου, να παίζουν ταυτόχρονα για μία ώρα. Ένα ηχητικό χάος που έμοιαζε με κολάζ από λάιβ ή αλλιώς ένα ολόκληρο φεστιβάλ στριμωγμένο στον ίδιο συμπιεσμένο χωροχρόνο...