Αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα επιφύλαξε (και) η δεύτερη μέρα του φετινού Φεστιβάλ Πολλής Μουσικής για όσους έδωσαν το παρών την Παρασκευή στο Sixd.o.g.s. Παλιά γκρουπ σαν τους Cpt. Nefos ταρακούνησαν τη σκηνή του gigspace, ενώ στο projectspace πρωταγωνίστησαν συμπράξεις σαν κι αυτήν του TheBoy με τον Κτίρια Τη Νύχτα (Αγόρι Γιώργος), οι οποίοι κινήθηκαν στη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ βεβήλωσης και φόρου τιμής...
The Gang
του Μιχάλη Τσαντίλα
Έναρξη με τους Gang για τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, τετράδα (δύο κιθάρες + μπάσο/ντραμς) κινούμενη στα χνάρια του αρχετυπικού ροκ εν ρολ. Μέχρι στιγμής, η μπάντα έχει ηχογραφήσει μόνο κάποια ντέμο και από αυτήν την πηγή επέλεξαν το ρεπερτόριό τους ("The Way", "Rock 'N' Roll", "Join The Gang", μεταξύ άλλων). Παρότι δύσκολα θα με κράταγε μια δισκοακρόαση με το συγκεκριμένο υλικό, στη ζωντανή επαφή η μουσική τους κερδίζει ομολογουμένως αρκετούς πόντους, χάρη στον ακατέργαστο ήχο μα και στο χιούμορ της «συμμορίας». Σίγουρα αυτά δεν αρκούν για να τους κάνουν να ξεχωρίσουν, πάντως τη δουλειά τους την έκαναν την Παρασκευή, όπως φάνηκε και από τις αντιδράσεις του ολιγομελούς κοινού που είχε μαζευτεί στο gig space.
Παύλος Ι. Παυλίδης
του Μιχάλη Τσαντίλα
Είχα αρκετή περιέργεια για το δεύτερο όνομα του gig space. Ίσως δεν θα έπρεπε, αλλά, θέλοντας και μη, η συνωνυμία με τον δημοφιλή τραγουδοποιό με ιντρίγκαρε εξ αρχής. Ο Παυλίδης είναι ένας ψηλός και αδύνατος τύπος, κάτι μεταξύ Ιησού και Νικόλα Άσιμου σε εμφάνιση· και μόνο λοιπόν που τον αντικρίζεις, ξέρεις ότι θα έχει κάτι ενδιαφέρον να σου πει. Αρχικά, βέβαια, ανησύχησα ότι τα τραγούδια του θα εξαντλούνταν σε ρέγκε κατευθύνσεις και πολιτικό σχολιασμό, με ολίγη από θεωρίες συνομωσίας. Όμως, καθώς το σετ ξεδιπλωνόταν, διαπίστωσα ότι ο τραγουδοποιός είχε κι άλλες πλευρές –πιο ποιητικές και λιγότερο προφανείς. Το τρίο που τον συνόδευσε σε κιθάρα/μπάσο/τύμπανα έπαιξε σφιχτά και πρόσθεσε πολλά στο τελικό αποτέλεσμα, το οποίο με έπεισε πως κάποια στιγμή πρέπει να επιστρέψω στην περίπτωση του Παύλου Ι. Παυλίδη.
Δάφνη
του Μιχάλη Τσαντίλα
Το είχα γράψει και πέρυσι, αλλά ίσχυσε και για φέτος: οι καλλιτέχνες που έπαιξαν στο project space είναι οι αδικημένοι του Φεστιβάλ Πολλής Μουσικής. Γιατί όχι μόνο δεν έχουν την ευκαιρία (οι περισσότεροι) να εμφανιστούν με πλήρη μπάντα, αλλά έχουν να ανταγωνιστούν και τη χάβρα που δημιουργείται έξω από την αίθουσα. Αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που δεν επέμεινα στα πρώτα ονόματα της Παρασκευής, οπότε έχω μόνο κάποιες αποσπασματικές εντυπώσεις να μεταφέρω. Η αγνώστων λοιπών στοιχείων Δάφνη, πιανίστρια με καλή τεχνική και εκφραστικότητα, έπαιζε από παρτιτούρα. Και, μιας και δεν είχε κάποιον να της γυρίζει τις σελίδες, αναγκαζόταν να το κάνει η ίδια, χάνοντας αναγκαστικά τον ειρμό του παιξίματος. Αντιμετώπισε πάντως την κατάσταση με στωικότητα και χαμόγελο.
Ανθρωποειδές Κασσετομηχάνημα
του Μιχάλη Τσαντίλα
Σε αντίθεση με τη Δάφνη, για το Ανθρωποειδές Κασσετομηχάνημα ήξερα κάμποσα πράγματα· πρόκειται άλλωστε για όχημα του φίλου και συνάδελφου Στυλιανού Τζιρίτα. Τούτη τη φορά είχε μαζί του τον Ντίνο Δομένικο στα τύμπανα και τον Γιώργο Χατζηδημητρίου στην κιθάρα, καθώς και τον (επίσης φίλο και συνάδελφο) Αντώνη Ξαγά στις αφηγήσεις. Η performance ξεκίνησε με την ανάκρουση του "Ακρογιαλιές Δειλινά" του Βασίλη Τσιτσάνη και αναπτύχθηκε γύρω από το θέμα των «τρελών» –των ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο των κοινωνιών. Μεταξύ μονολόγων, αφηγήσεων, κακοφωνίας, ροκ ριφαρίας, ριπών κλαρινέτου και οριακής, σπασμωδικής κινησιολογίας, ο Τζιρίτας υπήρξε καθηλωτικός: σε κολλούσε στον τοίχο με την ένταση που εξέμπεμπε η όλη παρουσία του, μα και και με την οπτική μέσα από την οποία προσέγγισε το θέμα του. Συζητώντας κατόπιν με άλλους παρευρισκόμενους, διαπίστωσα ότι δεν ήμουν ο μόνος που στο τέλος ήθελε κι άλλο...
Costinho
του Μιχάλη Τσαντίλα
Ο Κωστής Ζουλιάτης (aka Costinho) αυτοσχεδίασε με δυναμισμό και ικανότητα που επιβεβαίωσε τα όσα πολύ καλά είχα ακούσει να λέγονται γι' αυτόν. Παρακολούθησα αρκετά μεγάλο μέρος της εμφάνισής του στο project space και ευχαρίστως θα τον έβλεπα ξανά (και ξανά).
Dr. Atomik
του Μιχάλη Τσαντίλα
Δύο χρόνια είχαν να ανέβουν στη σκηνή οι Dr. Atomik, το πρότζεκτ του Αντώνη Λιβιεράτου, και στο Six d.o.g.s. εμφανίστηκαν με ριζικά αλλαγμένη σύνθεση: ο Λιβιεράτος στην κιθάρα, στη φωνή και στον χειρισμό του λάπτοπ, ο γιος του Ηλίας στα ηλεκτρονικά κρουστά και ο Γιώργος Κίτσιος στο πεντάχορδο ηλεκτρικό βιολί. Το τρίο παρουσίασε κομμάτια από τα δύο άλμπουμ του (Dr. Atomik το 2007, Reptiles το 2011), όπως τα "The Cruise", "All Over Again", "Pink Guitar" και "Private Ghost" και κέρδισε μπόλικο χειροκρότημα, έχοντας μαζέψει τον περισσότερο κόσμο μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η απόδοσή τους κυμάνθηκε σε υψηλά επίπεδα, αν και προσωπικά τους βρήκα κάπως ψυχρούς. Ένιωσα δηλαδή σε σημεία ότι αν ο Αντώνης Λιβιεράτος είχε βγει μόνος με την κιθάρα του, έχοντας «φορτώσει» όλα τα υπόλοιπα οργανικά μέρη στο λάπτοπ, το αποτέλεσμα θα ηχούσε μάλλον απαράλλαχτο. Ο ίδιος άλλωστε ήταν ο μόνος από την τριάδα που τραβούσε την προσοχή και έμοιαζε να το διασκεδάζει.
Berlin Brides
του Τάσου Μαγιόπουλου
Πολλοστή φορά που συναντούσα τις Βερολινέζες Νύφες, συγκρότημα γνωστό πλέον για τα καλά λάιβ τα οποία προσφέρει, ανεξαρτήτως συνθηκών. Σε όποιον ρόλο κι αν τις έχω πετύχει επί σκηνής –είτε αυτόν του κυρίως act, είτε του support, αλλά ακόμα και σε βραδιές χωρίς επί της ουσίας «πρώτο όνομα», όπως το Φεστιβάλ Πολλής Μουσικής– η Νατάσσα Γιαναράκη με τη Μαριλένα Ορφανού έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν ένα συναυλιακό αποτέλεσμα πάντοτε χαρωπό, κεφάτο και μεταδοτικής φύσεως. Όσα θέλουν να επικοινωνήσουν περνούν λοιπόν με ευκολία στους θεατές μέσω της εκφραστικότητάς τους. Μπορεί να μη διαθέτουν τη στιβαρότερη της τραγουδοποιίας, όμως είναι ένα σίγουρο χαρτί για μια βραδιά που αν μη τι άλλο θα σε κάνει να κουνηθείς στους ρυθμούς τους και να περάσεις πραγματικά καλά.
Χρήστος Λαϊνάς
του Τάσου Μαγιόπουλου
Μπορεί το προ διετίας προσωπικό δισκογράφημά του να είχε διχάσει, όμως προσωπικά στέκομαι στην πλευρά των υποστηρικτών. Μου συμβαίνει βλέπετε αυτό με τον συγκεκριμένο άνθρωπο, με ό,τι κι αν έχει καταπιαστεί κατά καιρούς: από τα κιθαριστικά ακόρντα των Ονειροπαγίδα, μέχρι το βραχύβιο χιπ χοπ σχήμα των Ως Αιδώ. Ταλαντούχος και πολύπλευρος λοιπόν ο Χρήστος Λαϊνάς, κάτι που φρόντισε να επιβεβαιώσει με την εμφάνιση της Παρασκευής στο Six d.o.g.s., όπου (ούτε λίγο, ούτε πολύ) παρουσιάστηκε ως ντόπια μετενσάρκωση των Röyksopp, κυμαινόμενος σε ηλεκτρονικά ηχοτοπία, πότε downtempo και εσωτερικά, πότε ανεβαστικά και έτοιμα για το dancefloor. Ένα πάντως μέρος του κοινού δεν φάνηκε να αποδέχθηκε όσα μας παρουσίασε, ίσως γιατί η διάθεση –τόσο πριν, όσο και μετά από εκείνον– ήταν κιθαριστική. Όσοι όμως παρακολούθησαν με ανοιχτό μυαλό, νομίζω πως ικανοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό.
Αγόρι Γιώργος
του Μιχάλη Τσαντίλα
Δεν κατάφερα παρά φευγαλέα να δω το ντουέτο του νεαρού τραγουδοποιού Άρη Διαμαντή και του πειραματιζόμενου με λογιών-λογιών θορύβους Στέλιου Γιαννουλάκη, είχα όμως την ευκαιρία να δω ολόκληρο το σετ του πρότζεκτ Αγόρι Γιώργος –της συμμαχίας, δηλαδή, μεταξύ Κτίρια Τη Νύχτα και Αλέξανδρου Βούλγαρη (aka The Boy). Η σύμπραξή τους περιλάμβανε τραγούδια που έμοιαζαν να προέκυψαν από τζαμάρισμα, έχοντας βασιστεί σε γνωστές στιγμές άλλων δημιουργών: π.χ. στη "Λάθος Αγάπη" της Λένας Πλάτωνος, στη "Σιωπή" των Ξύλινων Σπαθιών, στην "Πρωινή Ή Βραδυνή Σερενάτα" των Μικρούτσικου/Αλκαίου κ.ά. Οι Κτίρια στην κιθάρα και στη φωνή και ο Boy στα τύμπανα και στη φωνή, κινήθηκαν στα όρια που χωρίζουν την πανκ νοοτροπία από μια «παλιομοδίτικη» ευαισθησία· τη βεβήλωση από τον φόρο τιμής. Το όλο πράγμα είχε συνολικά αρκετό ενδιαφέρον, αν και δεν ξέφευγε από όσα θα περίμενε κανείς από ένα σχήμα στο οποίο ανακατεύεται ο Βούλγαρης.
Night Shift
του Τάσου Μαγιόπουλου
New wave, post-punk, ξυραφιαστές κιθάρες, ασήκωτες μπασογραμμές, συναίσθημα και αέρας κατευθείαν από τα 1980s. Τους Night Shift δεν τους γνώριζα, αλλά δεν άφησαν περιθώρια παρερμηνείας ούτε των επιρροών τους, ούτε της ηχητικής τους ταυτότητας. Και μπορεί κάποιες φορές το κέντρο βάρους να έγερνε περισσότερο προς την υπερβολική αγάπη για τους καλλιτέχνες που θαυμάζουν, υπήρχαν όμως και στιγμές κατά τις οποίες η συνθετική τους ικανότητα συναντούσε σε ύψος το πάθος για τη μουσική τους –όπως λ.χ. το τραγούδι με το οποίο κλείσανε το σετ της Παρασκευής. Η μεγάλη του διάρκεια όχι μόνο δεν το κρατούσε πίσω, μα έδινε και την ευκαιρία στις ιδέες που κουβαλούσε να αναδειχθούν ακόμα περισσότερο, με το στροβίλισμα των riffs και τις εναλλαγές σε μελωδίες.
Pop Eye
του Τάσου Μαγιόπουλου
Στριμωγμένοι ανάμεσα στους Night Shift και τους Cpt. Νέφος στο gig space, δεν ήμουν σίγουρος αν οι Pop Eye θα κέρδιζαν το κοινό. Αλλά η synth pop φλέβα τους, καθώς και η γενικότερη feel-good διάθεσή τους υπήρξαν επιχειρήματα τόσο πειστικά, ώστε τελικά τα κατάφεραν. Έτσι, και καινούργιο υλικό ακούσαμε και κόσμο είδαμε να χαμογελάει λικνιζόμενος στους ρυθμούς τους και τη διασκευή τους στο "Midnight City" των Μ83 απολαύσαμε, η οποία ξεσήκωσε ακόμα κι εκείνους που δεν γνώριζαν πολλά περί της μπάντας. Όχι πως διεκδίκησαν τίποτα πρωτεία πρωτοτυπίας ως προς το υλικό που μας παρουσίασαν, κατέστησαν όμως σαφές πως σκοπός τους ήταν να μας κάνουν να περάσουμε καλά μαζί τους. Και το κατάφεραν, συνδυάζοντας πλήκτρα, κιθάρες και χορευτικές διαθέσεις.
Cpt. Νέφος
του Τάσου Μαγιόπουλου
Μέσα στις τελευταίες τρεις δεκαετίες ο Άκης Μπογιατζής έχει γράψει τη δική του ιστορία, όμως οι υπόλοιποι των Cpt. Νέφος (που διαθέτουν κι εκείνοι διαπιστευτήρια, για να μη ξεχνιόμαστε) απέδειξαν πως αυτή η ηχητική μονάδα μπορεί ακόμα να κάνει μια σκηνή να ταρακουνηθεί. Σύμφωνοι, ο ήχος ήταν βγαλμένος από άλλη εποχή –και αν κάποιος έψαχνε το φρέσκο σε εκείνους δεν θα είχε μεγάλη τύχη. Όμως το πάθος με το οποίο πρεσβεύσανε τα τραγούδια τους (και εαυτούς) την Παρασκευή στο Six d.o.g.s. όχι μόνο έκανε την εμφάνισή τους συγκινητική, αλλά σε έβαζε και σε άμεσες σκέψεις περί του πόσες από τις σημερινές μπάντες θα μπορούσαν να βάλουν κάτω με τέτοια απόδοση. Μια ματιά τη στιγμή που τραγουδούσαν το "Cadillac Dreams" θα έδινε αβίαστα την απάντηση: πολλές!
{youtube}8u_xspt4dyM {/youtube}
