Όταν πριν τρεις μήνες ανέλαβα να καλύψω τη βραδιά των τριών κυριών με τα σμόκιν στον Παρνασσό (διαβάζετε εδώ), δεν είχα πλήρως ολοκληρωμένη εικόνα για την καλλιτεχνική περσόνα της Lia Hide. Μέσα όμως στη διάρκεια της συγκεκριμένης εμφάνισης κατάφερε να με πείσει πως η περίπτωσή της διαθέτει αρκετό ενδιαφέρον· κι έσπευσα έτσι να αναλάβω την προσωπική της συναυλία στο Tin Pan Alley, την περασμένη Πέμπτη. Όπου –απαλλαγμένη πλέον από το πλαίσιο και τις συμβάσεις μιας συλλογικής παράστασης– μπόρεσε να ξετυλίξει λίγη από εκείνη την καλώς εννοούμενη τρέλα την οποία διέκρινα προ τριμήνου.
Η παράταξη του σχήματος έμοιαζε περισσότερο γυναικεία υπόθεση, μιας και, εκτός από τη Lia Hide στα πλήκτρα (ανάμεσα σε άλλα), συναντούσες θηλυκές παρουσίες τόσο στην κιθάρα και στο τσέλο, όσο και στα δεύτερα φωνητικά. Η rhythm section, πάλι –μπάσο και τύμπανα δηλαδή– ήταν εντός ανδρικής δικαιοδοσίας. Αυτό το σχήμα έφερε μαζί του και μια πιο ροκ συμπεριφορική σε σχέση με το λάιβ στον Παρνασσό, δίνοντας στα τραγούδια έναν πιο τραχύ χαρακτήρα, σε σύγκριση με τις ηχογραφημένες εκδοχές τους (για το φετινό άλμπουμ Home). Έβγαινε δηλαδή αβίαστα μια γεύση από 1990s, τόσο από το funky παίξιμο του μπάσου, όσο και από τις σμιλεμένες από τους Red Hot Chilli Peppers και την Alanis Morrissete κιθάρες.
Έτσι, δεν μας φάνηκε καθόλου περίεργη η επιλογή των διασκευών που περιλήφθησαν στο πρόγραμμα: “Play Dead” από Björk, “Confide In Me” από Kylie Minogue, “Deeper Underground” από Jamiroquai, “Closer” από Nine Inch Nails, “No Good (Start The Dance)” από Prodigy, αλλά και το “I'm Afraid Οf Americans” του David Bowie. Όλα τους τραγούδια των 1990s, για να μην υπάρχουν αμφιβολίες ως προς τις αναφορές, αλλά και όλα τους παράγωγα δουλεμένων και σκεπτόμενων διασκευών, οι οποίες φρόντιζαν να προσθέτουν μικρές πινελιές ώστε να διαφοροποιούνται όσο χρειάζεται από τα πρωτότυπα. Η ίδια δε η Lia Hide φρόντισε να τις τιμήσει με παθιασμένες ερμηνείες, επιδεικνύοντας όλη τη γκάμα της φωνή της: όπως για παράδειγμα στο single του ξωτικού από την Ισλανδία, με το οποίο κέρδισε τις εντυπώσεις νωρίς-νωρίς.
Διαθέτει όμως και μια θεατρικότητα ως ερμηνεύτρια η Λία Γεωργακοπούλου, ένα σκέρτσο που σε προκαλεί να ασχοληθείς παραπάνω μαζί της. Βέβαια, οι σκοτεινές πτυχές των καλλιτεχνικών της οραμάτων φροντίζουν να σου δείξουν πως δεν υπάρχει μόνο κέφι εντός του κρανίου της. Δείτε για παράδειγμα το νέο τραγούδι “Blue Boy”: ασχολείται με την ιστορία μιας κοπέλας η οποία αγαπάει τον άνθρωπο που τη φυλακίζει και βιάζει κατ’ εξακολούθηση (με την ερμηνεύτρια να μας διαβεβαιώνει πως πρόκειται για αποκύημα της φαντασίας της και όχι για κομμάτι βασισμένο στην πραγματικότητα). Κάπως έτσι, τα «δύσκολα» θέματα συνδυάστηκαν με ελκυστικά alternative rock μοτίβα αλλά και James Bond-ικές αναφορές, κρατώντας ένα σταθερό τέμπο κι ένα εξίσου σταθερό ποιοτικό επίπεδο στη μία ώρα κι ένα τέταρτο (περίπου) της εμφάνισης.
Το κοινό στο Tin Pan Alley φάνηκε ομολογουμένως να περιορίζεται σε φίλους και συγγενείς, αν πάντως κυνηγηθούν support εμφανίσεις σε ξένα ονόματα το καλοκαίρι πιστεύω πως η Lia Hide θα προσελκύσει περισσότερους στον οπαδικό της πυρήνα. Για να μην το συζητάμε περαιτέρω, αν τα 1990s ανήκουν στις αγαπημένες σας δεκαετίες κι αν εκτιμάτε τη δύναμη των τραγουδιών που περιέχονται στο Home, αξίζει τον κόπο να επισκεφθείτε μία από τις επόμενες συναυλίες της. Γιατί, αν η πιθανότητα μη ικανοποίησης ήταν μαθηματικό όριο, αυτό θα έτεινε στο μηδέν.
{youtube}GBWTIDls0OU{/youtube}
