Το πρώτο καλοκαιρινό ραντεβού του Θανάση Παπακωνσταντίνου και της ανανεωμένης μπάντας του με το αθηναϊκό κοινό ήταν από καιρό κλεισμένο, και έμελλε να λάβει χώρα στις 18 Ιουνίου, στον επιβλητικό χώρο του Θεάτρου των Βράχων, στον Βύρωνα. Ήταν ένα ζεστό, αλλά δύσκολο –από άποψης καιρού– βράδυ Τετάρτης, με υγρασία και κουφόβραση να ταλαιπωρεί το συνωστισμένο πλήθος. Ο κόσμος συνέρρεε από νωρίς, έτσι ώστε να καταφέρει να βρει τον χώρο του και να συμμετάσχει στη «μυσταγωγία». Ο Παπακωνσταντίνου, έχοντας ένα νέο άλμπουμ στα σκαριά το οποίο ήδη δουλεύει εδώ και κάποιους μήνες, αλλά και με μικρές διαφοροποιήσεις στο γκρουπ του (Κωστής Χριστοδούλου στο πιάνο και στα synth, με εμφανή πλέον την απουσία του Φώτη Σιώτα στο βιολί και στο τραγούδι), φάνηκε να είναι σε μεγάλα κέφια. Και διατήρησε μια αυθόρμητη εξωστρέφεια καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας.
Παίρνοντάς τα από την αρχή, γύρω στις 9.30 –με το αναμενόμενο δηλαδή μισάωρο καθυστέρησης που όλες οι ελληνικές παραγωγές μάς έχουν συνηθίσει– τα φώτα του Θεάτρου άρχισαν να σβήνουν ένα προς ένα και οι μουσικοί πήραν σιγά-σιγά τις θέσεις τους. O τραγουδοποιός μας καλωσόρισε θερμά, εκκινώντας με τις "Μαγγανείες", το τραγούδι δηλαδή που έδωσε τον τίτλο στη συνεργασία του με τον Γιάννη Χαρούλη. Όπως κοιτούσαμε τη σκηνή, διακρίναμε στα αριστερά του τον Γιάννη Παντέλη στην ηλεκτρική κιθάρα, τον Χρυσόστομο Μπουκάλη στο ακουστικό και ηλεκτρικό μπάσο, τον Σωτήρη Ντούβα στα τύμπανα, τον Δημήτρη Μυστακίδη στην ακουστική κιθάρα και στο λαούτο πίσω από τον Θανάση, και δεξιά του, τους Κωστή Χριστοδούλου στα πλήκτρα, Ανδρέα Πολυζωγόπουλο στην τρομπέτα και φλικόρνο και Γιάννη Αντωνιάδη στο κλαρίνο (ο οποίος μπαινόβγαινε στη σκηνή, αναλόγως το τραγούδι). Στο τεχνικό κομμάτι, οι φωτισμοί και ο ήχος ήταν ποιοτικά πέρα από τα συνηθισμένα, έχοντας την αρτιότητα συναυλιακών παραγωγών που δεν βλέπουμε συχνά στη χώρα μας –ειδικά στο εν λόγω είδος μουσικής.
Ύστερα από τις "Μαγγανείες", ο Παπακωνσταντίνου αναφέρθηκε στο υπεράριθμο του κοινού, ένα βασικό μειονέκτημα της βραδιάς. Προέτρεψε λοιπόν τον κόσμο που δεν βρήκε μια γωνιά να βολευτεί να επιστρέψει το εισιτήριό του, χαριτολογώντας πως «ούτε κι εκείνος θ' άντεχε 3 ώρες να μην έχει να κάτσει κάπου». Το πρόγραμμα από εκεί και πέρα απογειώθηκε με πολύ αγαπημένα κομμάτια από τη δισκογραφία του σε ανανεωμένες εκτελέσεις, εμπλουτισμένες απρόσμενα με τα synthesizers του Χριστοδούλου, ο οποίος μπόλιαζε με ενδιαφέροντα τρόπο τον Παπακωνσταντίνου με τα ηχοχρώματα των Pink Floyd και των Emerson, Lake & Palmer: από την "Αγρύπνια" και το "San Michele", στον "Μάντη Τειρεσία" που 'χουμε βέβαια συνηθίσει από τον «αδελφικό» φίλο του τραγουδοποιού, Σωκράτη Μάλαμα. Τι κι αν το παραδοσιακό και έντεχνο στοιχείο ήταν (και παραμένει) αναπόσπαστο της μουσικής του Παπακωνσταντίνου; Τα 1970s synths έδωσαν μια αισθητική νοσταλγικά συναρπαστική. Σε όλα δε τα τραγούδια, η ατμοσφαιρική, jazzy τρομπέτα του Πολυζωγόπουλου συνόδευσε την ηχητική πανδαισία με τρόπο μοναδικό, με τα εφέ να δίνουν και να παίρνουν.
Λίγο μετά έκανε την εμφάνισή της και η Ματούλα Ζαμάνη, χαρίζοντάς μας πραγματικά ξεχωριστές ερμηνείες στα "Όταν Τραγουδάω" και "Τρυγητής", πριν καταλήξει σ' ένα ντουέτο με τον Παπακωνσταντίνου ("Στηλίτης"). Παίρνοντας εκ νέου τη σκυτάλη, εκείνος μας διάβασε τους στίχους του νέου του τραγουδιού "Ηλιόπετρα" –βασισμένο σε μια μετάφραση ποιήματος του Οκτάβιο Παζ– το οποίο έπαιξε τελικά προς το τέλος της εμφάνισής του. Ύστερα, συνέχισε να εξαπολύει συγκινητικές εκδοχές του "Σιμούν", των "Σαμπάχ" και "Όταν Χαράζει", κι ας μην βρισκόταν στην παρέα ο ερμηνευτής των δύο τελευταίων, Γιάννης Αγγελάκας. Έπαιξε όμως και παλαιότερα κομμάτια, λαϊκότροπα, όπως το "Κάτω Απ' Το Μαξιλάρι". Παρούσα εντός κι εκτός σκηνής, η Ζαμάνη έκανε κατά βούληση και σύμφωνα με το πρόγραμμα την εμφάνισή της, για να ερμηνεύσει τραγούδια όπως το "Απόψε" και τους "3 Ανθούς" –μια μεγάλη στιγμή της συναυλίας, με ενορχήστρωση που θύμιζε Massive Attack (ή ακόμα και Nine Inch Nails), με τους ηλεκτρονικούς ήχους και τα πληθωρικά τύμπανα του Ντούβα να δίνουν breakbeat και drum n' bass αισθητική. Και η μουσική συνέχισε, με παλιά αγαπημένα, αλλά και επιλογές από το επερχόμενο άλμπουμ· όπως το "Μηδεία-μα" ή το ιδιαίτερο από στιχουργικής άποψης "Χομαγιούν Και Βακάρ".
Περνώντας σχεδόν απ' όλα τα αγαπημένα τραγούδια του μεγαλύτερου μέρους της δισκογραφίας του και αφήνοντας τον χώρο που αναλογούσε στον κάθε μουσικό ώστε να προβάλλει τη δεξιοτεχνία και τη φαντασία του (π.χ. ο Μυστακίδης με τη λαϊκότροπη κιθαριστική του προσέγγιση στο αμερικάνικο μπλουζ), ο Παπακωνσταντίνου απογείωσε ουκ ολίγες φορές το κοινό στις περίπου 3 ώρες της παράστασής του. Μάλιστα, μέχρι και βεγγαλικά γηπεδικής αισθητικής είδαμε (βλ. "Πεχλιβάνης")! Και η «μυσταγωγία» δεν κόπασε έτσι εύκολα: "Ανδρομέδα", "Μιλώ Για Σένα" (πάλι με ένα ενεργητικότατο jungle/breakbeat ρυθμικό μοτίβο στην οπισθοφυλακή), "Διάφανος", τα περισσότερα με τις εκάστοτε προηχογραφημένες εισαγωγές να περιλαμβάνονται σε κάθε εκτέλεση (βλ. "Στην Αμερική"). Να σημειώσουμε επίσης τη συμμετοχή του τραγουδιστή Αλέξανδρου Κτιστάκη, ο οποίος ερμήνευσε αξιοπρεπώς τον "Καβαλάρη Στ' Άλογο" (από τις Μαγγανείες), συμπληρώνοντας το ηχητικό αποτέλεσμα με τα φωνητικά του. Προς το τέλος, η Ζαμάνη προσκάλεσε τον Φώτη Σιώτα στη σκηνή –εμφανώς απόντα από τις τάξεις του γκρουπ– για να ερμηνεύσουν παρέα το "Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι", αλλά και για να του δώσει πάσα να τραγουδήσει τη μελοποιημένη εκδοχή των "Τριών Ρουμπαγιάτ", του Πέρση ποιητή Ομάρ Καγιάμ.
Φτάνοντας στο φινάλε μιας θερμής (από κάθε άποψη) βραδιάς, η δυναμική εκτέλεση στα "Έρημα Κορμιά", με μία πολύ έντονη λαϊκο-βαλκανο-jungle προσέγγιση εκ μέρους της μπάντας, μας απογείωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Βέβαια, ο κόσμος γύρω είχε αρχίσει να αποχωρεί από ώρα, καθότι η πνιγηρή ατμόσφαιρα και ο συνωστισμός δεν βοήθησαν τις συνθήκες του λάιβ. Κι αυτό φαντάζει μεμπτό. Το υπεράριθμο του κοινού μάλλον δεν ήταν αναγκαίο: θα μπορούσε ίσως να προστεθεί ακόμα μία βραδιά, ώστε ο αριθμός του κόσμου να ελεγχθεί σ' έναν βαθμό ικανοποιητικό για την άνετη θέαση και ακρόαση της παράστασης. Παρ' όλα αυτά, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και οι συνεργάτες του απέδειξαν για ακόμα μία φορά πως αποτελούν σημείο αναφοράς της μουσικής συνάντησης Ανατολής και Δύσης στον ελλαδικό χώρο, διαθέτοντας κι έναν κατάλογο τραγουδιών που, πλέον –ειδικά για τις παλαιότερες γενιές ακροατών– τείνουν να γίνουν κλασικά. Και, γιατί όχι, βιωματικά.
Κατηφορίσαμε λοιπόν κι εμείς κατά τη 1 παρά από το Θέατρο Βράχων, με τις μελωδίες και τους στίχους του Θανάση να αντηχούν στο μυαλό και στην ψυχή μας. Το χαμόγελο, η συγκίνηση, αλλά και η διασκέδαση ήταν τα κυρίαρχα δώρα που μας πρόσφερε απλόχερα προχθές βράδυ. Το ραντεβού ανανεώθηκε έτσι για την επόμενη φορά, ελπίζοντας σε ακόμα περισσότερες νέες συνθέσεις. Οι περισσότεροι από εμάς, άλλωστε, θα τον τιμήσουμε ξανά –δίχως δεύτερες σκέψεις. Ελπίζουμε δε και η εταιρεία παραγωγής να βοηθήσει ώστε να μη χαθεί η «μυσταγωγία»...
Setlist
1. Μαγγανείες
2. Ό,τι δεν μπόρεσε
3. (Intro) Αγρύπνια
4. (Intro) San Michele
5. Τειρεσίας
6. Όταν τραγουδάω
7. Τρυγητής
8. Στηλίτης
9. Σιμούν
10. Σαμπάχ
11. Όταν Χαράζει
12. Κάτω απ' το μαξιλάρι
13. Απόψε
14. Οι 3 Ανθοί
15. Ούτε τριγμός, ούτε λυγμός
16. Intro + Ο Φορτίνο Σαμάνο
17. (Intro) Σ' αφήνω γεια
18. (Intro: Το μονοπάτι) Περσεφόνη
19. 360χλμ.
20. Μηδεία-μα (νέο)
21. Αγία Νοσταλγία
22. Ορυχεία
23. Πεχλιβάνης
24. Τα παξιμάδια
25. Ανδρομέδα
26. Μιλώ για σένα
27. (Intro) Στην Αμερική
28. Μανάκι μου (παραδοσιακό)
29. Το Σκουλαρίκι
30. Στην κοιλάδα των Τεμπών
31. Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ (νέο)
32. Η ουρά του αλόγου
33. (Intro) Διάφανος
34. (Intro) Αερικό
35. Στις χαραυγές ξεχνιέμαι
36. Τρία Ρουμπαγιάτ
37. Νυχτέρι
38. Ηλιόπετρα (νέο)
39. Έρημα κορμιά
{youtube}M48HBv4V5Lo {/youtube}
