Η εξαιρετικά καλογραμμένη μουσική του Θοδωρή Αμπαζή πλαισίωσε το έξυπνο λιμπρέτο της Σοφιάνας Θεοφάνους, προσφέροντας στα παιδιά μια πολύ καλή γεύση από όπερα και μιούζικαλ, σε ένα ποιοτικό ακουστικό περιβάλλον, όπου κάθε «μικρός» ήχος είχε τη δική του σημασία... 

Δυστυχώς, η ευγένεια και η αβίαστη διακριτικότητα του διδύμου μεταφράστηκαν σε άβολη αδεξιότητα το βράδυ της Δευτέρας στο Ρυθμός Stage· και η λεπτή δουλειά χωρίς εύκολους εντυπωσιασμούς, με τη σειρά της, σε μια αμήχανη πρόβα...

Απλές λέξεις, καθημερινές, που σε κάνουν να πιστεύεις ότι θα μπορούσες να τις έχεις προφέρει ο ίδιος. Μελοποιημένες ταυτόχρονα με μαστοριά και προσοχή, ώστε να αναδεικνύουν τις ανάσες και τα νοήματά τους...

Στη γεμάτη Death Disco το live ήταν χύμα και τσουβαλάτο, με τον Π.Ε. Δημητριάδη να παίζει με τα όρια και τα σημαινόμενα πάνω μα και κάτω από τη σκηνή (ή σε crowd surfing), επιτυγχάνοντας να γοητεύει ως μεσσιανική φιγούρα, όσο και να μπερδεύει ως τσιρκολάνος...

Απέδειξαν στο κατάμεστο Ρομάντσο ότι παραμένουν μοναδικοί ως προς την αφύπνιση των ενστίκτων ενός κοινού που, όση βρετανική σκηνή και να έχει καταπιεί, πάντα διψάει για ένα συγκρότημα που ξέρει να ράψει την ηλεκτρική κιθάρα, τα samples και τα επιθετικά τύμπανα με το μπουζούκι και τα πνευστά των βουνών μας...

Όμορφη βραδιά οπτικοακουστικού αυτοσχεδιασμού στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, με όλα τα χαρακτηριστικά μιας υποβλητικής μυσταγωγίας

Κάπως αμήχανη, ολιγόλογη, αλλά εμφανέστατα κεφάτη, επιβεβαίωσε στη σκηνή του Half Note ότι έχει βρει τους τρόπους και τις συνθήκες για να υπάρξει στο σήμερα χωρίς εκπτώσεις...

Στην 5η του συνέχεια πλέον, είναι δόκιμο να αναπαράγουμε το κλισέ ότι το Πανόραμα της Στέγης τείνει να γίνει θεσμός. Φέτος ξεχώρισε η 2η μέρα, με το κουαρτέτο του Αλέκου Βρέτου και τους World Dog· και οι άλλες δύο μέρες, όμως, μόνο αδιάφορες δεν υπήρξαν...

Χωρίς τυμπανοκρουσίες και ταρατατζούμ, έφερε κοντά ένα μεγάλο κομμάτι του σημερινού ελληνικού τραγουδιού, σε μια βραδιά την οποία θα θυμόμαστε και θα αφηγούμαστε για πολλά χρόνια, όσοι τη ζήσαμε από κοντά...

Μπορεί ο Τζιμάκος να έχει πια μετεξελιχθεί από underground καλλιτέχνη σε εθνικό θησαυρό, αλλά, στην εποχή της πανταχού παρούσας πολιτικής ορθότητας, ο λόγος του εξακολουθεί ν' αποτελεί μια μικρή όαση: κοφτερός, χειμαρρώδης, λυτρωτικά αθυρόστομος, ακόμα και σοκαριστικός σε κάποιες στιγμές...