«When it’s gone you feel insane, only misery remains,
Try to feel good, just to feel good, Rockaine»
«I need my fix». Αυτή ήταν η τελευταία σκέψη του υποφαινόμενου πριν επιβιβαστεί στο αεροπλάνο για Θεσσαλονίκη, έστω και αν ανασύρθηκε ως ανάμνηση μόνο έπειτα από την επίδοση των στίχων του “Rockaine”. Η αλήθεια, βλέπετε, είναι πως βασική αιτία της όλης επίσκεψης στην καλύτερη πόλη της Ελλάδας αποτέλεσε η εμφάνιση των Warrior Soul στον ίδιο χώρο (το Eightball), την επομένη ακριβώς ημέρα δηλαδή. Όντας μία από τις τρεις πιο αγαπημένες μου μπάντες στο rock πεδίο, δεν είναι περίεργο που ο σκοπός καταδείκνυε μια τρίτη εμφατική εμπειρία ως αναγκαία σε διάστημα ενός μηνός –έστω και αν ως εγχείρημα θα έφθινε από κορεσμό στις εντυπώσεις των περισσότερων μουσικόφιλων.
Ωστόσο, σημαντικός λόγος που προτίμησα να παρακολουθήσω τους Nightstalker στη Θεσσαλονίκη αποτέλεσε το νεκρό συναυλιακό κοινό της Αθήνας. Ανασκαλίζοντας την πιο πρόσφατη ανάμνηση από το θεματικό event τους στο Gagarin, η απόδοση του Dead Rock Commandos στην ολότητά του άφησε μια γεύση ανάμεικτη, όντας εν μέρει «δημοσιοϋπαλληλική». Όσο δηλαδή και αν οι εκλάμψεις σε κέφι πυροδότησαν μια πηγαία υπέρβαση, η εικόνα στο σύνολό της μαρτυρούσε μια ικανοποιητική επίδοση, με κάτι βασικό όμως να λείπει. Δεν σας κρύβω πως αρκετοί σκεφτήκαμε εκείνο το βράδυ πως ίσως οι Στόκοι να μεγάλωσαν, δίχως να υπολογίσουμε πόσο μεγαλώσαμε και εμείς –ειδικά όταν οι περισσότεροι παρακολουθούσαν από το μπαρ με τις μπύρες ανά χείρας, σε μια κατάσταση τρίτου παρατηρητή.
Η μουσική αποτελεί βεβαίως διασκέδαση, αλλά –και πάνω από όλα– είναι βίωμα. Δεν είναι έτσι τυχαία η υψηλή απόδοση των Στόκων στο Eightball, δεδομένου πως μέχρι και μέλη της πρώτης opening μπάντας παρατηρήθηκαν να ξοδεύουν στην αρένα την εναπομένουσα ενέργειά τους. Κρίμα που μόνο εκεί τους παρατήρησα τους Instant Boner (έστω και αν αποδεδειγμένα ξεπέρασαν τον χρόνο τους κατά 10 λεπτά συνολικά), ελέω μιας απρόοπτης καθυστέρησής μου κατά την άφιξη στον χώρο. Οι Cult Of The Scum, τουλάχιστον, στάθηκαν επάξια στον ρόλο τους, με τις μερακλίδικες ριφίες τους να αφήνουν υποσχέσεις υπό κάθε δυνατή περίσταση.
Δεν έχω αντιληφθεί, πάντως, αν ο υποτονικός ρόλος της νέας γενιάς στην Αθήνα οφείλεται σε ελλιπή βιώματα. Με μια σύντομη ματιά, μπορούσες να διακρίνεις κάθε καρυδιάς καρύδι στο Eightball, από γνώριμες φυσιογνωμίες έως ισχυρές εκπροσώπους του ωραίου φύλου, αλλά και ροκάδες από τη λαϊκή, που είθισται να ξεχωρίζουν σε ανάλογες περιστάσεις: «Σκέφτομαι να πάρω αυτή την ωραία Nightstalker ρε γαμώτο, δύο μπλούζες έχω όλες κι όλες… Η μία είναι του Bob Marley, βέβαια, αν και έμαθα πως απεικονίζει τον Jimi Hendix» (αληθινό περιστατικό). Όσο και αν μοιάζει παράδοξο, όμως, το ετερόκλητο αυτό κοινό λειτούργησε με μια ενιαία, καθόλα αυτόνομη πυγμή στις πιο καίριες στιγμές της βραδιάς. Λες και η έξαρση που παρατηρούνταν υπερέβαινε τη φύση του ιδίου του ατόμου, συνιστώντας μια ομοιογενώς αδιάσπαστη συνοχή.
Για το Eightball, τα έχω πει πολλάκις, άλλωστε: ο ήχος βοήθησε τα μέγιστα, όντας άψογος σε απολογισμό, πέραν αμφισβήτησης από τυχόν ψείρες της φάσης. Οι μπασογραμμές του Αντρέα Λάγιου έχτιζαν ένα παλλόμενο τείχος, τη στιγμή που η γκρούβα του Τόλη Μότσιου διέστελλε τον κλιμακωτό παλμό τους, εμπλουτίζοντας αρκούντως το όλο vibe. Ο Argy, βέβαια, κάπου έχανε σε απόδοση ως σωστός «σεσημασμένος», αλλά το κέφι που επέδειξε είχα πραγματικά πολλά χρόνια να το δω. «Και τώρα γυρίζουμε πλευρά», «δεν πιστεύω να μυρίσω τίποτα εδώ μέσα», «αγάπη και μαστούρα, μόνο» ήταν μερικά από τα διάφορα καλαμπούρια, σε ουσιώδεις στιγμές της setlist. Ως ατάκα της βραδιάς, ωστόσο, στάθηκε η αναφορά «Βαγγέλα, αυτό είναι για τους νεκρούς... και τους ζωντανούς, να ξέρεις», απευθυνόμενος στον ιδιοκτήτη του Eightball, προτού εξαπολύσουν τις πρώτες πενιές του “Iron Horse / Born To Lose”.
Αν με ρωτούσατε κοινώς ποια ήταν η αγαπημένη στιγμή της setlist, ενδεχομένως να επέλεγα τη διασκευή στους Motörhead, καθότι η πρόσφατη εμπειρία της εμφάνισης του Lemmy στο Hellfest Festival διατηρεί την απώλεια αποδεδειγμένα νωπή. Κατά τ’ άλλα, πέραν του ότι τα παλαιότερα hits συγκρότησαν ένα ονειρικό best-of, δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά σε συναυλία των Στόκων που σταθερά αδιαφορούσα να ελέγξω το ρολόι μου. Οι μαζικές «Nightstalker, ολέ-ολέ» ιαχές έμοιαζαν να ωθούν ενεργά μέχρι και τον πιο δύστροπο παρευρισκόμενο στον παλμό μιας ατμόσφαιρας καθόλα γηπεδικής, ανάλογης του να προηγείται στην Τούμπα ο ΠΑΟΚ του Άρη με 4-0 στο ημίχρονο. Αν και η αλήθεια να λέγεται, είθισται να τυγχάνει πολλάκις και το αντίστροφο, σε αναδρομή... Έχω πολλούς Αρειανούς φίλους, βλέπετε –και τυγχάνει να με φιλοξενούν αυτές τις μέρες.
Ακόμη και έπειτα από τρεις (σχεδόν) δεκαετίες στον δρόμο, λοιπόν, οι Nightstalker δείχνουν πως διατηρούν τα δόντια τους αρκούντως κοφτερά. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή πως η στούντιο ποιότητά τους παραμένει ξεροκέφαλα αναλλοίωτη, ούτε που το πρόσφατο πένθος της rock κοινότητας αναδεικνύει τον γκριζομάλλη μερακλή μας ως έναν από τους τελευταίους αυθεντικούς ροκάδες επί Γης. Σπάνια συναντά κανείς άλλωστε τραγούδι πρόσφατο σε δισκογραφία να είθισται κλασικό προς κλείσιμο συναυλιών, σε σημείο που οι Στόκοι μοιάζουν να ζουν τη μουσική τους σε κάθε πιθανή της έκφανση. Και αν δεν είχαμε να περιγράψουμε την επακόλουθη ισοπεδωτική εμφάνιση των Warrior Soul, να ξέρετε πως δύσκολα οποιαδήποτε φετινή συναυλία θα τους ξεπερνούσε διακριτά σε ευθεία σύγκριση.
{youtube}yIZtum6xSTo{/youtube}
