Είναι κάποιες μέρες που ξεκινάς από το σπίτι σου με ανεβασμένη διάθεση και κέφι για τη βραδιά που θα ακολουθήσει. Όμως, καμιά φορά, η πόλη έχει διαφορετική άποψη. Λίγο έτσι η κίνηση στη Βουλιαγμένης, λίγο το κρύο και το χιονάκι που έπεφτε το απόγευμα του Σαββάτου, έριξαν την ψυχολογία και κάπως άργησα να φτάσω στα Εξάρχεια.
Μπαίνοντας στο An Club, ήταν μόλις λίγα λεπτά που είχαν ανέβει στη σκηνή ο παραγωγός και συλλέκτης δίσκων Drobs (γνωστός από τα εδώ και μία δεκαετία DJ set του σε διάφορους αθηναϊκούς χώρους), μαζί με τους συνοδοιπόρους του. Με μία κιθάρα, ένα μπάσο, πλήκτρα, λάπτοπ κι ένα drum-machine, τους πέτυχα να παίζουν το είδος εκείνο ηλεκτρονικής μουσικής που έχει παρουσιάσει στα δύο μέχρι στιγμής άλμπουμ του, ενώ πιθανολογώ ότι ακούσαμε και κάτι από το αναμενόμενο μέσα στο '16 The Heliocentric Worlds of the Retroid Futurist. Εκείνη την ώρα ο χώρος είχε 30 με 40 άτομα (που συνεχώς αυξάνονταν), ελάχιστα όμως όμως αυτά –φίλοι της μπάντας, ίσως;– φάνηκε να δίνουν προσοχή στα όσα ακούγονταν.
Ο Drobs και οι συνεργάτες του έπαιζαν με αυτοσχεδιαστική διάθεση γύρω από τον ρυθμό του υπολογιστή, καλά ως μονάδες, μα δίχως την απαραίτητη μεταξύ τους επικοινωνία ώστε να αποδοθεί κάτι συνολικά ενιαίο. Άλλοτε δηλαδή ακούγονταν σαν μια ωραία «πλάτη» –ελλιπής άρα ο ήχος, από μόνος του– χωρίς κάποια φωνητικά να συμπληρώνουν και άλλοτε οι λάθος νότες γίνονταν τόσο εμφανείς, που τουλάχιστον εμένα με ενόχλησε. Άκουσα βέβαια ότι αυτή ήταν η πρώτη εμφάνιση του Drobs με πλήρη μπάντα και οπωσδήποτε το δέχομαι ως ελαφρυντικό εάν ισχύει, καθώς πείστηκα ότι υπήρχαν πολύ καλές προθέσεις. Στην εκτέλεση, ωστόσο, τα χαλάσαμε.
Με τον κόσμο να αυξάνεται συνεχώς –υπολογίζω συνολικά να φτάσαμε τα 300 άτομα– οι Ludmila ξεκίνησαν να παίζουν περίπου στις 22:30. Πρόκειται για μπάντα η οποία δραστηριοποιείται εδώ και πάνω από 10 χρόνια και έχει τύχει να τους παρακολουθώ από τα πρώτα τους ήδη βήματα, βλέποντάς τους να βελτιώνονται διαρκώς και σε όλα τα επίπεδα –κάτι ιδιαιτέρως χαρμόσυνο. Μετά λοιπόν από τόσες «ώρες πτήσης» που έχουν σε συναυλίες, δεν χρειάζεται να κάψουν τα εναρκτήρια τραγούδια τους, ώστε να ζεσταθούν: από τις πρώτες κιόλας νότες του set, όλα βρίσκονταν στη θέση τους. Οι δυναμικές, ο ήχος και το συναίσθημα το οποίο εκπέμπουν συνέθεσαν ένα συμπαγές αποτέλεσμα για τα αυτιά μας, έστω κι αν προσωπικά θα προτιμούσα τα φωνητικά της Φλώρας Ιωαννίδη λίγο πιο έξω στη μίξη. Μόνο κάτι ηχοληπτικά ζητήματα με τις χαμηλές συχνότητες που βούιζαν πήγαν να τους το χαλάσουν, αλλά δεν άργησαν να λυθούν.
Η πλούσια setlist συμπεριέλαβε τόσο τραγούδια από τη νέα τους κυκλοφορία (Sudden, στη Labyrinth Of Thoughts), όσο και παλαιότερα, όλα εξαιρετικά εκτελεσμένα, με το σχήμα να αποδεικνύει πως βρίσκεται σε φόρμα. Η μουσική βέβαια των Ludmila είναι ιδιαιτέρως εσωτερική και έτσι ο μόνος τρόπος να εισπράξεις ό,τι συνολικά παράγουν είναι να το ακούσεις αφοσιωμένος (αλλιώς, είναι δώρον-άδωρον). Ένιωσα λοιπόν ανεπαρκές το κοινό ως προς αυτή την απαραίτητη συνθήκη: ελάχιστοι νομίζω ήμασταν όσοι πραγματικά κάτσαμε να τους ακούσουμε και είναι με κάποια απογοήτευση που διαπιστώνω ότι η «ψυχή» του κουιντέτου δεν μπόρεσε να χωρέσει στις ψυχές των 300 του An Club.
Εκεί γύρω στα μεσάνυχτα, η σκυτάλη πέρασε στους BLML, το συγκρότημα του γνωστού από τους The Last Drive, Γιώργου Καρανικόλα. Περαιτέρω συστάσεις πιστεύω ότι πια περιττεύουν, όποιος πάντως χρειάζεται επεξήγηση, ας πάει να τους δει ζωντανά: θα του λυθούν όλες οι απορίες. Τα ντεσιμπέλ ανέβηκαν επιτόπου, εξαερώνοντας κάθε συζήτηση για ηχοληπτικά λάθη, φάλτσα και οτιδήποτε ανάλογο. Είχα πολύ καιρό να δω ελληνική μπάντα με τέτοιας δυναμικής, in-your-face attitude.
Οι BLML παίζουν ένα true ψυχεδελικό/garage rock διανθισμένο με τσέλο και κρουστά –απέδωσαν μάλιστα και τιμές στους Pink Floyd, περνώντας διακριτικά από το τρισμέγιστο riff του "Interstellar Overdrive". Ότι δεν ακουγόταν καθόλου το τσέλο το διόρθωναν οι ίδιοι ενορχηστρωτικά, αφήνοντάς του χώρο ώστε να βάλει το λιθαράκι του στο σύνολο. Άλλες πάλι φορές έμεναν τα τύμπανα με τα κρουστά μόνα τους, δημιουργώντας ένα κλίμα σχεδόν πολεμικό, ενώ η φωνή έμπαινε όχι υποχρεωτικά παντού, αλλά όπου έπρεπε για να προσώσει το κάτι περισσότερο στον ήδη τεράστιο ήχο τους. Ήταν πραγματικά αυτό που χρειαζόμασταν μετά τους Ludmila.
Συνολικά, το ότι είδαμε δύο μπάντες τόσο ετερόκλητες, λειτούργησε ιδιαίτερα θετικά: η εσωστρέφεια που εκπέμπει η μπάντα της Φλώρας Ιωαννίδη και το ωμό rock του σχήματος του Γιώργου Καρανικόλα «συγκατοίκησαν» μια χαρά. Φεύγοντας από το Αn, είχαμε σίγουρα βάλει το κρύο και την κίνηση των δρόμων στην άκρη.
{youtube}MOQKP68ubMk{/youtube}
