Είναι γοητευτικό να γίνεσαι μάρτυρας τόσο τρυφερών και τίμιων παραστάσεων, όπως αυτή της Ζωζώς Σαπουντζάκη στον πολυχώρο τέχνης Αθηναΐς του Βοτανικού. Πιθανότατα να φανεί περίεργο σε πολλούς, μα η αειθαλής περσόνα κατάφερε να μπολιάσει με τόση χάρη και ειλικρίνεια τo «Μια ζωή... Ζωζώ», σε σημείο που ξεχνιόσουν στις αφηγηματικές της διαθέσεις. Χάρη στην αέρινη πόζα, την καλοδιατηρημένη φωνή και την υψηλή εκφραστικότητα του σώματος και των χεριών της, η Ζωζώ Σαπουντζάκη πήρε το κοινό από το χέρι και του μίλησε προσωπικά, σχεδόν στο αυτί, εξιστορώντας την αλλόκοτη πορεία της από τη Θεσσαλονίκη στην Τουρκία και από εκεί στην Αμερική, πριν την επιστροφή στην κοσμική Αθήνα και το ορμητήριο της Κινέτας.
Πρόκειται για μια μουσική παράσταση στην οποία η Ζωζώ υποδύεται τον ρόλο της ζωής της, τον μοναδικό που έμαθε να παίζει άριστα: τον ίδιο της τον εαυτό. Από τα χρόνια της επιθεώρησης στο Ακροπόλ στη χλιδή της Κομπαρσίτα και τα στούντιο του Φίνου, με σταθμούς στον Μάνο Χατζιδάκι, στον Γιώργο Ζαμπέτα, στη Σοφία Βέμπο και άλλους συμπρωταγωνιστές μιας καριέρας με τεθλασμένη γραμμή ποιότητας, αλλά πνιγμένης στα φώτα, στην καλοπέραση, στις κοσμικές ίντριγκες, στα λούσα και στη λάμψη.
Τα εύσημα πρέπει βέβαια να πάνε και στον Δημήτρη Μαλισσόβα, ο οποίος έστησε με θέρμη και φροντίδα ένα πλήρες και βελούδινο one woman show, καμωμένο με διακριτικότητα και με στόφα από βαθιά ριζωμένες αναμνήσεις. Με τη συνοδεία ενός πιάνου και ενός μπουζουκιού που έχτιζαν λεπτές μελωδικές υφάνσεις, η Ζωζώ Σαπουτζάκη δεν πάτησε σε φάλτσα νότα επί 3 ώρες, δεν έχασε τον ρυθμό της και δεν στάθηκε κατώτερη της φωταγωγημένης περσόνας, την οποία καλλιεργεί εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες.
Άλλαξε δε τέσσερα (εντυπωσιακά) φορέματα, μπήκε όμως σε πολλά περισσότερα κοστούμια. Κι έτσι, από διασκεδαστική στάρλετ μεταμορφώθηκε σε υπολογίσιμη ερμηνευτική δύναμη, από καλοζωισμένη νυχτόβια σε αριστοκρατική αρτίστα, από pin-up girl της παλιάς Αθήνας σε πρώην ανδρική φαντασίωση που κυλιόταν σε πούπουλα και σατέν και από σαλονάτη βασίλισσα της νύχτας σε ουσιαστικό εκφραστή της λαϊκής παράδοσης. Μπροστά σε αριθμημένους θεατές, έθρεψε την ανάγκη της για λίκνισμα, για εξωστρέφεια, για εξομολόγηση, για φλέρτυ χαριτωμενιά, για τσαχπίνικη υπόκλιση και υγιή ματαιοδοξία.
Το λιτό σκηνικό με το video wall και το πάλκο δεν επέτρεπε φανφάρες και φασαριόζικη υπερβολή. Αντίθετα, είχε σκοπό να εξυγιάνει την αίσθηση που έχουμε σε σχέση με τη λαϊκή μας κουλτούρα, μέσω μιας μελωδικότητας η οποία σε κέρδιζε εύκολα. Η παράσταση της Ζωζώς Σαπουτζάκη δεν μύριζε ούτε στο ελάχιστο το άβολο άρωμα του «ρετρό». Η ίδια και οι συνεργάτες της παραμέρισαν τυχόν vintage ευκολίες: τις άφησαν για τους μοντέρνους θιασώτες της νεο-δηθενιάς, που βαυκαλίζεται με επιφανειακές ιδέες.
Η παράσταση της Ζωζώς επανατοποθέτησε λοιπόν πρόσκαιρα την «ψυχή» στον καμβά του λαϊκού θεάματος, στην καρδιά της ταλαιπωρημένης νυχτερινής Αθήνας, η οποία βάλλεται από τα ντεσιμπέλ της Πειραιώς. Ευτυχώς που μια ακούραστη performer τα έβγαλε πέρα μόνη της ανάμεσα στη Σκύλα και τη Χάρυβδη της trash νυχτερινής διασκέδασης, κουνώντας περήφανα τη (στρασάτη) σημαία της αυθεντικότητας.
{youtube}gHokf9y7dAY{/youtube}
