Παίρνεις μπροστά σου χαρτί και μολύβι, συγκεντρώνεσαι και προσπαθείς να αποτυπώσεις το τι είδες, άκουσες και ένιωσες στην πρεμιέρα των φετινών παραστάσεων του Σωκράτη Μάλαμα. Όλα μπερδεμένα και εκτός σειράς. Πάντως την Παρασκευή, γύρω στις 11 το βράδυ, «πήρε τους δρόμους» για το δεύτερο –πλέον– σπίτι του, τον Σταυρό Του Νότου.
Εκεί βρέθηκαν επίσης άνθρωποι που ταξίδεψαν από τη Νάξο, τη Θεσσαλονίκη και από διάφορα ακόμα μέρη της Ελλάδας, προκειμένου να περάσουν λίγες ώρες μαζί του και να του κρατήσουν συντροφιά στο πρώτο ραντεβού του 2016· αλλά και για ν' ανταμώσουν με φίλους και γνωστούς, κάτω από μία τέλεια συγκυρία. Η «οικογένεια» άλλωστε μεγαλώνει με το πέρασμα του χρόνου, όπως εύκολα μπορεί κανείς να παρατηρήσει: όλο και περισσότεροι άνθρωποι μαγεύονται κατά πώς φαίνεται από τα τραγούδια του, με αποτέλεσμα η μελαγχολία του ζευγαρώματος στίχων, φωνής και μουσικής που τα χαρακτηρίζει, να βρίσκει μία θέση στην καρδιά τους.
Οι live εμφανίσεις του Μάλαμα είναι από τις λίγες εντός του ελληνικού καλλιτεχνικού κύκλου τις οποίες δύσκολα θα βαρεθείς και εύκολα θα επιλέξεις για να παρακολουθήσεις. Όπως και άλλες φορές, έτσι και τώρα στον Σταυρό θυμήθηκε και μας ερμήνευσε τραγούδια παλιά, τα οποία σπάνια ακούμε ζωντανά. Πίνει λοιπόν, πληρώνει για το χθες, ανάβει εκείνο το τσιγάρο το ατέλειωτο, φυσάει τον καπνό του και σε καθηλώνει, από την πρώτη κιόλας μελωδία που γεννάει επί σκηνής η κιθάρα του.
Όλοι τον κοιτούν στα μάτια, σιγοτραγουδούν και εκείνος τους ανταποδίδει δεόντως. Με "Ανάσες Βιαστικές", ξεκινάμε για να προλάβουμε το μεγάλο αυτό ταξίδι, που αρχίζει από το 1989 και τις Ασπρόμαυρες Ιστορίες του και φθάνει έως το σήμερα και τις "Πρώτες Λέξεις" ή την "Ηλιόπετρα" –τραγούδια που τόσοι και τόσοι λάτρεψαν. Τα συναισθήματα, ανάμεικτα: θες να χορέψεις στο "Τραγούδι Του Μεθυσμένου", θες να παραμείνεις σιωπηλός και απλά να τον ακούς να ερμηνεύει "Το Χρόνο Να Λαβώσω", να κλάψεις στο "Κι Ό,τι Ψάχνω" (το οποίο σπάνια λέει), να συγκινηθείς όταν σε προτρέπει "Να Ρωτάς" και να γίνεις ένα με τους γύρω σου όταν ακούγονται τα "Παξιμάδια". Σε κάθε περίπτωση, ο Μάλαμας συναρπάζει.
Η έκπληξη της βραδιάς σημειώθηκε τη στιγμή που ανέβηκε στη σκηνή η Ματούλα Ζαμάνη, για να ερμηνεύσουν παρέα ένα από τα πολλά τραγούδια του σπουδαίου Θανάση Παπακωνσταντίνου, το "Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι". Συνοδοιπόροι του για χρόνια, η Λαμπρινή Καρακώστα, η οποία στέκεται πάντα δίπλα του χαμογελαστή, ο Φώτης Σιώτας (βιολί-βιόλα), ο Γιάννης Παπατριανταφύλλου (κοντραμπάσο), ο Νίκος Μαγνήσαλης (τύμπανα), ο Κυριάκος Ταπάκης (λαούτο-μπουζούκι), αλλά και οι αφανείς ήρωες που φροντίζουν τον ήχο, τα φώτα και την εξυπηρέτηση του κόσμου, όσο καλύτερα γίνεται.
Δύσκολα μπορεί κανείς να αφουγκραστεί το κλίμα που επικρατεί στις συναυλίες του Σωκράτη Μάλαμα. Τα συναισθήματα δεν μπορούν να μεταφερθούν εξ ολοκλήρου μέσω λίγων γραμμών και κάποιων φωτογραφιών, οι οποίες κλείνουν μέσα τους μερικές μόνο από τις πολλές στιγμές μιας πραγματικά ζωντανής βραδιάς. Θα βρίσκεται στον Σταυρό, για καιρό ακόμη. Μην τον χάσεις, λοιπόν. Θα βρει τα κουμπιά της ψυχής, τα κενά της ζωής σου και θα τα καλύψει με τον καλύτερο τρόπο, αυτόν που χρόνια τώρα ξέρει. Στο τέλος θα καληνυχτίσει τα «πουλάκια» του και θα φύγει όπως κι εσύ, χαμογελαστός.
{youtube}U69QKq6U1vs{/youtube}
