Δεν έπεφτε καρφίτσα το Σάββατο το βράδυ στο ΙΛΙΟΝ Plus. Εντάξει, θα μου πείτε, δεν είναι και το ΟΑΚΑ, ζήτημα να είχαμε μαζευτεί όλες κι όλες 300 ψυχές. Όμως ένα sold-out πάντοτε λέει κάτι. Και έχει να πει ακόμα περισσότερα αν συμβαίνει σε μια συναυλία η οποία γίνεται με την αφορμή ενός δίσκου που δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει.
Δεν ξέρω κατά πόσο προβάλλω τις δικές μου σκέψεις στο υπόλοιπο ακροατήριο και πόσο όντως συνέβη κάτι τέτοιο, πάντως νομίζω πως ο περισσότερος κόσμος ήρθε με ειλικρινή περιέργεια για να ακούσει τα καινούργια τραγούδια των Gravitysays_i: το τι έχουν να μας πουν 5 χρόνια μετά το Figures Οf Enormous Grey Αnd Τhe Patterns Οf Fraud, μία από τις καλύτερες δουλειές στη σύγχρονη εγχώρια δισκογραφία. Νομίζω δηλαδή πως ήταν μια συναυλία όπου δεν πήγαινες απλώς «για τη φάση», αλλά πράγματι για να ακούσεις. Και ακούσαμε προσεκτικά, μολονότι υπήρξανε και κάποιες χτυπητές –και, δυστυχώς, ηχηρές– εξαιρέσεις. Όμως και μόνο το γεγονός ότι φάνηκαν ως τέτοιες, αρκεί για να περιγράψει το γενικότερο κλίμα.
Αν πάντως τα πράγματα ήταν έτσι, εάν όντως υπήρχε αυτή η προσμονή και η ακροαστική προσήλωση, η δουλειά μου ουσιαστικά τελειώνει εδώ, καθώς έχουμε ήδη το πιο ατράνταχτο επιχείρημα για την επιτυχία της συγκεκριμένης συναυλίας, αλλά και της πορείας των Gravitysays_i γενικότερα. Γιατί, ακόμα κι αν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η προσμονή καλλιεργείται (ίσως και με την παρέμβαση αλλότριων παραγόντων), η προσήλωση κερδίζεται από τους ίδιους τους μουσικούς επάνω στη σκηνή, στο επιτόπου. Κάτι που δύσκολα μπορεί να πειθαρχηθεί από προκατασκευασμένες εντυπώσεις.
Το στοίχημα αυτό κερδήθηκε από τους Gravitysays_i και μάλιστα κερδήθηκε σταδιακά, όσο προχωρούσαν στο νέο τους υλικό και όσο ξεπερνούσαν το άγχος και τα λίγα τεχνικά προβλήματα της αρχής. Τα νέα τους τραγούδια κινούνται ίσως πιο ξεκάθαρα σε post/progressive ροκ γραμμές· έδειξαν πάντως ότι έχουν τον απαιτούμενο παλμό, αν και σε μια πρώτη ακρόαση ίσως φάνηκαν λιγάκι πιο συμβατικά από άποψη δομής (εδώ βέβαια έχουμε να κάνουμε με 4-5λεπτα κομμάτια και όχι με μια ημίωρη σουίτα). Πάνω στη σκηνή, ανέδειξαν κι εκείνα το δυνατότερο ίσως σημείο της μπάντας, δηλαδή τη μεστή διαχείριση των εντάσεων και μια καλοφροντισμένη οικονομία που δεν ξοδεύεται σε υπερφίαλα ξεσπάσματα, ούτε χάνεται σε δακρύβρεχτους λυρισμούς· διατηρεί, αντιθέτως, μια ρέουσα συναισθηματική δυναμική, η οποία πατάει σε καλές μελωδίες και σε μια γερή ρυθμική βάση.
Όσο περνούσε η ώρα, οι Gravitysays_i κέρδιζαν όλο και πιο πολύ το ακροατήριο, με αποκορύφωμα την από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα εκτέλεση του Figures Οf Enormous Grey Αnd Τhe Patterns Οf Fraud. Εκεί, στις αρκετές του καταβυθίσεις, από το κοινό δεν ακουγόταν πλέον ούτε κιχ, λες και είχαμε όλοι ομονοήσει να επιτείνουμε τη δραματικότητα της μουσικής την ώρα που εκείνη προσέγγιζε τη σιωπή. Παρόλο δε που το αθηναϊκό γκρουπ εμφανίστηκε με αρκετές διαφοροποιήσεις στη σύνθεσή του (δύο, αν δεν κάνω λάθος, αντικαταστάσεις μελών, χωρίς χορωδία, αλλά με τρομπέτα), η ερμηνεία του στάθηκε εξαιρετική, μεταφέροντας στη σκηνή όλη την επιβλητικής διαύγειας δυναμική του έργου. Τα πυκνά χειροκροτήματα ήταν το επιστέγασμα και αυτό που ανάγκασε τους Gravitysays_i σε ολιγόλεπτο encore, ξαναπαίζοντας ένα από τα καινούργια τους κομμάτια.
Θα ήταν άδικο όμως να μείνουμε μόνο στη δική τους εμφάνιση, καθώς ο ρόλος των Chewing Gun που άνοιξαν τη βραδιά μόνο διακοσμητικός δεν ήταν. Ετούτοι είναι ένα κουαρτέτο το οποίο επίσης δραστηριοποιείται στην Αθήνα και «στελεχώνεται» από ένα μπάσο, ένα σετ τύμπανα, μια κιθάρα κι ένα sampler. Ασκείται δε σε ένα είδος ρυθμοκεντρικής μουσικής, υβριδικό και με πολλές προεκτάσεις (στο ροκ, το φανκ, το χιπ χοπ ή το drum 'n' bass), αλλά ταυτόχρονα και με μία σαφή ιεράρχηση των προτεραιοτήτων.
Με το sampler να προσθέτει ατμόσφαιρες, εφέ και κάποιες σποραδικές προηχογραφημένες φράσεις, την κιθάρα να έχει κυρίως ρυθμικό ρόλο, με λίγες –αλλά επί των πλείστων επιτυχημένες– πρωτοβουλίες, το βάρος έπεφτε στη rhythm section και στα περίεργα (και απολύτως συγχρονισμένα) μετρήματα που διαδέχονταν το ένα το άλλο. Μια τέτοια ιεράρχηση μπορεί να φέρει στο προσκήνιο ένα γερό γκρουβ και όντως ένα τέτοιο δονούσε το μεγαλύτερο μέρος του 40λεπτου σετ των Chewing Gun· μπορεί όμως να μας βγάλει και σ’ έναν ορθολογικό λαβύρινθο, όπου το μέσο γίνεται ο σκοπός και η σωματικότητα που υπονοεί ο ρυθμοκεντρισμός χάνεται κι αυτή στα αδιέξοδα του ορθολογισμού. Νομίζω πως δεν έλειψαν και τέτοιες στιγμές, αν και δεν έγιναν ποτέ ο κανόνας.
{youtube}DfaXZ83cvwk{/youtube}
