Μετά την κυκλοφορία της Καλλιθέας και την πρώτη ζωντανή παρουσίαση του δίσκου, ήρθε η ώρα να αφομοιώσουμε το πιο πρόσφατο πόνημα του Φοίβου Δεληβοριά μέσα από ένα σταθερό ραντεβού, στον upstairs χώρο του PassPort. Η μουσική σκηνή μετακόμισε πρόσφατα από τον Πειραιά ξεκινώντας μια δεύτερη ζωή στον Κεραμεικό, με μπροστάρη για το 2016 τον Δεληβοριά, ο οποίος και μας υποδέχθηκε στην αυτοσχέδια «γειτονιά» του με άκρως επαγγελματικό μα συνάμα προσιτό στυλ.
Στη sold-out πρεμιέρα είδαμε έτσι μία παράσταση με φροντισμένη σκηνογραφία, γεμάτη από τραγούδια που λειτουργούν σαν ξάστερα αποκυήματα μιας αθηναϊκής χρονοκάψουλας. Όσο όμως παρακολουθούσα, αισθανόμουν ότι ίσως ο τραγουδοποιός δεν έπαιζε στην κατάλληλη αίθουσα το βράδυ του Σαββάτου –και το PassPort δεν έφταιγε καθόλου σε αυτό.
Ο καλλιτέχνης βγήκε δηλαδή αποφασισμένος να μας παρασύρει στις λεπτές μελωδικές υφάνσεις των τραγουδιών του, τα οποία διέπει ο κοινός αναφορικός άξονας της μνήμης και της παιδικής οικειότητας. Αλλά μια τέτοια παράσταση είναι φτιαγμένη για να επικοινωνηθεί ιδιωτικά, σε αμιγώς συναυλιακούς χώρους, σαν προσωπική υπόθεση. Ο Δεληβοριάς ήξερε βέβαια ότι το συγκεκριμένο κοινό, βουτηγμένο στην ευδαιμονία του νυχτερινού πανηγυριού με τα στραφταλίζοντα φώτα, δύσκολα θα δημιουργούσε επαφή με τα συγκινητικά ρετρό τραγούδια του. Κι όμως, παρουσιάστηκε τόσο αξιοπρεπής και απόλυτα έντιμος, ώστε κατάφερε χωρίς κόπο να ζεστάνει μια ατμόσφαιρα που δύσκολα θα αποκτούσε ζωή υπό διαφορετικές συνθήκες.
Τα εύσημα πάνε ασφαλώς και στη μπάντα, η οποία αποδείχθηκε άψογα συντονισμένη, χωρίς περιττή βιρτουοζιτέ και τοποθετημένη προσεκτικά, δίχως οι μουσικοί να έχουν την ανάγκη να οργώσουν τη σκηνή. Ο Κωστής Χριστοδούλου στα πλήκτρα οριοθετούσε τις μελωδίες, ο Μιχάλης Καπηλίδης στα κρουστά έδινε παλμό εκεί ακριβώς όπου χρειαζόταν, ο Κώστας Παντέλης βρισκόταν σε απόλυτα ερωτική σχέση με την κιθάρα του, ο Γιοέλ Σότο έδινε ένα ντελικάτο funk στην οργανική χημεία των υπολοίπων και η ταλαντούχα Ειρήνη Αραμπατζή στα φωνητικά, ερμήνευσε αρκούντως παιχνιδιάρικα το "Tu Veux Ou Tu Veux Pas" και απέδωσε με «δουλεμένο» οπτιμισμό την κοινωνική soul του "A Change Is Gonna Come".
Όσο για τον ίδιο τον Φοίβο Δεληβοριά, η γεμάτη φωνή του με το τρυφερά ικετευτικό της ύφος τυλίχτηκε στωικά γύρω από καινούρια, καλλιεργημένα τραγούδια σαν τον "Ξένο" και τον "Μπάσταρδο Γιο". Τις αποτοξινωτικές μελωδίες της Καλλιθέας, όταν τις ακούς live σε κάνουν να θες να ανοίξεις μια μεγάλη αγκαλιά και να τις βάλεις μέσα. Σου ανοίγουν την καρδιά, αλλά με τρόπο που σου κρατάει το βλέμμα σκυθρωπό.
Με έκφραση αυθεντικοφανή και αποκαθαρμένη από στυλιστικά «πρέπει», ο Δεληβοριάς ερμήνευσε επίσης και μια σειρά από παλιότερα τραγούδια του, όπως τα "Η Κική Κάθε Βράδυ", "Αυτή Που Περνάει", "Bolero", "Καθρέφτης" και "Εκείνη". Άνετος στην πρόζα, δίχως να περισσεύει λέξη, χωρίς να πλατειάζει στις εισαγωγές, με συγκρατημένο αυτοσχεδιασμό, εύστοχα αστεία, αλλά και με άριστη αίσθηση του timing, απέδειξε με απλό τρόπο πώς μπορεί ένας μουσικός να διευρύνει αισθητικά στα αυτιά σου αυτό που ακούς στον δίσκο. Προσωπικά τον ευγνωμονώ ωστόσο και για τον ξεχωριστό φόρο τιμής στον εκλιπόντα φίλο και δημοσιογράφο, Νίκο Ράλλη.
Φεύγοντας από το PassPort, οι υποψιασμένοι ακροατές ήθελαν να ανατρέξουν σε παλιότερα άλμπουμ «του Φοίβου» για να ξαναβρούν εκείνο που άκουσαν ζωντανά. Μεγάλο κατόρθωμα και όλα αυτά από έναν τραγουδοποιό ο οποίος δεν έπασχε ποτέ από mainstream αλλεργία, μα βασίζεται στο υλικό του (εκείνο στο οποίο ανατρέχουμε όταν μπουχτίζουμε την κακοφωνία και την κακογουστιά γύρω μας) και στην προσιτή σκηνική του παρουσία, που εμπνέει αιτιολογημένο σεβασμό.
{youtube}cV4tPcuCFFs{/youtube}
