Γιάννης Αναστασάκης, Αντώνης Ανισέγκος, Γιώργος Δημητριάδης, Σπύρος Πολυχρονόπουλος, Στέλλα Νίκου Χρήστου & Φλώρος Φλωρίδης πρωταγωνίστησαν στο Six d.o.g.s., εγκαινιάζοντας με το δεξί την 4η χρονιά του φεστιβάλ...

Αν δεν έχετε δει αυτή την παράσταση, έχετε μια τελευταία, πολύτιμη ευκαιρία τις επόμενες μέρες. Τα 6 χρόνια θριάμβου μιλάνε βέβαια από μόνα τους, σημειώστε όμως ότι θα ακούσετε μερικές από τις βαθύτερες αλήθειες για το λαϊκό μας τραγούδι, από μια γυναίκα που έδωσε ηχηρή απάντηση σε όσους τρώνε τη ζωή με το μαχαιροπήρουνο και όχι με το κουτάλι...

Πολύς κόσμος το Σαββατόβραδο στο Fuzz, όπου το ελληνικό dark metal παρέλασε εμφατικά, με τους headliners να εντυπωσιάζουν για ακόμα μία φορά...

Η περιοδεία που κάνουν σε μικρά μπαρ στις εκτός κέντρου γειτονιές της Αθήνας τους έφερε και στο Liberta του Κορυδαλλού, στις «δυτικές» τις συνοικίες. Για μια ζεστή, παρεΐστικη βραδιά, με πολύ κέφι...

Πεντάωρο οδοιπορικό σε southern americana τοπία στο An Club, όπου οι dark country μύστες φώναξαν φίλους και ακολούθους για να γιορτάσουν μαζί την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου, Zombie Horses...

Η (φροντισμένη) setlist υπέφερε από μονολιθικότητα, όμως τα τραγούδια τους έσφυζαν από εσωτερικό πάθος και διέθεταν αίσθηση ισορροπίας, χωρίς περιττά βαρίδια και τάσεις εντυπωσιασμού...

Η Αλεξίου ανοίγει τα ημερολόγιά της και μάς διαβάζει. Δεν είναι η δική της μόνο ιστορία που ξετυλίγεται, είναι η ιστορία και η ψυχοσύνθεση της σύγχρονης γυναίκας: το πώς πόθησε, το πώς κυνήγησε και το πώς πέτυχε. Και πώς όσα κατάφερε δεν την έκαναν άτρωτη, αλλά ούτε και απάνθρωπη...

Το πρόγραμμα είναι ...ανάποδο! Ξεκινάει με τη λεγόμενη «λαϊκή ώρα» και συνεχίζει με προσωπικές στιγμές των τριών ερμηνευτριών. Είναι τόσο ωραίο να πηγαίνεις κρατώντας «μεγάλο καλάθι» και φεύγοντας να έχεις βάλει και στις τσέπες...

Χρώματα, κίνηση και ευφάνταστες, επιτυχημένες σύγχρονες πινελιές σε σκηνικά και κοστούμια τίμησαν τα 200 χρόνια της λαοφιλέστατης όπερας, διατηρώντας στο ακέραιο τον σπινθηροβόλο, «ροσσίνειο» χαρακτήρα της...

Καμία νότα δεν την τρομάζει, καμία νότα δεν τη δυσκολεύει, ενώ η έκταση της φωνής της δεν την προδίδει ποτέ. Ακόμα και στα σημεία που μπορεί να «φοβάσαι» εσύ, σαν ακροατής, εκείνη από σκηνής σε καθησυχάζει, χτυπώντας κέντρο κάθε φορά...