Το live της Παρασκευής δεν προοριζόταν ως μία τυχαία συνάθροιση εγχώριων σχημάτων με ήχο και αισθητική σαφώς επηρεασμένη από την ευρύτερη southern gothic και americana κουλτούρα, αλλά ως μία μάζωξη μεταξύ φίλων και γνωστών για να γιορτάσουν το πολυαναμενόμενο δισκογραφικό ντεμπούτο των dark country μυστών :Skull & Dawn:, με τίτλο Zombie Horses. Το ευτυχέστερο της βραδιάς ήταν τόσο το γεγονός πως καθένα από τα τέσσερα acts μοίρασε βάσιμες αφορμές για περαιτέρω ενασχόληση με την εξέλιξή τους, αλλά και το ότι ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο εορταστικό κάλεσμα των headliners με τρόπο ενθαρρυντικό για το μέλλον της underground συναυλιακής δραστηριότητας.
Τον προβλέψιμα άχαρο ρόλο του ανοίγματος μπροστά σε 30 το πολύ άτομα, ανέλαβε το βγαλμένο κατευθείαν από την ταινία Inside Lewis Davies bluegrass κουαρτέτο των Grey River & The Smoky Mountain, που ανέβηκε λίγο μετά τις εννιά στη σκηνή του An, αποπνέοντας μία αύρα εντελώς ξένη με οτιδήποτε ελληνικό. Οι χορδές του βιολιού σκορπούσαν ισόποσα ορεσίβια και αστική διάθεση, το παίξιμο του κοντραμπάσου ήταν όσο old-school απαιτούσε η περίσταση (μαζί με το στυλ του χειριστή του, Θανάση Γιουλέα) ενώ τα ανάμεικτα γυναικεία και ανδρικά φωνητικά των Ρένα Παπαγεωργίου και Σαράντου Γουμάκο έδεναν αρμονικά στις περισσότερες περιπτώσεις. Διαθέτοντας αξιόλογες συνθέσεις, με συγκεκριμένη υφή και σκοπό, οι Grey River & The Smoky Mountain παρουσίασαν έναν ιδιαίτερα αξιοσέβαστο φόρο τιμής στην τραγουδοποιία των Απαλαχίων. Αν εμπλουτίσουν τον ήχο τους και με πιο σύγχρονες αναφορές, θα καταλάβουν τη θέση που τους αναλογεί στην τοπική country σκηνή, η οποία διαμορφώνεται αθόρυβα.
Η δεύτερη κατά σειρά εμφάνιση άνηκε στους σκοτεινούς rock 'n' rollers The Love & Suicide Death Club (side project των πιο γνωστών στον χώρο The Dark Rags), που πλασάρουν τη μουσική τους ταυτότητα ως «ο ήχος της θλίψης». Aυτό πρακτικά μεταφράστηκε σε ρετρό κιθαριστικά κομμάτια τα οποία άχνιζαν νικοτίνη και έσταζαν αλκοόλ, σπαράζοντας κάπου μεταξύ των ιστοριών των Dream Syndicate για συναισθηματικά τέλματα και του νοσηρού psychobilly των Cramps. Στο 40λεπτο set υπήρχε μια μονοτονία που ενδεχομένως κούρασε το κοινό, αυτό πάντως που έμεινε ως πιο έντονη ανάμνηση ήταν το ψυχωμένο, καθαρτικό άδειασμα των τελευταίων στιγμών πριν μας αποχαιρετήσουν, παραδίδοντάς μας μουδιασμένους στα βαλτώδη μπλουζ του Mickey Pantelous.
H one-man μπάντα του τελευταίου, πάντα μαζί με τη νεκροκεφαλή Jess και τον μίστερ κονσέρβα/Dr. Albert Flipout, επέστρεψε με ορμή μία εβδομάδα μετά την εντυπωσιακή εμφάνισή της στο Gagarin, στο live των Dead Brothers. Εδώ το παρεΐστικο κλίμα απελευθέρωσε τον Pantelous ακόμη περισσότερο, περνώντας έτσι το σόου του σε νέα επίπεδα απόλαυσης, με τις στιγμές συγκροτημένου αυτοσχεδιασμού και ανέμελου αυθορμητισμού να αφθονούν. Παρουσίασε δικές του συνθέσεις –περιπετειώδεις, τσουρουφλισμένες επαναδιατυπώσεις θαμμένων στο χρόνο blues και boogies αφηγημάτων– διασκεύασε όμως και το "Tango Til' They're Sore" από Tom Waits, όπως και το «χαζοχαρούμενα αντικαταθλιπτικό» "Down By The Riverside", ένα αντιπολεμικό κομμάτι του 19ου αιώνα το οποίο έχει καθιερώσει ως κλείσιμο για τις εμφανίσεις του. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στους δύο Γερμανούς (απ' ότι κατάλαβα) τουρίστες, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει από νωρίς να επιδεικνύουν τις χορευτικές τους ικανότητες: μέσω της εκστατικής παρουσίας του Mickey Pantelous, δαιμονίστηκαν άνευ προηγουμένου.
Αφού η μέρα είχε πια αλλάξει και το κοινό στο An Club είχε πληθύνει εκθετικά, η πεντάδα των :Skull & Dawn: εμφανίστηκε στο σανίδι κουβαλώντας νεκροκεφαλές βουβαλιών. Ξεκίνησαν λοιπόν να μας παρουσιάζουν κομμάτια από το ντεμπούτο τους Zombie Horses μέσα σε ένα φορτισμένο συναισθηματικά κλίμα, με τον κόσμο μπροστά να τραγουδάει τους στίχους σαν αυτοί να αποτελούν μυστική διάλεκτο μεταξύ μυημένων σε κάτι ανώτερο από την ίδια τη ζωή. Ο μπροστάρης της μπάντας, Manos Six, αναλάμβανε όποτε έκρινε αναγκαίο την επεξήγηση των αιματοβαμμένων ιστοριών φθόνου και προδοσίας –άλλωστε τις περισσότερες τις έχει γράψει ο ίδιος. Αυτές, τώρα, διαθέτουν μία πολύ συγκεκριμένη αισθητική, φανερά επηρεασμένη από ένα μείγμα φτηνών ταινιών τρόμου, spaghetti western και southern gothic σημειολογίας. Από την άλλη, το ηχητικό εύρος που διαθέτει το σχήμα είναι αρκετά απλωμένο, αφού από κομμάτι σε κομμάτι (μα και μέσα στο ίδιο πολλές φορές) περνούσαν με άνεση από goth americana μονοπάτια σε πιο σκληροτράχηλες και «βίαιες» ηχητικές διαδρομές.
Επί του πρακτέου, η εμφάνιση των :Skull & Dawn: ήταν γεμάτη από highlights τα οποία κατανεμήθηκαν έξυπνα στον χρόνο, ώστε να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον των παρευρισκόμενων. Το "Desert" ακούγεται σαν οι Calexico να έχουν περάσει ολοκληρωτικά στη σκοτεινή πλευρά, το "Kitchen Knife" μετατράπηκε από trash rockabilly σε gloom & doom δυναμίτη, ενώ το "Howling Lady" σύνδεσε τη μπάντα με τη θεατρική παράδοση. Η δε τρομπέτα προσέδιδε μία κινηματογραφική, «μορικονική» αύρα, ενώ ο ντράμερ Αλέξανδρος Ταμπακάκης αποδείχθηκε αποκάλυψη της βραδιάς, όντας εκρηκτικός και εκπλήσσοντας συνεχώς με τις ευέλικτες και σύνθετες ικανότητές του. Το στοιχείο που θεωρώ ότι χρήζει άμεσης βελτίωσης είναι τα φωνητικά του Manos Six, τα οποία πολλές φορές ξέφευγαν τόσο πολύ από τη σωστή τονικότητα, ώστε ακόμη και το άλλοθι της φύσης του είδους που υπηρετούν δεν μοιάζει αρκετό για να δικαιολογήσει κάτι τέτοιο.
Μετά λοιπόν από 2,5 ώρες, δύο encores και συμμετοχή μελών από τις υπόλοιπες μπάντες σε διάφορες στιγμές της βραδιάς, τα μέλη του σχήματος –εμφανώς συγκινημένα– ευχαρίστησαν όλους όσους βοήθησαν στην πραγματοποίηση του live και στην κυκλοφορία του (συνεχώς αναβαλλόμενου) Zombie Horses. Εξέφρασαν μάλιστα κι ένα παράπονό τους: νιώθουν πως έχουν παραμεληθεί από την όλη dark country σκηνή της πόλης, καθώς οι διοργανωτές δεν τους καλούν στα μίνι φεστιβάλ που πραγματοποιούνται. Ανεξάρτητα πάντως από τα όποια παρασκήνια, το μόνο βέβαιο είναι πως αν οι :Skull & Dawn: συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν την ύπαρξή τους με το ίδιο μείγμα σοβαρότητας και πάθους, θα έχουν αρκετές ευκαιρίες για να κερδίσουν το κοινό που και τους αξίζει και τους αναλογεί.
{youtube}WOe2DXJ-iZU{/youtube}
