Δεν υπήρξε ποτέ η αγαπημένη μου τραγουδίστρια. Δεν κυνηγούσα τις εμφανίσεις της, όπως αντίστοιχες της Αλεξίου ή της Γαλάνη. Δεν είχα (και δεν έχω) πολλούς δίσκους της στη δισκοθήκη μου (αν και, τώρα που το σκέφτομαι, αυτό ίσως και να μην είναι ολότελα αληθές) και δεν θέλω να θυμάμαι μερικές από τις δραστηριότητες και επιλογές της των τελευταίων χρόνων. Αυτά σκεφτόμουν στον δρόμο για το Μέγαρο Μουσικής και αναρωτιόμουν: τι είναι αυτό που με κάνει να πηγαίνω και φέτος να την ακούσω, και μάλιστα με σχετική ανυπομονησία; Μιλώ για την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, θα το καταλάβατε.
Πριν από σχεδόν έναν χρόνο, στον ίδιο χώρο (αλλά σε διαφορετική αίθουσα), η Πρωτοψάλτη παρουσίασε την παράσταση «Μυστικό Τοπίο». Ήμουν εκεί από σπόντα (βλέπε εδώ). Και δεν το μετάνιωσα. Αντιθέτως, το κράτησα στη μνήμη μου σαν κάτι ξεχωριστό. Να λοιπόν ο λόγος που με έκανε να θέλω να παραβρεθώ και φέτος στην παράσταση «Παιχνίδι με το χρόνο». Τον χρόνο που φαίνεται να μην αγγίζει τη δημοφιλή τραγουδίστρια, η οποία παραμένει ερμηνευτικά και εκφραστικά ακμαία, ικανότατη και ταυτόχρονα αγαπητή από το κοινό. Και εξηγούμαι.
Στο Μέγαρο παρακολουθήσαμε μια συναυλία από εκείνες που χαρακτηρίζονται και ως «greatest hits», κατά το δυνατόν. Και λέω κατά το δυνατόν γιατί εκ των πραγμάτων δεν χωράνε 41 χρόνια πορείας σε μια συναυλία 2 ωρών. Μένουν απέξω παλαιά και αγαπημένα, γνωστά και «κρυφά» ή –όπως τα αποκαλούσε ο Κωστής Παπαγιώργης και πρόσφατα το μάθαμε από τον Νίκο Ξυδάκη– «λαθροδιάσημα». Ωστόσο, στις 2,5 ώρες του προγράμματος, η Άλκηστη Πρωτοψάλτη κατάφερε να ξεσηκώσει το κοινό με μερικές από τις σπουδαιότερες στιγμές της καριέρας της και με μια απλότητα σε επίπεδο κινήσεων και χειρονομιών που μαρτυρά μεγάλη βιρτουοζιτέ, τόσο ως προς την performance, όσο και σε επίπεδο διαχείρισης μιας ζωντανής εμφάνισης σε συνάρτηση με το ακροατήριο.
Την ίδια στιγμή, η Πρωτοψάλτη μοιάζει «ανίκητη» στο φωνητικό μέρος. Καμία νότα δεν την τρομάζει, καμία νότα δεν τη δυσκολεύει, ενώ η έκταση της φωνής της δεν την προδίδει ποτέ. Ακόμα και στα σημεία που μπορεί να «φοβάσαι» εσύ, σαν ακροατής, εκείνη από σκηνής σε καθησυχάζει χτυπώντας κέντρο κάθε φορά. Οι δε αναπνοές της μοιάζουν εξωπραγματικές: μπορεί να κρατάει μια ψηλή νότα «στην ευθεία» (χωρίς vibrato), κάνοντας παράλληλα τον γύρο της σκηνής.
Στο «Παιχνίδι με το Χρόνο», η αειθαλής ερμηνεύτρια έχει άξιους συμπαραστάτες: την ορχήστρα νυκτών εγχόρδων (και μερικές φορές χορωδία, καθότι οι παίχτες της παίρνουν αυτό το ρόλο σε επιλεγμένα σημεία της βραδιάς) MandolinARTE, τους Άγγελο Τζαμαριά στο τρομπόνι και Αλέξη Κώστα στα κρουστά και τον εξαιρετικό πιανίστα κι ενορχηστρωτή Θωμά Κοντογεώργη. Προβαρισμένοι, αλάνθαστοι και λαμπεροί, όλοι δίνουν άλλη διάσταση σε μερικά από τα τραγούδια, κρατώντας χαμηλούς τόνους και προσθέτοντας συναίσθημα στο παίξιμό τους. Από κοντά και ο Γιώργος Καραδήμος σε έναν διακριτικό ερμηνευτικό ρόλο, με λίγο τρακ, που δεν τον αποτρέπει όμως από το να δώσει κι εκείνος το στίγμα του.
Κοιτώντας τη setlist της βραδιάς, μία και μόνη «παραφωνία» εντοπίζω (σε εισαγωγικά, το τονίζω): δεν ταιριάζει στη συγκεκριμένη παράσταση η πρόσφατη κυκλοφορία της Πρωτοψάλτη –στον δίσκο ντουέτο με τον Γιάννη Χαρούλη. Το "Χωριστά" μοιάζει δηλαδή παράταιρο δίπλα στα μεγάλα τραγούδια της πορείας της. Και υπάρχουν τόσα που θα μπορούσαν να πάρουν τη θέση του. Τα 4 encore της βραδιάς στέκουν αδιάψευστος μάρτυρας της παραπάνω θέσης.
Κλείνοντας, κάτι ακόμα: οι συναυλίες της Πρωτοψάλτη λειτουργούν και σαν υπενθύμιση για το πόσο σημαντικός, ξεχωριστός και καθοριστικός συνθέτης υπήρξε (και παραμένει) ο Σταμάτης Κραουνάκης. Μαζί με τη Λίνα Νικολακοπούλου εισήγαγαν στο ελληνικό τραγούδι νέους τρόπους και μία άλλη «γλώσσα».
Setlist
"Το Μαντολίνο" (μουσική/στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις)
"Στην Κουπαστή" (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)
"Ζελατίνα" (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)
"Άγγελος Ο Έρωτας" (μουσική: Νένα Βενετσάνου - στίχοι: Μπέττυ Κομνηνού)
"Έξοδος Κινδύνου" (μουσική: Γιάννης Σπανός - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)
"Το Κοχύλι" (μουσική: Στέφανος Κορκολής - ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης)
"Η Άνοιξη" (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)
"Ροζ Γραβάτα" (μουσική - στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης)
"Το Σίδερο" (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)
"Χωριστά" (μουσική: Νίκος Αντύπας - στίχοι: Ελένη Φωτάκη)
"Δικαίωμα" (μουσική: Δήμητρα Γαλάνη - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)
"Υπερωκεάνιο" (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)
"Ανθρώπων Έργα" (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)
"Το Ροκ" (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης - στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης/Λίνα Νικολακοπούλου/Σταμάτης Φασουλής)
"La Vita E Bella" (μουσική: Nicola Piovanni)
"Τα Καινούργια Φτερά" (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)
"Αυτές Οι Ξένες Αγκαλιές" (μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος - στίχοι: Μάνος Ελευθερίου)
"Της Θάλασσας Νανούρισμα" (μουσική: Στέφανος Κορκολής - στίχοι: Άντα Δούκα)
"Αλεξάνδρεια" (μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα - στίχοι: Άρης Δαβαράκης)
"Λάβα" (μουσική: Νίκος Αντύπας - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)
"Δερβίσης" (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)
"Κυκλοφορώ Κι Οπλοφορώ" (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)
"Ζήτα Μου Ό,τι Θες" (μουσική/στίχοι: Χάρις Αλεξίου)
"Σ' Αγαπώ" (μουσική/στίχοι: Γιώργος Θεοφάνους)
"Μην Κλαις" (μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος - στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης)
"Τα Λαϊκά" (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)
"Παραδέχτηκα" (μουσική: αγνώστου/διασκευή Goran Bregovic - ελληνικοί στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)
Encore
"Θεός Αν Είναι" (μουσική: Goran Bregovic - ελληνικοί στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)
"Τρίτο Στεφάνι" (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης - στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης/Λίνα Νικολακοπούλου)
"Η Σωτηρία Της Ψυχής" (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)
"Το Χειροκρότημα" (μουσική: Δήμητρα Γαλάνη - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)
{youtube}WSMLcnKZ7j0{/youtube}
