Αφιέρωσε το "Μια Πυρκαγιά Σε Ένα Σπιρτόκουτο" στον φίλο Θάνο Ανεστόπουλο που «έφυγε» και πρόσφερε στο κοινό που ήρθε στην Τεχνόπολη (αψηφώντας τις πρώτες φθινοπωρινές ψιχάλες) το γέλιο ανάκατο με το δάκρυ...

Ο ένας, τραγουδιστής από κούνια: καταφέρνει να μεταφέρει συναίσθημα σε κάθε του ερμηνεία· ο άλλος, απλός, ήρεμος, μα ταυτόχρονα ουσιαστικός, σε κέρδιζε ήδη από το πρώτο τραγούδι της βραδιάς στο γεμάτο Αττικό Άλσος...

Και οι δύο απέδειξαν στο Ηρώδειο ότι παραμένουν σημαντικοί πυλώνες πολιτισμικής παραγωγής, ακόμα και αν επαναλαμβάνουν το ίδιο ρεπερτόριο, εδώ και αρκετά πια χρόνια. Μια διαπίστωση που προκαλεί αντικρουόμενα συναισθήματα...

Με τα συν και τα πλην τους, οι αδερφοί Παντελιά στάθηκαν καλά στο Μέγαρο Γκύζη της Σαντορίνης, κερδίζοντας θερμό χειροκρότημα. Τη βραδιά απογείωσε όμως ο «τυφώνας Καζούλλης»...

Αν και σε σημεία υπήρξε παράσταση ευρηματική και σύγχρονη, εν τέλει δεν έπεισε ότι ήταν καλή ιδέα η μεταφορά της σάτιρας του Georg Büchner σε όπερα... 

Γλυκιά και ιαματική ήταν η σπουδαία τραγουδοποιός στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής, με τον συνοδοιπόρο της να κρατά έναν στυλάτο συμπληρωματικό ρόλο, με το γνώριμο ζουγανελικό του χιούμορ και την Joe Cocker στολή...

Εμφανίστηκαν ορεξάτοι στο κατάμεστο Βεάκειο και έπιασαν, αμφότεροι, κάποιες αδιαμφισβήτητες κορυφές. Συνολικά, όμως, αυτό που παρουσίασαν ήταν εν τέλει υπερβολικά τυπικό και αναμενόμενο...

Στον βαρύ από τις μυρωδιές των εσπεριδοειδών αέρα της Επιδαύρου, αποποιήθηκε τον ρόλο της μεγάλης Ερμηνεύτριας. Κι έδωσε μια καταπληκτική συναυλία, αποτελώντας καθρέφτισμα του νυχτερινού ουρανού πίσω της, με το ασημί, τηλαυγές φεγγάρι και τα χρυσά αστέρια...

Με όλες τις νότες της κεντραρισμένες και κουρδισμένες, με τις ανάσες της τεράστιες και λειτουργικές, με τις «ψηλές» της άφοβες κι άκοπες, έδωσε μία ακόμα καταπληκτική συναυλία στο κατάμεστο Βεάκειο του Πειραιά...

Απέναντι σε ένα κοινό που ξεπόρτισε για να κάνει χάζι και να δροσιστεί, παρά για ν' ακούσει μουσική (πόσο μάλλον μελοποιημένη ποίηση), η προσπάθειά της να ψυχαγωγήσει έγινε καπνός...