Έγραφα τον Φεβρουάριο που μας πέρασε (εδώ), μετά από την παράσταση της Άλκηστης Πρωτοψάλτη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ότι δεν υπήρξε ποτέ η αγαπημένη μου τραγουδίστρια. Το έγραφα τότε και το ένιωθα να αλλάζει. Εκείνες οι παραστάσεις της, με τον γενικό τίτλο «Παιχνίδι με το Χρόνο» και τη σύμπραξη της εξαιρετικής MandolinARTE με επικεφαλής τον καταπληκτικό Θωμά Κοντογιώργη, με είχαν ταρακουνήσει. Θυμάμαι ότι, μετά την πρώτη εκείνη βραδιά της, αναζητούσα εναγωνίως τρόπο να πάω και σε κάποια επόμενη. Ωστόσο αυτό, για διάφορους λόγους, δεν κατέστη δυνατό κι έτσι φτάσαμε στο καλοκαιράκι. Μετά από μια πρώτη αποτυχημένη απόπειρα την Τρίτη –εξαιτίας κακών καιρικών συνθηκών και νεροποντής– ανυπόμονος και επίμονος βρέθηκα τελικά στο Βεάκειο προχθές για μια «υπενθύμιση». Μια υπενθύμιση της βραδιάς του Φεβρουαρίου και ένα «μέτρημα».
Και ήταν και πάλι παρόντα όλα εκείνα τα συστατικά που με είχαν κάνει να ενθουσιαστώ τότε. Μαζί τους και αρκετά ακόμα. Η Πρωτοψάλτη, συγκλονιστική. Καθόμουν πολύ κοντά στη σκηνή αυτή τη φορά και μπόρεσα να παρατηρήσω το συναίσθημα, αλλά και την ηρεμία της κατά τη διάρκεια των τραγουδιών. Με απλές κινήσεις, αλλά ταυτόχρονα με μια αναλλοίωτη φωνή, η Πρωτοψάλτη με άφησε και πάλι (όπως και τον Φεβρουάριο), πάρα πολλές φορές, με το στόμα ανοιχτό. Κυρίως, δε, με έκανε να «ανατριχιάζω» κάθε τόσο. Με όλες τις νότες της κεντραρισμένες και κουρδισμένες, με τις ανάσες της τεράστιες και λειτουργικές, με τις «ψηλές» της άφοβες κι άκοπες και με μια παράξενη –διαφορετική και ταυτόχρονα εντυπωσιακή– συναισθηματική εκφορά και μεταδοτικότητα. Το φορτισμένο "Χειροκρότημα", προς το τέλος, ήταν η χαριστική βολή.
Ναι, άλλαξαν τα δεδομένα: η Πρωτοψάλτη κερδίζει συνεχώς έδαφος στο προσωπικό μου chart. Την εκτιμώ ολοένα και περισσότερο όσο τη συναντώ. Αναγνωρίζω στη φωνή της το τεράστιο ταλέντο που συνοδεύει η προσήλωση, η εργατικότητα και η φροντίδα, απογειώνοντάς το και κρατώντας το στα πιο ψηλά στάνταρ. Δεν είναι υπερβολή: η Πρωτοψάλτη τραγουδάει καλύτερα από ποτέ. Και παράλληλα ενεργεί με τη σιγουριά εκείνη του καλλιτέχνη που δεν έχει τίποτα να αποδείξει και σε κανένα. Κάπως έτσι προκαλεί την έκδηλη αγάπη προς το πρόσωπό της. Κάπως έτσι μπορεί να χορεύει πάνω στη σκηνή αγκαλιά με τον αγαπητό σε όλους Βαγγέλη (γνωστό θαμώνα των live από χρόνια) και να λαμβάνει το ζεστό χειροκρότημα και τη συγκίνηση από όλο το θέατρο. Κάπως έτσι ανανεώνει το ακροατήριό της, δημιουργώντας «νέους πιστούς». Κάπως έτσι. Δικαίως, δηλαδή.
Στα θετικά (και) της προχθεσινής βραδιάς, θα το ξαναγράψω, η MandolinARTE. Προβαρισμένοι, δεξιοτέχνες και εντός κλίματος όλοι οι παίκτες της, με άψογη καθοδήγηση από τον μαέστρο τους. Αλλά κι ο Γιώργος Καραδήμος, πιο χαλαρός από ό,τι στο Μέγαρο τον Φεβρουάριο, τα πήγε περίφημα. Όλα αυτά σε ένα φανταστικό θέατρο, με φόντο το φωτισμένο λιμάνι του Πειραιά και με περαιτέρω «εξοπλισμό» ένα ελαφρύ αεράκι. Καλά τα Μέγαρα και τα σαλόνια, αλλά σαν τις καλοκαιρινές συναυλίες δεν έχει.
{youtube}VPFdpj1FCvo{/youtube}
