Σχεδόν «παραδοσιακό» το ραντεβού: αρχές Σεπτέμβρη, στην Τεχνόπολη. Όσοι αγαπάμε τις καλοκαιρινές συναυλίες σπεύδουμε στο κέντρο της πόλης για να παρατείνουμε λίγο την απόλαυση και το καλοκαιράκι. Κι ας «τρώμε» και ψιχάλες ενίοτε. Ή και νεροποντές.
Η ίδια συνήθεια με οδήγησε και φέτος στο Γκάζι για την εμφάνιση του Παύλου Παυλίδη και των B-Movies, οι οποίοι φροντίζουν να τηρούν τις παραδόσεις και να δίνουν το παρών κάθε τέτοια εποχή του χρόνου στην Τεχνόπολη. Ο χώρος, όμως, δεν γέμισε. Για την ακρίβεια ήταν μάλλον χαλαρός, με βασική αιτία τις ψιχάλες που έπεφταν στο λεκανοπέδιο καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, αλλά και σε κάποιες στιγμές της συναυλίας. Κρίμα. Γιατί (και) αυτό το live του Παυλίδη και της μπάντας του ήταν πολύ καλό.
Τη συναυλία «άνοιξαν» οι Σωτήρες, η μπάντα του Φώτη Σιώτα και του Λευτέρη Μουμτζή (με τον Κώστα Παντέλη στις κιθάρες και τον Βασίλη Μπαχαρίδη στα τύμπανα), με μια μάλλον σύντομη setlist, η οποία αποτέλεσε όμως ιδανική προθέρμανση για το κοινό. Ακολούθως, κατά τις 21:30, εμφανίστηκαν στη σκηνή οι B-Movies και ο Παυλίδης για να παίξουν μέχρι τις 00:20, με ένα λίγο παράξενο διάλειμμα κάπου στη μέση. Το χαρακτηρίζω έτσι, γιατί δεν είμαι και σίγουρος. Ήταν διάλειμμα ή το πρώτο τέλος, με ένα εκτεταμένο encore 1 ώρας και παραπάνω έπειτα; Λίγη σημασία έχει. Στην αρχή μάλιστα της συναυλίας, ο Παυλίδης αφιέρωσε και το "Μια Πυρκαγιά Σε Ένα Σπιρτόκουτο" σε έναν φίλο που «έφυγε», τον Θάνο Ανεστόπουλο.
Κινηματογράφος για το αυτί του ακροατή είναι τα τραγούδια του Παυλίδη. Έχει γραφτεί βέβαια πολλές φορές αυτό και καταντάει κλισέ, αλλά είναι η πραγματικότητα. Μέσα σε ένα live του, κι εφόσον οι συνθήκες το επιτρέπουν (στην Τεχνόπολη υπήρξαν ιδανικές), μπορείς να απομακρυνθείς από τον πολύ κόσμο, να βρεις μια γωνίτσα, να κλείσεις τα μάτια και απλώς να αφεθείς. Να τραγουδήσεις αν ξέρεις τους στίχους, να ρεμβάσεις ή και να λικνιστείς. Έπειτα, στο πρώτο «γκαζιάρικο» τραγούδι, μπορείς να κατευθυνθείς και πάλι προς τους πολλούς και να χορέψεις με την καρδιά σου. Σε όλη αυτή τη διάρκεια (πιθανότατα) θα ανταμώσεις και με τη συγκίνηση, τη χαρά, τη νοσταλγία, το γέλιο, το δάκρυ –και η λίστα (του καθενός) συνεχίζεται. Μου συνέβησαν όλα στο Γκάζι. Και γι' αυτό έφυγα γεμάτος στο τέλος.
Για μένα, που προτιμώ τα ακουστικά live του Παυλίδη –βραχεία κεφαλή– οι συναυλίες του με full band αποτελούν πάντοτε μια υπενθύμιση. Έτσι και την Πέμπτη, στις "Συμμορίες Της Ασφάλτου" με θυμήθηκα πιτσιρικά, να χορεύω ασταμάτητα στο χαμηλοτάβανο Δίπλα Στο Ποτάμι (Νοέμβρη του 2000), σχεδόν φωνάζοντας τους στίχους. Δεν έκανα το ίδιο ακριβώς στην Τεχνόπολη, πάντως το ευχαριστήθηκα. Και χάρηκα που θυμόμουν τα λόγια (μερικά πράγματα μόνο το αλτζχάιμερ μπορεί να σου τα πάρει) και που θυμήθηκα κι εκείνον τον πιτσιρικά. Στα δικά μου μάτια (και αυτιά), άλλωστε, πιτσιρικάς παραμένει ο Παύλος Παυλίδης.
{youtube}T6rZIpgowcY{/youtube}
