Προκειμένου να είναι παραγωγικά, τα «ήσυχα βράδια» απαιτούν κώδικα επικοινωνίας και αρετή. Τον πρώτο τον έχει χτίσει η Αρλέτα με το κοινό, εδώ και 50 χρόνια: τόσα έχουν περάσει από το φθινόπωρο του 1966, όταν και κυκλοφόρησε ο πρώτος μεγάλος δίσκος της 21χρονης, τότε, ερμηνεύτριας. Όσο για την αρετή, αυτή άστραψε και βρόντηξε στη δροσερή και φιλόξενη πλατεία του Μεγάρου Μουσικής, όπου η μεγάλη τραγουδοποιός μάς έκανε δώρο μια τρυφερή εμφάνισή της, παρέα με τον Λάκη Παπαδόπουλο. Ο οποίος, έξυπνα και με στυλ, φρόντισε να ρίξει τα φώτα της προσοχής πάνω της, κρατώντας έναν συμπληρωματικό ρόλο.
Γλυκιά και ιαματική ήταν η Αρλέτα το ήσυχο βράδι της περασμένης Τετάρτης. Αυτό ακριβώς ήταν. Όσο νοσταλγική χρειαζόταν και όσο αφηγηματική είχα ανάγκη. Ειδικά όταν τραγουδούσε με πραότητα το "Αγάπη Που 'Γινες Δίκοπο Μαχαίρι". Για κάποιον λόγο, η συναυλία της Αρλέτας και του Λάκη δεν αξίωνε «ποτάκι» μετά: σε έστελνε στο σπίτι, σούμπιτο, να κουβαλάς στα αυτιά σου κάτι από το "Τραγούδι Της Ερήμου". Μετά ειδικά από τις εκτελέσεις στο folk διαμαντάκι "Έρχεται Κρύο" και στο αειθαλές "Μια Φορά Θυμάμαι", εκτίμησα πάλι εκείνη τη σιωπή αμέσως μετά το κονσέρτο. Επιπλέον, αναλογιζόμουν το πόσο δεν σου επιτρέπει η Αρλέτα να μπερδέψεις τις αισθήσεις με τα αισθήματα και πόσο ο Λάκης Παπαδόπουλος δεν μπερδεύει το επί σκηνής παιχνίδισμα με τον άγονο χαβαλέ.
Έχω μια παρόρμηση από τότε, να θυμάμαι τους στίχους που περιγράφουν έναν χαμένο έρωτα σε μια στιγμή, στο φανάρι της "Πλατείας Αμερικής", και να την ευχαριστήσω. Με ελάχιστες κινήσεις, με λίγα ακόρντα στην «κουτσή κιθάρα» (όπως την αποκάλεσε), η Αρλέτα μου θύμισε ότι είναι η μόνη που κάνει την Αθήνα να μοιάζει λες κι ανάβει σαν μεγάλο καράβι, ενώ απεχθάνεται τα στραφταλίζοντα φώτα της νύχτας.
Απέναντι στον πνευματώδη κυνισμό της, ο Λάκης Παπαδόπουλος εμφανίστηκε αξιοπρεπής και προσιτός, με το γνώριμο ζουγενελικό χιούμορ και την Joe Cocker στολή, τραγουδώντας τα περισσότερα τραγούδια που τον καθιέρωσαν. Παρότι δεν είναι ποτέ θλιμμένος, είχε αυτό το ύφος –σαν να ήξερε ότι η ευδαιμονία του κοινού δεν έχει δημιουργήσει καμία επαφή με τα συγκινητικά κομμάτια του, εκείνα με τον μοντέρνο στίχο και τις εύστροφες ενορχηστρώσεις. Προς τιμήν του, όμως, σιγόνταρε διακριτικά την Αρλέτα και έδειχνε πως τα τραγούδια του μαζί της του αρέσουν περισσότερο από οτιδήποτε έχει γράψει σε ύφος "Γατόνι" και "Γοριλάκι". Κρίμα που ένας τέτοιος ιδιαίτερος τραγουδοποιός σπάνια βρίσκει οικείο βλέμμα να μοιραστεί τη γλυκιά του θλίψη. Ακόμα και το γενναίο sing-along του κοινού σε hits όπως η "Γυριστρούλα", ακούμπαγε μάλλον ξώφαλτσα στην ειρωνική του στόφα.
Τα super hits για χωρισμένες ψυχές, βρήκαν αναμενόμενα τον χώρο τους. Ο Λάκης έκανε το tribute του στον Δημήτρη Μητροπάνο με το "Για Να Σ' Εκδικηθώ" και η Αρλέτα άφησε το κοινό να πάρει πάνω του τη "Σερενάτα" (δεν είχε διάθεση να το πει για νιοστή φορά). Όταν οι δυο τους τέλειωσαν, αφού είπαν τις επιτυχίες τους όπως το "Μπαρ Το Ναυάγιο" και την "Τσίχλα Δίχως Ζάχαρη", μας χαιρέτησαν με μια ήπια εκτέλεση στα "Ήσυχα Βράδια". Χωρίς διάθεση για περιττό αυτοθαυμασμό και τάσεις για χρονοκάψουλες. Με μια πενταπρόθυμη μπάντα να τους στηρίζει, η Αρλέτα και ο Λάκης λάμπρυναν ένα βράδυ μας με τον πιο τίμιο και τρυφερό τρόπο, με χτισμένο κώδικα επικοινωνίας και με καλλιεργημένη αρετή.
{youtube}mhkQKPLvDJo{/youtube}
