Κάθε 1η του Σεπτέμβρη ξεκινά το φθινόπωρο, το επονομαζόμενο και μικρό συναυλιακό καλοκαίρι. Οι καλλιτέχνες που περιοδεύουν εκτός κέντρου πόλεως τον Αύγουστο, ακολουθώντας τους παραθεριστές, επιστρέφουν στη βάση τους και μαζί σηματοδοτείται και η επάνοδος όλων μας στην (όποια) κανονικότητα. Με τέτοιες σκέψεις έφτασα στο Ηρώδειο για να παρακολουθήσω μια συνεργασία που δεν πρόλαβα κατά τη διάρκεια του χειμώνα, μια συνεργασία πολλά υποσχόμενη: αυτή της Ελένης Βιτάλη και του Διονύση Σαββόπουλου, υπό τον γενικό τίτλο «Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα».
Τρεις ώρες μετά, κατά την αποχώρησή μου από τον Ιερό Βράχο, ανάμεικτα συναισθήματα με κυρίευαν στην ανάμνηση της βραδιάς. Μέσα στην ίδια παράσταση βρήκα σπουδαίες στιγμές, στιγμές-διαμαντάκια, αλλά και αναμενόμενα κλισέ και άλλες ατυχείς. Δεν μπόρεσα δηλαδή να εντοπίσω εκείνο το «νήμα» που αναζητούσα, το οποίο θα έδενε τα τραγούδια μεταξύ τους, θα δημιουργούσε κοινή ατμόσφαιρα κι ένα συγκεκριμένο καλλιτεχνικό πρόταγμα.
Από μόνη της, η συνεργασία δύο τόσο σημαντικών καλλιτεχνών καθιστά βέβαια ενδιαφέρον το εγχείρημα, αλλά εγώ έψαχνα κάτι παραπάνω. Κάτι που βρήκα στην εξαιρετική σύμπραξη των δύο στο "Μυστικό Τοπίο" (μουσική/στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος), αλλά όχι στην αμήχανη εκτέλεση του "Κωλοέλληνες" (μουσική/στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος), στη μεγαλύτερη διάρκεια του οποίου η Βιτάλη απλώς στεκόταν στο πλευρό του Σαββόπουλου χωρίς να συμμετέχει ούτε καν στον αμανέ που υπάρχει στο κομμάτι (και, χρόνια τώρα, αναλαμβάνει ο εξαιρετικός Γιώτης Κιουρτσόγλου). Κάτι που βρήκα στην απλότητα του χιλιοακουσμένου, αλλά αγαπημένου "Ίσως Φταίνε Τα Φεγγάρια" (μουσική: Νότης Μαυρουδής - στίχοι: Τάσος Σαμαρτζής) και στον φορτισμένο "Ξαφνικό Έρωτα" (μουσική/στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης), αλλά όχι και στο κλισέ του "Μακριά Μου Να Φύγεις" (μουσική: Πάνος Γαβαλάς & Τάσος Κουλούρης - στίχοι: Κώστας Βίρβος).
Οι δεξιοτέχνες της ορχήστρας, στο σύνολό τους, μετέφεραν θετική ενέργεια στην κερκίδα και προσέφεραν όμορφα παιξίματα και ωραίες στιγμές, με μοναδική εξαίρεση –στα δικά μου αυτιά– μερικών «φλύαρων» σόλο του κιθαρίστα Δημήτρη Λάππα, ο οποίος έμοιαζε να συντονίζεται καλύτερα με το μπουζούκι στα χέρια. Την ορχήστρα, εκτός από τον προαναφερθέντα, απαρτίζαν οι: Γιώτης Κιουρτσόγλου (μπάσο), Βασίλης Ποδαράς (ντραμς) Στάθης Άννινος (πλήκτρα), Θοδωρής Σούκερας (τρομπόνι), Δημήτρης Αγάθος (τρομπέτα) & Νατάσσα Παυλάτου (κρουστά). Ο ήχος ήταν λαμπερός και προσεγμένος (βλ. Γιάννης Τούντας), ενώ ο σχεδιασμός των φώτων (βλ. Περικλής Μαθιέλλης) εντυπωσιακός.
Εν κατακλείδι, η συνεργασία της Ελένης Βιτάλη με τον Διονύση Σαββόπουλο κρίνεται επιτυχημένη, καθότι έφερε στη σκηνή μαζί δύο αγαπημένους καλλιτέχνες και αγκαλιάστηκε από το κοινό, που επιβράβευσε με παρατεταμένο χειροκρότημα όλους τους συντελεστές. Η Βιτάλη, με τις «χαμηλές» της ενεργοποιημένες στο μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος, και ο Σαββόπουλος, με τα πολιτικοκοινωνικά σχόλια που πάντοτε ξεσηκώνουν αντιδράσεις, παραμένουν σημαντικοί πυλώνες πολιτισμικής παραγωγής, ακόμα και αν επαναλαμβάνουν το ίδιο ρεπερτόριο, εδώ και αρκετά πια χρόνια. Αυτή η διαπίστωση προκαλεί αντικρουόμενα συναισθήματα, όπως και οι φετινές τους παραστάσεις.
{youtube}4ZnUACQMWJs{/youtube}
