Η λίστα έχει μπει στις ράγες και κατευθύνεται με ταχύτητα προς τον προορισμό της. Μπορεί τα τρένα στην χώρα μας να συνεχίζουν να πηγαίνουν στα τυφλά, γιατί κάποιοι στερούνται σοβαρότητας, αυτό δεν συμβαίνει με την συγκεκριμένη λίστα, που είναι ίσως ένα από τα πιο σημαντικά project που έχω αναλάβει ως troll του Ίντερνετ. Γνωστοί δίσκοι, άγνωστοι δίσκοι, τραγούδια, ευτράπελα, χαρές και λύπες όλα μαζί καθορίζουν μια χρονιά την οποία ζήσαμε όπως την ζήσαμε. Για να θυμηθείτε τι έχουμε εξετάσει μέχρι τώρα, κλικ στους παρακάτω συνδέσμους:
Ο Επίτροπος επιλέγει 200 μουσικές στιγμές του 2023: Θέσεις 200-176
Ο Επίτροπος επιλέγει 200 μουσικές στιγμές του 2023: Θέσεις 175-151
150. Queens of the Stone Age - In Times New Roman...
Οποιαδήποτε στιγμή νιώθει έτοιμος ο Josh Homme να κυκλοφορήσει δίσκο, έχω δηλώσει πως σαν πιστό κλγδ θα προσπαθήσω με κάθε ικμάδα της ύπαρξης μου να τον απολαύσω. Τον θεωρώ σαν έναν από τους τελευταίους μεγάλους συνθέτες της rock μουσικής, δίνει εδώ και πολλά χρόνια κάποια από τα σημαντικότερα τραγούδια της μουσικής αυτής και πάλι καταφέρνει να κάνει κάποια πραγματάκια στο In Times New Roman album. Ο αρχηγός έγραψε το πιο βαρύ και σκοτεινό υλικό εδώ και 2 δεκαετίες (από το Lullabies to Paralyze) και αυτό σημαίνει πως έχει περάσει ζόρια το αγόρι (καρκίνο συγκεκριμένα) και το υλικό ενώ παραμένει groovy, παραμένει πικρό, κυνικό και εσωστρεφές: “A flick of the switch, so smooth and clean, how we grow is so painful, believe me, then my fever broke”.
149. Sam Smith - I'm Not Here to Make Friends
Ο δίσκος του Sam Smith με τίτλο Gloria, μπορεί να μην ήταν συνολικά τόσο καλός, ώστε να προστεθεί στην λίστα αυτή, όμως υπήρχαν κάποια τραγούδια που μου κράτησαν καλή παρέα εκείνες τις κρύες μέρες του Γενάρη, ενώ κακά τα ψέματα, βίντεο σαν και το παρακάτω δίνω άπειρη τροφή για meme. Η δημοτικότητα της queer υπόστασης του Sam Smith πλέον κοντράρει την φήμη που κέρδισε από το "Unholy" και αυτό είναι αρκετό για να ρίξει σε δεύτερη μοίρα την υπόλοιπη μουσική που φτιάχνει. Το "I'm Not Here To Make Friends" είναι γαμάτο τραγούδι, ακόμα και αν οι στίχοι μίλαγαν για το πως ο Χριστός σώζει, δεν έχει καμία απολύτως σημασία που το Sam Smith δεν θέλει φίλους, θέλει μόνο π*τσα, όλη η σύνθεση είναι ένα ‘80s disco funky pop κομψοτέχνημα με πολλές μικρές λεπτομέρειες.
148. Arctic Monkeys Sold Out
Μια από τις μεγαλύτερες συναυλιακές εκπλήξεις της χρονιάς συνέβη πολύ νωρίς, στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Γενάρη, όπου το Release Festival ανακοίνωσε πως η μέρα των Arctic Monkeys έγινε sold out και πάμε για double date ώστε να χωρέσουν όλοι οι φανς σε Πλατεία Νερού, να χαρούν από κοντά τον μορφονιό τον Άλεξ τον Τέρνερ. Ωραία μπάντα οι Μαϊμούδες και σχετικά φρέσκια για τα ελληνικά επίπεδα, οπότε όσο να‘ναι, κάπως τρομάξαμε από αυτή την εξέλιξη και ψάχναμε να βρούμε τους λόγους πίσω από αυτήν την κοσμοσυρροή. Όταν έγιναν οι συναυλίες ο λόγος αποκαλύφθηκε και ήταν πως οι Arctic Monkeys μάζεψαν τόσο νεολαίους φασαίους που την βρίσκουν με την vintage pop rock πορεία των Βρετανών όσο και τους 30-50ηδες παλαίουρες αλτερνατιβάδες που γούσταραν τα πρώτα τα περίεργα. Τελικά όλοι οι καλοί χωράνε.
147. Mutoid Man – Mutants
To War Moans ήταν πίσω στο 2017 ένας από τους δίσκους της χρονιάς, που αναγνωρίστηκε ως τέτοιος αρκετά χρόνια αργότερα και κυρίως κατά την διάρκεια της καραντίνας, όπου ο Stephen Brodsky ανέλαβε να ψυχαγωγήσει πολλούς από τους εγκλεισμένους μεταλλάδες, με τις συμμετοχές τους σε εκείνα τα απίστευτα quarantine sessions με διασκευές σε κλασικά κομμάτια. Μετά από εκείνη την επιτυχημένη επάνοδο, είδαμε και νέο δίσκο Cave In αλλά και νέο δίσκο Mutoid Man. Το Mutants album περιλαμβάνει 10 πύρκαβλες συνθέσεις βγαλμένες από την αγαπημένη σκηνή των νεανικών μου ετών, όπου Mastodon, Cave In, Insis, Baroness, Burnt By The Sun, High On Fire κτλ ruled my world και το metal αγκαζέ με το hardcore είχαν βάλει πλώρη να κυριαρχήσουν τον κόσμο, αλλά δυστυχώς τους πρόλαβε στην στροφή η Nuclear Blast μαζί την Napalm Records. Δεν πειράζει. Χρόνος υπάρχει ακόμα για όλους μας.
146. Netherlands - Severance
Σε όσους αρέσουν οι Deftones, οι Tool και οι Linkin Park ταυτόχρονα, το Severance των Netherlands θα τους κρατήσει πολύ ζεστούς. Δεν λέει και να χειμωνιάσει για να το νιώσετε στο πετσί σας. Μια γλυκόπιοτη συλλογή τραγουδιών του Μπρουκλινέζου δημιουργού Timo Ellis που έφτιαξε το group πριν περίπου 10 χρόνια και 10 δίσκους μετά φαίνεται να ξεκολλάει από το βαθύ underground. Και εμείς τώρα τον πήραμε χαμπάρι άρα κάτι γίνεται. Πελώριος μπασαριστός πάβλα σλατζαριστός ήχος, με λίγο παραπάνω τρέλα στους ρυθμούς (ας μην το πούμε πειραματισμούς, είναι υπερβολή), με εναλλαγές φωνητικών που έχουν αναφορές στις προαναφερθείσες μπάντες και γενικά τα πάντα είναι άκρως εντυπωσιακά και όσο ακούς βρίσκεις και ουσία. Must Hear.
145. Ryuichi Sakamoto (1952-2023)
Το μυαλό πίσω από τους Yellow Magic Orchestra και ένας από τους μέγιστους ανθρώπους που θα συνδέσουν για πάντα το όνομα τους με την εξέλιξη της ηλεκτρονικής μουσικής, περνάει στην άλλη διάσταση που ελπίζουμε να είναι έστω ψηφιακή. Οι κόσμοι που δημιούργησε ο Ιάπωνας είναι άπειροι και ακόμα γίνονται expand σαν AI ένα πράγμα αλλά για μουσική. Με δισκογραφία που εκτείνεται σε 6 δεκαετίες θα έπρεπε να γράψουμε σύγγραμα για να εκθέσουμε ελάχιστους από τους λόγους να τσεκάρετε δουλειά του, είτε από το techno pop μακρινό παρελθόν του (70s-80s) είτε από την έσχατη contemporary / experimental /soundtrack παρουσία του στην παγκόσμια μουσική σκηνή, που τίμησε μέχρι τις τελευταίες μέρες του.
144. Teeth of the Sea - Hive
Μπάντα που ανακάλυψα από την αλληλεπίδραση μου με κλγδ, οι Teeth of the Sea ήταν μια αγκαλίτσα παρηγοριάς μέσα στην καραντίνα. Επέστρεψαν πολύ ανανεωμένοι, με πιο χαρούμενη διάθεση και πολύ καλύτερη παραγωγή, φωνητικά και ΕΠΙΡΡΟΕΣ. Οι ίδιοι αναφέρουν πως στο Hive album κατάφεραν και χώρεσαν τους Labradford, Nurse With Wound, Vangelis, The Knife, Nine Inch Nails και John Barry, εγώ θα συμφωνήσω απόλυτα και μπορώ να δηλώσω πως ο δίσκος αυτός ήταν πολλά περισσότερα, μιας και οι psych αναφορές τους καταφέρνουν ακόμα και παραμένουν ζωντανές, αν και δεν τις ποτίζουν όπως παλιά. Αν θες τρομπόνια δίπλα σε μπασολούπες και κύματα από γκλιν γκλον, ο δίσκος αυτός είναι για σένα. Θεότρελοι.
143. Climate Change vs Burning Man/Waken Festivals
Έχει φτάσει Δεκέμβριος και δεν έχω βγάλει το κοντομάνικο από πάνω μου. «Τι ωραία που είναι που δεν ανάβουμε θέρμανση…» θα πει κάποιος και δεν θα τον κακίσω. Πρώτος εγώ χαίρομαι που αντί να βάλω πετρέλαιο, συνεχίζω να αγοράζω βινύλια. Όμως η πικρή αλήθεια είναι ότι το κλίμα πάει για μετωπική με τον τοίχο και δεν θέλω να σου πω ποιος μικροοργανισμός βρίσκεται ανάμεσα στο κλίμα και τον τοίχο και θα γίνει χαλκομανία αργά ή γρήγορα. Τα φεστιβάλ δεν αποτέλεσαν εξαίρεση στην φασούλα, το Wacken και το Burning Man πνίγηκαν από ατελείωτες βροχές και τα πάντα έγιναν λάσπη in a way never happened before. Τα ζήσαμε και εδώ, στην Θεσσαλία, με πολύ πιο ακραίες συνέπειες για τους ανθρώπους που έχασαν ζωές, σπίτια και δουλειές.
142. Imagine Dragons Live Athens
Η δική μας εκδοχή ήταν αρκετά πιο διαφορετική και ίσως πιο επεισοδιακή, παρά το μικρό δέμας της χώρας και της διοργάνωσης. Ο Daniel πέρναγε πάνω από την χώρα και σε ένα μικρό γαλατικό χωριό, έκαναν ένα live οι Imagine Dragons. Οι μισοί δεν πήγαν γιατί φοβήθηκαν τα μηνύματα από το 112 και την κακοκαιρία (η οποία εντωμεταξύ έπνιξε ένα ολόκληρο γεωγραφικό διαμέρισμα της χώρας και πάνω από 20.000 ανθρώπους στην Λιβύη), ενώ οι άλλοι μισοί, ημίτρελοι θαρρώ πήγαν κανονικά στο live και πέρασαν και καλά από όσο διάβασα στις μετέπειτα μαρτυρίες τους. Σχεδόν όλοι τα έβαλαν με την διοργάνωση και τις αποφάσεις της, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και την Ελεύθερη Ώρα η οποία κατηγόρησε την μπάντα για τις πλημμύρες επειδή έχει τραγούδι με τίτλο "Demons". Μένουμε στην καλύτερη χώρα του κόσμου.
141. Phantom Limb - Phantom Limb
Μετά τους φασαίους έρχεται η άνοιξη. Είναι κύκλος της ζωής. To Yin και το Yang. Οι Phantom Limb κυκλοφορούν έναν φοβερό rock δίσκο, κάπου μεταξύ στην stoner και την grunge εξέλιξη του hard rock και βαράνε στο ψητό, χωρίς να κοιτάνε πίσω ή μπροστά. Περνάνε καλά, με προσωπικούς στίχους του περίεργου τραγουδιάρη τους (Damien Castaneda) και ωραίο rock’n’roll που ξέρει να χειρίζεται ρυθμό, μελωδίες, riff και πιασάρικα ρεφραίν. Τι άλλο να ζητήσεις; Χασιματικά σημεία και πόστ ιντελέξουαλ και psych απλώματα, δεν θα βρείτε εδώ. Ούτε θα βαρεθείτε. Ούτε θα πατήσετε skip. Μακάρι να κρατήσουν, να μην απογοητευθούν από την postφασητραυματική (τι έφτιαξα πάλι ρε μλκ;;;) κατάσταση της σκηνής και το παρατήσουν.
140. Ο Till Lindemann κατηγορείται για σεξουαλικές επιθέσεις
Στο φως της δημοσιότητας ήρθαν καταγγελίες για σεξουαλικές επιθέσεις από τον frontman των Rammstein, Till Lindemann, ο οποίος διοργάνωνε after party στους διάφορους σταθμούς των περιοδειών της μπάντας του. Η γερμανική αστυνομία ξεκίνησε έρευνα και οι fans της μπάντας πελέκησαν με δύναμη στα social media, όσους/όσες κατήγγειλαν πιθανώς παραβατικές ενέργειες ή έστω δήλωσαν στήριξη στα πιθανά θύματα. Το σημαντικό είναι πως η μπάντα τα αρνήθηκε όλα και εμείς την πιστεύουμε, γιατί δεν έχουν δώσει ποτέ δικαιώματχαχαχχαχαχαχαχαχχαχα. Μπα σε καλό σας, ρε μλκες, τι με βάζετε και γράφω. Πάμε στο επόμενο παρατράγουδο.
139. Godflesh – Purge
Και τις κλανιές του να ηχογραφήσει ο Broadrick, θα το κάνει με τέτοιο τρόπο που θα είναι απολύτως αναγνωρίσιμος. Οι Godflesh επιστρέφουν 10 χρόνια μετά το A World Lit Only By Fire και παραμένουν ένα σχήμα που εκφράζεται όταν έχει κάτι πραγματικά να πει. Τα Hip hop beats, οι post punk κιθάρες και η aggressive industrial (metal?) αισθητική του Broadrick βιδώνουν τέλεια με τις σκοτεινές σκέψεις του δημιουργού και το Purge παίρνει άξια θέση στην αψεγάδιαστη δισκογραφία των Βρετανών. Αν ακούσεις το Purge album, μετά από μια έντονη μέρα στην δουλειά, με τα νεύρα τεντωμένα και την υπερένταση να χτυπάει κόκκινα, πολύ πιθανό να νιώσεις Michael Douglas στο Falling Down του Joel Schumacher. Κλικ εδώ αν δεν κατάλαβες σε ποια ταινία αναφέρομαι.
138. Aetherian - At Storm's Edge
Κάποτε το melo death ήταν μια από τις δυνάμεις που κινούσαν το metal, τουλάχιστον από εμπορικής άποψης. Πλέον το μόνο που κινούν, είναι μια συγκεκριμένη βορειοευρωπαϊκή μπίζνα, η οποία ακόμα ζει από τις περιοδείες και το merch. Εννοώ πως προφανώς και έπεσε πολύ ο ποιοτικός πήχης των δίσκων που βγάζει πλέον εκείνη η φράξια που μάζεψε το χαρτί στα late 90s – 00s. Οι Aetherian στο At Storm's Edge album τιμούν εκείνον τον ήχο και μπαίνουν στις μεγάλες εξαιρέσεις των ελάχιστων συγκροτημάτων που το 2023 κάνουν ενδιαφέρον το εγχείρημα death metal με όμορφα, μελωδικά leads. Επίσης γουστάρω φουλ που γουστάρουν heaven shall burn και χώνουν λίγα και καλά breakdowns, για να σπάει το τάπα τούπα. Έχουν τα φόντα να γίνουν top tier μπάντα και να κατακτήσουν τας Ευρώπας κτλ κτλ κτλ.
137. Neo Inferno 262 - Pleonectic
Αρχικά να δηλώσω, πως το εξώφυλλο του Πλεονέκτικ νόμιζα ότι ήταν tribute στο Etazhi των Molchat Doma. Τελικά δεν ήταν. Μετά νόμιζα πως η όλη φάση ήταν one man band. Τελικά δεν ήταν, αφού στην φασούλα μπλέκονται πολλοί και καλοί, με βασικούς τον A.K. (Merrimack, Decline of the I, Vorkreist, Eros Necropsique...), Déhà (Wolvennest, Silver Knife...), MKM (Antaeus , Aosoth...). Πριν καν ακούσω νόμιζα πως θα έρθω με μια bm ιντελέξουαλ αρλούμπα, τελικά έπεσα και σε αυτό έξω, γιατί το Pleonectic είναι από τα καλύτερα πράγματα που βγήκαν φέτος στον χώρο που ενώνονται διαφορετικές μουσικές με πειραματικό τρόπο. Συγκεκριμένα η ηλεκτρονική μουσική και το black metal ερωτοτροπούν, χωρίς να είναι πάντα το industrial ο αυτοσκοπός, δλδ είχε και αρκετή techno ή experimental η φάση τους, γενικά να είσαι ανοικτός και να μην βγάζεις εύκολα συμπεράσματα, μιλάω στον εαυτό μου αυτή την στιγμή.
136. Gabriels - Angels & Queens Part II
Πέρσι, κάπου στον χαμό κυκλοφοριών έχασαν εντελώς τον δίσκο των Gabriels με τίτλο Angels & Queens Part I. Είμαι απαράδεκτος και θέλω να επανορθώσω. Εξίσου δισκάρα με το πρώτο μέρος, το φετινό δεύτερο μέρος είναι ο δίσκος που θες να ακούσεις το βραδάκι για να χαλαρώσεις με ένα ποτάκι. Gospel, soul, χαλαρή jazz, σπασμένα beats που ελοχεύουν πίσω από το πιανάκι και γενικά ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ. Η γαμημένη φωνή του Jacob Lusk είναι το λαμπερό highlight του trio των Gabriels και πιθανολογώ πως πολύ σύντομα θα τους μάθει όλη η υφήλιος αν κάνουν εμπορικό άλμα με κάποια massive επιτυχία. Προς το παρόν τους λατρεύουμε για την εσωτερικότητα τους και τον πόνο που μας μοιράζουν απλόχερα.
135. Ο Snoop Dog σταματάει το κάπνισμα
Αν και κανείς δεν το πίστεψε πραγματικά, η σοκαριστική είδηση πως ο Snoop Dog κόβει το κάπνισμα, έκανε τον γύρο του διαδικτύου και τα meme έπεσαν βροχή, όπως και οι εκφράσεις στήριξης προς τον μουσικό για την προσπάθεια του να παραμείνει «καθαρός». Άνευ πλάκας ελπίζουμε να μην τον οδήγησαν σε αυτή την (σοφή) απόφαση, λόγοι υγείας και να ευχόμαστε να είναι καλά ο συμπαθέστατος θρυλικός rapper. Προβληματισμένοι δηλώνουν οι παραγωγοί κάνναβης για το πλήγμα που θα δεχτεί ο κλάδος και ήδη επεξεργάζονται σενάρια για τον εμπλουτισμό των stoned icons που θα πάνε μπροστά τον κλάδο τα επόμενα χρόνια. (Σημείωση αρχισυντάκτριας: Επίτροπε, ήταν τρολιά)
134. Basil's Kite - Shooting Tsars
Κανονικά αυτός ο δίσκος είναι παλιός. Οι Basil's Kite παίρνουν κομμάτια που παίζουν εδώ και χρόνια στις live εμφανίσεις τους σε instrumental εκδοχές και τα ντύνουν με χιουμοριστικούς στίχους (ο τίτλος Shooting Tsars είναι ενδεικτικός) και screamo φωνητικά. Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό και θα μπορούσε να είναι ένα χαμένο διαμάντι του mathcore - prog – jazz metal. Οι Αυστραλοί δένουν κόμπο τα όργανα τους και με άγνοια κινδύνου ηχογραφούν εντελώς χύμα ένα υλικό που είναι προορισμένο για μεγάλα και ακριβά στούντιο και γενικά φτύνουν στα μούτρα τις αποστειρωμένες πρακτικές πολλών ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στον προγκ χώρο και ηχογραφούν με μοιρογνωμόνιο (παίξτε πανκ ρε χαλβάδες). Χαβαλέδες;;; Σίγουρα, ναι. Μουσικάρες;;; Απόλυτο ΝΑΙ.
133. Ocean of Grief - Pale Existence
Είναι χαζό να επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια για τα ντόπια κλγδ. Η σκηνή είναι στην καλύτερη φάση της καλλιτεχνικά, στα εμπορικά έχουμε αξεπέραστα προβλήματα. Οι Ocean of Grief κυκλοφορούν έναν από τους καλύτερους μελωδικούς doom/death metal δίσκους των τελευταίων αρκετών ετών, μίλια καλύτερο από μπάντες που έχουν συμβόλαια με Century Media και Nuclear Blast. Στο Pale Existence album θα βρείτε ωραία σχηματισμένα πλήκτρα και λατρεμένα leads, δίνουν αυτές τις πινελιές χρώματος στον ολόμαυρο καμβά (σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζουν τα μονότονα death φωνητικά), με το Pale Existence να αποτελεί μεγάλο βήμα προς τα πάνω για τους Αθηναίους. Έχουν όλο το πακέτο, είναι αδικία μεγάλη να μείνουν άνευ αξιοποίησης.
132. John Ghost - Thin Air. Mirror Land
Οι Βέλγοι John Ghost είναι έξι και δεν παίζουν καθόλου σέξι μουσική. Instrumental Jazz Rock με αρκετά ηλεκτρονικά και σινεματικά στοιχεία που θα προκαλούσαν χασμουρητό σε πολύ πολύ κόσμο, όχι σε μένα που παραμένω με το μάτι γαρίδα, όταν οσφραίνομαι πως οι γλυκοί μουσικοί έχουν πιέσει λίγο παραπάνω το μυαλουδάκι τους για να κάνουν κάτι πιο όμορφο από τον μέσο όρο. Στο Thin Air. Mirror Land album, διακρίνουμε εύκολα την αγάπη τους για το post rock, το οποίο και ευτυχώς δεν παίζουν αλλά έχουν δανειστεί κάποιες πρακτικές κλιμάκωσης, που ταιριάζουν γάντι στην προσεκτική τους ματιά. Όλες οι συνθέσεις είναι 7 λεπτά και άνω, καλό είναι να έχετε υπομονή εδώ για να περάσετε καλά.
131. Ο Robbie Williams λέει κλέφτες τους Έλληνες
Έρχονται οι Βρετανοί οι frontmen και μας βρίζουν μέσα στα μάτια μας και δεν κάνουμε τίποτα ρε πρόβατα. Έρχεται ο ένας την μια χρονιά και μας λέει Greek Cunts επειδή τον καπνίσαμε λίγο παραπάνω, έρχεται ο άλλος και μας λέει πως θέλουμε να του κλέψουμε τα στρασάκια από το πανωφόρι του, για να τα πουλήσουμε στο Ebay, πέρα βρέχει ο Έλληνας. Που θα πάει αυτή η κατάσταση δεν ξέρω. Πρέπει να αντιδράσουμε ως έθνος γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν και τα μάρμαρα του Παρθενώνα αιχμαλώτους άσε που για μια ψήφο μιλάμε την γλώσσα τους, αντί να βριζόμαστε διεθνώς με την λέξη «μαλάκα». Ο Robbie Williams έκανε το show του μεν, όλοι πέρασαν τέλεια αλλά όχι και κλέφτες ρε συ Ρόμπι. Έστω «κακοπληρωτές», κλέφτες ποτέ.
130. Yellow Eyes - Master's Murmur
Ο εφιάλτης που ακούει στο όνομα Master's Murmur είναι ο νέος, περίεργος δίσκος μιας από τις σημαντικότερες underground black metal μπάντες των Η.Π.Α. σήμερα, όχι χθες. Και οι Yellow Eyes αφού μας πότισαν με πολλά πικρά ποτήρια με οροσειρές από ξερά riff και πριμαριστές δίκασες, πλέον είπαν να απλωθούν στα αχανή ατμοσφαιρικά πεδία της πειραματικής black metal μουσικής. Τι σημαίνει αυτό; Ηλεκτρονικοί ήχοι, παραμορφωμένα φωνητικά και συνομιλία με το απόλυτο σκοτάδι, το έρεβος, το χάος. Και αφού τα μιλήσουν και τα συζητήσουν αυτοί αναμεταξύ τους, εμάς μας προσφέρουν το ζουμάκι, συνθέσεις σαν το "Winter is Looking". Ο χειμώνας έρχεται, οι Yellow Eyes έρχονται (όντως έρχονται στο An Club, μέσα στον Δεκέμβριο).
129. Nicole Dollanganger - Married in Mount Airy
«Το ψωλόκρυο του Οντάριο είναι μια πολύ καλή συνθήκη για να γράψεις καταθλιπτική dream pop with a folk/gothic twist και ακριβώς αυτό κάνει η Nicole Dollanganger στο Married in Mount Airy. Απλή μουσική, δυνατές μελωδίες, η φωνή μου θύμισε την Alison Shaw των Cranes, το ύφος της μουσικής μου θύμισε την Kari Rueslåtten στις πιο minimal εκδοχές της. Ακούστε το βράδυ, πολύ κουρασμένοι, είναι σίγουρο ότι θα το αισθανθείτε σαν απαλό, δροσερό χάδι στο καυτό σας μάγουλο.» έγραφα φέτος το καλοκαίρι, που σας είχα προτείνει τον δίσκο. Πλέον κάνει και εδώ ψωλόκρυο, οπότε είναι μια πρώτη τάξεως ευκαιρία για να ακούσετε κάτι τόσο δροσερό.
128. Tony Bennett Death
photo By John Mathew Smith & www.celebrity-photos.com, Wikipedia.
Ο Tony Bennett ήταν η τελευταία τεράστια φωνή της εποχής των μεγάλων (Sinatra, Martin, Darin κτλ) τραγουδιστών των ‘50s και μια μεγάλη φυσιογνωμία για την μουσική των Η.Π.Α. Με 20 χαλαρά Grammy στην κατοχή του και φυσικά άπειρες επιτυχίες, ο Bennett απαριθμεί και πολύ σημαντικές συνεργασίες με την jazz αφρόκρεμα της εποχής και αυτό τον τοποθετεί πολύ ψηλά στην δική μου εκτίμηση αλλά και στην αναγνώριση των μουσικών της χώρας του. Βαθιά καλλιτεχνικός και λάτρης των τεχνών, ο τύπος ήταν και ζωγράφος πέρα από την υπόλοιπη δραστηριότητα του. Γενικά συμπαθής και εύκολος στις συνεργασίες του (ναι, ακόμα και στα γεράματα) έφυγε πλήρης ημερών και κάτι τέτοιες, χρονιάρες μέρες σαν και αυτές που έρχονται, τον ακούμε ακόμα να ερμηνεύει με την αξέχαστη φωνή του πολλά από τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που όλοι ξέρουμε.
127. Black Market Brass – Hox
Οι τύποι περιγράφουν την μουσική τους ως: Krautrock, free-jazz, doom metal. Θεωρώ πως πέφτουν αρκετά έξω με αυτές τις 3 κατηγορίες, εγώ θα το ανέλυα ως afrobeat psych jazz rock. Ό,τι και να κοτσάρεις ως είδος σε αυτά τα τυπάκια, ένα είναι το σίγουρο, το ότι θα μαγνητιστείς σαν την μύγα στο φυλλαράκι και πριν το καταλάβεις, αυτό θα σε κλείσει μέσα και άντε γεια ζωούλα. Ναι το Hox album είναι μια τέτοια περίπτωση, από τους δίσκους που κολλάς άγρια και ενώ δεν ξέρεις τι ακριβώς ακούς με όλα αυτά τα κλαπατσίμπαλα που χτυπάνε, στο τέλος αντιλαμβάνεσαι πως η «μαύρη μουσική» είναι το Α και Ω της παγκόσμιας ρυθμολογίας απαρχής κόσμου ξέρω’γω. Η βασική επιρροή του δίσκου είναι η drumming τεχνογνωσία της Νιγηρίας και της Γκάνας και αν είσαι drummer, φίλε αναγνώστη, σε παρακαλώ άκου τον δίσκο αυτό.
126. Jaimie Branch - Fly or Die Fly or Die Fly or Die ((world war))
H kraut punk jazz τρομπετίστρια Jaimie Branch αποχώρησε από τον μάταιο τούτο κόσμο, μέσα στο 2022, από ναρκωτικά. Τμήμα της παρακαταθήκης που άφησε πίσω της, το Fly or Die Fly or Die Fly or Die ((world war)) είναι ίσως ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς, που δυστυχώς δεν πρόλαβα να ακούσω τόσο όσο ήθελα για να είναι στις πρώτες θέσεις. Μέχρι να γραφτεί η 200άρα λίστα, μπορεί και να ξαναδείτε το ίδιο κείμενο στις πρώτες θέσεις, μαζί με ένα απολογητικό σημείωμα εκ μέρους μου. Η τρομπέτα και ο ανορθόδοξος τρόπος ερμηνείας της Jaimie είναι πρωταγωνιστές του δίσκου, εγώ θα πρόσθετα πως οι ανατολίτικοι ρυθμοί και τα ψυχότροπα περάσματα είναι πολύ κοντά στην έννοια του «πρώτου ρόλου». Δίσκος που ακούγεται είτε με προσοχή (έχει αρκετά impro που απαιτούν ακροάσεις) αλλά και χαλαρά, δεν υπάρχει ούτε νότα για skip εδώ, είναι τεράστιο κρίμα που χάθηκε τέτοιο ταλέντο ρε γαμώτο.
