Οι πρόλογοι περιττεύουν. Έχουμε κάνει την μισή δουλειά και μένει η άλλη μισή. Σήμερα ολοκληρώνουμε τις πρώτες 100 στιγμές του έτους και νομίζω κανένας δεν μπορεί να έχει παράπονο για τον πλουραλισμό ειδών, δίσκων, γεγονότων, όλοι πήραν και από κάτι.
Τσεκάρετε τις εξής λίστες για να έχετε όλη την εικόνα:
Πάμε να δούμε τι έχουμε για σήμερα:
125. Everything But the Girl – Fuse
Άλμπουμ που ονομάζεται ΦΟΥΣΕ και παραπέμπει σε ένα από τα καλύτερα εγχώρια τρολ, δεν γίνεται να μην βρίσκεται εδώ μέσα. Μπορεί το duo των Everything But The Girl να πέρασαν μέσα από σμήνη από σπουργίτια και να έκαναν 24 χρόνια να βγάλουν δίσκο, όμως ευτυχώς το Fuse είναι ωραίο αλμπουμ και άξιζε τον κόπο η αναμονή. Η ηλεκτροπόπ που παίζουν είναι πολύ κοντά στην μελαγχολική indie που αρέσει σε 45ρηδες που κάνουν άφιλτρα και ενώ αυτό δεν λέει τίποτα σε μένα που είμαι 15χρονο, τραγουδάκια σαν το "Run a Red Light" με ακούμπησαν. Πονηρό κλείσιμο ματιού. Α ξέχασα να πω, κάτι που λένε όλοι, θέλω να το πω και εγώ και να κλείσω. Είναι η μπάντα που έβγαλε κάποτε το super hit “Missing”.
124. Doja Cat - Paint The Town Red
Έλα τώρα. Μην κάνεις πως δεν σ ’αρέσει γλυκέ χτζμτλάκο. Αυτό το τραγούδι το έχει ευλογήσει ο Σατανάς ο ίδιος για να γίνει ένα με την παρεγκεφαλίδα σου. Η Doja είναι γάτα και το παρεάκι με τους ακριβοθώρητους παραγωγούς της, κατάφερε και συνδύασε την vintage μαγεία του "Walk On By" (που ερμήνευσε κάποτε η Dionne Warwick) με την μαύρη μαγεία της στιχουργίας της Ντότζα. Με μισό τρομπόνι, έναν δίσκο που έχει κολλήσει, 1 τέλεια φωνητική μελωδία, ένα basic beat και πολύ κόκκινο χρώμα, έγραψε ιστορία με ένα από τα μεγαλύτερα hits της δεκαετίας. Το αξίζει;; Τι καθόμαστε και το συζητάμε ρε σεις;;;
123. Austere - Corrosion of Hearts
Τα Αυστραλά αυτά είχαν χαθεί και δεν ξέρω για ποιον ακριβώς λόγο, επέστρεψαν 15 χρόνια αργότερα ώστε να μας χαρίσουν έναν υπέροχο ατμοσφαιρικό black metal δίσκο, που δεν περιμέναμε, ίσως να μην θέλαμε κιόλας, αφού όλοι θέλουν να παίξουν αυτόν τον τεντωμένο πια ήχο. Το Corrosion of Hearts προέκυψε, οπότε πρέπει να το ακούσουμε και ευτυχώς μας πρόσφερε ανέλπιστη ευχαρίστηση αφού οι ΓΑΜΗΜΕΝΕΣ ΜΕΛΩΔΙΕΣ είναι τόσο πονοψυχιάρικες που θυμίζουν εκείνη την εποχή των ‘90s και ‘00s που αν άκουγες μέταλ και δεν είχες ημικατάθλιψη ήσουν πλεμπαίος. Ευτυχώς τα τραγούδια του δίσκου είναι μόλις 4 (αλλά μεγάλα) και στο τσακ δεν κόβεις φλέβα.
122. Oneohtrix Point Never – Again
O Daniel Lopatin είναι μουσική ευφυΐα. Το κακό για εμάς και κυρίως για αυτόν, είναι πως το ξέρει. Όταν το ξεχνάει, κάνει δίσκους σαν το Again ή παλιότερα το Magic Oneohtrix Point Never. Ανάμεσα σε scores ταινιών και μπιμπλίκια, το Again καταφέρνει και διατηρεί μια πρωτόγνωρη ισορροπία για ανισόρροπο αλμπουμ. Τι σημαίνει αυτό ακριβώς; Πως ο μάγκας ενώ μπλέκει τους δύο κόσμους του, ο ακροατής καταφέρνει να βρει μια άκρη και να εγκολπώσει αυτό που ακούει, χωρίς να τον αφορά ο πειραματισμός του συνθέτη. Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο. Με λίγα λόγια: εύκολη πειραματική μουσική για φασαίους. Ακούστε το, μην το φοβάστε.
121. Socrates – Last For Ever (Neradou)
Ο τελευταίος δίσκος των Socrates δεν είναι εδώ για την μουσική του αξία καθαυτή αλλά κυρίως για το γεγονός ότι βρίσκεται στα χέρια μας. Ο Κώστας Μπίγαλης, ως καλός φίλος του Αντώνη Τουρκογιώργη (ο οποίος αντιμετωπίζει σοβαρά και χρόνια προβλήματα υγείας), ανέλαβε να ολοκληρώσει το εγχείρημα να κυκλοφορήσει το αλμπουμ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και το κατάφερε σε μεγάλο βαθμό. Βασισμένο σε σκόρπιες ηχογραφήσεις της περιόδου 2009-2010 και με το δίδυμο Σπάθα – Τουρκογιώργη σαν καλοκουρδισμένο ρολόι, οι «νέες» συνθέσεις είναι αυτό που θα θέλαμε να ακούσουμε από τους Socrates του 2023. Ιστορικό group και μεγάλο “what if” που όμως θα θυμόμαστε για πάντα, επειδή έχουν γράψει το καλύτερο “Mountains” της ιστορίας της μουσικής (όσοι ξέρετε, ξέρετε).
120. Geordie Walker (1958-2023)
Εάν έχεις ακούσει Killing Joke, είναι σχεδόν αδύνατο να ξεχάσεις τις κιθάρες του Geordie και όχι άδικα, θεωρείται ως ένας από τους πρωτεργάτες του ποστ πανκ, του ιντάστριαλ ροκ και μέταλ ήχου. Με την Gibson ES-295 σχεδόν στο ύψος της μέσης του και με ένα εντελώς ξενερωμένο ύφος «σήμα κατατεθέν», ήταν η ραχοκοκαλιά μιας από τις σημαντικότερες μπάντες της rock μουσικής. Δεν είμαι καλός στους επικήδειους λόγους και το γεγονός είναι τόσο πρόσφατο που κριντζάρω και μόνο που γράφω ό,τι γράφω, μιας και οι Killing Joke είναι μια από τις αδυναμίες μου. Δίσκοι όπως το ντεμπούτο ή το Pandemonium ή το πιο πρόσφατο Hosannas from the Basements of Hell, αποδεικνύουν εύκολα γιατί ο Geordie είναι ένας θρύλος.
119. Wings of Steel - Gates of Twillight
Βλέποντας το εξώφυλλο, προετοιμάζεσαι για κάτι πολύ άσχημο. Όμως η φωνή του Leo Unnermark και τα «γνώριμα» μοτίβα του hard rock/ heavy metal που παίζουν οι Wings of Steel, σε επαναφέρουν στις θετικές σκέψεις. US heavy/power metal meets glam, μπορείς να πεις το ύφος του Gates of Twillight και έχεις πέσει διάνα. Σαν να έβαζαν πολύ λάκ στο μαλλί οι Queensryche, ένα πράμα. Περνάς τόσο όμορφα με τα riff και τα σολάκια και τις τσιρίδες, που δεν σε νοιάζει το γεγονός ότι πολλά στοιχεία είναι δανεικά. Όχι, δεν τα έχουν κλέψει. Τα δανείστηκαν για λίγο, ώστε να μπουν σε αυτή την λίστα και θα τα δώσουν πίσω, μου το έχουν υποσχεθεί. Μέχρι να τα επιστρέψουν, ακούστε το αλμπουμ, χωρίς να είστε γκρινιάρηδες.
118. Afsky - Om hundrede år
Πλέον, όταν αυτοί οι Δανοί βγάζουν δίσκο, φτιάχνω το πρόγραμμα μου έτσι, ώστε στο release να είμαι ελεύθερος από λοιπές υποχρεώσεις και να κάνω ένα ζεστό μπανάκι, να κάτσω να ακούσω ήρεμος και ξεκούραστος τον δίσκο. Θα με ρωτήσετε: γιατί τόση προετοιμασία. Ε, αφού θα γμθώ που θα γμθώ, να είμαι καθαρός, θα σου απαντήσω και ήδη από τις πρώτες νότες του Om hundrede år, πιάνεις ότι οι τύποι δεν αστειεύονται με την μουσική που γράφουν. Σοβαρό black metal, αυτό που περιλαμβάνει τόσο τις σωστές λεπτομέρειες που ισοπεδώνουν βουνά με ελάχιστες νότες αλλά και τις ριφοσειρές ερπύστριες που σπάνε κρανία στον διάβα τους. Πως πήγα από το μπανάκι στην σύνθλιψη κρανίων, κανείς δεν κατάλαβε. Όπως κανένας δεν αντιλαμβάνεται τα transitions από ακουστική κιθάρα σε μανιασμένη δίκαση. ΑΦΣΚΙ στα εύκολα, ΑΦΣΚΙΣΑΡΑ στα δύσκολα.
117. Protean Shield – Protean Shield
Φέτος το ελληνικό χέβι μέταλ έζησε την καλύτερη χρονιά που είχε στην ιστορία του. Το υπόλοιπο της λίστας θα αποκαλύψει και άλλα διαμάντια. Ξεκινάμε από αυτό εδώ το ντεμπούτο που παρά την αρχική μου ένσταση περί φωνητικών, με κέρδιζε όλο και περισσότερο με τα κόλπα και τα νάζια του. Και όταν λέω νάζια, εννοώ τις επιρροές του σε Slough Feg, σε Manilla Road, στις νεοκλασικές κλίμακες, στο πάμε και όπου βγει προγκ χαρακτήρα κάποιων συνθέσεων που απλώνονται (Mariner's Dream, Dancers at the End of Time) και τελικά έχουν το μέγιστο ενδιαφέρον. Αυτός ο δίσκος θα μπορούσε να είναι το καλύτερο κλασικοχεβιμεταλλάδικο ντεμπούτο της χρονιάς, αν δεν…τα υπόλοιπα ακούστε τα μόνοι σας εδώ.
116. The Luka State - More Than This
Σε εντελώς άλλο χώρο, όμως με φοβερό touch και αίσθηση του ήχου τους, οι The Luka State που εδρεύουν κάπου ανάμεσα στο Μάντσεστερ και το Λίβερπουλ, παίζουν καταπληκτικό rock από αυτό που κάθεται ανάμεσα στην pop, το indie rock, την punk και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, εμένα μου φαίνονται σαν άγγλοι foo fighters meets green day ένα πράγμα. Το ένα χιτ δίπλα στο άλλο, κανένα filler, όλα καλοηχογραφημένα και ψυχωμένα, με τον Conrad Ellis σε φωνή και κιθάρα να είναι πλέον στο πεδίο παρακολούθησης (δεν είχα πάρει χαμπάρι το επίσης εξαιρετικό ντεμπούτο τους Fall In Fall Out). Καιρό είχα να ακούσω τόσο καλές ερμηνείες. Άνετα ένα από τα αλμπουμ, που σε 2 μήνες θα έχω μετανιώσει που το έχω τόσο χαμηλά.
115. Ελεύθερη Ώρα για Guns'n'Roses
Είναι φορές που η πραγματικότητα ξεπερνά την φαντασία. Οι Guns’n’Roses επιστρέφουν στην χώρα μας, με την σχεδόν αυθεντική τους σύνθεση και ενώ όλοι διασκέδαζαν, η μπάντα κάνει το μοιραίο λάθος και παίζει το "Sympathy for the Devil". Ο Διάολος που νιώθει την επίκληση, ενεργοποιείται, ξυπνάει θα λέγαμε και γεμάτος απορία ρωτάει: «ποιο μλκσμνο με ξύπνησε;». Ο υπηρέτης διαβολίσκος-βελζεβούλι του λέει «Οι Guns’n’Rhodes». Ένα σαρδάμ που θα αποδειχθεί καταστροφικό. Νευριάζει ο Μέγας Διάολος που ταράχθηκε ο ύπνος του και στέλνει καταστροφικές φωτιές στο νησί της Ρόδου. Ευτυχώς η γνωστή εφημερίδα είχε όλους τους αποκαλυπτικούς (sic) διαλόγους και έφερε στο φως την υπόθεση.
114.Turpitude - Une interprétation de la dissolution glaciale en quatre mouvements
Tο σχήμα των Turpitude από τον Καναδά κεντάει τρομερή δισκάρα «ημι-ατμοσφαιρικού» black metal, με τίτλο Une interprétation de la dissolution glaciale en quatre mouvements, η οποία μεταφράζεται ως «Μια ερμηνεία του λιώσιμου των πάγων σε τέσσερις κινήσεις». Μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση σε σχέση με το αντίστοιχο album του Austere που βρήκατε πιο πάνω, εδώ το άπειρο τάπα τούπα και το raw ξύσιμο δίπλα σε dungeon synth και απόκοσμες κραυγές από τα βάθη της κολάσεως φτιάχνουν μια μη δεδομένη ατμόσφαιρα που θέλει προσπάθεια από τον ακροατή για να κατακτηθεί η εισχώρηση σε αυτή. Αν μπεις στο dissonant mood, θα ανταμειφθείς. Παρακαλώ δώστε μια extra προσοχή στην μπασαδούρα. Παρά τον τερματισμένα underground χαρακτήρα, πρόκειται για σεμιναριακό παίξιμο για αρχόντους.
113. Jungle – Volcano
Πάμε σε κάτι εντελώς διαφορετικό, κεφάτο και καλοκαιρινό. Η χρονιά είχε και καλοκαίρι, μάγκες, μην ξεχνάμε την ανεμελιά και τον χορό, είναι και αυτά κομμάτι της ζωηχαχαχαχχαχαχα, τέλοσπαντων είμαι υποχρεωμένος από την συνείδηση μου να προσθέσω στην λίστα τον δίσκο που άκουσα πιο πολύ φέτος τον Αύγουστο στην άδεια μου. Αν και δεν συνάδει με το χριστουγεννιάτικο κλίμα, το Volcano είναι ένας ηλεκτρονικός soul δίσκος, από αυτούς που χορεύονται ή τουλάχιστον ακούγονται πιο ευχάριστα όταν βλέπεις κάποιον να χορεύει τα τραγούδια του. Οι Jungle είναι μάγκες μεγάλοι στην δημιουργία hits και από το 2014 μέχρι σήμερα έχουν προσφέρει ποιότητα στην Βρετανική ποπ μουσική, μέσα από άπειρες συνεργασίες και μπόλικο σκάψιμο στους ήχους των παλαιών.
112. Outer Heaven - Infinite Psychic Depths
Αρκετά χορέψαμε. Επιστροφή στο death metal, τους ανοιγμένους τάφους και τα άψυχα κορμιά που σαπίζουν. Αρκετά καλοκαιρινό το Infinite Psychic Depths, υπό την έννοια ότι αν τους αφήσεις μέσα στο μαγαζί σου, θα στο κάνουν καλοκαιρινό, που αυτόματα σημαίνει πως εδώ έχουμε ταχύτητες και βία. H Relapse κάνει ρελάνς (sic) και κυκλοφορεί μετά από αρκετά χρόνια έναν death metal δίσκο, με ποιότητα που θα τον φέρει στις πρώτες θέσεις πολλών λιστών της χρονιάς. Με αρκετά υψηλή τεχνική, χωρίς υπερβολές όμως, οι συνθέσεις καταφέρουν και «στρίβουν» πολύ ωραία, πριν βαρεθείς το ανηλεές τάπα τούπα, σαν να θέλει η μπάντα να γκρουβάρει και να κάνει ένα τσικ πιο προσιτό το υλικό της. Θα έλεγα ότι είναι το "Lashed to the Slave Stick" των Nile σε δίσκο (χωρίς τα αιγυπτιακά/ανατολίτικα περάσματα).
111. Craven Faults - Standers
To 2020 η περίπτωση του Craven Faults είχε πέσει πάνω μας, με το καταπληκτικό ambient synth landscape farming, που λεγόταν Erratics & Unconformities. Φέτος επιστρέφει στην εξερεύνηση της kosmische μουσικής, με το ακόμα καλύτερο Standers album, το οποίο είναι ακόμα πιο κινηματογραφικό σαν ροή, έχει ρυθμό και παρά τον μονοτόνικαλ χαρακτήρα που υιοθετεί, καλιμπράρει άψογα τις επιμέρους ηλεκτρονικές υφές που προσθέτουν «χρώμα» στον γκρι καμβά. Ζωγράφος ή φωτογράφος δεν έχω κάνει, όμως έχω παρατηρήσει πως αυτοί οι καλλιτέχνες γνωρίζουν πολλά περισσότερα χρώματα σε σχέση με τους υπόλοιπους. Ε, ο Craven Faults ξέρει να επεξεργάζεται σε βάθος και λεπτομέρεια κάθε μικρό ήχο, όσο απλός και αν ακούγεται και αυτό τον κάνει μοναδικό καλλιτέχνη.
110. Green Lung - This Heathen Land
Έπρεπε να το περιμένουμε, πως με την μεταπήδηση των Green Lung σε μεγάλη εταιρεία (Nuclear Blast), θα μεγαλοπιαστούν και θα ξεκινήσουν τις μλκιες. Ευτυχώς όλα αυτά έγιναν και οι Βρετανοί ξεπουλήθηκαν για να γίνουν οι νέοι Ghost. Και μόνο που γράφω αυτές τις γραμμές, με πιάνουν σπαστικά γέλια. Το This Heathen Land έχει τον αέρα ενός «μεγάλου album» γιατί προφανώς υπάρχει το budget για καλή παραγωγή, καλό εξοπλισμό, καλά (και πολλά) πλήκτρα και σωστό promotion. Ο Tom Templar έχει καλύτερη φωνή από τον Tobias των Ghost, η μπάντα γράφει πιο ευθυτενές (χέβι) ροκ, αρχίζουν να χτυπούν έντονα την πόρτα των hits και αν δεν ξέρναγαν occult χιπισμό αλλά sexy σατανίλα (όπως ο Σουηδός), ίσως τους έβλεπα για ακόμα πιο ψηλά. Σίγουρα όμως θα κερδίσουν πολύ κοινό, με τραγούδια σαν το Maxine (Witch Queen).
109. Vastum - Inward to Gethsemane
Επιστροφή στο death metal, που μάλλον φέτος με κέρδισε κομματάκι παραπάνω από πέρσι. Πρόσφατα οι Vastum έβγαλαν τον δίσκο που πιθανότατα θα τους βγάλει από το underground, γιατί τέτοια λυσσαλέα επίθεση δύσκολα θα μείνει απαρατήρητη. Η 20 Buck Spin οφείλει να τους σπρώξει και νομίζω την συμφέρει να το κάνει. Τραγούδια σαν το "Vomitous" δεν υπάρχουν πολλά στο death metal του 2023, που όλοι θέλουν να παίξουν τεχνικά και όχι οργισμένα. Οι επιρροούλες που υπάρχουν στο sludge και τους Eyehategod, τους έχουν βοηθήσει να γκρουβάρουν, ενώ δαγκώνουν καρωτίδες και ενώ το Orificial Purge μάρεσε καλύτερα γιατί ήταν εγκεφαλικό, με το Inward to Gethsemane, θα σταυρώσουν πολύ κόσμο. Εύγε!!!
108. Το κουπί των Άμον Άμαρθ
Το καλοκαίρι που μας πέρασα, το Release Athens Festival φιλοξένησε τους συμπαθείς Σουηδούς βικινγκόφιλους με σκοπό να καταγραφεί το μεγαλύτερο πλήθος που κάνει air κουπί. Το ελληνικό κοινό ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα και έβαλε πλάτη στην κωπηλατική ψυχαγωγία και σε συντριπτικό βαθμό, ξάπλαρε στο μπετό της Πλατείας Νερού ώστε να κάνει εικονικό κουπί στην Γαλέρα των Amon Amarth, ενώ η μπάντα έπαιζε το μετριούλι τραγούδι "Put Your Back Into The Oar". Καλή φάση ομολογουμένως, αν και παραμένω σκεπτικός πάνω σε αυτή την μορφή διασκέδασης που προτείνει στην σκλαβοποίηση και κανονικοποίηση της απλήρωτης εργασίας, σε αντιδιαστολή με το moshing που συμβολίζει την αγριότητα της οικονομικής επιβίωσης και την πάλη των κοινωνικών τάξεων, απορώ πραγματικά που συνεχίζεις να διαβάζεις αυτές τις μλκιες.
107. Mui Zyu - Rotten Bun for an Eggless Century
H Eva Liu των Dama Scout, που πέρσι έβγαλαν το πολύ όμορφο gen wo lai (come with me) album , σκέφτηκε φέτος να βγάλει έναν solo δίσκο, υπό το όνομα Mui Zyu και να τον ονομάσει Rotten Bun for an Eggless Century. Το αποτέλεσμα ήταν απελευθερωτική dream electro-pop, με υπέροχο flow, έξυπνα synth beats και την φωνούλα της Eva να δροσίζει την βασανισμένη ψυχούλα σου. Με αρκετές επιρροές από την μελαγχολική ανατολίτικη μουσική της Κίνας (η τύπισσα κατάγεται από το Χόνγκ Κόνγκ) η φασούλα Mui Zyu είναι ό,τι πρέπει για να σε στείλει για ύπνο πάβλα χαλαρώσει μετά από μια κουραστική μέρα.
106. Phoxjaw - notverynicecream
Οι phoxjaw μας είχαν πάρει τα μυαλά με το Royal Swan, έναν από τους 10-20 καλύτερους δίσκους του 2020. Επιστρέφουν φέτος με το notverynicecream album, το οποίο μπορεί να μην μου προκαλεί την ίδια έκπληξη (που είναι εκείνα τα θηριώδη riff/κραυγές που ξέσκιζαν τις σάρκες μου;;;) όμως πάλι θεωρώ πως αξίζει να βρίσκεται στις καλύτερες κυκλοφορίες του 2023 λόγω της ασύμβατης λογικής που περιλαμβάνουν οι συνθέσεις του. Έιτε οι τύποι παίζουν rock/core με μια πειραματικά ηλεκτρονική αντίληψη επί της μουσικής τους (δλδ χωρίς να μοιάζει με industrial), είτε θέλουν να εξελίξουν την arctic monkeys λογική της pop rock μουσικής, είτε στριμώχνουν την ενέργεια τους κάτω την post punk αναλγησία, τελικά κάνουν όλα τα κολπάκια ενδιαφέροντα. Σίγουρα αποτελούν από τα ελάχιστα πράγματα που θα επιθυμούσα να δω απεγνωσμένα live για να καταλάβω αν λειτουργούν το ίδιο πορωτικά και από κοντά.
105. Spirit Adrift - Ghost at the Gallows
Οι Αμερικανοί ήταν μέσα στις 10 μπάντες που πριν μπει το 2020, πόνταρα πως θα γίνουν super stars. Ήξεραν (και ξέρουν) να γράφουν ωραίο heavy metal και έχουν όλο το πακέτο. Τελικά το Enlightened in Eternity δεν ήταν ο δίσκος πήραυλος που θα τους πήγαινε στο φεγγάρι, ούτε το Ghost at the Gallows είναι, όμως φαίνεται πως το γκρουπ δεν ενδιαφέρεται καθόλου για όλα αυτά στα οποία πόνταρα εγώ και απλά βγάζει μουσική που γουστάρει, για να περνάνε όσα κλγδ νιώθουν. Thin Lizzy, Maiden, Mastodon, Metallica και λοιπές μεγάλες δυνάμεις, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αναστήσουν το σώμα του Μάμρα του Παντοτινού. Ναι, τέτοιοι δίσκοι παίζει να το αναστήσουν αλλά εσείς ακούτε ακόμα «τα παλιά».
104. Violent Magic Orchestra - Supergaze
Όχι δεν είναι album αυτό. Είναι τραγούδι, ας το κάνει ο θεός. Οι Violent Magic Orchestra εδρεύουν στην Οζάκα της Ιαπωνίας και τα μέλη που αποτελούν το σχήμα ονομάζονται Xasthur, Darkthrone, Mayhem, Gorgoroth, Alcest και Black Metal. Ναι καλά καταλάβατε, έχουν ονόματα από μπλακ μέταλ μπάντες και παίζουν hardcore trance που έχει στοιχεία από black metal. Το αποτέλεσμα είναι πολύ ενδιαφέρον, προφανώς, αν και θεωρώ πως οι δύο κόσμοι είναι πολύ μακριά για να ενωθούν, μιας και πρεσβεύουν εντελώς αντίθετα θέματα επί ρυθμολογίας. Βέβαια, ζούμε στο 2023. Τα πάντα μπορούν να γίνουν και εδώ είμαστε για να τους παρακολουθούμε. Εγώ διασκέδασα πάντως με αυτή την μλκιτσα.
103. Tujiko Noriko - Crépuscule I & II
Είναι χαζό να θεωρείς πως η Δύση κατέχει όλο το πολιτισμικό αφρόγαλο της παγκόσμιας μουσικής. Η Οζάκα της Ιαπωνίας παράγει τρομερά πραγματάκια και ό,τι φτάνει στο ραντάρ μας, τσεκάρεται με θετική προδιάθεση. Τα Crépuscule I & II της Tujiko Noriko είναι φιλική ambient για τον μέσο ακροατή, ας την πούμε κινηματογραφική και αυτό το τελευταίο το βάζω εντελώς προσχηματικά, για την περιγραφή της «ευκολίας» δλδ δεν μπορώ να φανταστώ αξουαλι την μουσική αυτή να παίζει ως χαλί σε ταινία και αυτό γιατί αντιλαμβάνομαι πως είναι πολύ προσωπική και βιωματική η αποτύπωση της σκέψης της Noriko σε νότες. 1 ώρα και 46 λεπτά που σίγουρα θα χαθείς μέσα τους, αν ακούς τέτοια πράγματα (νηφάλιος ή όχι).
102. Loma Prieta - Last
Κάπου χάθηκαν για καμιά 8αριά χρόνια (δισκογραφικά μιλάω) και πλέον λένε να μας ξαναβαρέσουν στο κεφάλι με μια καλή ροπαλιά. Bay Area Hardcore είναι ο γενικός τίτλος, εγώ βάζω κάπου και την υποσημείωση screamo για 40ρηδες και το Last είναι τόσο καλό που ελπίζουμε να μην είναι το τελευταίο αλμπουμ μιας μπάντας που έπρεπε να είναι πολύ πιο γνωστή για τους δίσκους που είχε (φταίει και η Deathwish για αυτό). Η κακοηχία των lo-fi harsh φωνητικών έρχεται σε ρήξη με τις ευαίσθητες μελωδικές κιθάρες (ή πλήκτρα) και αυτή η αντίθεση είναι όλο το ζουμάκι του Last. Ισορροπία ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, την φωτεινή δύναμη και την σκοτεινή δύναμη, τον Νταρθ Βέηντερ και τον Λουκ Σκαηγουόλκερ. Καλύτερο κομμάτι του δίσκου το "Symbios".
101. Arooj Aftab, Vijay Iyer, Shahzad Ismaily - Love In Exile
Φτάσαμε και στο τέλος αυτής της 25αδας, ένα κλικ πριν το 100. Ο δίσκος που επέλεξα να μπει εδώ, ίσως ανήκει στους πρώτους 20 δίσκους, όπως ακριβώς συνέβη και στην προηγούμενη λίστα. Αυτό που με σταμάτησε να βάλω το Love In Exile πιο πάνω, είναι το γεγονός πως δεν έχω ψαχουλέψει αρκετά ανατολίτες τζαζ και κλασικούς, ώστε να μπορώ να αποτιμήσω πιο καθαρά τον ενθουσιασμό που είχα, όταν άκουγα την Arooj Aftab να ερμηνεύει υπέροχα ενώ από πίσω ακούγεται το πιάνο του Vijay Iyer ή το μπάσο του Shahzad Ismaily. Η τυχερή λέξη της περιγραφής αυτής είναι ο «μινιμαλισμός», οπότε μπορείς να αντιληφθείς ότι δεν είναι τίποτα φορτωμένο εδώ, το νερό βρίσκει μόνο του την πορεία για να φτάσει από το βουνό στην θάλασσα, εσύ πάρε μια βαρκούλα και απόλαυσε την διαδρομή.
