Ο δρόμος είναι ανηφορικός και είμαστε ακόμα στην αρχή. Την προηγούμενη Δευτέρα ξεκινήσαμε να περπατάμε το μονοπάτι της ανάπτυξης των 200 λόγων που θα θυμόμαστε το 2023, προσφέροντας στα κλγδ τις πρώτες 25 επιλογές. Εάν το χάσατε, τσεκάρετε εδώ το πρώτο μέρος με τις θέσεις 200-176.
Συνεχίζουμε την περιπλάνηση
175. Depeche Mode – Memento Mori
Πολύ βαρύ. Δύσκολος δίσκος. Θρήνος. Και ποτέ δεν θα φανταζόμουν πως θα ξεκινούσα με αυτές τις εκφράσεις για να περιγράψω δίσκο των Depeche. Η φυγή του Andy Fletcher από την διάσταση μας τον Μάιο του 2022, πήρε τους Gore και Gahan από το χέρι και τους ξαναέβαλε στο στούντιο και να γράψουν τον πιο βαρύ, συναισθητικά, δίσκο τους. Και όλες οι συνθέσεις ταιριάζουν τρομερά σε αυτό που λατρεύουμε (κάποιοι από εμάς) στους Ντιπές. Αργά beats, θρηνητικές μελωδίες στα φωνητικά και μια βρετανική μουντάδα που είναι γαμημένα όμορφη. Όσοι προσπεράσατε χωρίς να δώσετε σημασία, ακούστε το "Before We Drown" ρε μάγκες και τα ξαναλέμε.
174. Marina Satti – Tucutum
Πάμε λίγο να το ελαφρύνουμε. Η τρολιά της Σάττι για την όλη φάση με τους τράπερς, ακούει στο όνομα Τουκουτούμ ή Τεκετεκετεκετεκετεκε, με το τραγουδάκι να γίνεται massive hit με τους μισούς να γουστάρουν φουλ και τους άλλους μισούς να κράζουν. Και αυτό εγώ το βλέπω ως την απόλυτη επιτυχία για έναν καλλιτέχνη, δηλαδή το να προκαλεί τις αισθήσεις και την σκέψη. Και μόνο που υπήρχε γιαγιάκα με κλγδ στο σχετικό βίντεο, εγώ είμαι πολύ χαρούμενος. Άνω αστερίσκος: η τρολιά είναι καλή να επαναλαμβάνεται μόνο από τα τρολ, εάν επαναληφθεί από καλλιτέχνη, ενσωματώνεται στην εικόνα/πρόταση του.
173. ξόρκι - Στη Γη των Μεγάλων Μανιταριών
Ευχαριστώ κάθε μέρα το Bandcamp γιατί τέτοιες κυκλοφορίες, πλέον βρίσκονται κοντά σου με το πάτημα του ενός κουμπιού. Από τα μπουντρούμια του underground, παρέα με κατσαρίδες και λιγδωμένους ποντικούς, το ξόρκι τραγουδάει για τα σκουπίδια, τις σκιές και την μούχλα. Τραγούδια που ακούγονται εντελώς διαφορετικά εάν τα ακούς μέσα σε κάποιο υγρό υπόγειο, να στάζει πάνω σου σκουριά, ενώ μια γάτα αργοπεθαίνει στα πόδια σου. Ξεχαρβαλωμένες παντόφλες, τρύπιο βρακί και μύξες αποξηραμένες στο πίσω μέρος του κομοδίνου. Έγραψα αρκετά σιχαμένα πράγματα για να σε πείσω να πατήσεις το play εδώ και να φτιάξεις τις δικές σου εικόνες.
172. David Crosby (1941-2023)
Θα μπορούσε να είναι σε αυτή την λίστα και μόνο επειδή συνυπογράφει το τραγούδι Wooden Ships. Αλλά ο Crosby έκανε πολλά πολλά περισσότερα για την μουσική, ως συνιδρυτής των The Byrds, των Crosby, Stills, Nah (& Young) αλλά και ως solo καλλιτέχνης. Όποιος γουστάρει folk ή ψυχεδέλεια έχει περάσει από την αγκαλιά της ζεστής φωνής του, η μισή rock σκηνή των USA του οφείλει ένα ποσοστό των εσόδων που εισπράτει εδώ και 40 χρόνια, ενώ φρέσκοι τραγουδιάρηδες και μελωδιοποιοί σαν τον Sufjan Stevens και τους Fleet Foxes, θα έπρεπε να πίνουν νερό στο όνομα του. Κωλοπαιδαράς και αθυρόστομος, ο Κρόσμπι έζησε τα πάντα και πέθανε στο σανίδι, παρά τα σοβαρά προβλήματα που είχε με το συκώτι του, ήδη από τα ‘90s. Αλησμόνητος.
171. Sufjan Stevens - Genuflecting Ghost
Μιας και τον αναφέραμε τον Σούφιαν, να πούμε και καμιά καλή κουβέντα για το παλικαράκι, που βγάζει σχεδόν κάθε χρόνο κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Φέτος, με τον δίσκο του Javelin, έχει στοχεύσει να κάνει ακόμα μεγαλύτερο γκελ από όσο ήδη κάνει. Και αν με ρωτάτε, κάθε καλά διαβασμένη φασαίικη λίστα, οφείλει να τον έχει μέσα. Oh wait… Για φέτος πως δεν έπιασε τα standards του Carrie and Lowell album, δίνοντας μου την εντύπωση πως αναμασά το ίδιο κολπάκι με μικρές αλλαγές που δεν δίνουν υπεραξία που απαιτώ. Όμως θα μοιραστώ μαζί σας το κομματάκι που με κράτησε πιο πολύ και με στίχο και με μελωδία και με ψυχοπονιάρικο στυλάκι που όσο και να το κάνουμε είμαι ευαίσθητη ψυχούλα τις περισσότερες μέρες του χρόνου και θεωρώ πως και σε εσάς θα αρέσει τελικά.
170. Youth Valley - Lullabies For Adults
Είχα γράψει για αυτό τον δίσκο «Ο δίσκος είναι ταξίδι, άτυχοι όσοι τους ακούσατε μέσα στον ντάλια ήλιο στο Release, η δουλειά που έχουν κάνει απλώνει τα δίχτυα της μόνο βράδι και με δροσιά, με τα πόδια ανοικτά, απλωμένα στο κάγκελο του μπαλκονιού, φτηνή μπύρα και κράκερς, το αεράκι να σου χτενίζει ό,τι χρειάζεται χτένισμα τέλοσπάντων, το αλμπουμ αυτολογοκρίνεται έτσι και αλλιώς, αφού: Νανουρίσματα μόνο για Ενήλικους. Είναι καλός δίσκος αυτός, μάγκες, ακούστε τον. Το λέει και ο Μάρκος ο Φράγκος, όχι μόνο εγώ.» Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι επιπλέον ή διαφορετικό. Από τις ελληνικές κυκλοφορίες της χρονιάς που αξίζει να τσεκαριστούν.
169. Måneskin - Gossip ft. Tom Morello
Να παραδεχτώ κάπου εδώ, πως δεν πίστευα ότι οι Måneskin θα διαχειριστούν σωστά την όλη φασούλα Eurovision αλλά οι Ιταλοί με κατούρησαν. Ο δίσκος τους RUSH! είναι συμπαθητικός, παρά τις ασθένειες που φέρουν οι σύγχρονοι rock δίσκοι που στοχεύουν στα εκατομμύρια κλγδ. Στο συγκεκριμένο κομμάτι, ο μαϊντανός Morello προσφέρει ένα κλασικό σολάκι για τα στάνταρτ του, θυμίζοντας τις παλιές καλές μέρες των Audioslave, ενώ και το όλο pop μεν edgy δε στήσιμο του video clip είναι κάτι που θα θυμάσαι για πολύ καιρό (ναι, μιλώ και για το nudity). Οι Μάνεσκιν άμα σταματήσουν να ασχολούνται με τι αρέσει στο κοινό αλλά σε αυτούς, ίσως γράψουν και άλλα τραγούδια στο επίπεδο του "Zitti e Buoni".
168. Bergfried - Romantik II
Η λίστα αυτή χωράει και EP και split αν είναι τόσο πλούσια και ποιοτικά όσο το δεύτερο Ρομαντικό EP των Bergfried. Από την pop/indie rock μέχρι το επικό heavy metal, σε μόλις 6 συνθέσεις, το δίδυμο των Anna de Savoy και Erech III. von Lothringen απλώνουν τις αρετές τους και να μου το θυμηθείτε πως σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσουν την μουσικούλα τους σε μεγάλη κλίμακα (οι 100 κόπιες που έκοψαν το EP εξαφανίστηκαν σε ώρες). Η αγάπη των δύο μουσικών για τις ιστορίες αγάπης, φτιάχνουν ωραία concept και η αγάπη της Sarah των Smoulder για το underground, θα τους κάνει φίρμες, πρώτοι εδώ.
167. Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Frontman
Την μέρα που έπαιζαν στην Τεχνόπολη οι Melvins, το δικό μου μυαλό έμεινε κολλημένο στην περιπτωσάρα που ακούει στο όνομα Matthew Baty. Είχα γράψει στην ανταπόκριση της συναυλίας, τότε: «…μοιάζει στον Rob Schneider και χορεύει σαν παλαιστής σούμο ή κάτι τέτοιο τέλοσπάντων σε κάθε κομμάτι. Ο Baty χοροπηδάει, παίζει box, τεντώνει χέρια πόδια, κοιτάει με ένα υπέρχαζο βλέμμα το κοινό, ουρλιάζει στο μικρόφωνο σαν ψυχωτικός και γενικά θα μπορούσα να δηλώσω πως προσφέρει μια ολόκληρη θεατρική παράσταση». Τους Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs τους γούσταρα και από πριν. Πλέον τους λατρεύω επειδή έχουν αυτόν τον τρελό για frontman.
166. Emi Path - Void
Η μουσική είναι βίωμα και φαντασία. Όταν ακούω τον δίσκο της Emi Path με τίτλο Void, νιώθω σαν περπατάω σε ένα σκοτεινό δρόμο τη νύχτα ή κάνοντας βόλτα μέσα στο πάρκο, όταν το φως αρχίζει να αλλάζει, μερικές φορές νιώθω λίγο περίεργα, νιώθω λίγο αγχωμένος όταν είναι σκοτεινά, μάλλον πρέπει να είναι ο φόβος του σκοταδιού, φόβος του σκοταδιού. Ίσως η παραπάνω περιγραφή να σου θυμίσει κάποιο τραγούδι των Maiden, όμως η Emi δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Παίζει πειραματική μουσική, βασισμένη σε ηλεκτρονικές λούπες, κάπου ανάμεσα στο drone και την ambient με βασικό συστατικό όμως, την φαντασμαγορική φωνή της. Και το φαντασμαγορική δεν πάει στο θέμα της έκτασης αλλά στο actual φάντασμα που παίζει να υπάρχει στις φωνητικές χορδές της. Σκιάχτηκα μλκες ακούγοντας το Void και γι’ αυτό ο δίσκος μπαίνει σε αυτή την λίστα.
165. Οι πωλήσεις βινυλίων ξεπερνούν τις πωλήσεις CD για πρώτη φορά μετά το 1987
Όσοι από εμάς, ακόμα αγοράζουμε την μουσική που ακούμε, κάτι τέτοια νέα μας γεμίζουν με επιπλέον ερωτηματικά. Στην σχετική έρευνα, αν κοιτάξεις λίγο καλύτερα, τα νούμερα μιλάνε για συνολικά έσοδα από πωλήσεις. Με τις τιμές του βινυλίου να έχουν πάει τουλάχιστον 25% πάνω και το CD να κατρακυλάει, ήταν φυσικό και επόμενο να συμβεί αυτό. Επειδή όμως φασαίοι δεν είμαστε και όσο και αν τα αγαπάμε τα δισκάκια μας, προτεραιότητα έχει η επιβίωση μας και δεν επιβιώνεις τρώγοντας παγάκια, πλέον ως Επίτροπος έχω κάνει switch στις αγοραστικές μου συνήθειες και πέφτω με τα μούτρα στο υποτιμημένο σιντάκι, μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα, γιατί μλκες 40 ευρώ για ένα βινύλιο άνευ λόγου και αιτίας, δύσκολα θα δώσω.
164. Voidceremony - Threads Of Unknowing
Χαλαρά το έχουμε πάει σε αυτήν την 25άδα και ήρθε η ώρα να πατήσουμε γκάζι. Death metal fusion αυτοαποκαλούν οι Voidceremony την μουσική τους και ποιος είμαι εγώ να πω όχι, είμαι ταπεινός άνθρωπος, ακούω άταστο μπάσο, πατάω λάηκ. Η μουρλαμάρα του Threads Of Unknowing είναι απαράμιλλη και απαιτείται να έχεις λίγο παραπάνω υπομονή και επιμονή από τον μέσο όρο για να συνδεθείς με την περίπλοκη και ταυτόχρονα αδυσώπητη μουσικούλα. Το κιθαριστικό δίδυμο Garrett Johnson και Phil Tougas (Atramentus, Chthe’ilist, Worm, First Fragment) προσφέρει σεμιναριακά παιξίματα, ίσως στο πιο κιθαριστικά άρτιο δίσκο που θα βρείτε στην 200άδα μου. Για να το επιβεβαιώσετε ξεκινήστε από το τέλος του album και την υπερσύνθεση: "Forlorn Portrait: Ruins of an Ageless Slumber".
163. Λυκαβηττός Resurrection
Τόση πόλη, τόση πεδιάδα και πάλι θα πρέπει να ανεβαίνουμε αυτή την γμμνη ανηφόρα μέσα στο λάλαρο. Όλο να μας ταλαιπωρούν θέλουν ρε σεις, τα μαρτύρια του Σίσυφου τραβάμε για να ακούσουμε λίγο μουσικούλα. Στα σοβαρά τώρα, κάθε επιπλέον χώρος που μπορεί να φιλοξενήσει καλλιτεχνικά δρώμενα, είναι καλοδεχούμενος. Άνω τελεία. Δεν γνωρίζω ούτε με ενδιαφέρει τι είδους παραστάσεις και live θα παιχτούν στο θέατρο Λυκαβηττού, αυτό που γνωρίζω είναι πως ένας ιστορικός χώρος επανήλθε και μπαίνει στο calendar της χρονιάς. Λογικά μέσα στο 2024, το πρόγραμμα του θα έχει κάτι που θα με κάνει να ανέβω στον βράχο και να θυμηθώ τα παλιά.
162. Για Νόμπελ Λογοτεχνίας προτάθηκε ο B.D. Foxmoor των Active Member
«Κάνε παιδιά να δεις καλό» λέει η παροιμία και δεν διαφωνούμε σε καμιά περίπτωση. Ο γιόκας του Μιχάλη Μυτακίδη, με το όνομα Σωτήρης Ραμόν Μυτακίδης μάζεψε ψηφιακές υπογραφές, ώστε ο πατέρας του να προταθεί για το Νόμπελ Λογοτεχνίας ως ο σημαντικότερος εν ζωή ποιητής της Ελλάδας μας. Μέχρι στιγμής το εγχείρημα έχει μαζέψει 2.421 υπογραφές και αντιπροτείνω ως Επιτροπή να μαζέψουμε υπογραφές για να πάρει το Νόμπελ Λογοτεχνίας ο Joey De Maio. Ε, δεν θα μαζέψουμε 10.000 υπογραφούλες side by side ρε κλγδ;;; Άνετα.
161. Girl Ray – Prestige
Να 'ναι καλά η Dua Lipa, που ξαναέκανε thing την funky disco pop σε τόσο μεγάλα κοινά και πλέον ξεπετάγονται πιο εύκολα περιπτωσούλες σαν τις Girl Ray. Το τρίτο τους album, με τίτλο Prestige, έχει την στάμπα ποιότητας του παραγωγού Ben H. Allen (M.I.A, Gnarls Barkley, Christina Aguilera, Deerhunter) και αυτό δίνει στα κορίτσα έναν άλλο αέρα, ένα άλλο πρεστίζ, χαχα καλό ε. Εάν στην φωνή ήταν μια πιο αεράτη ποπ σταρ και όχι η indie, ζεστή φωνούλα της υπέροχης κατά τ’ αλλα Poppy Hankin, αυτός ο δίσκος ίσως πούλαγε εκατομμύρια. Τώρα θα τον ξέρουμε λίγοι και καλοί και είμαι πολύ ΟΚ με αυτό. Νιώθω ήδη ανώτερος (sic).
160. MOb - MOb 1
Σηκώθηκα και χειροκρότησα όταν έσκασε αυτό το ντεμπούτο. Kraut και jazz, από αθηναικό τρίο χωρίς απολύτως καμία έκπτωση, λες και συνέβη στο Βέλγιο ξέρω γω, είναι απίστευτα πράγματα. Όταν λέω και ξαναλέω πως σε αυτή την φάση είμαστε έτοιμοι να εκτοξευτούμε ως σκηνή, το εκφράζω ορμώμενος από τέτοιες κυκλοφορίες. Πριν 2 χρόνια είχα πάθει την πλάκα μου με τον δίσκο των Mildlife, που είχε τίτλο Automatic. Το Mob 1 παίζει στο ίδιο γήπεδο, χωρίς τους χορευτικούς ρυθμούς και τους indie χρωματισμούς. Είναι πιο αυστηρό δλδ, λίγο πιο clinic oriented αλλά ταυτόχρονα πολύ ανοικτό σε ηλεκτρονικά μπασταρδέματα (άλλοτε darkwave άλλοτε psych/kraut άλλοτε πειραματικό μπλινκ μπλονκ και ambient). Μας χαλάει; Όχι βέβαια, για να το βλέπετε εδώ. Δεν φαντάζομαι καν τι θα μπορούσαν να κάνουν σε ένα επόμενο βήμα, αν βρουν μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.
159. Sinéad O'Connor (1966-2023)
Η Ιρλανδή τραγουδίστρια και συνθέτης που έγινε ευρέως γνωστή στα ‘90s με την διασκευή του "Nothing Compares 2 U", που έγραψε ο Prince το 1985 έγινε σύμβολο της μουσικής τόσο για τις παθιασμένες ερμηνείες της όσο και για το πάθος της σε ό,τι υποστήριζε. Κακά τα ψέματα, μάγκες, η τύπισσα είχε φάει ακραίο bullying από συντηρητικές ομάδες και συαδέλφους της, για πράγματα που τώρα όλοι στηρίζουμε και τα θεωρούμε αυτονόητα. Ακόμα θυμάμαι την κοροϊδία που της έριχναν για εκείνη την φωτογραφία του Πάπα που είχε σκίσει στο Saturday Night Live, λέγοντας ότι οι Καθολικοί παπάδες βίαζαν παιδάκια κατ’ εξακολούθηση. Έ μια δεκαετία αργότερα, επιβεβαιώθηκε. Τα προβλήματα υγείας δεν βοήθησαν την κατάσταση της ως καλλιτέχνη και performer, όμως παρέμεινε ενεργή μέχρι το τέλος.
158. Dream Unending & Worm - Starpath split
Αφού ομολογήσω πως το εξώφυλλο του Starpath split αυτού μου θυμίζει το meme με τους δύο λύκους που έχουμε μέσα μας και είναι και οι δύο μλκες, να πούμε πως είναι μια ακόμα κορυφαία κυκλοφορία από τις 2 μπάντες. Οι Dream Unending πιο ατμοσφαιρικοί και εγκεφαλικοί, οι Worm πιο γλεντζέδες και τεχνικοί, αλληλοσυμπληρώνουν μια συνεργασία που τα έχει όλα και συμφέρει, άνετα μπορεί να την ακουμπήσει ένας doomομεταλλάς που ακούει σλατζιές, άνετα το τσεκάρει ένας majestiκομπλακμεταλλάς που θέλει σύνθια στο τάπα τούπα του αλλά και ένας παραδοσιακός ντεθομεταλλάς, μπορεί να βρει να ακουμπήσει την ύπαρξη του, δίπλα στις ανίερες μονο/δι-σολίες που σκίζουν τις δίκασες σαν βούτυρο. Για όλους έχει, πάρε πάρε πάρε.
157. Allochiria – Commotion
Δίσκος που τον περιμέναμε, όπως οι Bucks των Damian Lillard και ευτυχώς όλα πήγαν μια χαρά και μας αποζημίωσε πλήρως. Στο Commotion παρατηρούμε βελτίωση σε όλους τους τομείς που χαρακτηρίζουν έναν τούμπανο post/sludge metal δίσκο, κρυστάλλινη παραγωγάρα, η Ειρήνη να γεμίζει το σύμπαν με κραυγές, κιθάρες που ίσως να ζήλευαν και οι Gojira (sic) όλα τέλεια και όμορφα, ένα πραγματάκι μικρό λείπει για να βάλει τον δίσκο στην πρώτη 20αδα και λέγεται «πιο πολλά τραγούδια σαν το Casualties», το οποίο σημαίνει «μικρές λεπτομέρειες που σε κάνουν να θυμάσαι για πάντα κάτι». Το εν λόγω κομμάτι περιέχει ακριβώς αυτό το στοιχείο που θα απαιτούσε κάποιος παντελώς άσχετος με την μπάντα για να μετατραπεί στον απόλυτο fan της.
156. Η Rosalia σηκώνει την ελληνική σημαία
Η πρώτη συναυλία της Ροζαλίας, μιας από τις μεγαλύτερες pop star στην ηφύλιο, μας γέμισε με εθνική υπερηφάνια, αφού η Καταλανή είπε αρκετές λέξεις στα ελληνικά και σήκωσε στον αθηναικό ουρανό την γαλανόλευκη. Πιο πριν, βέβαια, είχαμε απολάυσει τις μεγάλες της επιτυχίες Μπιτσοτσίτσο και Σαόκο και Τσίκεν Τεριάκι. Όλα αυτά συνέβησαν σε μια από τις μέρες του Release Athens Festival, στην σύμπραξη του με το Nostos Festival τους Σταύρος Νιάρχος Foundation, ω μλκ, τόσο πολιτισμό δεν τον αξίζω, ειλικρινά, θα πέσω πάλι στους Manowar και καθόλου δεν το θέλω αυτό.
155. REZN – Solace
Συνεχίζουμε στο post metal και οριακά καλύτερος μου φάνηκε ο δίσκος των REZN, με τίτλο Solace, γιατί έχει αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που ανέφερα πριν. Π.χ αυτή η φλογέρα στο πρώτο τρακ που θυμίζει ινδιάνους ξέρω γω και τα ηλεκτρονικά τσουμπλέκια πάυλα μπασογραμμές έξτρα παύλα κιθαριστικό feedback που παραπέμπουν στον ήχο του αγέρα φυσαγέρα πέρα μακρυά, είναι κάτι που δύσκολα θα σκιπάρεις αν νιώθεις από post. Τα ψυχότροπα φωνητικά και οι prog τσαχπινιές δεν αλλάζουν το αποτέλεσμα, το οποίο είναι pure post για άτομα που λατρεύουν να χάνονται ανάμεσα στις σκέψεις τους με ή χωρίς την βοήθεια νρκτκών, ενώ τις σκέψεις τους διακόπτουν δυναμικές γκρούβες και οροσειρές από ριφ. Πολύ όμορφος δίσκος.
154. José James - On & On
Αυτή η λίστα ήταν λίγο παραπάνω jazz από όσο περίμενα αλλά νομίζω θα κάνει καλό σε όλους μας, μια βόλτα στην πιο αναπτυσσόμενη σκηνή all over the world. Ο José James είναι βέρος Νεοϋορκέζος, από τα βάθη της Νέας Υόρκης, μπορεί και όχι, το σημαντικό είναι πως θεωρείται ως ένας από της σημαντικότερους jazz vocalists της γενιάς μας. Και για να παίξει την μπάλα όπως την έπαιζαν οι παλιοί, τιμά την Erykah Badu, μια από τις σημαντικότερες jazz vocalists της προηγούμενης γενιάς, διασκευάζοντας με ΤΕΛΕΙΟ τρόπο 7 συνθέσεις της. Το αποτέλεσμα μπορείτε να το ακούσετε και εσείς πολύ εύκολα εδώ. σ.σ.: o Ben Williams στο μπάσο παίζει παπάδες.
153. Iskandr - Spiritus Sylvestris
Τους Iskandr τους είχα αφήσει στην Ολλανδία να παίζουν γαμηστερό black metal. Φέτος τους πιάνω να παίζουν gothic something, πολύ κοντά στους Laibach και τους Dead Can Dance. Τα καταφέρνουν καλά; Σούπερ καλά τα καταφέρνουν γιατί κατέχουν τις τέχνες της σκοτεινιάς και κυρίως της γκλουμιάς. Εάν συμπεριλάβεις τα ακαταλαβίστικα που λένε στην γλώσσα τους, το Spiritus Sylvestris είναι σχεδόν απαγορευτικά ελκυστικό, κάτι σαν το μήλο του Αδάμ ή της Εύας, δεν ξέρω ποιανού ήταν, το θέμα είναι πως όλοι ήθελαν να το φάνε. Πολύ γεμάτος ήχος για gothic, έξυπνοι ρυθμολογία και γεμίσματα, φοβερή αισθητική, όλα συνηγορούν στο να ακουστεί ο δίσκος από βασανισμένες πσυχούλες.
152. Gatekeeper - From Western Shores
Αν έχει κάτι το metal σε αφθονία, είναι οι Gatekeeper και δεν εννοώ την μπάντα. Η μπάντα είναι μια (χαρά) και παίζει απολαυστικό heavy metal με τον πιο επικό τρόπο και με μια φωνάρα στις τάξεις της. Το Grey Maiden πριν 4 χρόνια ήταν ένας εξίσου δυνατός δίσκος, όμως το From Western Shores θα πάει τους Καναδούς σε πιο μακρινές ακτές. Ίσως τους φέρει κάποια μέρα ξανά (έπαιξαν στο Up the Hammers του 2019) και στις δικές μας ακτές. Αυτό που μαρέσει στην μπάντα αυτή είναι ότι παραμένουν vintage ενώ γράφουν το μέταλ τους με έναν εντελώς σύγχρονο τρόπο, συνδυάζοντας διαφορετικά πράγματα από 500 διαφορετικές μπάντες, χωρίς να νοιάζονται για το αν ακούγονται power ή έπικ ή τζουντασπριστικοί ή αιρονμεηντενικοί ή μανουογορικοί σε κάθε κομμάτι. Όλα είναι ατμός, στο κάτω κάτω.
151. Jessie Ware - That! Feels Good!
Φτάσαμε στο τέλος αυτής της 25αδας με την Jessie. Ίσως να την περίμενα να σκαρφαλώσει πιο ψηλά στην λίστα μου, όμως νομίζω πως το προ τριετίας What's Your Pleasure? ήταν αρκετά καλύτερος δίσκος, σίγουρα λιγότερο ψηλομύτικος. Όμως οι κομματάρες δεν είναι λίγες, ψώνισε "Free Yourself", ψώνισε "Begin Again", ψώνισε "Freak me Now", ψώνισε "Shake the Bottle" και κούνα το με τους πιο funky ρυθμούς της πόλη, στο Τζερόνιμο Γκρούβι, χαχαχα μα τι λέω, δεν παίζω Grand Theft Auto, ώπα μισό να αλλάξω συχνότητα. Η Jessie δίνει πόνο, είναι στα καλύτερα της, όμως 2-3 τραγουδάκια είναι αναμάσημα, σε κάθε περίπτωση δίσκος που δύσκολα θα ξεκολλήσεις από πάνω του, σε κολλάει άσχημα με τα ρεφραίν και την άρρωστη γκρούβα του.
