Τι είναι αυτό που χρειαζόταν ώστε το πραγματικά νεανικό κοινό της Αθήνας – και όχι μόνο απ’ ό,τι φάνηκε – να μυηθεί στη συναυλιακή και φεστιβαλική κουλτούρα, μια συνήθεια (αν όχι προνόμιο) που απολαμβάνουν τα τελευταία αρκετά μάλλον χρόνια όσοι έχουν καβατζάρει τα 25 εδώ και καιρό; Η απάντηση μοιάζει να είναι ξεκάθαρη μετά τη χθεσινή θριαμβευτική εμφάνιση της Rosalía στο νεοσύστατο Release Athens x SNF Nostos, που μετέτρεψε την Πλατεία Νερού και το Ξέφωτο του ΚΠΙΣΝ στο απόλυτο place-to-be ένα καλοκαιρινό βράδυ Τρίτης. Απάντηση που χρειαζόταν και με το παραπάνω, αν θυμηθεί κανείς την online γκρίνια και τα σχετικά πηγαδάκια που είχαν δημιουργηθεί όταν η συναυλία της Ισπανίδας superstar είχε ανακοινωθεί τους προηγούμενους μήνες, και έβρισκε τότε πολλούς και πολλές να αναρωτιούνται εριστικά: «τι είναι το Rosalía;».
Η Gen Ζ γνώριζε φυσικά πολύ καλά ποια είναι και τι είναι αυτό που κάνει – και το κάνει καλά – η γεννημένη το 1992 Rosalia Vila Tobella, η genre-bending μουσική της οποίας την έχει μετατρέψει από το 2018 ως σήμερα σε ένα από τα πιο σημαντικά και ελπιδοφόρα acts παγκοσμίως. Γι’ αυτό και από πολύ νωρίς το απόγευμα, ο κόσμος είχε ξεκινήσει να συρρέει στα δύο venues που φιλοξενούσαν το φεστιβάλ, όπου και θα απολάμβανε τα sets των Kandè, Sidarta, Ayra Starr, IAMDDB, Central Cee και Tinashe ως το πιο ταιριαστό warm-up όσων θα ακολουθούσαν.
Η όρεξη ήταν εμφανής από τις πρώτες κιόλας νότες, όταν η ανερχόμενη neo-soul και R&B καλλιτέχνιδα, Kandè, βρέθηκε στην κεντρική σκηνή της Πλατείας Νερού με τη μπάντα της, με τον κόσμο να ψήνεται στο φουλ με ό,τι άκουγε και να μην πτοείται από τον ήλιο και τη ζέστη που κρατούσαν ακόμη για τα καλά. Στο έτερο stage του ΚΠΙΣΝ (που μάλιστα βλέπαμε στα video walls της Πλατείας Νερού όταν η Kandè είχε τελειώσει την εμφάνισή της), ο 22χρονος Sidarta, ένας απ’ τους μεγαλύτερους stars της εγχώριας trap και rap σκηνής έκανε μάλλον πανικό – ενδεικτικό του πόσο μοιάζουμε να αγνοούμε ακόμη και όσοι ασχολούμαστε με τη μουσική γραφή επαγγελματικά το πόσο οι νέες γενιές ψάχνονται με τα εν λόγω ακούσματα.
Η σκυτάλη θα δινόταν στην εκρηκτική IAMDDB στο Ξέφωτο, σε μια εμφάνιση με όρεξη, καυστικό χιούμορ και massive ταπεραμέντο – πράγμα που σίγουρα έχει να κάνει με τις ρίζες της από την Πορτογαλία και την Αγκόλα, συνδυαστικά με το μεγάλωμά της στο Manchester της Αγγλίας. Εκείνη θα μας μυούσε όσο έπεφτε ο ήλιος στην urban jazz (όπως την ονομάζει) και περήφανα μαύρη μουσική της, με hip-hop, trap και neo soul βάσεις, δίνοντάς μας να καταλάβουμε τι ήταν αυτό που έκανε τη Lauryn Hill να την επιλέξει ως supporting musician στην περιοδεία της το 2018, όταν η ίδια ήταν μόλις 23 ετών.
Παράλληλα στο main stage, η 21χρονη Ayra Starr από το Μπενίν της Δυτικής Αφρικής, θα αποδείκνυε και με το παραπάνω πώς μια πιτσιρίκα που απλώς ανέβαζε videos με covers γνωστών κομματιών στο Instagram, έφτασε να γίνει η πρώτη γυναίκα καλλιτέχνις που φτάνει στο νο.1 των charts στη Νιγηρία, ξεπερνώντας επίσης τα 100εκ. views στο YouTube με το εθιστικό tune της, το “Rush”.
Central Cee στη συνέχεια, με μπόλικα pyro effects για τον πιο διάσημο Βρετανό rapper αυτή τη στιγμή, με αισθητική Wild West-meets-Grim-Britain και ένα διόλου μικρό τμήμα του κοινού που βρισκόταν στο Ξέφωτο να δείχνει με τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις του ότι δεν είχε βρεθεί στο φεστιβάλ απλά και μόνο για τη Rosalía – στο δικό του set είδαμε και το μάλλον πρωτοφανές θέαμα δύο έφηβων μαύρων κοριτσιών που, φορώντας χιτζάμπ που κάλυπτε το κεφάλι τους, ράπαραν ευτυχισμένες πάνω στο flow του αγαπημένου τους καλλιτέχνη τραβώντας παράλληλα video όσα ζούσαν.
Η αγωνία να βρεθούμε σε καλό spot για τη Rosalía μας κάνει να αφήσουμε ωστόσο σύντομα τον Central Cee χωρίς να το πολυθέλουμε, προλαβαίνοντας και λίγο από την Tinashe στην κεντρική σκηνή. Και ο χρόνος που την είδαμε ήταν επαρκής για να καταλάβουμε τι είναι αυτό που έκανε το «δύσκολο» Pitchfork να τις δώσει το 2021 τις ευλογίες του, με την εμφάνισή της να είναι παράλληλα και ένα αδιαμφισβήτητα hot θέαμα σε μια έτσι κι αλλιώς hot λόγω θερμοκρασίας ΚΑΙ κοινού Πλατείας Νερού.
Μιλώντας για το κοινό της συναυλίας λοιπόν, δεν γίνεται να μην αναφερθούμε με ιδιαίτερη χαρά στη φρεσκάδα και την απαραίτητη ανανέωση που είδαμε να φέρνει σε μια διοργάνωση αυτού του βεληνεκούς στην Αθήνα. Έφηβες και έφηβοι με τους γονείς τους και στην πρώτη ίσως συναυλία της ζωής τους, κοριτσοπαρέες με Motomami aesthetics σαν να ξεπήδησαν από video στο TikTok, η περήφανη queer κοινότητα της πόλης μας (με εκπροσώπους μάλιστα όλων των ηλικιών), γηραιότερα indie kids που τόλμησαν να ξεπεράσουν τα μουσικά τους όρια, πολύ μα πολύ glitter και body painting και γενικά κόσμος που φαινόταν να μην μπορεί να περιμένει για να παραδοθεί στον χορό.
Έτσι και έγινε λοιπόν, με τη Rosalía να ανεβαίνει στη σκηνή με ακρίβεια λεπτού ως προς το timetable της συναυλίας, ξεκινώντας δυναμικά όπως κάνει στην τρέχουσα περιοδεία της με το banger tune“Saoko”. Περιτριγυρισμένη από την ομάδα των ταλαντούχων χορευτών της και υπό τους ήχους της χαρακτηριστικής Kawasaki μηχανής, από το πρώτο κιόλας κομμάτι δημιούργησε το απόλυτο ντελίριο στο κοινό, το οποίο από ό,τι φάνηκε από το ακατάπαυστο sing-along είναι έτοιμο να δώσει εξετάσεις για το πρώτο δίπλωμα Ισπανικών (Καταλανικών για την ακρίβεια) με την πρώτη ευκαιρία.
“Bizcochito” στη συνέχεια με όλα τα ενθουσιώδη bizcochitos του κοινού να ουρλιάζουν κυριολεκτικά ασταμάτητα, όσο ένα υπερθέαμα εκτυλισσόταν στο κατά τα άλλα λιτό stage. Υπερθέαμα μιας και τα επικά χορευτικά της Καταλανής τραγουδοποιού και των συνεργατών της προβάλλονταν παράλληλα μέσω real time video στις γιγαντοοθόνες του venue, με μια εξαιρετικά μελετημένη τηλεσκηνοθεσία που έκανε ακόμη και τους ανθρώπους που βρέθηκαν στο χειρότερο πιθανό σημείο του από άποψη ορατότητας της σκηνής να στροβιλίζονται κι αυτοί, σαν να πρωταγωνιστούν όλοι μαζί σε ό,τι εκτυλισσόταν. Η χρήση των steadycams με αυτόν τον τρόπο μετά από αυτό το live, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα φορεθεί πολύ μετά από τα χιλιάδες stories που κάνουν τον γύρο των social media ως τώρα.
Παρά τις non-stop εμφανίσεις της στα πλαίσια της tour της, η Rosalía εμφανίστηκε με σαρωτική ενέργεια και μπόλικη διάθεση για επικοινωνία με το κοινό, μιλώντας αποκλειστικά στη γλώσσα της αλλά και έχοντας μάθει πολλές – πάρα πολλές – λέξεις και φράσεις στα ελληνικά, τις οποίες δεν έχανε την ευκαιρία να πετά κατά τη διάρκεια του set για να αποθεωθεί κάθε φορά από τον κόσμο.
Πολύ μα πολύ τραγούδι και χορός στα “La Fama” και “Despecha”, με το “La Noche De Anoche” που είχε προηγηθεί να τραγουδιέται κυριολεκτικά από τους μεγαλύτερους θαυμαστές της στο front-of-stage στους οποίους και έδωσε η ίδια το μικρόφωνο, η απόλυτη αποθέωση στη διασκευή του “Blinding Lights” του Weeknd, αλλά και τρυφερότητα στο “Hentai”, σε σημεία του οποίου δεν έπεφτε καρφίτσα στην Πλατεία. Και παρά την έκσταση που η εμφάνισή της προκαλούσε, η Rosalía δεν έδειξε λεπτό να ενδιαφέρεται για το αν η ίδια φαίνεται on fleek επί σκηνής, σκουπίζοντας τον ιδρώτα και όλο της το μακιγιάζ με τις πετσέτες που της έδινε το επιτελείο της, αφήνοντας την φρεσκάδα και την καθαρότητα της φωνής της να είναι αυτά που υπερισχύουν και έχουν τελικά σημασία.
“Motomami”, “La Combi Versace” και οι συνεργασίες της με τον μέλλοντα σύζυγό της, Rauw Alejandro, τα “Beso” και “Vampiros” δηλαδή, ήταν μόλις λίγα από τα κομμάτια που θα έρχονταν στη συνέχεια, με την ενέργεια και το vibe να μην χάνεται στιγμή και το φλαμένκο να παντρεύεται αριστοτεχνικά με τη salsa, την bachata και φυσικά το R&B.
Το τέλος επεφύλασσε τα εκρηκτικά “Malamente” και “Chicken Teriyaki” – στο οποίο η Rosalía και οι χορευτές της έκαναν πατίνι όσο χόρευαν επί σκηνής, εύρημα επικό αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις όλων γύρω μας – ενώ το “CUUUUuuuuuute” θα έδινε σχεδόν 1,5 ώρα μετά το σήμα της λήξης ενός από τα πιο εκρηκτικά, καλοδουλεμένα και άρτια live που έχουμε παρακολουθήσει ποτέ σε αθηναϊκό έδαφος.
Στα 30 της χρόνια, η Rosalía είναι το καλύτερο παράδειγμα μουσικού που παράγει αυτό που χαρακτηρίζεται ως η μουσική του μέλλοντος στο σήμερα. Η ίδια μοιάζει να έχει δουλέψει σκληρά για να μπορεί να το κάνει, μελετώντας διεξοδικά την παραδοσιακή ισπανική μουσική και παντρεύοντάς την με τον ήχο της pop, του reggaeton και την experimental electro, και για καλή τύχη της ίδιας, αλλά και ολόκληρου του μουσικού στερεώματος, αυτό που κάνει αναγνωρίζεται και λατρεύεται από τις νέες γενιές.
Δεν είναι για όλους τους γευστικούς κάλυκες το “Chicken Teriyaki”, ούτε και χρειάζεται να επιβληθεί σε κάποιον η μουσική της Rosalía για να κάτσει με το ζόρι «με τη νεολαία». Από όλους όσους βρεθήκαμε ωστόσο χθες στην Πλατεία Νερού, δεν γνωρίζουμε ούτε έναν που να μην πέρασε θεσπέσια και να μην την παραδεχθεί. Μακάρι αυτή η εμφάνιση όχι απλά να επαναληφθεί στα επόμενα χρόνια, αλλά να ανοίξει και ένα νέο κεφάλαιο στην Ελλάδα ως προς το μουσικό «προϊόν» στο οποίο επενδύουν τόσο οι διοργανωτές, αλλά κυριότερα το ίδιο το συναυλιακό κοινό.
