Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για έναν μουσικόφιλο από εκείνη τη συμπυκνωμένη στιγμή γνήσιας ευτυχίας που συνοψίζεται στην πρώτη επαφή με μια νέα μουσική ανακάλυψη / αποκάλυψη, η στιγμή εκείνη που κάτι νέο πέφτει στο ραντάρ σου και μπορείς, χωρίς καμία υπερβολή, να προβείς στην διαπίστωση «Καλά αυτό γαμάει» (με ή χωρίς mask εφέ). Για μερικούς αυτή η συμπυκνωμένη γνήσιας ευτυχίας slash ανακάλυψης slash αποκάλυψη έρχεται με την πρώτη live συνθήκη της. Για τους υπόλοιπους η live συνθήκη είναι αυτή που επιβεβαιώνει περίτρανα τον αφιλτράριστο ενθουσιασμό της πρώτης ακρόασης.
Το πολυδιάστατα jazz τρίο των MΟb, δηλαδή των Μάριου Βαληνάκη (σαξόφωνο και live electronics), Αλέξανδρου Δελλή (μπάσο) και Παναγιώτη Κωστόπουλου (ντραμς) και είναι αδιαμφισβήτητα ένα χρυσό παράδειγμα αυτού του του brief, αυτού του κανόνα. Η μουσική τους είναι μια αποκάλυψη ανεξαρτήτως status σχέσης του εκάστοτε ακροατή με την εγχώρια jazz σκηνή – κι αυτό πολύ απλά γιατί δεν μοιάζουν με οτιδήποτε άλλο έχει περάσει από αυτήν. Ακόμα και όσοι γνωρίζουν καλά τις δυνατότητες κάποιων ή και όλων των μελών των MΟb από τα χρόνια και τα χιλιόμετρα που έχουν γράψει σε διάφορα σχήματα και sessions αυτό που αποτυπώθηκε στο ντεμπούτο album τους MΟb1 που κυκλοφορεί από τη Veego Records δεν θα μπορούσαν εύκολα να το περιμένουν. Είναι συναρπαστικό, καθηλωτικό, βαθιά διεγερτικό, πετάει από το post punk στο (στα) σκάει με χίλιους τρόπους στην ακρόαση και δεν ξέρεις ποιο μονοπάτι να πρωτοτραβήξεις – όλα ωστόσο έχουν κάπου μοναδικά να σε πάνε.
Κάπως έτσι έσκασε και η MΟb εμπειρία στο Ρομάντσο το βράδυ της Τετάρτης με μάρτυρα ένα κοινό υβριδικό όπως η jazz της μπάντας. με τους σεσημασμένους τζαζόπληκτους σε αγαστή σύμπραξη με τους συνήθεις υπόπτους «κυνηγούς» νέων μουσικών, πολιτισμικών, αισθητικών, συναυλιακών και λοιπών εμπειριών και κοινό παρονομαστή την έλξη του MΟb εγχειρήματος που τους έφερε εκεί και τη δικαίωση που τους επεφύλασσε το live.
Με guest τον επιβλητικό και τι-να-πρωτοπεις-για-αυτόν-τον-τύπο MC Yinka και αφετηρία το εναρκτήριο κομμάτι του album “Recovery” με το καταλυτικό feature του τελευταίου και κατακλείδα το εθιστικό lead single “Vag” για το οποίο πολλοί παρευρισκόμενοι φώναζαν πωρωμένα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό οι Mob παρουσίασαν τις επτά συνθέσεις του MΟb1 (συν κανά δυο ακόμα από το πλούσιο συρτάρι που μάλλον διαθέτουν) κερδίζοντας τους πάντες με το ηχητικό τους κράμα. Jazz και post – punk, hard bop και industrial, electronics και drone loops, τεχνική υψηλοτάτου επιπέδου με φόντο αφαιρετικά visuals που ακροβατούν στις παρυφές ενός βιομηχανικού ονείρου. Η μπάντα, απτόητη από τα όποια τεχνικά προβλήματα στον ήχο, κουρδίζοντας άψογα μεταξύ της ακόμα και με τα μόνιτορ off, ξετύλιξε επί σκηνής με προσήλωση και απλότητα αντιστρόφως ανάλογη του αντικτύπου του δίσκου το ειδοποιό της χαρακτηριστικό χωρίς να προδώσει το μυστικό της (πιθανότατα ούτε και οι ίδιοι δεν το γνωρίζουν), τον τρόπο που δένουν οι τρεις διαφορετικές συνιστώσες της, σε ένα πάντρεμα μουσικής και αισθητικής στο οποίο δεν κλοτσάει απολύτως τίποτα - ένα πάντρεμα που τολμάει να δώσει στην εγχώρια jazz το kick που πολλοί άλλοι παιχταράδες της δεν σκέφτηκαν ή δεν αποφάσισαν να δώσουν, αυτό που (ελπίζουμε ότι) θα τη βγάλει στη ρευστή ανοιχτωσιά μιας νέας εποχής με τις προοπτικές της μαγικά εκτοξευμένες στο πολλαπλάσιο.
Η ώρα κύλησε σαν νερό, και το live σαν ένα soundtrack που θα μπορούσε να ντύσει μια χαμένη ταινία του David Lynch. Το ασθμαίνον “KPAW” και το dreamy ηλεκτρονικό “5055” -το οποίο είχε κερδίσει την καρδιά και την playlist του Gilles Peterson στο BBC6 πριν καν την κυκλοφορία του δίσκου- ξεχώρισαν -όσο μπορούν να ξεχωρίσουν κομμάτια από το γεμάτο εκπλήξεις MOb σύμπαν – και οδήγησαν τη βραδιά στην κορύφωσή της με το α λα The Comet Is Coming ξέφρενο “Vag”και το mini αυθόρμητο encore που σφράγισε την επιτυχία του live.
To βράδυ τελείωσε με πηγαδάκια και μπίρες έξω από το Ρομάντσο και συζητήσεις για το μέλλον αυτής της νέας μουσικής ανακάλυψης slash αποκάλυψης το οποίο ευχόμαστε να τους βρει σε κάποιο καρέ του σε κάτι όχι λιγότερο από το roster της Brownswood Recordings. Και το συμπέρασμα φυσικά ήταν αυτό που πάντα συνοδεύει αντίστοιχες ανακαλύψεις slash αποκαλύψεις. «Καλά αυτοί γαμάνε» (με ή χωρίς mask εφέ).
