Θέλω να αναγνωρίσω κάτι στη Monika από την αρχή: είναι ένα μοναδικό κομμάτι του παζλ με τίτλο ελληνική μουσική πραγματικότητα. Από αυτά που αν για κάποιο λόγο αγνοείς, χάνεις παράλληλα και ένα σημαντικό μέρος της συνολικής εικόνας. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιο άλλο wunderkind του τόπου μας που με το πέρασμα των χρόνων κατέληξε να διώξει μακριά του, όχι τόσο με τη μουσική όσο κυρίως με τη δημόσια παρουσία του, μεγάλο μέρος του κοινού που 15 χρόνια πριν είχε ψαρώσει άσχημα και ένιωθε έντονα με τραγούδια όπως το “Babe”, το “Over The Hill” και “Yes I Do”, σε βαθμό που τα ταύτισε με μία ολόκληρη εποχή.
Όλα τους ακούστηκαν, με ομολογουμένως άψογο ήχο και άρτια εκτέλεση από το 9μελές επί σκηνής γκρουπ της Monika, στη συναυλιακή της επιστροφή στη μάνα πατρίδα, αλλά πλέον κανείς απ’ όλους αυτούς τους προχιπστερικούς αισθηματίες δεν ήταν εκεί. Αντ’ αυτού, στο Fuzz μαζεύτηκαν κάποιοι εκατοντάδες μεσήλικες, ντυμένοι για κάποιο λόγο σαν το καστ του Succession, οι οποίοι ενημερώνονται μουσικά από προμαγειρεμένες playlists διάθεσης και ποστάρουν στα social με #mood, ενώ είναι κολλημένοι με το leasing αμάξι τους στον Κηφισό. Πέρα από την πλάκα (προφανώς υπερβάλλω) για κάποιον παρατηρητή (όπως ήμουν εγώ) ήταν αν μη τι άλλο ενδιαφέρον να βλέπεις ένα «ξένο» πλήθος να ξεσκάει επιτέλους με τα χιτάκια της Monika λίγο πριν φύγει για τριήμερο. Ήταν φανερό πως περνούσαν καλά -και γιατί όχι άλλωστε;- στον δικό τους πλανήτη. Μαζί τους και η πρωταγωνίστρια η οποία φαινόταν, αναλόγως το κομμάτι, να βρίσκεται συναισθηματικά κάπου ανάμεσα στην «περηφάνια», τη συγκίνηση και τη χαρμολύπη.
Πέρα από την ψυχογραφία της βραδιάς, στα καθαρά live πεπραγμένα, η Monika παρέμεινε στη σκηνή για σχεδόν 2 ώρες, κάνοντας πολλά -για άλλους γλυκούλικα, για άλλους αδικαιολόγητα- ερασιτεχνικά λαθάκια στις αλλαγές των κομματιών, τηρώντας την περιγραφή του event που κάνει λόγο για μία «διαλεχτή μουσική διαδρομή σε ένα αμιγώς αγγλόφωνο πρόγραμμα», παρά μόνο σε μία περίπτωση στο encore που ερμήνευσε solo την διασκευή της στο “Τυχερό Αστέρι” του Κ. Βήτα σε ένα από τα, ανειρωνικά μιλώντας, highlights της εμφάνισης της. Υπήρχαν και άλλες τέτοιες στιγμές -το “Yes I Do”, ας πούμε- που σε οδηγούσαν να αναφωνήσεις ένα σιωπηρό «κρίμα» για το πώς πραγματικά υπέροχα κομμάτια σαν κι αυτό, πλέον μοιράζονται χρόνο με άλλα, που μιλούν για μπουρζουά βαφτίσια και απατηλά αμερικάνικα όνειρα, ερμηνευμένα με έναν στόμφο που (σε εμένα τουλάχιστον) προκαλεί ενστικτώδη απώθηση.
Δεν ξέρω πως σκηνοθέτησε η Monika στο μυαλό της την μεγάλη της επιστροφή -μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω- αλλά η συναυλία της στο Fuzz έμοιαζε με ένα reunion πάρτι με μία τεράστια λίστα προσκεκλημένων, στο οποίο τελικά αποφάσισαν να έρθουν οι νέοι της φίλοι και όχι εκείνοι που κάποτε αποτελούσαν τον πυρήνα της παρέας της. Φαντάζομαι, αν έχει μέσα της άλλους καλούς δίσκους, με τον καιρό θα φανεί το αν θα μπορέσει να αναθερμάνει τη σχέση της και με τον κόσμο που αυτή τη φορά απάντησε αρνητικά στην πρόσκληση για επανασύνδεση.
