Το βραδάκι της 10ης του Απρίλη ήταν κάπως κρύο, η μέρα ήταν Δευτέρα και για να βγει κανείς έξω χρειαζόταν ένα ισχυρό κίνητρο. Αυτό υπήρχε και είχε όνομα, μάλλον ονόματα Ελένη και Σουζάνα, οι αδελφές Βουγιουκλή, τα πρόσωπα των οποίων κοσμούν την αφίσα των live εμφανίσεων τους υπό την ονομασία Roots and Rituals στο Six D.o.g.s. στην οποία φαίνονται να αγναντεύουν η μία την Δύση και η άλλη την Ανατολή, όπως και οι μουσικές παραδόσεις στων οποίων βασίζεται το πλούσιο ρεπερτόριο τους.
Είχα καιρό να δω live στον χώρο της οδού Αβραμιώτου, διαπίστωσα πως σιγά σιγά έχει μεγαλώσει, έχει διαμορφώσει χαρακτήρα ενός πολύ καλού συναυλιακού χώρου με πολύ καλό ήχο και φωτισμό, στον οποίο χώρο το κάπνισμα δεν επιτρέπεται.
Λιτή αλλά και ατμοσφαιρική διακόσμηση με φώτα, το μάτι πέφτει στο κόκκινο δέντρο του μπαρ.
Κυριαρχεί το μαύρο χρώμα στους τοίχους και τα καθίσματα τα οποία γέμισαν περίπου ένα τέταρτο πριν τις 10 με άντρες και γυναίκες διαφορετικών στυλ και ηλικιών.
Στα μαύρα εμφανίστηκαν οι δύο αδελφές οι οποίες μας έβαλαν αμέσως στο κλίμα με μια Ηπειρώτική διφωνία και ένα γκρεκάνικο τραγούδι από την Κάτω Ιταλία, την Φάτα Μοργκάνα και το "You Don't Love Me (No, No, No)"
Και αυτή ήταν μόνο η αρχή.
Άκουγες να τραγουδάνε στα πορτογαλικά, στα ρομανί, στα ποντιακά και δεν παρίσταναν ή μιμούνταν κάτι αλλά ήταν στην σκηνή όση ώρα κρατούσε το τραγούδι η Ρουμάνα μάγισσα που εξαπολύει το ξόρκι, η κάτοικος του χωριού Τσάμπασι που σου μιλάει για την φωτιά που τους έκαψε, η προσφύγισα που τραγουδάει το ya habibi, η φυλακισμένη στα Βούρλα όταν πέφτουν τα μάνταλα των κελιών, η Ρόζα Εσκενάζυ, η Diamanda Galas και ένας σωρός πρόσωπα που είχαν να πουν μια ιστορία.
Κι όλα αυτά χωρίς την βοήθεια μουσικής μπάντας ή χορευτικών κινήσεων.
Μόνο η ψυχή και το ηχείο της φωνής τους.
Και η πολλή δουλειά την οποία έχουν ρίξει πάνω σε κάθε νότα, σε κάθε στίχο, σε κάθε προφορά, το «ου» στο «Καίγουμαι» μου θύμισε την πατρίδα μου, το νανούρισμα την γιαγιά μου, δάκρυσα.
Ο χρόνος κύλησε γρήγορα, το πρόγραμμα τους τελείωσε.
Το μαγεμένο κοινό τις έφερε πίσω στην σκηνή για δύο encore και μετά προσγειωθήκαμε σιγά σιγά στην αίθουσα του Six D.o.g.s., ποιος ξέρει από ποιόν εσωτερικό προορισμό ο καθένας.
Στη έξοδο σκεφτόμουν να ρωτήσω τον εξαίρετο ηχολήπτη Παντελή Γιαζιτζόγλου πως καταφέρνει να βγάζει τόσο καλά στον αέρα τόσες διαφορετικές φωνές.
Σκεφτόμουν επίσης πως στην Ελλάδα με αυτόν τον μικρό πληθυσμό έχουμε τέτοιου επιπέδου καλλιτέχνες, που είναι μια προσιτή πολυτέλεια σε σχέση με τις τιμές των εισιτηρίων και τη αξία αρκετών καλλιτεχνών που μας επισκέπτονται . Ελπίζω να γίνονται πιο συχνά και πιο πολλές τέτοιες συναυλίες σαν και αυτή, εξάλλου όπως λέει και το ποίημα της Emily Dickinson το οποίο τραγούδησαν η Ελένη και η Σουζάνα Βουγιουκλή: «η ελπίδα είναι το πράγμα αυτό το φτερωτό που κουρνιάζει στην ψυχή και λαλάει χωρίς λόγια έναν σκοπό, χωρίς σταματημό.»
