Γράφουν οι: Δημήτρης Τσούπρος, Άρης Θανάσουλας, Επίτροπος
Είναι 17:25 και η ουρά των ατόμων που περιμένουν έξω από την είσοδο της Πλατείας Νερού, για την 9η ημέρα του Release Athens Festival, φτάνει πέρα από τα stands (βρώμικο και μαϊμού μέρτς). Πράγμα αδιανόητο αν σκεφτεί κανείς πως κανονικά ανοίγουν μισή ώρα νωρίτερα από τις προηγούμενες δύο μέρες. Με καθυστέρηση περίπου μισής ώρας και τον λαό να φτάνει πέρα από εκεί που έβλεπαν τα μάτια μου, οι πόρτες ανοίγουν και ο κόσμος μπουκάρει σαν ορδές Βίκινγκς. Σίγουρα η μέρα με τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας στο τριήμερο, και αυτό μόνο σαν καλό μπορεί να θεωρηθεί.
Δεκαπέντε λεπτά μετά το άνοιγμα βγαίνουν οι Bleed from Within στη σκηνή. Χωρίς πολλές εισαγωγές ανοίγουν με το "Stand Down", παίρνουν τον κόσμο από τα μούτρα και με το καλημέρα έχουμε το πρώτο circle pit. Σε αυτήν την περιοδεία δυστυχώς βγήκαν χωρίς τον μπασίστα τους, ο οποίος λόγω θεμάτων υγείας στην οικογένεια του, έπρεπε να μείνει πίσω. Ελπίζουμε να είναι καλά ο άνθρωπος και οι γύρω του. Στα του ήχου τώρα, για να καλυφθεί η απώλεια του Provan ανέβασαν αρκετά τον ήχο της μπότας και του snare με αποτέλεσμα να αισθάνεσαι τους χτύπους στο στήθος σου. Προσωπικά δεν κρύβω, πως όχι απλά δεν με ενόχλησε, ίσως να έδωσε και παλμό (get it?) στη φάση. Συνεχίζουμε με το "Sovereign" από τον τελευταίο τους δίσκο, κατά τη διάρκεια του οποίου η μπάντα γνώρισε απίστευτη αποδοχή. Ατελείωτο σπασοσβέρκι και το πρώτο κανονικό wall of death του τριημέρου. (Σ.σ για τον φίλο που χτύπησε στο wall of death: μην είστε μαλάκες, όταν κάποιος πέφτει κατά την διάρκεια του moshing παγώνουν όλα μέχρι να σηκωθεί και να είναι ασφαλής).
O frontman Scott Kennedy μας σύστησε την μπάντα του, και μας είπε πως είναι από την Γλασκόβη της Σκωτίας, λες και δεν το είχαμε καταλάβει όλοι από την προφορά. Συνεχίζουμε με το "Levitate". Δεν ξέρω τι έχουν πάθει όλοι με τα βιολιά και τα συμφωνικά, όταν το έκαναν οι Born of Osiris τους κράζατε, πολύ δυνατή εκτέλεση όπως και να έχει. Ακολουθούν τα "Killing Time" (δεύτερη φορά που το παίζουν ζωντανά) και το "Into Nothing" και κάπου εδώ η μπάντα ανακοινώνει πως μένουν μόνο δύο τραγούδια πριν τη λήξη. Όπως είναι λογικό από κάτω ο κόσμος δυσανασχετεί.
Οι Bleed from Within σήμερα φαίνεται να ήταν το θύμα της καθυστέρησης των πορτών καθώς πετσόκοψαν τουλάχιστον 3-4 τραγούδια από το σετ τους. Κλείνουν με το "I Am Damnation", το μεγάλο hit του τελευταίου τους δίσκου, και το εκπληκτικό "The End of All We Know". Σε όλα μου τα χρόνια, λίγες φορές έχω δει μπάντα να μένει τόσο ειλικρινά έκπληκτη από την αποδοχή που είχε από το κοινό, ειδικά παίζοντας σε αντίξοες συνθήκες λόγω ζέστης, περιορισμένης προσέλευσης και καθυστέρησης. Όπως λένε και οι ίδιοι "This is not a war, it’s a victory!".
O πραγματικός πόλεμος όμως ακόμα δεν ξεκίνησε. Η ώρα είναι 19:00 και στην ατμόσφαιρα υπάρχει μπαρούτι, που δεν είναι από τα χθεσινά καπνογόνα. Στη σκηνή έχει ανέβει η εικόνα του Tirpitz να καίγεται, του ναζιστικού θωρηκτού κλάσης Bismarck που έπεσε από τα πυρά των Βρετανών τον Νοέμβριο του 1944. Μέσα στις σημαντικότερες ήττες των ναζί, και πάνω από όλα μια προειδοποίηση προς τους απανταχού καταπιεστές και φάρος ελπίδας προς τους καταπιεσμένους.
Μία από τις πιο επαναστατικές μπάντες του ακραίου ήχου ανεβαίνει στη σκηνή και στα ηχεία ακούγεται το intro του "Hunters Will Be Hunted". Δεν νοείται επανάσταση ιστορικά χωρίς να χυθεί αίμα. Έτσι σήμερα οι Heaven Shall Burn ήρθαν για να πάρουν κεφάλια. Ο ήχος τους από τα πρώτα κιόλας κομμάτια ήταν πεντακάθαρος. Μέχρι και κάπου το τρίτο τραγούδι ο κόσμος ήταν ακόμα λιγάκι μουδιασμένος, αυτό άλλαξε πολύ γρήγορα όμως. Με μία απλή κίνηση του χεριού του Marcus Bischoff και μέσα σε λιγότερο από 2 λεπτά είχαμε σίγουρα το μεγαλύτερο pit στο μέχρι τώρα Release. Ένα pit 100% οργανικό, χωρίς παρακάλια και πολλές υπενθυμίσεις, μόνο με την καύλα της στιγμής, το οποίο και δεν ξαναέκλεισε.
Μια εμφάνιση με αμέτρητες ακόμα στιγμές ανατριχίλας. Από το "Voice Of The Voiceless", το "The Weapon They Fear" και το μεγαλύτερο wall of death της βραδιάς, το μελωδικό "My Heart And The Ocean", "Behind a Wall of Silence", την εκπληκτική διασκευή του "Black Tears" των Edge of Sanity και φυσικά το "Endzeit"… το απόλυτο κλείσιμο σε αυτήν την αδιανόητη εμφάνιση. Εκεί που μέχρι και οι τρίχες του Επιτρόπου σηκώθηκαν φωνάζοντας το ρεφραίν. Είναι η μπάντα που φωνάζεις τους στίχους της και βγαίνουν από μέσα σου, όχι επειδή είναι λέξεις στη σειρά που τις έμαθες απ’έξω. Μπάντα που πρέπει οπωσδήποτε να έρθει να παίξει μόνη με headline set σε κλειστό χώρο για το 100% της εμπειρίας.
Είπα στην αρχή πως ήρθαν να πάρουν κεφάλια και να αφήσουν καμμένη γη πίσω τους. Όπως η δημιουργία απαιτεί καταστροφή των αρχαϊκών δομών, έτσι και η αναγέννηση απαιτεί θάνατο. Οι Heaven Shall Burn σήμερα σκότωσαν τα πάντα στο πέρασμα τους. Μας άφησαν όμως με μια υπενθύμιση και μια ελπίδα, και αυτό αρκεί να κρατήσουμε: "We are the final resistance".
Κείμενο: Δημήτρης Τσούπρος
Η ώρα της επιστροφής των τιτάνων του γερμανικού τευτονικού thrash metal ολοένα και πλησίαζε και ο κόσμος στην Πλατεία Νερού συνεχώς αυξανόταν. Με το "Run To The Hills" να ηχεί και με τον κόσμο να τραγουδάει Maiden, οι Kreator βγαίνουν ανάμεσα σε ιαχές εκστασιασμένων και πιστών οπαδών τους που είτε τους βλέπουν για πρώτη φορά, είτε τους έχουν παρακολουθήσει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν. Hate Uber Alles λοιπόν για αρχή, από τον τελευταίο, ομώνυμο δίσκο και ήδη έχει δημιουργηθεί ένας τεράστιος κύκλος, ο οποίος συνοδεύεται από όλον τον κόσμο να τραγουδάει το ρεφρέν του People Of The Lie αμέσως μετά. Και κάπου εκεί οι Γερμανοί σφραγίζουν τον φάκελο με όνομα «Επιτυχία» όσον αφορά την εμφάνισή τους.
Τι και αν έπαιξαν 90 γεμάτα λεπτά; Τι και αν είχαν ηχάρα; Τι και αν ήταν πολύ πιο ορεξάτοι σε σχέση με την τελευταία τους φορά στην χώρα μας; Όταν σε κομμάτια όπως τα "Enemy Of God", "Betrayer" και "Phobia" επικρατεί φρενήρης παροξυσμός στο κοινό (με αρκετά αναμμένα καπνογόνα και ανελέητο moshing) αυτό σημαίνει ότι όλα έχουν πάει βάση σχεδίου. Και το σχέδιο δεν ήταν άλλο πέρα από την απόλυτη ισοπέδωση. Ακόμη και τα νεότερα τραγούδια τους χαίρουν ιδιαίτερης αναγνώρισης, ειδικά στους κύκλους των πιο φανατικών, γενικά «πουλάνε» πολύ κι αυτό είναι κάτι που βγαίνει προς τα έξω. Ο αρχηγός Mille Petrozza το αφουγκράζεται αυτό και δεν σταματάει να ευχαριστεί το κοινό και να λέει πόσο πολύ αγαπά την Ελλάδα, ενώ οι συνάδελφοί του στα έγχορδα, Sami Yli-Sirniö (κιθάρα) και Frédéric Leclercq (μπάσο) απολαμβάνουν κάθε λεπτό και είναι όλη την ώρα με ένα χαμόγελο στα χείλη.
Πίσω από το drum kit, το αδάμαστο θηρίο που ακούει στο όνομα Ventor δίνει την δική του μάχη για να μην ξεριζώσει τα δέρματα από τις κάσες μια και καλή. Οι Kreator ήρθαν αποφασισμένοι να πάρουν σκαλπ. Κάποια πράγματα πρέπει να τα ζει κανείς για να τα πιστέψει. Το τέλος του set των Kreator αποτέλεσε ονείρωξη για κάθε thrasher που σέβεται τον εαυτό του, και εξηγώ: "Extreme Aggression" – "Terrible Certainty" – "Endless Pain" – "Violent Revolution" – "Flag Of Hate" – "Pleasure To Kill". Δεν μετουσιώνεται σε πολλά λόγια, μια από τις καλύτερες αλληλουχίες thrash metal ύμνων. Ισοπέδωση.
Κείμενο: Άρης Θανασούλας
Η Πλατεία Νερού είχε γεμίσει με κλγ…εε..Βίκινγκς εννοώ και όλα ήταν έτοιμα για να πάρουν φωτιά. Τα σκηνικά των Amon Amarth είναι πολύ ταιριαστά με την θεματολογία του group και δεν ξέρω αν σε ταξιδεύουν στα παγωμένα φιόρδ του Μεσαίωνα αλλά σίγουρα είναι αυτό ακριβώς που επιθυμεί το μάτι του πιτσιρικά για να μπει στο concept. Δυο χορευτές πάβλα πολεμιστές, στα αριστερά και δεξιά του υπερυψωμένου drum set, έκαναν πως σκοτώνουν μύγες με τσεκούρια και σπαθιά και όλο αυτό πρόσφερε (εκτός από άπειρο cringe) μια αίσθηση πως βρισκόσουν μπροστά σε μια χοροθεατρική παράσταση.
Από χορό πάντως, δεν υπάρχει παράπονο. Ρίξαμε μπόλικο. Με τα χιτάκια-βιντεοκλιπάκια "Guardians of Asgaard" και "Raven's Flight", ο κόσμος περνάει καλά και η μπάντα πάνω στο σανίδι βαράει δυνατά. Ο ήχος είναι καλός, οι ριπές καπνού αντί pyro show, ταιριάζουν καλύτερα στο ψυχρό κλίμα των Βορειο-Ευρωπαίων και ο Johan Hegg είναι πολύ γλυκούλης για γίγαντας. Το "Φχαριστό Πουλί Ατήνα" έδινε και έπαιρνε και όταν το σετλιστ έφτασε στην αλληλουχία "Death in Fire", "The Pursuit of Vikings" τα πάντα πήραν φωτιά. Οι Σουηδοί έχουν αρκετά ωραία τραγούδια, κάποιοι μπορούν να πουν πως έχουν πολλά. Αν όμως θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, αυτά βρίσκονται κυρίως στους δίσκους μέχρι το With Oden On Our Side, το album αποκορύφωμα της καριέρας τους. Χαχα…δεν έπαιξαν κανένα κομμάτι από αυτό, τυχαίο θα είναι.
Οι Amon Amarth όσο έχουν το show και την ορμητική σκηνική παρουσία, δεν έχουν να φοβούνται πολλά. Ο κόσμος πέρναγε υπέροχα και όλοι περίμεναν να κάνουν κουπί, στο άκουσμα του "Put Your Back Into the Oar". Πολλά τραγούδια παίχτηκαν πριν και μετά αλλά σημασία έχει που σχεδόν ολόκληρη η αρένα έκανε κουπί. Δεν είναι κάποιο αστείο αλλά η πραγματικότητα. Πολλοί αποχώρησαν από την αρένα, από την Πλατεία Νερού ίσως και από τον νομό Αττικής, με το που ολοκλήρωσαν το παιδικό τους όνειρο να κάνουν air κουπί σε συναυλία των Amon Amarth. Τέτοιο τικ σε μπάκετ λίστ, δεν ματαξανάγινε.
Σίγουρα θα μπορούσα να περιγράψω με περίσσια γλαφυρότητα όλα αυτά που ετοίμασαν οι Σουηδοί για την οπτική αναπαράσταση της ζωής των Βίκινγκ σε μουσικό δρώμενο ενώπιων ημιμεθισμένων χεβιμεταλλάδων. Και μπύρες ήπιαν μέσα από κέρατα και αναπαραστάσεις μάχης έκαναν και πολλά άλλα, που διασκέδασαν την πλειοψηφία του κοινού, που είχε την τέλεια αναλογία boomers και νέων. Να έπαιζαν και κανένα ωραίο τραγουδάκι, παρέα με αυτά τα χολιγουντιανά κόλπα, καλά θα ήταν. Άντε για να μην είμαι ξινός, να πω ότι μου αρέσει το "Shield Wall" και το "Twilight of the Thunder God" του encore, όπου έσκασαν 2 τεράστιοι δράκοι στα πέριξ της σκηνής και με κοίταξαν απειλητικά γιατί ίσως ήξεραν τι είδους ανταπόκριση θα σας πρόσφερα. Sorry Dragons.
Κείμενο: Επίτροπος
